Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Ορισμένοι έχουν την εντύπωση πως η Λένα Πλάτωνος υπήρξε η πρώτη συνθέτιδα, που ασχολήθηκε με την ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα. Η Ναταλί Χατζηαντωνίου (Ν. Χατζ) είχε γράψει στην Ελευθεροτυπία, την 2/9/2009, το εξής απίστευτο: «Η Πλάτωνος επανήλθε με κατοχυρωμένη πλέον την ιδιότητα της πρωτοπόρου που ‘εφηύρε’ την ελληνική ηλεκτρονική μουσική». Έχω την αίσθηση πως η ίδια η συνθέτιδα, ως πιο σεμνή, δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό της να ξεστομίζει τέτοιες κοτσάνες. Θυμάμαι πως, τότε, με είχαν πιάσει τα νεύρα μου και πως για να… ηρεμήσω είχα ρίξει στο πλατώ το απίθανο άλμπουμ Ελληνική Ηλεκτρονική Μουσική -1, το οποίον είχε τυπωθεί στην His Master’s Voice [CSDG 67], το 1974.
Το άλμπουμ αυτό, όταν το πρωτάκουσα – κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 – μου είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση. Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου. Είχα ήδη ακούσει κάποια ελληνικά ηλεκτρονικά LP – και δεν εννοώ του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του Ιάννη Ξενάκη και διαφόρων άλλων, που έβγαιναν στο εξωτερικό –, όπως τα δύο άλμπουμ του Κώστα Γανωσέλλη φερ’ ειπείν, το “Synthesis” [PH. NAKAS S.A. 0001, 1980] και το «Χρονοναύτης» [Minos MSM 470, 1983], το “Minotaurus” [RTSCS 2, 1983] του Βασίλη Φωτού, το “Recording Is An Art” [Enigma ESP 106, 1985] του Μάκη Πρέκα, και βεβαίως το “Keyboard Music” [Music-Box X33 SMBN 13019, 1987] με έργα των Βαγγέλη Κατσούλη, Λένας Πλάτωνος, Μιχάλη Γρηγορίου και Μηνά Αλεξιάδη, αλλά τέτοιο άλμπουμ δεν είχα ξανακούσει. Και αναφέρομαι, πάντα, σε αμιγώς ή σχεδόν αμιγώς ηλεκτρονικούς δίσκους και όχι σε δίσκους, στους οποίους υπάρχουν και ηλεκτρονικά όργανα ή καλύτερα ηλεκτρονικά στοιχεία, γιατί εκεί χάνεται λίγο η μπάλα, αφού και στον «Ακρίτα» [Polydor, 1973] ακούγεται πλούσιο VCS3 synthesizer (Άρης Τασούλης) και στις «Βάκχες» [Lyra, 1969] του Νίκου Μαμαγκάκη υπάρχει πληθώρα ηλεκτρονισμού και στο “Maran Atha” [Seagull, 1977] του Σταμάτη Σπανουδάκη τα σύνθια δίνουν και παίρνουν, ακόμη και στο LP των Πελόμα Μποκιού [Lyra, 1972] ακούγεται θερεμίνη(;) στην εισαγωγή του «Πυρετός 42»!
Δεν υποτιμώ, εννοείται, τα έργα της Πλάτωνος, το «Γκάλοπ» [Lyra, 1985] ή τις «Μάσκες Ηλίου» [Lyra, 1984], απεναντίας τα εκτιμώ ιδιαιτέρως, αν και θα πρέπει να κάνω από την αρχή μια διάκριση. Όλα τα ηλεκτρονικά έργα δεν είναι ίδια. Δεν έχει σχέση η τραγουδιστική (ας την πω έτσι) electronica της Πλάτωνος, με τον «Κουκλόκοσμο» του Στέφανου Βασιλειάδη. Εννοώ πως υπάρχει μία πιο δημοφιλής εκδοχή τής electronica και μία περισσότερο πειραματική. Προσωπικώς, δεν διαχωρίζω, απορρίπτοντας. Απεναντίας, επιχειρώ να αντιληφθώ το άπαν.
Για τις early days της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα είχε μιλήσει ο Μιχάλης Αδάμης (στη φωτογραφία) σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Ήχος & Hi-Fi, τον Μάρτιο του ’88 (στον Κώστα Στρατουδάκη). Έλεγε μεταξύ άλλων ο Αδάμης: «Το 1963 πήγα στη Βοστώνη, στο Πανεπιστήμιο Brandeis και είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ ενεργά με αυτό το είδος της μουσικής.(…). Το ’65 επιστρέφοντας στην Ελλάδα έφερα μαζί μου ορισμένα βασικά μηχανήματα και έτσι μπόρεσα να ιδρύσω το πρώτο στούντιο ηλεκτρονικής μουσικής. Μετά από μένα άρχισε να συλλέγει μηχανήματα ο Γιάννης Χρήστου και να δημιουργεί το δικό του στούντιο. Κατόπιν ο Ελληνικός Σύνδεσμος Σύγχρονης Μουσικής (ΕΣΣΥΜ) παρήγγειλε ένα μεγάλο συνθεσάιζερ, το οποίο υπάρχει ακόμα και σήμερα. Μετά απ’ αυτό και για αρκετά χρόνια κανένα αξιόλογο μηχάνημα δεν ήρθε στην Ελλάδα, ώστε να συμβαδίσουμε με την Ευρώπη και την Αμερική, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον πολλών συνθετών, μεταξύ αυτών και το δικό μου, για την ηλεκτρονική μουσική να ατονήσει».Για το ίδιο θέμα γράφει ο Γιάννης Γ. Παπαϊωάννου, στο booklet της έκδοσης της ΕΤΕΒΑ «Από την Ελληνική Μουσική Πρωτοπορεία του 20ου αιώνα», το 1997: «Όμοια κι οι έλληνες: πρώτοι αυτοί του εξωτερικού χρονικά, όπου τα νέα μέσα ήταν πιο προσιτά, όπως ο Ξενάκης (Παρίσι, μέσα δεκαετίας του ’50), αμέσως μετά ο Μαμαγκάκης (Μόναχο) και Λογοθέτης (Βιέννη), έδωσαν λαμπρά δείγματα του νέου είδους. Σύντομα με την εισαγωγή ‘φορητών’ συσκευών (συνθετητής VCS3) μπήκε κι η Ελλάδα στο χορό: θεμελιωτής του είδους (1964/65) και σπουδαίος εκπρόσωπός του (και δάσκαλος του νέου είδους) υπήρξε ο Μ. Αδάμης. Ακολούθησαν αμέσως οι Θ. Αντωνίου, Στ. Βασιλειάδης, Δ. Τερζάκης, Γ. Βλαχόπουλος, και δεκάδες άλλων ώριμων και νέων. Το 1975, με την εισαγωγή του μεγαλύτερου τότε συνθετητή 'SYNTHI 100' ο ΕΣΣΥΜ έστηνε το πρώτο μεγάλο Εργαστήριο Ηλεκτρονικής Μουσικής (ΕΡΓΗΜ) στην Ελλάδα. Παρά την πενιχρότητα των τότε μέσων, τεχνικά, το συνδυασμένο τεχνικό και ιδίως μουσικό αισθητήριο αρκετών σπουδαίων συνθετών, ωδήγησε σ’ εκπληκτικά αποτελέσματα: εκτός από Ξενάκη και Λογοθέτη (που συνέχισαν δημιουργικά εκτός Ελλάδας), εκπληκτικά αποτελέσματα πέτυχε ο Γ. Χρήστου (μ’ απλώς 4 μαγνητόφωνα εξοπλισμό), αλλά κι ο Στ. Βασιλειάδης, τόσο στα πολυπληθή εξαίρετα δικά του έργα, όσο κι ως Δ/της και πρωτεργάτης του ΚΣΥΜΕ (Κέντρου Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας) που ξεκίνησε το σπουδαίο σύστημα της Πολυαγωγίας (UPIC) του Ξενάκη (γνωστό από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, πρωτοπαρουσιασμένο δημόσια εκτός Γαλλίας στη Βόννη το 1977) που παρείχε απείρως περισσότερες δυνατότητες». Όπως αντιλαμβάνεστε από την «Ελληνική Ηλεκτρονική Μουσική -1» δεν θα μπορούσε να απουσιάζει έργο του Μιχάλη Αδάμη. Το «Μεταλλικά Γλυπτά ΙΙΙ» (1972) ανοίγει το άλμπουμ, και μαζί τον μαγικό κόσμο της ελληνικής μαγνητοταινίας (επί του συγκεκριμένου LP εννοώ). Ακολουθεί το «Αλλοίθωρο Ψάρι» (1973) του Δημήτρη Τερζάκη (γιος του λογοτέχνη Άγγελου Τερζάκη, ο οποίος είχε σπουδάσει ηλεκτρονική μουσική στην Κολωνία με τον Herbert Eimert), για να κλείσει η πλευρά με τον «Κουκλόκοσμο» (1973) του Στέφανου Βασιλειάδη, που θα έκανε τους σημερινούς ηλεκτρονικάριους ν’ απορήσουν με την απλότητα των συλλήψεων και τα απίστευτα εφέ και ηχοχρώματα. Ο «Ολοφυρμός» (1973) του Νίκου Μαμαγκάκη (στην β πλευρά) πιθανώς η πιο… kraut απ’ όλες τις συνθέσεις του άλμπουμ, δεν κρύβει τις γερμανικές αναφορές της (ο Μαμαγκάκης υπήρξε μαθητής του Carl Orff). H «Σπουδή ΙΙ» (1973) του Χάρη Ξανθουδάκη, που είχε σπουδάσει ηλεκτρονική μουσική δίπλα στον Μιχάλη Αδάμη, είναι μία σύνθεση κομμένη στα δύο, με το πρώτο μέρος της πιο περιγραφικό και το δεύτερο πιο abstract, ενώ οι «Μορφές ΙΙ» (1973) του Γιάννη Βλαχόπουλου (στη φωτογραφία - κι αυτός με σπουδές δίπλα στον Herbert Eimert) είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μία κορυφαία στιγμή της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής, ένα απίστευτο κολάζ ήχων και βεβαίως συναισθημάτων, που κουβαλά κάτι από την ίδια την ιστορία του τόπου· έτσι νομίζω, έτσι μου αρέσει να το «ακούω»…
Ο Manwolf Louie, σήμερα, μάς έδωσε ένα link στο cbox, στο οποίο παρουσιαζόταν ένα «άλμπουμ» υπό τον τίτλο “Greek Electronic Music -2”. Ο συγγραφέας του blog μιλάει βεβαίως για ένα… unofficial follow-up, αν και θα πρέπει να πω από την αρχή πως δεν πρόκειται για καμμιά… κοπιαστική συλλογή, αλλά για μια επιλογή ηλεκτρονικών έργων, που πρωτοπαρουσιάστηκαν στη μνημειώδη έκδοση της ΕΤΕΒΑ «Από την Ελληνική Μουσική Πρωτοπορεία του 20ου αιώνα», το 1997 (την ανέφερα και πιο πάνω). Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την ηλιθιότητα, τού να αποκρύβονται οι πηγές δηλαδή. Έτσι και με τους «συλλεκταράδες» του ελληνικού ροκ. Παίρνουν τα κομμάτια από τα CD και αφού τ’ ανεβάσουν μισά, παριστάνουν ότι φοβούνται μήπως τους τα «κλέψουν». Από εκεί, λοιπόν, είναι οι συνθέσεις των Τάκη Βελιανίτη Κληδών (έργο δημιουργημένο στο ΚΣΥΜΕ με το σύστημα UPIC), Νικηφόρου Ρώτα Αντιφωνία Ι, Κώστα Μαντζώρου Νυχτερινό, Γιώργου Φιλιππή Sea Shell, Στέφανου Βασιλειάδου Δίκη - Έλεος, Δημήτρη Καμαρωτού Συνηχήσεις μερικών επιπέδων σε μια αίθουσα με εκκλησιαστικό όργανο. Ο τύπος μάλιστα (ο blogger εννοώ), προσφέρει και bonus track (λες και τα προηγούμενα αποτελούσαν κάποιο συγκεκριμένο CD!), παρμένο από το άλμπουμ “Hor-Spiel, NEKROLOGLOG 1961/ FANTASMATA 1960” του Ανέστη Λογοθέτη, που είχε βγει στην αυστριακή Preiser Records [120 086] το 1975. Υποθέτω το “Fantasmata und Meditation 1960/61” για μαγνητοταινία. Το συγκεκριμένο LP είναι όντως δυσεύρετο (όπως και πολλά άλλα δηλαδή), αλλά αυτό δε σημαίνει πως σώνει και καλά μπορεί να κοστίζει μια περιουσία.
Πριν καμμιά 10αριά χρόνια είχαν σκάσει μερικές κόπιες στην Αθήνα (νομίζω από ένα συγγενικό πρόσωπο του Λογοθέτη – ο Λογοθέτης είχε πεθάνει στη Βιέννη το 1994), οι οποίες διοχετεύτηκαν στους ενδιαφερομένους. Ξέρετε πως γίνονται αυτά. Στόμα με στόμα. Ορισμένοι, όμως, φαίνεται πως δεν αρκέστηκαν στο να κρατήσουν μία κόπια για τον εαυτό τους (όπως εγώ, ας πούμε) αλλά ενδιαφέρθηκαν ν’ αποκτήσουν κι άλλες, σε πενιχρές τιμές ή τζάμπα. Θεμιτό. Όλα θεμιτά. Από τη στιγμή όμως που εμφανίστηκαν κόπιες στο eBay και μάλιστα με τιμή “buy it now” $230 το πράγμα αρχίζει να μπερδεύεται. (Είχα τυπώσει μία σελίδα το 2004 από το eBay για του λόγου το αληθές).
Εν πάση περιπτώσει. Ο καθείς μπορεί να ζητάει ό,τι θέλει και όποιος του περισσεύουν μπορεί να πληρώνει. Το ζήτημα είναι τι γίνεται με όλους εκείνους που πρέπει ν’ ακούσουν ορισμένες μουσικές ή για να εργαστούν – να γράψουν (όπως εγώ), να εμπνευστούν και να συνθέσουν (όπως άλλοι) – ή και απλώς για να ευχαριστηθούν, και οι οποίοι δεν είναι διατεθημένοι να «σπρώχνουν», γι’ αυτό το λόγο, τεράστια ποσά, τα οποία είτε δεν τα έχουν, είτε δεν επιθυμούν να τα δώσουν. Ευτυχώς το internet εκδημοκράτισε τη διαδικασία, διαχωρίζοντάς μας από τη συλλεκτική μονομανία.

Βοήθησαν τα βιβλία:
1. Αλέξη Ζακυθηνού, Δισκογραφία ελληνικής κλασικής μουσικής, εκδ. Δωδώνη, Αθήνα – Γιάννινα 1993
2. Στέφανου Βασιλειάδη, Για τη Μουσική, εκδ. Citibank, Αθήνα 1984
3. Ελληνικές Μουσικές Γιορτές, Πρώτος Κύκλος, εκδ. Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, Αθήνα 2005
4. Ελληνικές Μουσικές Γιορτές, Δεύτερος Κύκλος, εκδ. Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, Αθήνα 2006

25 σχόλια:

  1. Ευχαριστώ όλους για τις πληροφορίες και το υλικό.
    Έτσι πρέπει να λειτουργεί το πράγμα.

    κώστας παπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. http://corrupted-delights.blogspot.com/2010/09/anestis-logothetis.html?zx=4062c9bed69c7984

    Manwolf Louie

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κορυφαίος συνθέτης ο Λογοθέτης για τα εγχώρια δεδομένα. Εξαιρετικό post Φώντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Spacefreak, έχω την αίσθηση πως ο Ανέστης Λογοθέτης εξακολουθεί να παραμένει στη σκιά του Ξενάκη και του Χρήστου. Ίσως ευθύνεται το γεγονός ότι δεν έχουν γραφεί πολλά πράγματα για το έργο του, δεν βρίσκονται οι δίσκοι του, δεν εκτελούνται συχνά τα έργα του.
    Ένα tip. Το 1974 ο Λογοθέτης είχε βγάλει ένα άλμπουμ στην τότε Δυτική Γερμανία, το “Schmetterlinge/ DVA Phono Literatur/ Schau! Hor! Spiel!”, που αποτελείτο από 13 δίσκους βινυλίου, 3 ιντσών ο καθένας. Οι δίσκοι παίζονταν σε ειδική συσκευή (πικαπάκι), που μοιραζόταν μαζί. Εννέα χρόνια αργότερα (1983) του «έκλεψαν» την ιδέα οι Die Tödliche Doris στο “Chöre & Soli”, όταν 8 3ιντσα δισκάκια μοιράζονταν πάλι με ειδική συσκευή «ανάγνωσης».

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπάρχει ακόμα ο δίσκος ¨Εργα Ηλεκτρονικής Μουσικής" της Εταιρείας Νέας Μουσικής το '85 με 2 εργα του Θ. Μικρούτσικου και του Χάρη Ξανθουδάκη.Απλα αναφέρω οτι η σύνθεση του Μικρούτσικου " Ο Αδελφός " ερχεται απο το 1979.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Υπάρχουν κι άλλα Φ.Ν. (μιλάμε, πάντα, για πριν το ’90). Δεν έκανα πλήρη καταγραφή. Από μνήμης έγραψα, όσα έγραψα. Οπωσδήποτε το άλμπουμ που λες κι εσύ, αλλά ακόμη τα «Τοπία» του Δημήτρη Παπαδημητρίου (σε πιο pop, να το πούμε, ύφος), το «Κουτούκι» του Δημήτρη Δραγατάκη από το 1972 (το LP βγήκε το 1987 – avant φυσικά), το “Artificial” του Θανάση Ζλατάνου…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ...Και εκείνο το διπλό του Ν. Ρώτα "Τραγούδια Καβάφη" (1972).

    --
    spacefreak

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εξαιρετική παρουσίαση, μου άνοιξε δρόμους για νέες "αναζητήσεις". Ευχαριστώ και για τα λινκς!

    Ερώτηση: γνωρίζουμε αν η πενταπλή συλλογή "Από την Ελληνική Μουσική Πρωτοπορεία του 20ου αιώνα" διατιθεται ακόμα και που;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν είμαι σίγουρος αν βρίσκεται πια. Μια επαφή με το ΚΣΥΜΕ (http://www.cmcp.gr/gr/lectures/07_10_27.html) μάλλον επιβάλλεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους φροντίζουν να μας κάνουν πλουσιότερους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητέ spacefreak, όπως είπα, το κείμενο γράφτηκε άμεσα και από μνήμης, και γι’ αυτό θα υπήρχαν οπωσδήποτε ελλείψεις. Το θέμα «ηλεκτρονική μουσική στην Ελλάδα» δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί από ένα και μόνον post. Λοιπόν, κοίτα τώρα που με οδήγησες.

    Το έργο στο οποίο αναφέρεσαι, το «Τραγούδια Καβάφη» (1972), επανεκδόθηκε σε CD το 2007 από την Stassis. Το 1974 όμως, όταν πρωτοεκδόθηκε, δεν ήταν… μόνο του. Αποτελούσε τον έναν δίσκο του 2LP «Τραγούδια Καβάφη – Αντιφωνίες» [Μούσα LPM 1/2]. Ok με τα «Τραγούδια Καβάφη», που δεν είναι και τόσο ηλεκτρονικά, ούτε μόνο ηλεκτρονικά (αν θυμάμαι ακούγονται και άλλα όργανα – πιάνο, κιθάρα…), αλλά εκείνο που είναι καθαρό ηλεκτρονικό «διαμάντι» είναι οι «Αντιφωνίες». Μιλάμε για τρία κομμάτια, διάρκειας περίπου 40 λεπτών, τα οποία είναι απολύτως ηλεκτρονικά, στο ύφος και κυρίως στην κλάση του «Ελληνική Ηλεκτρονική Μουσική -1». Το ένα απ’ αυτά (το πιο σύντομο) υπάρχει εξάλλου και στην 5πλή έκδοση της ETEBA. Ενώ λοιπόν ανέφερα στο post την «Αντιφωνία I», λησμόνησα το LP (την 3η/4η πλευρά του 2LP, για να είμαι ακριβής). Απορώ κι εγώ πως μου διέφυγε. Αλλά, γι’ αυτό υπάρχουν και τα σχόλια…

    Η εταιρία Stassis, από του Ζωγράφου, αν υφίσταται ακόμη, οφείλει να επανακυκλοφορήσει και τις «Αντιφωνίες». Ένα σημαντικότατο, καθαρό ηλεκτρονικό έργο. Από «Καβάφηδες» έχουμε πήξει… με όλο το σέβας προς τον «Καβάφη» του Ρώτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτό το 2πλο album εννοώ. Δεν γνώριζα για την CD επανέκδοση Φώντα. Απ' όσα γράφεις αντιλαμβλάνομαι ότι είναι μάλλον κουτσουρεμένη, αφού λείπει ο instrumental δίσκος και υπάρχει μόνο το πρώτο LP με τα free form ποιήματα με τη φωνή του Ρώτα και το πιάνο (κυρίως). Προσωπικά δεν μου αρέσουν και θα συμφωνήσω ότι το κλου είναι οι τρεις συνθέσεις των "Αντιφωνιών".

    Απαράδεκτο, από την εταιρεία να κυκλοφορήσει το έργο κουτσουρεμένο. Ιδιαίτερα που παρόμοιες επανεκδόσεις απευθύνονται περισσότερο στους "μυημένους", που είναι συνήθως και πιο απαιτητικοί. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει σωστό σ' αυτή τη γαμοχώρα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ευχαριστώ τον ανώνυμο «συνάδελφο από τον Βορρά». Κατανοητοί οι προβληματισμοί σας, και βεβαίως η επιθυμία σας να μη δημοσιευτεί το σχόλιό σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ναι, όντως spacefreak. Επανεκδόθηκε σε CD το μισό άλμπουμ. Βεβαίως οι δύο δίσκοι, ο «Καβάφης» και οι «Αντιφωνίες», δεν σχετίζονται μεταξύ τους, αυτό όμως δε σημαίνει πως έπρεπε να επανεκδοθεί μόνον ο ένας. Οι «Αντιφωνίες» είναι το τρανό must have.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ...κατ'αρχην ειμαι πολυ χαρουμενος που ανακαλυψα το μπλογκ σου ,ΓΑΜΑΕΙ! (ελπιζω να μπορουμε να χρησιμοποιουμε τετοιους αδοκιμους οχι και τοσο ακαδημαικους ορους).Με αφορμη το ποστ για την Ελληνικη Ηλεκτρονικη Μουσικη,θα ηθελα να αναφερω (αν και τον εχεις ηδη αναφερει)
    τον Θαναση Ζλατανο και το καταπληκτικο ''Nekropolis'' οπως επισης και ενα αρκετα μεταγενεστερο δισκο (του '94 νομιζω) τον ''Τομο 2'' της Οπτικης Μουσικης ,που στην ουσια ειναι ο Κωστης Δρυγιαννακης ο οποιος ανακατευει world music,electronica,field recordings και Musique concrète δημιουργωντας ενα ιδιαιτερο ακουσμα ακομα και για τοτε που υποτιθεται οτι υπηρχε ηδη ενα καινουριο ρευμα Ηλεκτρονικης Μουσικης..σε ευχαριστω που με αφησες να φλυαρησω,keep on rockin' (το ενοχο Heavy Metal παρελθον και μελλον μου φταιει γι'αυτες τις προτροπες..χμμμ ισως ενα ποστ για το εγχωριο Proto-Metal???)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καταγράφηκαν στην ανάρτηση και τα σχόλια κάποιοι δίσκοι από τα 70s και τα 80s, και αυτοί όχι όλοι. Δεν πήγαμε δηλαδή στα 90s (Οπτική Μουσική κ.λπ.), γιατί, μετά την έλευση του CD, το υλικό πολλαπλασιάστηκε. Θα επανέλθουμε όμως…
    Το “Nekropolis” το έχω υπ’ όψιν μου. Κάποτε είχα τρεις κόπιες… Έχει πολύ ενδιαφέρον, είναι καθ’ ολοκληρίαν ηλεκτρονικό, αλλά απ’ όσο μπορώ να ξέρω δεν κυκλοφόρησε ποτέ στην Ελλάδα (είναι νορβηγική παραγωγή). Καλά έκανες και το θύμισες.
    Για το metal τι να γράψω; Δεν μου έχουν μείνει και πολλά πράγματα πια… Κάτι Divorce, κάτι Douglas, το πρώτο των Northwind (που δεν είναι και τόσο metal), ίσως και κάποια ακόμη…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Προηγήθηκε το Τόμος 1 από Οπτική Μουσική το '87

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ε, ναι. Το δίσκο τον είχα αγοράσει-παραλάβει τότε, ταχυδρομικώς, από τον ίδιον τον Δρυγιαννάκη. Μου έκανε εντύπωση μάλιστα το γεγονός – όταν βρεθήκαμε σ’ ένα κεντρικό δισκάδικο της Αθήνας, πριν από λίγα χρόνια – πως (ο Δρυγιαννάκης) θυμόταν τ’ όνομά μου από τότε (από το 1987 εννοώ). Μου ανέφερε δηλαδή ότι είχε λάβει ένα γράμμα από μένα κτλ.
    Δεν είπα κάτι για τον «Τόμο Ι» της Οπτικής Μουσικής επειδή δεν είναι ένα αμιγώς ηλεκτρονικό LP (στο άλμπουμ ακούγονται ακόμη τύμπανα, πιάνο, μπάσο, κιθάρα, σαξόφωνο κ.ά.).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Και εγώ τον Τόμο 1 με τον ίδιο τρόπο που τον απόκτησες εσύ τον πήρα, και συμφωνώ μαζί σου ότι είναι περισσότερο πειραματικός παρά ηλεκτρονικός, μάλιστα τελευταία με 'ενόχλησε' και ένας Καναδός ζητώντας μου πληροφορίες περί αυτού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. εξαιρετικο ποστ για δισκους που ψαχνω χρονια......το χρονοναυτη του γανωσελη αλλα και το Μακη Πρεκα των Recording is an art.Yπηρχε και η εκπομπη ηλεκτρονικη μουσικη δωματιου οπου ο Μιχαλης Γρηγοριου παρουσιαζε πρωτοτυπα εργα διαφορων απο Πλατωνος εως Ξανθουδακη.Δυστυχως οι κασσετες μου ειναι κακογραμμενες αλλα μεταδοθηκαν καταπληκτικες μουσικες,ποιος ξερει αν υπαρχουν πουθενα.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Υπάρχει, βασικά, το LP “Keyboard Music”, που αναφέρω και στην ανάρτηση. Λογικώς, ο Γρηγορίου θα έχει κι άλλο υλικό…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Τι πλούτος εδώ μέσα !!! Έψαχνα για Χρήστου και έπεσα σε φλέβα....μπράβο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Μην ξεχνάτε τον Ηλεκτρικό Αγγελο OST της ταινίας του Θ. Ρεντζη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμη πιο πολλά στοιχεία υπάρχουν εδώ...

      https://diskoryxeion.blogspot.com/2017/01/50-80.html

      Διαγραφή