RICK DRUMM – RO SHAM BEAUX

Πάντα μέσα στη μουσική ο ντράμερ Rick Drumm, αλλά στο προσκήνιο από ποικίλες επαγγελματικές θέσεις (π.χ. είναι ηγετικό στέλεχος στην αναγνωρισμένη εταιρεία κατασκευής χορδών D’Addario & Company), αποφάσισε να παραδώσει το πρώτο άλμπουμ του, όντας στα 55· και η αφορμή ήταν εξωμουσική. Προσβεβλημένος από λευχαιμία, ο Drumm κατόρθωσε να ανταπεξέλθει στις χημειοθεραπείες και επιβιώνοντας να κάνει πράξη ένα από τα όνειρα της ζωής του. Να μπει δηλαδή σ' ένα στούντιο (στο Sear Studio της Νέας Υόρκης εν προκειμένω) με φίλους μουσικούς παίζοντας και ηχογραφώντας τις συνθέσεις τους.

Το αποτέλεσμα είναι το αξιόλογο “Return from the Unknown” [Private Pressing, 2012], που κινείται σε γενικότερες fusion και funk κατευθύνσεις, με πολλά μελωδικά στοιχεία, στο κλίμα ενίοτε των mid-70s Weather Report, Return to Forever ή ακόμη και των Crusaders. Ένας φιλικός ήχος δηλαδή, που αντανακλά προφανώς την αγάπη του Drumm, αλλά και των συμπαικτών του, των Fatty Necroses, για το συγκεκριμένο στυλ. Έχοντας δίπλα του λοιπόν τους κιθαρίστες Fred Hamilton (έχει συνθέσει τα τρία πρώτα κομμάτια τού CD) και Corey Christiansen (έχει γράψει τα υπόλοιπα έξι) και ακόμη τους John Benitez μπάσο, Axel Tosca Laugart πιάνο, Frank Catalano σαξόφωνο, Mike Brumbaugh τρομπόνι και Pete Grimaldi τρομπέτα, ο Rick Drumm παράγει (γιατί είναι και παραγωγός) μία άψογη, επαγγελματική ηχογράφηση, παίρνοντας από τους μουσικούς του υπερ-θετικά vibes. Όλα τα κομμάτια είναι επιστημονικώς (δηλαδή παικτικώς) επεξεργασμένα, με κάποια εξ αυτών να σε κερδίζουν αμέσως με τις καθαρές fusion-funk γραμμές τους (“Pulled pork sandwich”), σκιαγραφώντας ίσως –ίσως λέω– το πώς θ’ ακουγόταν ο Miles Davis στην περίοδο της αγρανάπαυσης (στο δεύτερο μισό των seventies).

Ένα απολύτως ευχάριστο άλμπουμ, που διαρκεί… μόνο μίαν ώρα και κάτι. Επαφή: rick@rickdrumm.com

Με έδρα τη Βοστώνη και με σπουδές στο New England Conservatory, τα μέλη των Ro Sham Beaux, δηλαδή ο σαξοφωνίστας-εφετζής Zac Shaiman, ο κιμπορντίστας Luke Marantz, ο μπασίστας Oliver Watkinson και ο ντράμερ Jacob Cole, παρουσιάζουν σε τούτο το παρθενικό CD τους [red piano records, 2012], την… πανικόβλητη άποψή τους γύρω από το πώς μπορεί ν’ ακούγεται, και κυρίως να νοείται, το fusion του καιρού μας. Και όταν λέμε fusion δεν αναφέρομαι στα πάσης φύσεως ανακατέματα, αλλά σ’ εκείνο της jazz με το rock – κυρίως δε στον τρόπο που το διευθέτησαν οι μουσικοί του Canterbury στη Βρετανία, αλλά και οι αμερικανοί πιονιέροι Tony Williams, Larry Young, Eddie Harris και ορισμένοι άλλοι. Δίχως κιθαρίστα, αλλά με εφετζή σαξοφωνίστα που παίζει στην τσίτα, πληκτρολόγο που αθροίζει σε θόρυβο και rhythm section εντελώς ροκάδικο (με τα τύμπανα «μπροστά» και το μπάσο γειωμένο) οι Ro Sham Beaux κατορθώνουν και την έκπληξη να κάνουν –αν υποτεθεί πως αυτό θα ήταν ένα ζητούμενο– και, περαιτέρω, να προβάλλουν ένα πρωτότυπο, γενικώς, συνθετικό υλικό, που, ορισμένες φορές, ξεπερνά κατά πολύ το αναμενόμενο. Κομμάτια όπως το “Tejas drive” για παράδειγμα (με τις ελκυστικές μελωδικές γραμμές, τα «συννεφιασμένα» εφέ και το απαστράπτον ηλεκτρικό πιάνο), το “Dreamulator”, που μοιάζει σαν να έχει ξεφύγει από κάποια ξεχασμένη session του Raymond Scott και βεβαίως η “High society”, που θα μπορούσε να στείλει αδιάβαστον ακόμη και τον Mike Ratledge, αποτελούν το πρώτο επιστέγασμα της προσπάθειας των Ro Sham Beaux, όσο και αν η μοναδική διασκευή του άλμπουμ, στο “Jóga” της Björk (με τη μελωδία ακμαία και το «σκοτάδι» να περισσεύει), δείχνει να κλέβει τα πρωτεία. Λέω «δείχνει», καθότι το κλείσιμο με το 8λεπτο (σε δύο δόσεις) “Anthem” δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για τη φαντασία και την ποιότητα τής δουλειάς τούτων εδώ των Βοστωνέζων.
Επαφή: www.roshambeaux.bandcamp.com