THE SWING SHOES κουβέντα

Για τους Swing Shoes έγραψα για πρώτη φορά στο blog την 26η Νοεμβρίου (http://is.gd/iKtz7C). Πρόκειται για ένα ελληνικό γκρουπ… λάστιχο, το οποίον αρέσκεται να παίζει old timey μούζικα. Όχι πως αποφεύγονται και πιο σύγχρονα κομμάτια, αλλά, να, το παλαιό ρεπερτόριο είναι εκείνο που ενοποιείται (και ενοποιείται) μέσα από την ανοιχτή gypsy-jazz προσέγγισή τους.Γνωστοί στους παροικούντες τη ζωντανή αθηναϊκή σκηνή (μα και πέραν αυτής), τα τελευταία 4-5 χρόνια, οι Swing Shoes κυκλοφόρησαν πέρυσι το πρώτο τους CD υπό τον τίτλο “Ladies & Gents, Here’s The Swing Shoes” [Prominence Recordings]. Τo γκρουπ, που εμφανίζεται ως instro κουαρτέτο, ως κουαρτέτο με φωνή (Ειρήνη Δημοπούλου) κι ένα τύμπανο (Νίκος Ζωγράφος), ως κουαρτέτο με φωνή (Sugahspank!) και κρουστά (William Τριανταφύλλου, άλλως Oxocube), αλλά και ως… οκτέτο, με όλους μαζί επί σκηνής, διαπρέπει στη διευθέτηση ενός… αλλοπρόσαλλου ρεπερτορίου (Django, T. Rex, Muddy Waters, «Δεν σε θέλω πια»…), προβάλλοντας τη δύναμη της μουσικής, τη χαρά της συμμετοχής. Στη συζήτηση που ακολουθεί με τον μπασίστα του γκρουπ Πάνο Τομαρά, διευκρινίζονται ορισμένα ζητήματα, που αφορούν στην μπάντα. Φ.Τ. Μιλήστε μας λίγο για το ρεπερτόριό σας…
Π.Τ. Το ρεπερτόριο, όπως ήδη θα έχετε διαπιστώσει είναι πολύ ευέλικτο. Ορχηστρικά του Django ή του Duke Ellington, ρεμπέτικα, παραδοσιακά ελληνικά και ξένα (π.χ. fado), αλλά ακόμη και… Black Sabbath, T. Rex ή ό,τι άλλο κάτσει. Η βάση μας είναι να περνάμε εμείς, πρώτα-πρώτα, καλά. Σ’ αυτήν την περίπτωση νομίζουμε πως θα περάσει καλά και ο θεατής (ακροατής).
Φ.Τ. Πώς ξεκίνησε η φάση;
Π.Τ. Ο κιθαρίστας Αντώνης Γουλιέλμος ήταν ο… πατέρας της ιδέας. Ο Γιώργος Κούτρας, που παίζει συχνά, εκτός από κιθάρα, μπάντζο και ντόμπρο, βρέθηκε, γρήγορα, κοντά του. Αργότερα μπήκα κι εγώ. Γνωριζόμασταν από παλιά με τον Αντώνη, από ροκ σχήματα, κι όταν μου είπε έλα να παίξουμε σουίνγκ τού είπα «τι εγώ;». «Πρώτη, πέμπτη», μου απάντησε. Μην κωλώνεις. Μετά προστέθηκε ο Ανδρέας Σιγαλός βιολί και ακόμη πιο μετά οι φωνές και τα τύμπανα. Η Ειρήνη Δημοπούλου σε πιο σουίνγκ στάνταρντ ρεπερτόριο μαζί με τον Νίκο Ζωγράφο και, βεβαίως, η Sugahspank! στα πιο blues.
Φ.Τ. Κολλήσατε με τη Sugahspank!. Το λέω γιατί το κυρίαρχο στυλ της είναι… μαύρο και ηλεκτρικό.
Π.Τ. Άκουσε ένα ντέμο μας, μέσω ενός κολλητού, και της άρεσε πολύ. Μάλιστα, το καλοκαίρι γράψαμε μαζί ολόκληρο άλμπουμ (όπως έχουμε γράψει και με την Ειρήνη Δημοπούλου), στο στούντιο του Θάνου Αμοργινού των (The) Earthbound. Με τους (The) Earthbound παίζω κι εγώ εξάλλου.
Φ.Τ. Πώς είναι η σχέση σας με τη μουσική, από την πλευρά των ακουσμάτων;
Π.Τ. Η μουσική είναι μία. Ή μάλλον δύο όπως έχει ειπωθεί κι άλλες φορές. Η καλή και η κακή. Το ζήτημα είναι να μην έχεις παρωπίδες και να σου δίνονται δυνατότητες ν’ ακούσεις· και να το εκμεταλλεύεσαι. Εγώ, ελληνικά τραγούδια δεν άκουγα παλιά. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα έπαιζα το «Δεν σε θέλω πια», την «Καραγκούνα», το «Γιάννη μου το μαντήλι σου»… Αλλά, έτσι είναι. Κι ο βιολιστής μας, ακόμη, ο Ανδρέας Σιγαλός, είχε ακούσματα τζαζ και κλασικής. Κι αυτός δεν περίμενε πως θα έπαιζε τέτοια πράγματα.
Φ.Τ. Πάντως, ο κόσμος έχω την αίσθηση ότι γουστάρει. Αυτές οι μουσικές είναι λαϊκές και όσοι κάπου της πετύχουν δε θα χάσουν την ευκαιρία να ευχαριστηθούν και να χορέψουν…
Π.Τ. Ακριβώς. Θυμάμαι, κάποτε παίξαμε σ’ ένα χωριό, πάνω από τη Στούπα (παραλία της μεσσηνιακής Μάνης), στη μέση του πουθενά. Μας είχε φωνάξει ένας τύπος. Στην αρχή δεν υπήρχε ψυχή. Μετά τις 10 άρχισε να πλακώνουν κάτι Γερμανοί, και διάφοροι άλλοι που… άκουσαν και ήρθαν. Μετά από λίγο χόρευαν όλοι. Το ίδιο και στη Ζάκυνθο, μία άλλη φορά. Χόρευαν μπροστά μας οι πάντες. Οι μουσικές αυτές είναι… feel good και κυρίως χορευτικές. Το «μέτρημα» ποτέ δεν χάνεται.
Φ.Τ. Έχω τρία κομμάτια που θέλω να τα σχολιάσετε…

1. DAVID GRISMAN “Santa Claus is coming to town” από το LP “Acoustic Christmas” [Rounder, 1983]
Π.Τ. Μου άρεσε πολύ. Παίζει με τη ψυχή του. Apallachian, blues… τα πάντα. Θυμάμαι τον David Grisman, ως συνεργάτη του Jerry Garcia στο σάουντρακ της ταινίας Grateful Dawg. Απόλαυση. Παίζει φανταστικά, και στην ταινία δεν ήταν καθόλου κολλημένος. Το old-time το γουστάρω πολύ. Προέρχομαι από το rock, και το old-time είναι η βάση του.
2. LEO KOTTKE “Busted bicycle” από το LP “6 and 12-string Guitar” [Takoma, 1969]
Π.Τ. Τον Kottke τον γουστάρει πολύ ο Γιώργος Κούτρας, ο άλλος κιθαρίστας μας. Φοβερή resonator(;) κιθάρα. Βέβαια το παίξιμο είναι λίγο τεχνικό στο συγκεκριμένο κομμάτι (καταλαβαίνετε πώς το λέω), αλλά η ηχογράφηση είναι απίστευτη (σ.σ. η παραγωγή είναι του John Fahey). Πολύ «ανοιχτή». Σπάνια επιτυγχάνονται σήμερα τέτοιες εγγραφές. Το άλμπουμ του, που έχω στο νου μου είναι το “Sixty Six Steps” με τον μπασίστα των Phish, τον Mike Gordon, από το 2005.
3. SPYROS PIPERAKIS y su CONJUNTO Mandolino από ένα ισπανικό 7ιντσο EP, υπό τον τίτλο “Viva Grecia!” [Fontana, 1962]
Φ.Τ. Ο Σπύρος Πιπεράκης ήταν κιθαρίστας (ένας από τους πρώτους Έλληνες ηλεκτρικούς κιθαρίστες) στα σύνολα του Μάνου Χατζιδάκι ήδη από τα late fifties. Το Μαντολίνο είναι, φυσικά, η γνωστή σύνθεση τού Χατζιδάκι.
Π.Τ. Τέτοια κομμάτια τα πουλάς τώρα (όπως λέμε) έξω, για exotica. Λυρικό. Θυμίζει κουβανέζικο. Τρομερή η μελωδία, αλλά και η αρμονία. Εξαιρετικό παίξιμο σε όλο το εύρος της κιθάρας. Σπουδαίες λαϊκές μουσικές. Όλες οι λαϊκές μουσικές έχουν συνάφεια μεταξύ τους και αυτό τις κάνει σπουδαιότερες.