«ΕΝΤΕΧΝΑ», ΡΟΚ και ΛΑΪΚΑ

Διάβασα πως ο Κώστας Λειβαδάς είχε πέντε χρόνια να παρουσιάσει καινούρια τραγούδια του. Ένα διάστημα, ενδεχομένως, αναγκαίο, στην προσπάθεια ενός συνθέτη-στιχουργού να τακτοποιήσει τις… εκκρεμότητές του, να σχίσει, να πετάξει, να ξαναγράψει και ν’ αποφασίσει για όλα όσα θα κρατήσει. Το «Κρατήσου απ’ τη στάχτη» [Legend, 2010] είναι ένα ηλεκτρικό άλμπουμ. Περιέχει τραγούδια με εμφανείς (άλλοτε λιγότερο) επιρροές από το blues, το garage, την jazz, την rock μπαλάντα, ενώ στιχουργικώς αφήνει έναν πόνο, που, σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζει τα όρια της οργής. Ο Λειβαδάς θέλει να κάνει τραγούδι με κοινωνικό περιεχόμενο. Τραγούδι που να μην κραυγάζει, αλλά, που, ταυτοχρόνως, ν’ αφήνει τα μηνύματά του. Δεν είναι ό,τι ευκολότερο, ασχέτως αν ο ίδιος το καταφέρνει στο «Σας βαρέθηκα». Όπως, επίσης, τα καταφέρνει (και καλύτερα) στην περιγραφή του ερωτικού υποκειμένου («Αντίο, αγάπη μου παλιά»). Τι άλλο; Ο Γιώργος Ρωμανός εξακολουθεί να είναι μεγάλος τραγουδιστής και το αποδεικνύει στο «Άγγελοι μ’ ένα φτερό». Είναι δε και ο γνωστός «μυστικός» στιχουργός του «Κράματος», στην αγριότερη, και ωραιότερη, ροκιά του άλμπουμ («Το φάντασμα που αφήνει ίχνη»).
Οι επανεκτελέσεις έργων του Μίκη Θεοδωράκη είναι άπειρες, το ίδιο και οι δισκογραφήσεις των. Η συγκεκριμένη έχει τίτλο «Του Έρωτα και του Θανάτου» [Legend, 2010] συνέβη ζωντανά στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την 30/1 και την 1/2 του 2008 και συμμετείχαν σ' αυτήν η Μαρία Φαραντούρη, ο Χρήστος Θηβαίος όπως και οι Berliner Instrumentalisten υπό τον Henning Schmiedt, ερμηνεύοντας τα έργα «Ένας Όμηρος», «Η Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν», «Οδύσσεια» και «Κύκλος Φαραντούρη». Για τα περισσότερα από τα τραγούδια (εξαιρουμένων των δέκα της «Οδύσσειας», που είναι πρόσφατα και απολύτως συμβατά με την έσχατη «θεοδωρακική» τραγουδοποιία) έχει αποφασίσει η ιστορία. Για τις εκτελέσεις στο Μέγαρο δεν είμαι απολύτως σίγουρος ότι θα πράξει το ίδιο…
Το έχουμε ξαναπεί. Η δισκογραφία δεν είναι… ταβέρνα, κέντρο διασκέδασης. Ένα πρόγραμμα κομμένο και ραμμένο για ένα μαγαζί, για ένα live, δε σημαίνει πως θα λειτουργήσει και στο player. Δηλαδή, σπανίως λειτουργεί στο player· για να μην πω ποτέ. Ο Δημήτρης Μπάσης είναι καλός τραγουδιστής. Μπορεί, μάλιστα, να κάνει και κέφι (θα κάνει υποθέτω) στο Χάραμα, στο Cine Κεραμεικός, στις συναυλίες και όπου αλλού εμφανίζεται. Εκεί, όμως, σταματούν όλα. Γιατί, αν πούμε πως συνεχίζονται στο 3CD “Live” [Legend, 2010], τότε, ας μας συγχωρήσει, αλλά εκείνα που λέει στο ένθετο περί ευτέλειας, περί μετριότητας, περί του «καλλιτέχνη που θα πρέπει να διαδραματίσει το ρόλο που οι καιροί επιβάλλουν» εγώ τ’ ακούω βερεσέ. Όταν τραγούδια του Βαμβακάρη, του Τσιτσάνη, του Θεοδωράκη (Χατζιδάκι δεν έχει) γίνονται «ένα» με τραγούδια του Λοΐζου, του Καρβέλα, του Μικρούτσικου, του Κατσαρού, κι αυτά με τη σειρά τους γίνονται «ένα» με άλλα «έντεχνα» και παραδοσιακά, τότε το πράγμα μπερδεύεται. Η «ευτέλεια» παραμονεύει πίσω από κάθε σόλο ή ακόρντο, η «μετριότητα» αναγορεύεται σε στόχο και ο «καλλιτέχνης, που θα πρέπει να διαδραματίσει το ρόλο που οι καιροί επιβάλλουν», το μόνο που κάνει είναι να σύρεται πίσω από τις κακόγουστες συνταγές της «νύχτας».
Μπορεί, προσωπικώς, να μην με αγγίζει καθόλου η… feel good διάθεση των ροκοτράγουδων του Γιώργου Δημητριάδη, αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο ίδιος δεν έχει «επιβάλλει» χρόνια τώρα, έως τώρα, ένα προσωπικό, όσο και αναγνωρίσιμο στίγμα. Έτσι, στο 2CD «Live, 15 Χρόνια Εφηβείας» [Μικρός Ήρως, 2010], έχει την ευκαιρία να παρατάξει τα κομμάτια του μπροστά σ’ ένα κοινό που, προφανώς, τ’ απολαμβάνει, έχοντας δίπλα (πλην της μπάντας του) τους Απροσάρμοστους, τον Δρογώση, τον Ζιώγαλα, τον Καζούλλη, τον Λειβαδά, τον Φάμελλο και, βεβαίως, το… πουλέν του, τον Μύρωνα Στρατή. Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Ok, αλλά από πότε;