Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

λίγα λόγια για το ΔΙΦΩΝΟ

Αν και δεν γνωρίζω τι ακριβώς σημαίνει μία δήλωση συμπαράστασης, όταν κάποιος χάνει τη δουλειά του – μην καταντήσουμε σαν τους πολιτικούς, που είναι όλο ωραία λόγια, όταν οδηγούν, με τα έργα τους, τα πράγματα προς την αντίθετη κατεύθυνση – θα πρέπει να πω, από την αρχή, πως το κλείσιμο ενός περιοδικού, όπως και το κλείσιμο ενός μπακάλικου, ή ενός μανάβικου, είναι το ίδιο οδυνηρό· πρώτα-πρώτα, για τους ανθρώπους που εργάζονταν εκεί, και οι οποίοι, ξαφνικά, έρχονται μπροστά σ' ένα πρόβλημα επιβίωσης. (Γιατί, για κάποιους θα σημαίνει και αυτό).
Το ζήτημα το οποίον πρέπει να απαντηθεί άμεσα (αν και δεν είναι εύκολο) είναι γιατί έκλεισε το Δίφωνο. Δεν ήταν κερδοφόρο; Ήταν, αλλά όχι στο βαθμό που επιθυμούσαν τ’ αφεντικά του; Κι αν δεν ήταν κερδοφόρο, γιατί δεν ήταν; Μήπως, γιατί δεν το στήριξε η διαφημιστική αγορά; Μήπως γιατί δεν το στήριξε το αναγνωστικό κοινό; Μήπως, γιατί δεν φρόντισε, ως περιοδικό, να ανταποκριθεί στα καλλιτεχνικά-κοινωνικά κελεύσματα του καιρού; Μήπως, γιατί χάθηκε από τις σελίδες του ο κριτικός, ανατρεπτικός λόγος, αφήνοντας άπειρο χώρο στο λιβάνισμα και την «εξυπηρέτηση»; Μήπως, γιατί εξελίχθηκε σ’ έναν διαφημιστικό έντυπο των δισκογραφικών εταιριών των ιδιοκτητών του;
Όπως κι αν έχει, προσωπικώς, συμπαρατάσσομαι με τους εργαζομένους όσον αφορά στην καταβολή των δεδουλευμένων τους, ακόμη, δε, και σε μία προοπτική, ανοίγματος του περιοδικού από τους ίδιους. Άλλο αυτό και άλλο οι υπερβολές που διάβασα στο blog τους (http://e-difono.blogspot.com/).
Είναι δυνατόν να γράφει ο Γιώργος Χρονάς πως «ένα περιοδικό που περιγράφει τη μουσική με λέξεις είναι πιο σπουδαίο απ’ την ίδια τη μουσική» ή εκείνο που λέει η Λένα Πλάτωνος «φιμώνεται το στόμα μας!», ή το άλλο που λέει ο Πέτρος Βαγιόπουλος «το κλείσιμο του Διφώνου είναι το τελειωτικό χτύπημα στην ελληνική μουσική σκηνή»; Αν λείψουν οι υπερβολές, για να μην πω οι κουταμάρες κι ακουστώ κακός, τότε όλοι θα βοηθηθούν, ώστε να δουν με καθαρό μάτι την πραγματικότητα. Προσωπικώς, θα κινηθώ προς αυτή την κατεύθυνση.

Δεν μπορεί να χαρακτηρίσεις με μια λέξη το Δίφωνο. Στα 15 χρόνια της παρουσίας του στα περίπτερα «κατέβηκε» όλα τα σκαλιά της «εξέλιξης». Από ένα καλό περιοδικό στην αρχή, μετετράπη σ’ ένα μέτριο περιοδικό στη συνέχεια, για να εξελιχθεί σ’ ένα κακό περιοδικό προς τα τελευταία χρόνια. Κι αυτό γιατί επιχείρησε να ισορροπήσει πάνω σε μιαν ασυμβατότητα. Όταν η Εταιρία Γενικών Εκδόσεων παράγει περισσότερα από τα μισά CD, που κυκλοφορούν κάθε χρόνο στην Ελλάδα, είναι ποτέ δυνατόν οι άνθρωποι-δημοσιογράφοι-μουσικογράφοι, που λαμβάνουν αυτά τα CD στα χέρια τους, καλούμενοι να τα υπερασπιστούν (μέσα από κριτικές, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ ή θέματα), να δρουν ελεύθερα και κυρίως, ανεπηρέαστοι από το προφανές; Να στηρίζουν δηλαδή, ακρίτως, τις επιλογές της Εταιρίας; Γίνονται αυτά τα πράγματα; Και μάλιστα χωρίς, την ίδιαν ώρα, να ξεπουλάς τη βάση, πάνω στην οποία θα πρέπει να στηρίζεται κάθε δημοσιογραφικό οικοδόμημα; (Εννοώ, φυσικά, ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ).
Υπήρξα αναγνώστης του Διφώνου. Απόδειξη; Τα καμμιά 70αριά περιοδικά που έχω ακόμη, σκεπασμένα σ’ ένα dexion. Παρ’ ολίγον, δε, να υπάρξω και συντάκτης του, αν αποδεχόμουν την πρόταση της Άννας Βλαβιανού, πριν από 14 χρόνια. Αλλά δεν… Παρακολούθησα τη διαδρομή του από κοντά στην αρχή, από κάποιαν απόσταση στη συνέχεια, εγκαταλείποντάς το στην πορεία.
Όπως κάνω πάντα, αγοράζω τα περιοδικά για κάποιες «πένες». (Δεν είναι δυνατόν, ποτέ, ένα περιοδικό να μας καλύπτει εξ ολοκλήρου). Έτσι, και στο Δίφωνο, υπήρξαν συντάκτες τα γραπτά των οποίων μ’ ενδιέφεραν, ασχέτως αν, συχνά, διαφωνούσα ή… τρωγόμουν (θυμάμαι εκείνα του Παπαδάκη, αργότερα του Βάκη, και κάποιων ακόμη που δεν μου έρχονται τώρα στο μυαλό), έριχνα ματιές στ’ αφιερώματα, που ορισμένες φορές (ιδίως στα πρώτα χρόνια) ήταν πολύ καλά, είχα βγει από τα ρούχα μου με κείμενα του Νοταρά, τσεκάριζα τον Ζήλο, διάβαζα, πάντα, τα κείμενα του Δρυγιαννάκη (στη δεύτερη εποχή) κ.λπ., κ.λπ.

Το χάλι για μένα ξεκίνησε όταν το περιοδικό παραγέμισε με «προσφορές», αυξάνοντας την τιμή του. Όλο αυτό το διάστημα το αγόρασα μόνο μία φορά. Όταν έδωσε σε DVD, πρόπερσι νομίζω, το «Αλδεβαράν» του Ανδρέα Θωμόπουλου. Δυστυχώς, όμως, η κόπια μου αποδείχτηκε… ακατάλληλη προς βρώσιν. Δεν έπαιζε πουθενά (ούτε σε PC, ούτε σε 2-3 players). Εν τέλει, είδα το «Αλδεβαράν» (το άντεξα δηλαδή…) πριν από 3 μήνες. Anyway. Παρά ταύτα, κάποια, ακόμη, από τα πιο πρόσφατα τεύχη του έπεσαν στα χέρια μου...
Το περιοδικό δεν διαβαζόταν. Πηγμένο στις συνεντεύξεις, τις ανούσιες παρουσιάσεις, τα ανύπαρκτα ή υποτυπώδη αφιερώματα και την υπόλοιπη (γνωστή σε περιοδικά) αδιάφορη ύλη. Όπως έχω ξαναγράψει οι συνεντεύξεις, για μένα, σ’ ένα μεγάλο ποσοστό δηλαδή (γιατί υπάρχουν κι εξαιρέσεις), δεν αποτελούν «ύλη». Είναι, συχνάκις, η εύκολη λύση. Ανοίγεις ένα κασετόφωνο κι όποιον πάρει ο χάρος. Ανακυκλώνονται οι ίδιες ερωτήσεις, προβάλλονται οι ίδιες αδιάφορες απαντήσεις. Το θέμα είναι το ζουμί. Μένει τίποτα; Όσο και να στύψεις δεν βγάζεις μισό ποτήρι.
Λέγε-λέγε λοιπόν, από τη μια μεριά, και δισκοπαρουσιάσεις της μητρικής Εταιρίας από την άλλη. Πώς να προχωρήσει το πράγμα; O κόσμος βαριέται. Αντιλαμβάνεται το «τι παίζει» και στο τέλος σιχαίνεται.
Μακάρι το Δίφωνο να περάσει στα χέρια κάποιων συντακτών. Σε ποια, τι, πώς… είναι θέματα που θα τα λύσουν οι ίδιοι. Μακάρι να εντοπιστεί και ο στόχος δηλαδή. Ένα περιοδικό 100 σελίδων ουσιαστικού/κριτικού και ελεύθερου λόγου γύρω από την ελληνική μουσική και το τραγούδι, με ανοιχτά τα ώτα στα νέα ρεύματα, με ταυτόχρονη απόσυρση των «δεινοσαύρων» (που δεν παράγουν) στις πίσω σελίδες (όχι στα εξώφυλλα, προς θεού), και με μία καλή προσφορά (αν είναι εφικτό) μπορεί να αποτελέσει δέλεαρ και για τη διαφημιστική αγορά (που μετράει τα δικά της φραγκοδίφραγκα) και για τους αναγνώστες. Τα κέρδη μπορεί να είναι μικρά. Ok. Αλλά τα κέρδη ενδιαφέρουν μόνον τους επιχειρηματίες. Έτσι δεν είναι; Δεν ενδιαφέρουν, υποθέτω, ένα ενδεχόμενο νέο μοντέλο διαχείρισης, και πολύ περισσότερο δεν ενδιαφέρουν τους αναγνώστες.
Θετική δύναμη λοιπόν, αλλά με εξονυχιστική κατόπτευση της πραγματικότητας, δηλαδή εκείνου που αληθώς παίζει (όπως οφείλουμε να κάνουμε όλοι μας) και, το κυριότερο, χωρίς τα σοβαρά λάθη του παρελθόντος.

12 σχόλια:

  1. Επειδή δίπλα, στο cbox, έγινε ένας διάλογος σχετικός με το Δίφωνο, τον μεταφέρω κι εδώ που είναι (μάλλον) η σωστή θέση. Αν κάποιος από τους φίλους-αναγνώστες δεν θέλει, τον σβήνω πάραυτα και τον αφήνω μόνο στο cbox.

    Ataktos: Όχι στο κλείσιμο του Διφώνου http://e-difono.blogspot.com

    Φ.Τ.: Ok, όχι στο κλείσιμο, αλλά γράφονται και υπερβολές.

    Θοδωρής: Συμφωνώ. Όχι στο κλείσιμο αλλά δεν μπορώ να συμμεριστώ τον παραληρημματικό τόνο κάποιων κειμένων συμπαράστασης...

    Ataktos: einai pragmatikothta pws menei kosmos anergos. Τespa den eimai dikigoros kanenos ,alla ayrio de xerw poioi thaxoume seira...

    Φ.Τ.: Atakte είναι άλλο πράγμα η ευαισθησία απέναντι στην ανεργία (κανείς δεν επιθυμεί να χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους και άλλο πράγμα να λέγονται χοντράδες πως «ένα περιοδικό που περιγράφει τη μουσική με λέξεις είναι πιο σπουδαίο απ' την ίδια τη μουσική».

    Ataktos: faltso men,alla einai h ypervolh ths agwnias... Καmia fora as mh menoume sto political correct twn pragmatwn ,otan mas xepernan...

    Φ.Τ.: Atakte, μη με πιέζεις να κάνω post… δεν έχω πολύ χρόνο. Για ποια «αγωνία» λες και για πια… πράγματα που μας ξεπερνούν. Διάβαζες το Δίφωνο εσύ τα τελευταία χρόνια; Τα έβλεπες τα χάλια του, ναι ή όχι;

    Ataktos: giayth thn agwnia lew http://is.gd/kmpIR , h agwnia gia to ayrio xeperna kai th mousikh & to periodiko... Εgw dikaiolgw kai kapoies ypervoles an akoustoun... Sto telos mas peirazoun oi ypervoles h' to gegonos?

    Φ.Τ.: Atakte, μη συγχέουμε τα πράγματα. Κανείς δεν μπορεί να επιχαίρει για την ανεργία και τις απολύσεις, αλλά το συγκεκριμένο περιοδικό τα τελευταία χρόνια… ζούσε ένα δράμα. Έπρεπε να υπερασπίζεται ό,τι παρήγαγε η μητρική δισκογραφική. Δεν υπάρχει δημοσιογραφία, φίλε μου, όταν υπάρχουν «κλειστά στόματα».

    Aris Karambeazis: oi apolyseis kai i anergia einai diaforetiko thema. einai pantoy gyro mas kai den prepei na mas syginei perissotero i apolysi enos dimosiografoi, apo ayti mias ergatrias se viotexnia. Nomizo to "kako afentiko" den ginetai tetoio apo ti mia mera stin alli. Κapoioi pistepsan ston gianniko os ton sotira toy egxorioy politismoy kai den eidan kan pos se mia mera mesa dyo telos panton istorikoi titloi katelixan na mi diaferoyn se tipote apo tileoptika periodika. Οla ayta eprepe na eixan akoystei os antidraseis otan to difono (kai to pop + rock klp) perase sta xeria giannikoy. itan apolytos profanes to poy paei to pragma.

    Ataktos: Δεν υπάρχει δημοσιογραφία, όταν υπάρχουν «κλειστά στόματα».nomizw de tha to glytwseis to post !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το δίλημμα είναι ένα: Άνεργος ή Ανενεργός;

    http://www.youtube.com/watch?v=Le1K1aJphzk

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Φώντα - επιτρέπεται ο ενικός; - κατ' αρχάς καλή χρονιά, με υγεία. Είσαι πολύ εύστοχος σε όσα γράφεις. Ειδικά η δήλωση του Γιώργου Χρονά με έβγαλε απ' τα ρούχα μου απλά είπα να μην αρχίσω να κράζω ακόμα αφού προέχει το θέμα των άνεργων συντακτών. Κάποιος, όμως, έπρεπε να τα πει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητή Lapsus digiti, άνεργοι έχουμε υπάρξει, και μπορεί να ξαναϋπάρξουμε, ανενεργοί ποτέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μόνον ο ενικός επιτρέπεται, όταν είναι από καρδιάς.

    Καλή χρονιά Μιχάλη Τσαντίλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. --- SALAOK --- ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ.Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ.ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΝΑΚΑΝΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΑΘΗ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το βασικό είναι ότι ο όμιλος θεωρεί ότι ξέρει να χειριστεί ραδιόφωνα, περιοδικά κ.α., επιβάλλει τις επιλογές του και τελικά όταν τα χαντακώνει, μένουν τα παιδιά στο δρόμο. Άλλωστε τα ίδια γινόντουσαν και στον Hijack και στο Ποπ+Ροκ. Αντιδράσεις υπήρχαν πάντα εντός. Απλά δεν είναι εύκολο να δημοσιοποιήσεις τις αντιδράσεις όταν έχεις και βιοποριστικό πρόβλημα. Κοιτάς να κάνεις όσο καλύτερα μπορείς τη δουλειά σου και παρακαλάς να μην ξυπνήσει στραβά ο Μικρός ή ο μεγάλος Γιαννίκος. Κι αν σ' αφήσει να κάνεις και κανα θέμα της προκοπής, χαίρεσαι ακόμα περισσότερο. Για την ποιότητα όμως του περιοδικού στην οποία αναφέρεστε δεν μπορεί να φταίει η γραμματέας, οι διορθωτές και γενικά οι υπάλληλοι (πλην των δημοσιογράφων), αλλά την πληρώνουν και αυτοί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. >Το Δίφωνο αποτελεί θεσμό στα εγχώρια >πολιτιστικά δρώμενα.
    (από την Ανακοίνωση των εργαζομένων στο Δίφωνο 6/1/2011)

    Ποτέ δεν πήρα το περιοδικό γιατί δεν με πολυενδιέφερε μουσικώς η "ελληνικότητά του". Τσιτάτα απύθμενης οίησης όπως τα παραπάνω, μάλλον επιβεβαιώνουν ότι δεν έχασα και σπουδαία πράγματα. Λίγη σεμνότητα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.

    Με συμπάθεια για το βιοποριστικό πρόβλημα των εργαζομένων.

    --
    spacefreak

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κι όμως..ούτε οι δημοσιογράφοι ευθύνονται για την ποιότητα των περιοδικών του Ομίλου. Η επιβολή των θεμάτων γίνεται φασιστικά. Οι υπεύθυνοι είναι απλώς υπάλληλοι. Η φωνή τους δεν μετράει. Κρίμα γιατί πέρασαν καλοί δημοσιογράφοι από τα περιοδικά τους και δεν τους εκμεταλλεύτηκαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το τέλος του 2011,νομίζω, δεν θα βρεί κανένα μουσικό περιοδικό στα περίπτερα. Μας καλύπτουν,και με το παραπάνω τα ξένα έντυπα... είναι και πιό φθηνά,πιό καλογραμμένα και αισθητικά υπέροχα.
    Vicky Z.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. επιτέλους και μερικές ψύχραιμες απόψεις...

    Ν.Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή