GIANNI LENOCI, GIANNI MIMMO – Reciprocal Uncles – Amirani AMRN022/ Long Song LSRCD117 – rec. 5/2009Gianni Lenoci πιάνο (με κάθε τρόπο…), Gianni Mimmo σοπράνο σαξόφωνο. Δύο μουσικοί με σαφές στίγμα στην ευρωπαϊκή σκηνή, συνεργάζονται στο “Reciprocal Uncles” για πρώτη φορά(;), παρουσιάζοντας ένα ακόμη improv κόσμημα, με ξεκάθαρες αναφορές. Μεγαλωμένoι με τους ήχους των Steve Lacy, Roscoe Mitchell o Mimmo, και μ’ εκείνους των Mal Waldron, Paul Bley ο Lenoci (που, πάντως, έχει κάνει ένα solo piano άλμπουμ ερμηνεύοντας αποκλειστικώς Steve Lacy!), διακοσμούν τους ήχους των δασκάλων τους (δηλαδή τους δικούς τους) με εξω-μουσικά επιχρίσματα (τον Jackson Pollock αναφέρει ως άμεση επιρροή του ο Mimmo, την επαφή του με τη γλυπτική, την επικοινωνία του με contemporary dancers, multi-media artists και ποιητές προτάσσει ο Lenoci). Το αποτέλεσμα είναι μία δια-οργανική επικοινωνία, που προϋποθέτει φυσικά τις (υπάρχουσες) κοινές πλατφόρμες, προεκτείνοντας τα διδάγματά των προς την κατεύθυνση ενός avant πλαστικού πλαισίου, από το οποίο δεν απουσιάζουν ο λυρισμός και οι εσωτερικοί τόνοι. Να θυμήσω, μόνον, πως ο Gianni Lenoci έχει συνεργαστεί σε παραστάσεις και στη δισκογραφία με τον Σάκη Παπαδημητρίου και την Γεωργία Συλλαίου. Άκου, ας πούμε, το “Nosferatu A Monopoli” [Anakrousis, 2005].
BLASTULA – Scarnoduo – Amirani AMRN021 – rec. 10/2008Το project κρουστά-φωνή δεν είναι καινούριο φυσικά. Όμως είναι από ’κείνα που, διαχρονικώς, θα μας θυμίζουν, το αρχαιοπρεπές του πράγματος. Την προσπάθεια δηλαδή να καταστεί εφικτή η επικοινωνία μέσω… κατανοητών ή μη βοκαλισμών και, βεβαίως, του τρόπου συσχέτισής των με τον πρώτον οργανικό ήχο. Οι Blastula είναι δύο λοιπόν. Ο Cristiano Calcagnile ντραμς, κρουστά, φωνή, glockenspiel, amplified metal sheet (το αφήνω αμετάφραστο) και η Monica Demuru φωνή, glockenspiel, mouth harmonica. Με λεκτικό υλικό δανεισμένο από την ποίηση (Antioco Casula ή Montanaru όπως έμεινε στην ιστορία, Vinicius De Moraes, Goethe…), τα παλαιά κείμενα (τον βαβυλωνιακό μύθο της Δημιουργίας Enuma Elis), την προφορική παράδοση και άλλα τινά, οι Calcagnile και Demuru δημιουργούν ένα υποβλητικό έργο-άκουσμα, καθόλου ερμητικό στην ανάπτυξή του, πλημμυρισμένο από τους… κανόνες της νέας αφήγησης. Στο δρόμο του Demetrio Stratos (…e nel profondo la regola), της Σαβίνας Γιαννάτου (Interludio: volonta e rappresentazione) και της Fatima Miranda.
FIVE ROOMS – No Room for Doubt – Amirani AMRN020 – rec. 2/2008Κουιντέτο είναι οι Five Rooms αποτελούμενοι εκ των Gianni Mimmo σοπράνο, Angelo Contini τρομπόνι, John Russell κιθάρα (από τις διακεκριμένες improv βρετανικές σχολές της Incus και της Emanem), Jean Michel Van Schouwburg φωνή και Andrea Serrapiglio τσέλο (σε δύο tracks χειρίζεται κοντραμπάσο ο Paolo Falascone). Τo “No Room for Doubt” είναι ένα ακόμη ιδιοσυγκρασιακό πόνημα της Amirani, ένα άλμπουμ που επιχειρεί να συνενώσει το extreme φωνητικό κλίμα του προηγούμενου CD ας πούμε, με περισσότερο κλασικές ελεύθερες πρακτικές. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που περιμένεις. Κατ’ αρχάς εκείνο που αντιλαμβάνεσαι, σχεδόν αμέσως, είναι η κατανομή των ρόλων. Το σοπράνο του Mimmo είναι το πιο περιγραφικό από τα όργανα, το τρομπόνι του Contini μοιάζει να εισβάλει από το πουθενά, η κιθάρα του Russell είναι το έναυσμα της εκρηκτικής ύλης, η φωνή του Schouwburg είναι το πιο ακραίο, όσο και ακροβατικό κομμάτι του puzzle, την ώρα που το τσέλο του Serrapiglio επιχειρεί να προσδώσει στο όλον πλέγμα τη λυρική του διάσταση. Δε γνωρίζω τι υποδηλώνει ο τίτλος. Αν όμως σημαίνει πως οι πέντε μουσικοί, που εμφανίζονται στο άλμπουμ, είναι σαν να βρίσκονται/παίζουν σε διαφορετικά δωμάτια, τότε η αλήθεια είναι κοντά.
THOLLEM McDONAS, NICOLA GUAZZALOCA – Noble Art – Amirani AMRN019 – rec. 7/2007«Στην ιστορία της jazz τα piano duets δεν είναι καθημερινή υπόθεση. Όλοι, πολλοί, κάποιοι, γνωρίζουμε τις συνεργασίες Duke Ellington-Billy Strayhorn, Hank Jones-Tommy Flanagan, Jaki Byard-Ran Blake (υπάρχουν κι άλλες...) και στην Ευρώπη των Stan Tracey-Keith Tippett, Marilyn Crispell-Georg Grawe ή ακόμη-ακόμη εκείνη του Chick Corea με τον Κύπριο Νικόλα Οικονόμου στο Μόναχο, το 1982. Σε κάθε περίπτωση αυτό που προαπαιτείται ή, εν πάση περιπτώσει, υπονοείται είναι η στενή φιλική σχέση των δύο πιανιστών, ενδεχομένως οι κοινές εμπειρίες, μα σίγουρα οι παρεμφερείς (όχι κατ’ ανάγκην ταυτόσημες) αισθητικές κατευθύνσεις· ο συνολικός ή μη τρόπος χρήσης του πιάνου, η μέθοδος μεταφοράς και προώθησης των συναισθημάτων. Πάνω σ’ αυτή τη βάση συνομολογούνται, εξάλλου, και τα καλύτερα των αποτελεσμάτων». Αυτό έγραφα παλαιότερα, για την πιανιστική επικοινωνία των Satoko Fujii και Mayra Melford… και αυτά θα υποστηρίξω και πάλι με αφορμή το “Noble Art” των πιανιστών Thollem McDonas και Nicola Guazzaloca. Ηχογραφημένοι ζωντανά, τον Ιούλιο του ’07, στην Bologna, οι δύο πιανίστες, μοιράζονται κανάλια (αριστερά ο McDonas, δεξιά ο Guazzaloca), αλλά κυρίως μοιράζονται αυτήν την αλληλοκάλυψη σύνθεσης και ελευθερίας, στην οποίαν (αλληλοκάλυψη) στηρίζεται το τελικό αποτέλεσμα. Ο διάλογος είναι σαφής, η δυναμική του παιξίματος σαφέστερη, και η απόπειρα των δύο μουσικών να ερευνήσουν το όποιο διάκενο εμφανίζεται ανάμεσά τους, ο μόνος τρόπος προκειμένου να καταστεί η μουσική τους απολύτως εναργής.
FORGIVING JULY – Live at Novarajazz 2008 – Amirani AMRN018 – rec. 6/2008Ζωντανά ηχογραφημένοι στο Novara Jazz Festival, τον Ιούνιο του ’08, οι Forgiving July είναι εκείνο το τρίο (Angelo Contini τρομπόνι, Gianni Mimmo σοπράνο σαξόφωνο, Stefano Pastor βιολί) που θα επιχειρήσει, όχι το ακατόρθωτο, αλλά, σε κάθε περίπτωση, το αρκούντως απαιτητικό και περιπετειώδες· να παρουσιάσει δηλαδή, ένα ακουστικό… chamber άκουσμα (Lyrical struggle), με ξεκάθαρες avant παρεκτροπές. Τα τρία όργανα ισομερώς κατανεμημένα (είτε σε solo, είτε ανά δύο ή ανά τρία, είτε σε διαλόγους), αναπαριστούν συγκεκριμένες συναισθηματικές δονήσεις, εκμεταλλευόμενοι, θα έλεγα, το αντηχητικό του κάστρου της Briona, αλλά και την ευρύτερη δυναμική του χώρου. (Φαντάζομαι το απείραχτο φυσικό περιβάλλον ενός ανοιχτού/κλειστού συστήματος, ενός κτίσματος που βρίσκεται στη φύση δηλαδή, και τον τρόπο που υποβάλλει τον εκπεμπόμενον ήχο).
GIANNI LENOCI, CARLOS ZINGARO, MARCELLO MAGLIOCCHI – Serendipity – Amirani AMRN016 – rec. 6/2007Ηχογραφημένο live στο Bari Jazz Festival τον Ιούνιο του ’07, το “Serendipity” μας επανενώνει μ’ έναν παλαιό μας γνώριμο, τον πορτογάλο βιολιστή Carlos Zingaro· εδώ, σε συνεργασία με τον… ολιστικό πιανίστα Gianni Lenoci και τον περκασιονίστα Marcello Magliocchi. Τι είναι όμως το “Serendipity”; Ως λέξη… ένα μυστήριο… και αμετάφραστη στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου. Serendipity είναι… όταν ψάχνεις κάτι και, εν τέλει, αυτό που βρίσκεις είναι σημαντικότερο από εκείνο που έψαχνες. Ή, όπως εξηγούν με χιούμορ οι τρεις μουσικοί, serendipity… είναι να ψάχνεις βελόνα σε αχυρώνα και αντί γι’ αυτήν ν’ ανακαλύπτεις την κόρη του γαιοκτήμονα! Τι σχέση, τώρα, μπορεί να έχουν όλ’ αυτά με τη μουσική; Καμία απολύτως. Περιπετειώδη jazz ακούμε εδώ, παιγμένη με αναμφισβήτητη τέχνη από τους τρεις μουσικούς· με τον Lenoci όταν δρα «από μέσα» να είναι εντυπωσιακός και τον Zingaro να τον συναγωνίζεται σ’ ελευθερία και κίνηση.
Επαφή: www.amiranirecords.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου