Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

KUCKUCK SCHALLPLATTEN

Μία ιστορική «αριστερή» γερμανική ετικέτα, η Kuckuck Schallplatten, που ιδρύθηκε στα τέλη των sixties από τον Eckart Rahn στο Μόναχο, «έκλεισε» πριν από λίγους μήνες 40 χρόνια ζωής. Τα εορτάζει με την καθοριστική αρωγή της ελληνικής Missing Vinyl, η οποία ξανατυπώνει σε «αριστοκρατικά» βινύλια, μερικές από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες της. Έχω ήδη γράψει για τους Out of Focus… πάμε να δούμε τώρα και τις υπόλοιπες κυκλοφορίες της. ARMAGEDDON – Armageddon – Missing Vinyl MV009 – 2009
Βαρύ συγκρότημα, τετράδα, με έδρα το τότε Δ. Βερολίνο, την οποίαν απάρτιζαν οι Frank Diez κιθάρες, φωνή, Manfred Galatik ολίγα πλήκτρα, μπάσο, φωνή, Michael Nurnberg μπάσο, ρυθμική κιθάρα και Jurgen Lorenzen ντραμς. Βασική αναφορά τους είναι βεβαίως το βρετανικό σκληρό rock της εποχής (συγκροτήματα όπως οι Spooky Tooth φερ’ ειπείν – διασκευάζουν, εξάλλου, το “Better by you, better than me” από το “Spooky Two”), συνδυασμένο, όμως, μ’ έναν space, alla Pink Floyd, αέρα· ιδίως στα κιθαριστικά soli του Diez, σε κομμάτια όπως το “Open”. Η τραβηγμένη – λίγο πιο τραβηγμένη και από το original – εκδοχή τους στο bluesy “Rice pudding” του Jeff Beck Group (από το “Beck-ola”) με τις διπλές κιθάρες, δείχνει, αν μη τι άλλο, το υψηλό συνεργατικό τους επίπεδο, ενώ σε κομμάτια όπως το “People talking” φανερώνουν, ανάμεσα σε άλλα – και για ακόμη μία φορά –, πόσο σημαντικός υπήρξε (είναι) ο ρόλος της ρυθμικής κιθάρας σ’ ένα rock σχήμα. Το “Better by you…” που κλείνει το άλμπουμ τούς ανεβάζει ακόμη ένα επίπεδο. Δεν ξανακούστηκαν ποτέ μετά τον… Αρμαγεδώνα. Ήταν 1970. IHRE KINDER – 11004-1 – Missing Vinyl MV010 – 2009Από τα διακεκριμένα συγκροτήματα της Kuckuck, οι Ihre Kinder παρουσιάζονται εδώ με το τρίτο άλμπουμ τους (δεύτερο για το label του Eckart Rahn), που είχε ως τίτλο το serial number του (αυθεντικού) βινυλίου “2375 004”. Τώρα, η επανέκδοση της Missing Vinyl τιτλοφορείται από το serial number της πρώτης CD-επανέκδοσης στην Ohrwarschl/Kuckuck “11004-2”. (Προφανώς, διατηρήθηκε το “11004-”, ενώ στη θέση του “2”, που… σημαίνει CD, μπήκε το “1” που… σημαίνει βινύλιο). Αφήνω αυτές τις λεπτομέρειες, για να δούμε λίγο την ουσία. Οι Ihre Kinder είναι ένα καθαρό γερμανικό συγκρότημα. Όχι μόνο γιατί τραγουδούν στη γλώσσα τους, όχι μόνο γιατί διατηρούν τα όποια βαρύγδουπα στοιχεία, εμβολιασμένα όμως με freak-folk και avant λοξότητες, αλλά, κυρίως, γιατί κατορθώνουν να κάνουν ένα άξιο κοινωνικό-πολιτικό άλμπουμ. Στο εναρκτήριο “Menschen wie sand am meer” (Άνθρωποι σαν την άμμο της θάλασσας) περιγράφουν τη… metropolis του μέλλοντος, στο θαυμαστό καινούριο κόσμο. Στο αντιπολεμικό “Toter soldat” (Νεκρός στρατιώτης) τραγουδούν για τα… μάτια που κοιτάζουν αφύσικα μπροστά και πάντα υπό τας διαταγάς, ενώ στο έσχατο “Weisser schnee, schwarze nacht” (Λευκό χιόνι, μαύρη νύχτα) θίγουν το ζήτημα των ναρκωτικών μ’ έναν τρόπο ποιητικό μεν, σπαραχτικό δε. Μπορεί, τώρα, να φαίνεται λίγο κοινότοπο ένα τραγούδι για το «πρόβλημα», αλλά τότε ήταν 1970. Κι εν πάση περιπτώσει τα σχετικά, από Ευρωπαίους, τραγούδια - που αντιμετώπιζαν το θέμα στις ρεαλιστικές του διαστάσεις και όχι ως παραμύθα - δεν ήταν και τόσο πολλά μέχρι τότε. (Θυμάμαι προχείρως το “Cold turkey” του John Lennon από το 1969, άντε και το “Dealer” των Traffic από το 1967…). Ihre Kinder ήταν οι: Sonny Hennig πλήκτρα, κιθάρες, τραγούδι, Muck Groh κιθάρες, Tommi Roeder μπάσο, σαξόφωνο, Georgie Meyer φλάουτο, κιθάρες, τραγούδι, Olders Frenzel ντραμς, κιθάρες και Ernst Schultz κιθάρες, μπάσο, τραγούδι. Το άλμπουμ επανεκδίδεται με το υφασμάτινο jeans cover, συν ένθετο με φωτογραφία και στίχους στη γερμανική. MURPHY BLEND – First Loss – Missing Vinyl MV008 – 2009To “First Loss” των Murphy Blend είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά LP του γερμανικού progressive rock. Κλασικός ήχος, στηριγμένος στα πλήκτρα (Wolf-Rodiger Uhlig) και τις κιθάρες (Wolfgang Rumler), φέρνει στο νου βρετανικά συγκροτήματα της εποχής (για το 1970 μιλάμε) όπως τους Warhorse π.χ. ή τους προγενέστερους Deep Purple (είχε ήδη βγει το “In Rock”, όταν κυκλοφόρησε το “First Loss”). Από τη μία μεριά οι δηκτικοί στίχοι και από την άλλη οι αστείρευτες συνομιλίες κιθάρας-οργάνου, με τα alla Bach «ανεβοκατεβάσματα», προσφέρουν όλα εκείνα τα απαραίτητα tips, που καθιστούν το άλμπουμ ως «αναφορά» για το στυλ. Τα 7λεπτα κομμάτια, όπως το “Past has gone” ή το φερώνυμο, ξεχωρίζουν, κυρίως λόγω της έκτασής τους, που παρέχει τον πρέποντα χώρο ίνα αναπτυχθούν τα soli. Ειδικώς στο φερώνυμο θέμα ανιχνεύονται και κάποια space στοιχεία, κοντά σ’ εκείνα των πρώιμων Hawkwind. Τέτοια συγκροτήματα, που πλάσαραν αυτόν ακριβώς τον ήχο (μέσα στο 1970) θεωρούνται κλασικά και για έναν ακόμη λόγο. Επηρέασαν στη διαδρομή δεκάδες άλλα, γνωστά ή άγνωστα, σε κάθε γωνιά του κόσμου. Τον ήχο των Murphy Blend μπορεί να τον εντοπίσεις σε μια πλειάδα σχημάτων, από τους Σέρβους Igra Staklenih Perli (δεν λέω ότι είχαν ακούσει σώνει και καλά Murphy Blend), μέχρι τους πασίγνωστους Ozric Tentacles. Στην μπάντα ακόμη ο Andreas Scholz μπάσο και ο Achim Schmidt ντραμς, τραγούδι. LIED DES TEUFELS – Lied des Teufels – Missing Vinyl MV007 – 2009Οι Lied des Teufels ξεπετάχτηκαν από τις στάχτες μιας άλλης μπάντας της Kuckuck, των Hanuman, ενώ είχαν δημιουργηθεί (οι Lied des Teufels) από τον οργανίστα των Murphy Blend Wolf-Rudiger Uhlig εκεί προς το 1973, αντιπροσωπεύοντας, και αυτοί, σε απόλυτο βαθμό θα έλεγα, το προφίλ της εταιρίας. Βαρύς rock ήχος, με πολλά jazz και blues στοιχεία, στο γνωστό prog style, και ακόμη με στίχους πολιτικοκοινωνικούς. Π.χ. στο “Nichts” [Τίποτα] τραγουδούν: «Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν/ πολλούς από πείνα κι άλλους στον πόλεμο/ έχω δει ανθρώπους να τους παίρνουνε σκλάβους/ μια μακρυά ζωή, δίχως να ξέρεις γιατί τη ζεις/ Και τι έχουμε μάθει εμείς απ’ αυτήν; - απολύτως τίποτα», ενώ στο “Steht nicht abseits”μη στέκεσαι στην άκρη του πλήθους/ μη στέκεσαι στην άκρη και μόνος/ μην βλέπεις τους άλλους να υποφέρουν/ μην βλέπεις τους άλλους να φωνάζουν./ Μόνο μαζί στο σχολείο/ μόνο μαζί στη δουλειά/ μόνο μαζί στους δρόμους/ θα είμαστε δυνατοί αρκετά». Πέραν των στίχων, που έχουν την αξία που έχουν, οι μουσικές πετάνε...
www.veamusic.com/missing_vinyl/mv

19 σχόλια:

  1. Καλά βρε Φωντα "ψήγματα επιροής" των Murphy Blend στους Igra Staklenih Perli?Θέλει κάποια φαντασία...Τις προάλλες άκουγα το Τribal Fence των F.C (στο σημείο που "φλυαρεί" η κιθάρα)και μου λέει η γυναίκα μου:

    Καλά αυτό δεν φέρνει με κάτι βαριά ρεμπέτικα του Γκόγκου?

    Ε αυτό μου θύμισες τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κατ' αρχάς η αναλογία που προβάλλεις δεν κολλάει. Το δίδυμο Γκόγκος-Freedom's Children είναι... αποκύημα, ενώ το Murphy Blend-Igra Staklenih Perli δεν είναι. Πρώτον γιατί και τα δύο γκρουπ παίζουν ένα ροκ με space στοιχεία (πιο πολύ οι Σέρβοι βέβαια) και δεύτερον γιατί κανείς δεν αποκλείει, όσο και απίθανο να φαίνεται, οι Σέρβοι να είχαν ακούσει τους Γερμανούς. (Εξάλλου οι Σέρβοι είχαν και άλλα σχήματα με space hints στα seventies, γούσταραν Pink Floyd και τα ρέστα). Αλλά όπως γράφω και στην ανάρτηση "τον ήχο των Murphy Blend μπορεί να τον εντοπίσεις σε μια πλειάδα σχημάτων, από τους Σέρβους Igra Staklenih Perli (δεν λέω ότι είχαν ακούσει σώνει και καλά Murphy Blend), μέχρι τους πασίγνωστους Ozric Tentacles". Λέω "μπορεί"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λέγοντας δηλαδή πως το ήχο των Murphy Blend μπορεί να τον ακούσεις ακόμη και στους Έλληνες Misuse, δε σημαίνει ότι οι Misuse έχουν επηρεαστεί από τους Murphy Blend, αλλά πως ακολουθούν ένα space δρόμο, που άνοιξαν κάποιοι (άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο) στα seventies.
    Και κάτι ακόμη προς επεξήγηση. Γράφω "μπορεί να τον εντοπίσεις..." και όχι "μπορείς να τον εντοπίσεις...". Το πρώτο σημαίνει "ότι υπάρχει πιθανότητα να τον εντοπίσεις", ενώ το δεύτερο "πήγαινε ν' ακούσεις, αμά θες, για να δεις ότι είναι έτσι". Το "μπορείς" δεν με εκφράζει. Ένα "s" τι κάνει ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βρε Φωντα καλοπροαίρετα το είπα.Εξυπακούεται πως δεν ύπαρχει ταυτιση ρεμπέτικου με το αριστούργημα των F.C αλλά θαρρω πως αν ήθελα να βρω με ποιους συγγενεύουν οι Igra Staklenih Perli τότε αναγκαστικά θα επέλεγα Pink Floyd ή ξερω γω τους Ηawkwind...

    Γενικά αυτο που θέλω να πω είναι πως μου φαίνεται κάπως δύσκολο το "underground" της κάθε χώρας (εκείνα τα χρόνια) να είναι προσβάσιμο στο "underground" κάποιας άλλης.Η "μπανάνα" φερ ειπείν διαρκώς υπολογίζεται ως σημείο αναφοράς για το υπερικτιμημενο Dedicato a...ή με το πρώτο των Can.Kαι άντε πες για τους Can μπόρει κι να ισχύει μιας και είχαν τότε τον Mooney ως frontman που ήταν και Αμερικάνος, είχαν περάσει και 2 χρόνια που κυκλοφόρησε,ε βάση πθανοτήτων μπορεί κι να ισχύει.Με τους Ιταλούς μου είναι κομμάτι δύσκολο να το αποδεχθώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τώρα λέμε άλλο. Σίγουρα οι Igra Staklenih Perli ήταν επηρεασμένοι από τους Pink Floyd και πιθανώς τους Hawkwind. Εγώ, το ξαναλέω, δεν έγραψα ότι ήταν επηρεασμένοι από τους Murphy Blend, απλώς ότι "ακούω" τους Murphy Blend στις συνθέσεις τους.
    Όσον αφορά στους Le Stelle Di Mario Schifano έχεις λάθος. Έχω συνέντευξη του μακαρίτη Mario Schifano, που λέει ξεκάθαρα ότι ο ίδιος ήταν επηρεασμένος από τον Andy Warhol και πως το συγκρότημά του, βάδιζε στα χνάρια των Velvets (η γνωριμία τους ξεκινάει από το '62). Εξάλλου αν παρατηρήσεις τα credits του LP θα δεις ότι το όνομα τού Andy Warhol αναφέρεται στα... dedicato στην πρώτη-πρώτη σειρά (από τις 21 που υπάρχουν!). Σίγουρα οι Le Stelle Di Mario Schifano έγιναν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση των Velvets.
    Για τους Can θα πω άλλη φορά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ναι ε?Θα πάω να κοιτάξω την κόπια(τον πειρατή της Akarma) για να το τσεκάρω.Πάντως βρίσκω οτι κρύβεται μια υπερβολή όσον αφορά albums που κινούνται κάτω απο τα radar του mainstream και πως αυτά αλληλοεπιρεάζονται.Ειδικά για εκείνα τα χρόνια.Οι Cream "βοήθησαν" τους Socrates και όχι οι Socrates τους Fire.Ψιλοάστοχο το παράδειγμα αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το τι έχει ακούσει ο καθένας φαίνεται κατ' αρχάς από αυτά που παίζει και, δεύτερον, φαίνεται από αυτά που λέει. Βάζω δεύτερο το "αυτά που λέει" επειδή, συχνά, κάποιοι κρύβουν τις επιρροές τους, όταν είναι οφθαλμοφανείς, για να θολώσουν τα νερά.
    Εκείνο που τελικά έχει αξία δεν είναι ποιός έχει επηρεάσει ποιόν, αλλά αν αυτό που προκύπτει έχει σοβαρό λόγο ύπαρξης. Οι Velvets επηρέασαν λοιπόν τους Le Stelle, τό'παμε αυτό. Το ζήτημα είναι αν το "A dedicato..." λέει κάτι. Η προσωπική μου γνώμη είναι πως η πρώτη πλευρά παρότι είναι radical, είναι λιγάκι κουραστική, στη δεύτερη όμως υπάρχουν κάτι πολύ καλά psych-garage. Γενικώς, για το άλμπουμ έχω "καλή" γνώμη, δεν λέω "άριστη".
    Oι Cream και ο Hendrix κυρίως επηρέασαν τους Socrates, όπως τους επηρέασαν οι Animals κι ένα σωρό άλλοι. Το να παίζει κάποιο γκρουπ σαν τους Socrates δεν σημαίνει, φυσικά, ότι είναι επηρεασμένο (από τους Socrates). Σημαίνει όμως ότι μπορεί ν' ακούς τον ήχο τους - τον ήχο των Socrates εννοώ - σ' ένα σωρό συγκροτήματα. (Ακόμη και στους Γιουγκοσλάβους Fire, που έβγαλαν δίσκο στην Ολλανδία το '73... και που πιθανώς να είχαν δει τους Socrates στο Paradiso...). Λες??!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Tελικά ακομά και το ροκ ένα χωριό είναι,όλοι μεταξυ τους φίλοι και γνωστοί...:)

    Εντωμεταξυ το ανοσιούργημα των Fire παίζει να συναγωνίζεται σε βαρεμάρα με κείνο των 4 Επιπέδων.Με την διαφορά πως στο ένα η βαρεμάρα σε κουραζεί ενώ στο άλλο σε οδηγεί προς τον θάνατο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μεταξύ Fire και Socrates δεν υπάρχει σύγκριση. Οι δικοί μας είναι πολύ καλύτεροι.
    Απ' ό,τι βλέπω ούτε 'συ γουστάρεις τα 4 Επίπεδα... Ξέρω κι άλλους, γι' αυτό το λέω. Εγώ απεναντίας τους βρίσκω συμπαθητικούς και μερικά κομμάτια τους μ' αρέσουν (αρκετά). Αλλά αυτά είναι γούστα, και με τα γούστα, ως γνωστόν, δεν βρίσκεις άκρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Θα πάει αλλού η κουβέντα αλλά ελπίζω να βρω κατανόηση.Σε διάβαζα στο J&Τ(πρέπει να έχω ακόμα εκείνο το τεύχος που τα έχωνες στον Julian Cope για το Κrautrock και τα λάθη που έκανε) και μετά "χαθήκαμε".Σε ξαναβρηκα σε τούτο το blog που έστησες.Κάνοντας ένα γρήγορο searchαρισμα διαπίστωσα πως κι εσύ(και διόρθωσε με αν κάνω λάθος) διακατέχεσαι απο έναν "έρωτα" για το ελληνικό ροκ στα seveties.Noμίζω δηλαδή πως δίνεις μια υπεραξία σε κάτι που δεν πρέπει.Και εξηγουμαί:Tα 4 επίπεδα έφτιαξαν όνομα (R6 αν δεν με απατά η μνήμη μου) μονο και μόνο λόγω σπανιότητας.Τα όσα έχει επανεκδόσει π.χ ο Καραθανάσης+Ικαρος δεν ξεφεύγουν απο τα στενά όρια του obscure.Tα υπόλοιπα που έχουν απομείνει έχουν μικρή ή έστω ελάχιστη αξία εν αντιθέσει με την συλλεκτικη.Ακόμα και για τους Sun Of Greece όλη η φασαρία γίνεται για το 45 τους και όχι για οτιδήποτε άλλο.Ποτέ λοιπόν δεν κατάλαβα όλη αυτήν την ανάγκη να "μαθευτεί" προς τα έξω η δικια μας σκήνη με τέτοιο τρόπο που να θεωρείται ισάξια με τις άλλες ενώ είναι σαφές πως υπολείπεται.Και δεν εννοώ μόνο ως ενδιαφέρον(που η ζήτηση είναι πολύ περιορισμένη σε σχέση με ξέρω γω την Ισπανική) αλλά και ως καλιτεχνική...

    Κάποιος σχεδιάζει να εκδόσει(την παλεύει εδώ και χρόνια) την ας την πούμε ελληνική version του Fuzz Acid and Flowers.Όταν τον ρώτησα ποιος ο λόγος μου είπε "Για να μάθουν όλοι την αλήθεια".Ήταν πολύ Λιακοπουλιστικό για να συνεχίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ένα-ένα και εν συντομία.
    Κατ’ αρχάς η κουβέντα μπορεί να πάει όπου θέλει – δεν υπάρχει πρόβλημα.
    Δεύτερον, όσα έγραψα για τον Julian Cope και το krautrock πρέπει να ήταν στο Zoo και όχι στο Jazz & Tzaz.
    Τρίτον. Ενδιαφέρομαι για το ελληνικό ροκ, όσο ενδιαφέρομαι για το νέο κύμα, τον Χατζιδάκι, το jappanoise, το rock της Αργεντινής, τον Albert Ayler και χιλιάδες άλλους και άλλα πράγματα. Το ότι έχω γράψει ένα βιβλίο για το ελληνικό ροκ δεν λέει αναγκαστικώς κάτι – «αναγκαστικώς» λέω – γιατί, αν είχα χρόνο θα είχα γράψει πολύ περισσότερα βιβλία, για διαφορετικά πράγματα που με απασχολούν, σε σχέση με τη μουσική. Το τι με απασχολεί δηλαδή φαίνεται και από τα posts (για το ελληνικό ροκ έχω κάνει 32 αναρτήσεις, αλλά έχω κάνει 54 για την jazz, 45 για το folk, 34 για avant-garde, 35 για το funk κ.ο.κ. – δες τις ετικέτες και λάβε υπ’ όψιν σου το γεγονός ότι το blog λειτουργεί 7 μήνες μόνο).
    Αυτά που λες με τα R6, τις συλλεκτικότητες και τις σπανιότητες δεν με αφορούν και δεν τα καταλαβαίνω. Τα 4 Επίπεδα της Ύπαρξης τα πρωτάκουσα το 1986, όταν τους γνώριζαν ελάχιστοι στην Ελλάδα (εν πάση περιπτώσει πολύ λιγότεροι απ’ ό,τι σήμερα). Όπως, από τότε, έχω ακούσει τον Κοματσιούλη, αλλά και τους Sun of Greece. (Τον Κουκουτάρα τον άκουσα αργότερα). Τι σημαίνει «έρωτας»; Μ’ ενδιαφέρει το ελληνικό rock κατ’ αρχάς λόγω εντοπιότητας. Μπορώ δηλαδή να εξηγήσω συμβάντα, καταστάσεις, διαδρομές και εκτροπές και να συνάγω ευρύτερα συμπεράσματα, που αφορούν στην ροκ κουλτούρα στην Ελλάδα (ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΜΟΥ). Δεν μ’ ενδιαφέρει τι είναι αξιόλογο και τι όχι, ούτε με απασχολεί αν θα γίνουν γνωστά τα greek groups στο εξωτερικό, ούτε πολύ περισσότερο διακατέχομαι από κανένα σύνδρομο· να πλασάρω δηλαδή τα ελληνικά γκρουπ ως ισάξια των ξένων, παρότι, κάποιες φορές, είναι καλύτερα από δεκάδες «αλλοδαπά». Να μην αναφέρω, τώρα, παραδείγματα. Όπως αντιμετωπίζω τους Πελόμα Μποκιού, που ήταν γκρουπάρα, με τον ίδιον τρόπο αντιμετωπίζω και τον Κουκουτάρα που αξίζει μόνο για… μελέτη (και όχι για απόλαυση). Και φυσικά, όσο μ’ ενδιαφέρει η διάχυση του ροκ στην Ελλάδα, το ίδιο μ’ ενδιαφέρει και η διάχυση της jazz, του blues κ.ο.κ.
    Κάθε βιβλίο που βγαίνει για τη μουσική και έχει κάτι να πει είναι καλοδεχούμενο. Από ’κει και πέρα εδώ είμαστε για να κάνουμε την κριτική μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλημέρα

    Πρέπει να έχεις δίκιο.Στο Jazz & Tzaz είχες κάνει ένα αφιέρωμα για το kraut(σε 3 τευχη αν θυμάμαι καλά).Απο κει μάλλον μπερδεύτηκα...

    To πεδίο ενδιαφέροντος σου είναι σαφώς πιο ευρύ.Εμένα με ενδιαφέρει μόνο το ροκ και δη το ροκ(με την πολύ πλατία έννοια) στα seventies.Η τριβή μου με αυτήν την ιστορία μου έχει δώσει το συμπέρασμα πως οι ανθρωποί που κινούνται γύρω απο αυτό των χώρο θεωρούν πως "υπάρχει" μια αδικία η οποία πρέπει να αποκατασταθεί.Απο τους ίδιους τους μουσικούς(που οι περισότεροι ακυρώνουν με τις τωρινές πράξεις τους τις τότε συμπεριφορές τους) μέχρι τους έμπορους και τους μεγαλοσυλλέκτες.
    Αυτό το στοιχείο εντοπιότητας που λες πιο πάνω οδήγει πολλές φορές σε άστοχες συγκρίσεις και αδόκιμες κατατάξεις.Κατανοώ οτι υπάρχουν πολλές δικαιολογίες που στις περισσότερες περιπτώσεις ισχύουν.Δεν κατανοώ όμως την πρεμούρα να δικαιολογηθούν πράγματα που δεν γίνεται να δικαιολογηθουν.
    Όταν εμείς έχουμε τον Ρωμανό οι δίπλα έχουν τον Κoray.Oι Πελομα Μποκιού είναι για μας(αυθαίρετο το ξέρω αλλα καταλαβαίνεις τι θέλω να πω) οτι για τους Ισπανούς οι Pan & Regaliz.Διακρίνω λοιπόν μια "πατριωτική ευθύνη" για κάτι που δεν μπορεί να στηριχθεί με βάση την καλιτεχνική αξία.Αυτός είναι ο πυρήνας του ψευτοπροβληματισμού μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όταν μου λες πως σ΄ενδιαφέρει μόνο το rock των seventies – ούτε καν το rock ως ολότητα – τότε δεν γίνεται να προχωράμε σε μια συνολική κουβέντα. Γιατί το rock – και όχι μόνο των seventies – είναι ένα κομμάτι του κοινωνικού και αισθητικού γίγνεσθαι και πρέπει να συνεκτιμάται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο της κοινωνίας και της κουλτούρας. Το να μιλάμε για το rock, και να μιλάμε μόνο για συγκροτήματα δεν σημαίνει ότι πράττουμε κάτι, που να έχει ένα βαθύτερο νόημα. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, αν θες να το πάμε κατά ’κει και αυτή τη συζήτηση δεν την αρνούμαι.
    Σου ξαναλέω ότι, από τη μεριά μου, δεν τίθεται θέμα αποκατάστασης καμίας αδικίας. Ούτε με απασχολεί να συγκρίνω τον όποιο Ρωμανό με τον όποιον Koray. Ο Ρωμανός υπήρξε ένας τραγουδοποιός της χατζιδακικής αυλής, που κάποια στιγμή αγάπησε το rock και έφτιαξε μερικά πολύ ωραία τραγούδια. Απεναντίας, ο Koray βρέθηκε με τα τραγούδια του στα seventies στο στόχαστρο της εξουσίας – ας το πούμε έτσι – και, εν πάση περιπτώσει, προχώρησε έως ένα σημείο, πριν… αρνηθεί το παρελθόν του και ξεκινήσει να εκφράζει εθνικιστικές θέσεις, που τον έφεραν κοντά στους Γκρίζους Λύκους! Βλέπεις; Θέλω να πω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και τα συμπεράσματα που εξάγονται θέλουν προσοχή, για να μην είναι αίολα. ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΔΗΛΑΔΗ, ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ROCK ή ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΟ ROCK ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΥΡΥΤΕΡΟ – ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ (στη χειρότερη περίπτωση) ή (στην καλύτερη) ENAΣ ΒΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΜΙΣΟΣ. (Προς θεού, δεν εννοώ εσένα, ούτε ρίχνω καμιά σπόντα – δεν έχω κάποιον στο νου μου, αυτή την ώρα).

    Κατά τα λοιπά οι Pan & Regaliz (που είναι σφόδρα υπερεκτιμημένοι) δεν πιάνουν μία μπροστά στους Πελόμα Μποκιού. Αλλά αυτή είναι προσωπική μου γνώμη και δεν υπάρχει λόγος να τη σεβαστείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λέγοντας "ροκ στα seventies" εννοώ οτι εκεί εστιάζεται το κυρίως ενδιαφέρον μου.Και το ξαναλέω ροκ με την πολύ πλατιά εννοία του όρου.Δεν προσπαθώ να δώσω μια κοινωνικοπολιτική διασταση στην κουβέντα που κάνουμε.Και αυτό για 2 λόγους:α) υπάρχει στενότητα "χώρου και χρόνου" και β) διαφωνώ με την ταύτιση του μουσικού έργου κάποιου με τις ατομικές συμπεριφορές του.Εύκολα λοιπόν μπορούμε να συνδιάσουμε τον Koray και τις μουσικές του με τις ύστερες πολιτικές απόψεις του.Που και πάλι τον δικαιολογώ...Δεν δικαιολογώ όμως τις "εκπτώσεις" του Τουρκογιώργη ή τις παρουσίες της Γλέζου ως πανελίστρια στην Στεφανίδου.Εν πάση περιπτώσει η κουβέντα θα οδηγηθεί σε άλλα μονοπάτια που εξαρχής δεν είχα τέτοια πρόθεση...

    Οι Pan & Regaliz συμφωνώ είναι υπερκτιμημένοι.Διαφωνώ ως προς το (όποιο) status έχουν σε σχέση με τους Πελομα Μποκιού ή τον Aκρίτα ας πούμε.Εκεί για μένα είναι το ζητούμενο.Αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Δηλαδή, δεν κατάλαβα, δικαιολογείς τον Koray και τις επαφές του με τα φασισταριά των Γκρίζων Λύκων και δεν διακαιολογείς τον Τουρκογιώργη και τη Γλέζου, που βγαίνουν στα πάνελ της Στεφανίδου (σιγά το έγκλημα); Εδώ τα χαλάμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Όχι προς Θεού δεν εννούσα κάτι τέτοιο.Απλά λέω πως μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο κάποιος στα τελειώματα της ζωής του υιοθετεί/ασπάζεται ακραίες πολιτικές αντιλήψεις.Δεν μου είναι περίεργο ούτε πρωτόγνωρο.Μην πάμε μακρία(Dylan) ας κοιτάξουμε δίπλα μας(Σαββόπουλος)...

    Όπως ξαναείπα και πιο πάνω μου φαίνεται παράξενο ίσως και νοσηρό ως εικόνα να βγαίνει κάποιος σε τηλεπτικά πάνελ μόνο και μόνο για να γεμίσει τις αποθήκες της ματαιοδοξίας του."Φοβου τους Δαναούς" τραγουδούσε κάποτε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ΟΚ, είπα κι εγώ.
    Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι εμείς (κι ας μην είμαστε καλλιτέχνες - κι ας μας ξέρουν... πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι, όπως τραγουδούσε κι ο Χατζής παλιότερα) θα έχουμε καλύτερα τελειώματα από δαύτους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Υπάρχουν συνειδητές και ασυνείδητες επιρροές. Επίσης ο καθένας ακούει αλλιώς κάποια πράγματα. Συνήθως κάποιοι που έχουν "αυτί" και χιλιάδες μουσικοχιλιόμετρα στο κοντέρ "πιάνουν" περισσότερα. Απ' την εμπειρία μου οι περισσότεροι επαίρονται πως έχουν ακούσει πιο πολλά απ' ότι πραγματικά. Το ίδιο ισχύει και σ' άλλους τομείς όπως το βιβλίο. Όλοι μιλάνε για coltrane π.χ. κι αν τους μιλήσεις συγκεκριμένα βλέπεις πως έχουν ακούσει κανα δυο συλλογές μόνο κι έχουν άποψη. Στα βιβλία δε ακόμη χειρότερα. Έχει βγει και βιβλίο που λέει πως να μιλάς για βιβλία που δεν έχεις διαβάσει.
    κ.π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Κ.Π., δεν διαφωνώ γενικά, αν και παρατηρώ πως υπάρχει μία εμμονή σε δευτερεύοντα πράγματα. Ok, εγώ ανέφερα κάτι που με παρέπεμψε κάπου. Δεν είναι αυτό τόσο σημαντικό. Κάποιος άλλος μπορεί να πει κάτι άλλο. Το σημαντικό - και για το οποίο δεν έγινε καθόλου διάλογος (λόγος έγινε...) - είναι πως πολλά από τα συγκροτήματα της Kuckuck εξέφραζαν προοδευτικό θέσεις, με σημαντική επιρροή σ' ένα κομμάτι της δυτικο-γερμανικής νεολαίας στα early seventies. Αυτό να φυλλάξουμε στη μνήμη μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή