Έριξα μια ματιά στο κείμενο της Ματούλας Κουστένη «Τη γλώσσα μου έδωσαν αγγλική», που δημοσιεύτηκε στο ΕΠ7Α της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (23/1/2001) και που αποτελεί, επί της ουσιάς, παράθεση απόψεων μουσικών τε και στιχουργών (Leon, Κατερίνα Παπαχρήστου/Tango with Lions, Λίνα Νικολακοπούλου, Lolek), οι οποίοι παίρνουν θέσεις και εκφράζουν απόψεις σε σχέση με τη χρήση της αγγλικής γλώσσας στο σύγχρονο τραγούδι (να το πούμε rock, να το πούμε pop, folk, electro… δεν έχει και τόσο σημασία).
Το ζήτημα είναι παλαιό. Τόσο παλαιό, όσο και η λεγόμενη μοντέρνα έκφραση στο ελληνικό τραγούδι, η οποία ξεκινά, χονδρικώς, στα μέσα των sixties. Αγγλικός ή ελληνικός στίχος; Η αντιπαράθεση υπήρξε σαφής από τότε, και, βεβαίως, όλα τα κατοπινά χρόνια, παίρνοντας διάφορες μορφές, επηρεασμένη από τις πολιτικοκοινωνικές ιδιαιτερότητες τής εκάστοτε περιόδου. Μάλιστα, στα χρόνια του ’80 αυτή η αντιπαράθεση είχε πάρει το χαρακτήρα πολεμικής, με «θύματα» (μουσικούς, συγκροτήματα, κοινό) και από τις δυο πλευρές. Στα χρόνια του ’90 και μέχρι τα μέσα των 00s το πράγμα, κάπως «κάθισε», ενώ την τελευταία πενταετία πάνω-κάτω, με τη νέα έκρηξη της εγχώριας indie σκηνής (που δεν είναι άμοιρη της έκρηξης του ΜySpace, του Facebook, του blogging κ.λπ.) , η αντιπαράθεση ξαναφουντώνει. Το ζήτημα είναι σοβαρό, πολύπλοκο, και δύσκολα βγαίνει άκρη. Ιδίως όταν οι απόψεις εκφράζονται με τρόπο απόλυτο και με… ακάλυπτο φανατισμό.
Προσωπικώς έχω στηρίξει (με κείμενα), και θα συνεχίσω να το κάνω, την αγγλόφωνη εγχώρια σκηνή. Υπάρχουν πολλά αξιόλογα πράγματα· και στο επίπεδο του τραγουδιού είναι μία διαρκής ευχάριστη έκπληξη το ν’ αντιμετωπίζεις συνεχώς νέες ιδέες, ν’ ακούς ωραία κομμάτια. Ο αγγλικός στίχος μοιάζει μονόδρομος, αλλά, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι. (Ο Boy έχει ήδη στρίψει, στρίβει και ο Lolek, θα στρίψουν κι άλλοι… όχι πως θα παύσει ποτέ να υπάρχουν οι αγγλόφωνοι). Κατ’ αρχάς δεν είναι σωστό εκείνο που λέει ο Leon πώς «στα ελληνικά είναι δύσκολο να κρυφτείς πίσω από τις λέξεις. Στα αγγλικά γίνεσαι αφηρημένος και ξεμπερδεύεις» – δηλαδή έτσι συμβαίνει, αλλά δεν πρέπει. Ορισμένοι έχουν την άποψη πώς το να τραγουδάς στην αγγλική σε απαλλάσσει από την υποχρέωση να λες τα πράγματα ως έχουν, να είσαι καίριος, δηκτικός, ενδεχομένως και ποιητικός την ίδια στιγμή, και άλλα διάφορα. Σε απαλλάσσει περαιτέρω, υποτίθεται, από την υποχρέωση να μπαίνεις βαθιά μέχρι το κόκκαλο, να μην κάνεις τηλεοπτικό ρεπορτάζ μέσω του τραγουδιού, να μην εκφράζεσαι αναιτίως αφηρημένα· να μη λες, εν τέλει, τίποτα το ουσιαστικό.
Η αγγλική γλώσσα, όπως και κάθε γλώσσα, δεν είναι παίξε-γέλασε. Ή την κατέχεις και εκφράζεσαι όπως ακριβώς επιθυμείς (δίχως να ποιείς την ανάγκη φιλοτιμία) ή την αφήνεις κατά μέρος, πιάνεις τη γλώσσα τής μανούλας σου και κονταροχτυπημένος με τις λέξεις, προσπαθείς να εκφράσεις ό,τι θέλεις.
Λέει κάτι σωστό ο Lolek, εντοπίζοντας την αρχή του… δράματος. «Η ιδέα του στίχου σού έρχεται στη μητρική σου γλώσσα. Έπειτα μπαίνεις στη διαδικασία να την ‘μεταποιήσεις’ στα αγγλικά για να καταλήξεις να την παίζεις στο ελληνικό κοινό. Μεγάλη η διαδρομή». Παρακάτω όμως δικαιολογεί τη χρήση της αγγλικής, λέγοντας πως επιλέχθηκε για να διαφοροποιήσει τους χρήστες της από το λεγόμενο «έντεχνο» και από το «lifestyle της πίστας». Αυτό το βρίσκω σχιζοφρενικό. Διαφοροποιείσαι από το έντεχνο ή από την πίστα όχι με το να αλλάξεις σώνει και καλά γλώσσα έκφρασης, μεταφράζοντας τις σκέψεις σου στην αγγλική, αλλά σκάβοντας στις (ελληνικές) σκέψεις σου και επιχειρώντας να τις μετατρέψεις σε βαθύ, προσωπικό έργο. Κανείς δεν γίνεται, a priori, περισσότερο ταλαντούχος επιλέγοντας την αγγλική, αντί για την ελληνική, ούτε είναι σοβαρό το επιχείρημα της Κατερίνας Παπαχρήστου, όταν ισχυρίζεται πως «δεδομένου ότι ο ήχος μας είναι μάλλον ξένος είναι αδιανόητο να τον ντύσουμε με ελληνικούς στίχους». Αν ήταν έτσι, τότε ο Σαββόπουλος π.χ. του «Μπάλλου» και του «Βρώμικου Ψωμιού» (κι εκείνου ο ήχος ήταν «μάλλον ξένος») δεν ήξερε τι έκανε, απoτυγχάνοντας παταγωδώς με το να τραγουδά στην ελληνική. Το ίδιο και διάφοροι άλλοι, πριν ή μετά απ’ αυτόν. Δεν υπάρχει πουθενά κανένα αδιανόητο. Την ενδεχόμενη αδυναμία μας ας μην την προάγουμε σε θέση.
Ο καθείς είναι ελεύθερος να εκφράζεται στην «άλλη» γλώσσα που θέλει (δηλαδή την αγγλική, γιατί σπανίως ακούμε κάποιον Έλληνα να τραγουδά στη γαλλική, τη γερμανική κ.ο.κ.), όμως αν επιζητεί να ξεχωρίσει, γιατί αυτό είναι το ζητούμενο (και όχι να «μοιάσει» σε κάποιους, όπως λέει η Παπαχρήστου), να μπει στο μεδούλι των γεγονότων, να μιλήσει έξω απ’ τα δόντια, όπως σκέπτεται, για ό,τι σκέπτεται, πρέπει (να μην πω «οφείλει» και το βαρύνω) να το παλέψει με τη μητρική του γλώσσα. Να μην αποδέχεται φθηνές δικαιολογίες και να έχει κατά νουν όσους αγωνίστηκαν και πέτυχαν να γράψουν σοβαρά pop και rock τραγούδια στην ελληνική, μεγαλώνοντας και με Beatles και με Pink Floyd και με Cure και με Blur και με Rage Against the Machine, μέσα στις εποχές. Και επιτέλους, ας σταματήσει αυτή η καραμέλα περί εντέχνου, λαϊκού, σκυλάδικου ή δεν ξέρω ’γω τι άλλο. Κανείς δεν μας κλέβει τις λέξεις. Αξίζει, μάλιστα, να σκύβουμε στο παρελθόν, ν' ανακαλύπτουμε και να μελετάμε τα «διαμάντια» (όπου κι αν βρίσκονται αυτά θαμμένα) και να προσπαθούμε να εκφράσουμε το καθημερινό, ακόμη και το αδυσώπητο καθημερινό, μαθαίνοντας να βάζουμε τις ρημάδες τις λέξεις στη σωστή σειρά, και όχι να τις πετάμε όπου νά'ναι. Να, όπως η Γριά…
Σε ποια γωνιά να τραβηχτώ/ να κλάψω απόψε μόνος;/ Σαν σήμερα χωρίσαμε/ κι απόψε κλείνει χρόνος. Σε ποια γωνιά, σε ποια μεριά/ να τραβηχτώ να κλάψω;/ Τις πέτρες και τα σίδερα/ απόψε να τα κάψω. Σαν απόψε κλείνει χρόνος/ που έφυγες και είμαι μόνος.
Οι λέξεις μπορεί να είναι τετριμμένες (εννοώ κοινές), όμως τόσο η οικονομία τους, όσο και ο τρόπος διαδοχής τους είναι ανεπανάληπτος. Τι να λέμε τώρα; Παρ’ το καν’ το rock αγόρι μου, καν’ το indie κούκλα μου… καν’ το ό,τι θέλεις…
Η μετάβαση από την αγγλική στην ελληνική γλώσσα από "rock" και "indie" group και "καλλιτέχνες" συνήθως έχει ύποπτα κίνητρα και προθέσεις. Ήτοι να πουλήσουμε κανά δίσκο παραπάνω και να φάμε λίγο από την πίτα της Βανδή (δεν είναι ροοοκ? δεν διασκεύαζε λιωμένα παγωτά και διάφορα "το ξέρω μου αρέσεις"?-τίποτε δεν είναι τυχαίο) ή έστω του Πλιάτσικα (μπρρρρ!).
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλες οι άλλες "βαθυστόχαστες" αναλύσεις είναι υπεκφυγές και "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε"...
ΥΓ. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Μου αρέσουν πολλά rock τραγούδια στα ελληνικά, από New Hopes και Κουτσουβέλη μέχρι Μπασταρδοκρατίες. Απλά, δεν ανέχομαι να παίζουν με τη νοημοσύνη μου αυτά τα νέα ελληνικά "indie" (ο Θεός να τα κάνει) συγκροτήματα των free press, των jingles της Cosmote και των και-καλά-αταίριαστων συνεργασιών με έντεχνους, ότι το γυρίζουν στα ελληνικά για να "εκφράζονται καλύτερα". Σώπα ρε μεγάλε...
Beatfreak66, αν η μετάβαση έχει ύποπτα κίνητρα είναι κάτι που εξετάζεται κατά περίπτωση. Δεν μπορούμε, εκ των προτέρων, να κατηγορούμε κάποιον που θέλει να τραγουδήσει ελληνικό στίχο, πως πάει να φάει από την πίττα της Βανδή ή του Πλιάτσικα. Και σιγά την πίττα πια. H Monika πουλάει περισσότερο από τον Πάριο…
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, όπως το λες είναι σαν ο Σαββόπουλος, ο Ρωμανός κι ο Πουλικάκος το ’70 να εποφθαλμιούσαν τις πωλήσεις του Καλαντζή και του Πουλόπουλου και για αυτό τραγούδησαν στη γλώσσα μας. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Καλώς τα έχεις πάρει με τα free press, τα jingles κτλ., αλλά τα συγκροτήματα δεν ευθύνονται πάντα. Υπάρχει ένα hip, που τα ρουφάει προς τα ’κει. Κάποιοι αντιστέκονται.
ΥΓ. Μη μου μιλάς για την Κουτσουβέλη. Τη φάλτσα, των φάλτσων, ω φάλτσα!
Η διαφορά είναι ότι ο Σαββόπουλος και ο Ρωμανός δεν τραγουδούσαν στα αγγλικά για να το γυρίσουν μετά στα ελληνικά. Άσε που ποτέ δεν ισχυρίσθηκαν ότι ότι είχαν μόνο ροκ καταβολές. Άλλωστε, αμφότεροι δεν ξεκίνησαν ως ροκ τραγουδιστές/συνθέτες. Ο Πουλικάκος είναι άλλη ιστορία και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να του αποδώσει κανείς την κατηγορία ότι είχε εποφθαλμιούσε τις πωλήσεις του Καλαντζή, ειδικά με τον ήχο του Εξαδάκτυλου που ήταν ιδιαίτερα πειραματικός. Μη ξεχνάς, όμως, ότι στη γενιά εκείνη των συγκροτημάτων των αρχών του '70 υπήρχε μια γενικότερη τάση για τη χρήση ελληνικού στίχου. Και ότι τα ελληνικά ταίριαζαν με τον, σε γενικές γραμμές, laid-back και μελωδικό ήχο που είχε μεγάλο μέρος των συγκροτημάτων εκείνης της εποχής (Poll, Νοστράδαμος, Πελόμα κλπ), τα οποία ενδεχομένως να είχαν και εμπορικές βλέψεις, κάτι που εκ προοιμίου δεν είναι κακό και δεν το κατακρίνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης, δεν πρέπει να συγκρίνεις εκείνη την εποχή, που τα πράγματα ήταν λίγο-πολύ αδιαμόρφωτα, με τη σημερινή που οι μπάντες είναι πιο "υποψιασμένες". Όπως ξεκαθάρισα, δεν έχω πρόβλημα με τον ελληνικό στίχο, εάν και προτιμώ τις μπάντες με αγγλικό στίχο, ούτε έχω πρόβλήμα με τις εμπορικές βλέψεις μιας μπάντας. Δεν πα' να είναι και άπληστοι και φραγκοφονιάδες, η μουσική που γράφουν με νοιάζει. Η υποκριτική στάση κάτω από τη σημαία του "indie" είναι, όμως, κάτι που με ενοχλεί. Το πουλάω εναλλακτικούρα, αλλά τρέχω εκεί που είναι τα φράγκα με ενοχλεί. Και συμφωνώ απόλυτα ότι δεν πρέπει να κάνουμε γενικέυσεις και ότι πρέπει να εξετάζουμε κάθε περίπτωση χωριστά.
Η πίτα που αναφέρεις είναι ακόμα μεγάλη και δεν αφορά πια στις πωλήσεις σε CD (κανείς δεν πουλάει πλέον πολλα CDs), αλλά στις εμφανίσεις σε μαγαζιά και στις ταρίφες για συναυλίες. Εκεί είναι που γίνεται το παιχνίδι πλέον, όχι μόνο εδώ, αλλά και παγκοσμίως, εξ'ου και η αλματώδης άνοδός στις τιμές των εισητηρίων. Και εκεί, ο Πάριος και η Βανδή και ο Πλιάτσικας είναι, ακόμα τουλάχιστον, πολύ πιο πάνω από κάθε φριπρεσο-ίντι.
ΥΓ. Όχι και την Αννίτα! Εδώ θα τα χαλάσουμε. Αυτή η ιδιαίτερη φωνή (και οι ακόμα πιο ιδιαίτεροι στίχοι, βεβαίως βεβαίως) είναι όλα τα λεφτά στο δίσκο της. Δεν κάνω πλάκα, το εννοώ...
Beatfreak66, δεν έχει καμμία σημασία από πού ξεκινάει κανείς, αλλά τι επιλογές κάνει κάποια δεδομένη στιγμή. Σημασία δηλαδή έχει ότι και ο Ρωμανός και ο Σαββόπουλος αγωνίστηκαν να παρουσιάσουν ένα ροκ με ελληνικούς στίχους. Και το κατάφεραν μια χαρά. Το ίδιο και ο Πουλικάκος, που ξεκίνησε να τραγουδάει διασκευές, αλλά έφθασε στο peak του, όταν έπιασε να γράφει στη γλώσσα μας. Σκέψου επίσης πως πολλά γκρουπ, που δεν υπήρξαν για ένα δυο χρόνια, το γύρισαν κάποια στιγμή στον ελληνικό στίχο (Charms, Blue Birds, Sounds, Idols κ.λπ.), όταν αντιλήφθηκαν ότι μόνον έτσι θα ανέβαζαν το επίπεδο επικοινωνίας με το ακροατήριό τους. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις έπιασαν καλλιτεχνική κορυφή με τα ελληνόφωνα τραγούδια τους – το «Παράξενο ταξείδι» των Sounds φερ’ ειπείν. (Δεν υποτιμώ εννοείται τα αγγλόφωνα “Julie” των Blue Birds, “I’m coming back to stay” των Charms κ.λπ.).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα σημασία έχει να υπάρχει η διάθεση από τα γκρουπ να παλέψουν τον ελληνικό στίχο. Δεν είναι εύκολο πράγμα, αλλά αξίζει τον κόπο. Όταν το αποτέλεσμα είναι καλό, δεν πρέπει να μας ενοχλεί η ενδεχόμενη επιτυχία. Το πώς θα διαχειριστεί, τώρα, κάθε γκρουπ την επιτυχία, είναι άλλο θέμα, που, το ξαναλέω, κρίνεται κατά περίπτωση.
Α, και το εξής. Δεν υπάρχει σύγχρονο ή λιγότερο σύγχρονο ελληνικό γκρουπ, που να μην έχει ελληνόφωνα ακούσματα. Άσε τι λένε τώρα στις συνεντεύξεις. Κατ’ αρχάς όλοι λένε ότι γουστάρουν Χατζιδάκι.
Μην μπλέκουμε με τις συναυλίες, που μπορεί να έχουν τώρα τα φράγκα, αλλά για μένα είναι δευτερεύον ζήτημα. Το πρωτεύον είναι το τραγούδι. Η πρώτη ύλη. Το αν θέλουν οι «έντεχνοι» κι ένα εμπορικό “indie” όνομα δίπλα τους, εμένα δεν με απασχολεί. Το κρίνω, αλλά δεν με απασχολεί. Ας απασχολήσει τους “indie”, ας κρίνουν εκείνοι αν αξίζει να κολλήσουν ή όχι.
ΥΓ. Ρε Beatfeak66 τι σου αρέσει από την Κουτσουβέλη; Το κορίτσι δεν ήξερε να τραγουδάει. Είναι χειρότερη από τη Μαρίνα, η οποία κι αυτή στην αρχή της καριέρας της «γκάριζε». Κι οι στίχοι ρε παιδί μου είναι της πλάκας. Προσωπικώς δεν την αντέχω. Αλλά είπαμε… γούστα είναι αυτά.
Φωντα, συμφωνω με τον φιλο BEATFREAK για την Κουτσουβελη. Η φωνη της δεν με ενοχλει στο σημειο που με ενοχλει της Μαρινας, ας πουμε. Μην σου πω οτι κιόλας κολλάει "κουτι" με το κομματι και τα λόγια. Αυτο που πραγματικα με γοητευει στο κομματι ειναι τα τυμπανα..εντελώς πρωτογονος ηχος, αληθινος... Το τραγουδι ειναι ενα πραγματικο διαμαντι, ασχετως της φωνης της Κ. και των στίχων...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε βάλατε να ξανακούσω τα τραγούδια. Το «Η χλόη περιμένει», που το θυμόμουν περισσότερο, είναι γεμάτο φάλτσα και με στίχους του Δημοτικού. Ούτε το παίξιμο μου λέει τίποτα, γιατί η σύνθεση είναι για τα… “Songs in the key of Z”. Τo «Τυλιγμένοι στο χάος», που δεν το θυμόμουν και τόσο, είναι ελαφρώς καλύτερο, αν και οι, ας τους πούμε, hippie στίχοι δεν πιάνουν μία μπροστά στα στιχάκια των Poll ή του Ρωμανού («Η ζωή είναι ένα όνειρο»). Το κορίτσι εξακολουθεί να μην ξέρει να τραγουδά, ενώ και τα τύμπανα, μου ακούγονται τελείως ξεκάρφωτα και χαλάνε ό,τι απομένει από το κομμάτι. Δεν μου κάνει, δε, καμμία εντύπωση το γεγονός ότι ο Πατσιφάς εξόρισε το 45άρι στη Minerva (ούτε στη Lyra, ούτε στη Zodiac), μία ετικέτα, που αφορούσε κυρίως στους… τουρίστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκο και Beatfreak66, δεν μου αρέσει να κοντράρω επί αισθητικών θεμάτων, γιατί σ’ αυτά δεν βγαίνει άκρη. Όταν αρέσει κάτι σε κάποιον δεν γίνεται να τον πείσεις, με τίποτα, ό,τι δεν αξίζει να του αρέσει. Σεβόμαστε, λοιπόν, ο ένας τα γούστα του άλλου και προχωράμε…
Το θέμα όντως πολύ μεγάλο (για ακόμη μια φορά...) και δύσκολα καταλήγεις κάπου. Μάλλον τελικά κρίνονται κατά περίπτωση τα πράγματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τα όσα λένε οι εδώ δημιουργοί καταλήγω στο ότι τελικά αντικατοπτρίζουν την περίπτωση τους. Οι στίχοι του Lolek από την πρώτη στιγμή μου ακούστηκαν σαν απλά να μεταφράστηκαν στα ελληνικά και μάλλον για αυτό ποτέ δεν με έπεισε (δεν με έπεισε και η μουσική όμως). Όχι ότι με έπεισαν τα ελληνικά του βέβαια που άκουσα στο Half Note. Οπότε θεωρώ πως ούτε και τα Ιαπωνικά του θα με πείσουν, αν ποτέ υπάρξουν. Συνεπώς το πρόβλημα δεν είναι (μάλλον) η γλώσσα.
Για Tango With Lions περίπου τα ίδια. Αν τα όσα κάνουν είναι τελικά μίμηση πράξεως αλλοδαπής, δεν πρόκειται να τους σώσει η γλώσσα και αυτούς.
Το "γράφουμε στα αγγλικά για να μην καταλήξουμε έντεχνοι" το θεωρώ απερίγραπτα γελοίο. Δηλαδή το μόνο που τους ξεχωρίζει από τους έντεχνους είναι η γλώσσα; Ήμαρτον.
Προσωπικά ποτέ δεν ξεχώρισα ανάμεσα σε αγγλόφωνα και ελληνόφωνα, ανέκαθεν μου άρεσαν αμφότερα εξίσσου. Απλά (προσωπική άποψη αυτό), οι "αγγλόφωνοι" ήταν πάντοτε πιο κοντά στο όποιο μουσικό zeitgeist της κάθε εποχής. Οι ελληνόφωνοι σπάνια το πήγαν μουσικά "λίγο παρακάτω". Χαρακτηριστικό παράδειγμα θεωρώ τους Ziggy Was, σπάνιο δείγμα ντόπιου ανεξάρτητου ροκ που σχεδόν απόλυτα και παράλληλα (όχι σερνόμενο από πίσω) εναρμονίστηκε με ό,τι συνέβαινε εκείνο τον καιρό στην "σκληρή πλευρά" αυτού του ήχου. Οι Πίσσα και Πούπουλα (συγγενής μπάντα) με τον ελληνικό στίχο αν και εξίσου χαρισματική μπάντα, έμεινε κάπως περιχαρακωμένη στα πανκ στερεότυπα προηγούμενων ετών. Δεν ξέρω πως εξηγείται αυτό. Ίσως αυτό που λέει ο Leon να συμβαίνει όντως (παρότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι) και να δίνουν οι "αγγλόφωνοι" το βάρος που πρέπει στη μουσική (ενίοτε ενάντια στο στίχο, να το πούμε και αυτό).
Άρη, από τη στιγμή που έχουν υπάρξει επιτυχημένες χρήσεις της ελληνικής γλώσσας σε κάθε χώρο του ευρύτερου rock-pop-folk έως και hip-hop σύμπαντος και δεν ξέρω που αλλού ακόμη, και μάλιστα από 40ετίας δεν μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι… φταίει η γλώσσα, που δεν κολλάει, που δεν έχει «κοντές» λέξεις, που… που… που…
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι έχουν μελετήσει την αγγλική και ενδιαφέρονται να γράφουν σ’ αυτή τη γλώσσα καλά κάνουν και γράφουν. Αν και σπανίως έχω δει στίχους, σ’ αυτή τη γλώσσα (εννοώ από Έλληνες μουσικούς), που να πηγαίνουν παραπέρα… Όσοι, όμως, θα ’θελαν να γράφουν στην ελληνική, και δεν το κάνουν προτιμώντας να γράφουν στην αγγλική, επειδή δεν τους κάθονται οι ελληνικές λέξεις, δεν πάνε πουθενά έτσι.
Το βρίσκω τραγικό και αρκετά τραβηγμένο να επιλέγει ένας καλλιτέχνης την αγγλική γλώσσα από την ελληνική για να μην χαρακτηριστεί έντεχνος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ότι οι λόγοι είναι πιο απλοί, λίγο η ευκολία που σου παρέχει η αγγλική, λίγο και το ρεύμα που τραβάει προς τα εκεί και ότι ποτέ δεν ξέρεις, ίσως κάτσει και διεθνής καριέρα.
Περιμενω πως και πως ενα κειμενο για το ελληνικο prog (Μπαλλος, Βρωμικο ψωμι, Απεραντα χωραφια, Ακριτας κτλ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ κ.Φώτη και φίλοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου έστειλε ο αδερφός μου αυτό το link και παρακολούθησα τη συζήτηση σας.Εφ'όσον αναφέρθηκε το όνομα μου θεώρησα σκόπιμο να πώ το εξής:
Δεν θυμάμαι και δεν νομίζω αυτά τα λόγια να ανήκουν σε εμένα,τουλάχιστον με αυτή τη διατύπωση: «στα ελληνικά είναι δύσκολο να κρυφτείς πίσω από τις λέξεις. Στα αγγλικά γίνεσαι αφηρημένος και ξεμπερδεύεις»
Για μένα η κάθε γλώσσα απαιτεί σεβασμό καθώς αυτή είναι ένα απο τα μέσα έκφρασης της σκέψης μας.Κατά την άποψή μου ο στίχος σε ένα τραγούδι είναι το α και το ω και βάση αυτού συνήθως επιλέγω και τα ακούσματά μου.
Καλό βράδυ,ευχαριστώ
Leon
Αγαπητέ φίλε, εγώ έγραψα επακριβώς αυτό που διάβασα στο άρθρο της Ελευθεροτυπίας (υπάρχει κι εδώ http://is.gd/7A4ium). Δεν πρόσθεσα κάτι δικό μου. Συμφωνώ με αυτό που λες πως «για μένα η κάθε γλώσσα απαιτεί σεβασμό».
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για την επικοινωνία.
Φώντας Τρούσας
Η Κουτσουβέλη ως ηθοποιός αρέσει σε κανέναν ;;; !!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν και ηθοποιός; Δεν το’ξερα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ηθοποιός"...λέμε τώρα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου κάνει εντύπωση που δεν το ξέρεις, πάντως.
Έχει πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ http://www.imdb.com/title/tt0065018/ και μάλιστα έχει προβληθεί μία τουλάχιστον φορά από την ΕΡΤ !
Τι ταινία είναι αυτή; Λέει τίποτα;
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.nicethings.gr/?q=kouts
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είναι δυνατόν ρε beatfreak66. Τώρα, αυτές τις μέρες πέθανε η γυναίκα; Θεός σχωρέσ’ την.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ’ ό,τι βλέπω έχει έργο. Δυστυχώς, εγώ έχω ακούσει μόνο το 45άρι στη Minerva (για το οποίο σου είπα τη γνώμη μου). Δεν έχω υπ’ όψιν μου ούτε άλλους δίσκους της, ούτε τα βιβλία της, ούτε την έχω δει ποτέ στο σινεμά ή την TV.
Η ταινία μου είχε αρέσει πάρα πολύ τότε (προ εικοσαετίας...) αν και δεν την θυμάμαι πολύ καλά. Είχα και μια νοσηρή αδυναμία στα "δύσκολα" !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά ψάχνοντας στο γκουγκλ να επιβεβαιώσω την άσχημη είδηση ιδού η κατραπακιά :
"""Πρωταγωνίστησε στην ταινία αμερικανικής παραγωγής «Το τραγούδι και η σιωπή» που θεωρείται από τις δεκαπέντε καλύτερες του αμερικανικού κινηματογράφου, σύμφωνα με τους New Υοrk Τimes και τη Variety της Ν. Υόρκης. """
Ευχάριστη, ασφαλώς, αλλά που να φανταστώ πως εκτιμάται τόσο πολύ διεθνώς....
[παρεμπιπτόντως, μία άλλη ανάλογη ταινία με ελληνικό χρώμα, ο "Νώε" του Ντάνιελ Μπουρλά (http://www.imdb.com/title/tt0454515)παραγωγού στις Μικρές Αφροδίτες, κι αυτή μια φορά προβεβλημένη στην ερτ πολύ πριν πάρω βίντεο δυστυχώς, αναζητείται διακαώς με ελληνικούς υπότιτλους, από την τότε προβολή προφανώς. Υπάρχει σε dvd αλλά χωρίς καθόλου υπότιτλους].
Ας γυρίσουμε, ολοκληρώνοντας, στη Κουτσουβέλη, όπου καραδοκούσε άλλη μία κατραπακιά, δυστυχώς όμως άκρως αποκαρδιωτική :
"""Ασχολούνταν για πολλά χρόνια με το συνδικαλισμό και στις τελευταίες εκλογές υπήρξε υποψήφια του ΛΑΟΣ στη Λακωνία. """"
Ας είναι ήρεμη πάντως όπου κι αν αναπαύεται.
Χρήσιμες οι πληροφορίες Αντώνη. Θα τα ψάξω όλ’ αυτά, σιγά-σιγά, και μάλλον θα επανέλθω…
ΑπάντησηΔιαγραφή