κιτρινόμαυροι στίχοι επί θύραις

Γιώργος Μαρκόπουλος

Ωδή για τον παίκτη της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου

Από το ότι, ορμώμενος, τα χρόνια περνούν γρήγορα

και αυτό το βρίσκω πικρό και άδικο
και από το ότι
ο ποιητής παλαιότερα Άρης Δικταίος
εκράτησε ως αφιλοκερδής τεχνίτης
στην πενιχρή αθανασία του
τον άλλοτε σπουδαίον παίκτη της ποδόσφαιρας
Ηλία υιόν του Υφαντή –του Ολυμπιακού Πειραιώς–

τονίζοντας τα κάλλη του και την ευμορφία του
παράλληλα με τον μακαρισμό
ευτυχισμένος ο Πειραιάς
που έχει φορτώσει τόσες απ’ τις ελπίδες του
πάνω σε τέτοια αγόρια
θα υμνήσω και εγώ
με την φτωχή την πένα μου
τον μοναχικό πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα
του παίκτου της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής
Χρήστου Αρδίζογλου.

Γιατί το παιδί αυτό
από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού προερχόμενο.
Της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης.
Ήταν το μόνο από πολλούς άλλους
όπου παρά την υπεροψία της νεότητάς του
εκράτησε ενός λεπτού σιγή μυστικά
για τους αποχωρήσαντες βετεράνους
που δεν επέτυχαν

πολύτιμο γκολ σε κρίσιμη στιγμή
απορρίπτοντας έτσι ακόμα και τον θάνατο
μιας και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές
που τώρα βρίσκονται στο χώμα.

Γιατί το παιδί αυτό
κατεβαίνοντας –όπως προείπα– από τους καλύτερους αέρηδες,
ήταν το μόνο όπου εγνώρισε όσο κανείς

την μοναξιά αυτού του σώματος

και πάντα με εύστροφες κινήσεις
επετύγχανε την εκπόρθηση της αντίπαλης εστίας
σε ξένα γήπεδα προπάντων
κάνοντας έτσι να ακουστεί ανά την υφήλιο
το όνομα της μικρής πατρίδας μας
ενώ συνάμα εχάριζε
λέγω εχάριζε με την πράξη του αυτή
μια ολοφώτεινη νύχτα Χριστουγέννων
στους αστέγους της πλατείας Ομονοίας
παρά το ότι ετούτο
εστοίχιζε εις τον ίδιον αρκετά
τον έκλεινε μόνο σε ένα σπίτι
αγρίμι τρομαγμένο
που έβλεπε το κορμί του
ερημικό ακρωτήρι.
Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας
στα αλογίσια πόδια του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.

Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα
που τα παπούτσια του θε να κρεμάσει
θα φύγει από τα γήπεδα
θα σταδιοδρομήσει
ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω
και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη
Στην Αταλάντη και πάλιν λέγω
όπου το παιδί του μη γνωρίζοντας
από γήπεδα, «αστέγους»,
φιστίκια-αστέρια
στα πανέρια των μικρών του σινεμά
θα γράφει στις εκθέσεις του
«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.
Ήλθε στην Αταλάντη προς αναζήτηση εργασίας
όπου εγεννήθηκα και εγώ».

Τιμή και δόξα
στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου

Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά
τελεσίδικα πια
όπως οι τρελοί
τους επιταφίους των νεκροταφείων
την ασήκωτη μοναξιά μας
και θα φύγει.

[δημοσιευμένο στο τεύχος 15 τού περιοδικού ‘Χάρτης’, Αθήνα, 4/1985]

Ερρίκος Μπελιές

Οπαδός της Α.Ε.Κ. ή ο Δικέφαλος

Σβήνουν απότομα όλα γύρω μου σαν όταν κλείνει

του θαλάμου το φωτάκι η νοσοκόμα και πάει ν’

αδειάσει τα λεκανάκια με το αίμα το πηγμένο και

τα γκρίζα σάλια ή όπως σβήνουν όλα στο μυαλό

του αγοριού που ψαύει το φαλλό του κάτω απ’ το

σεντόνι γίνεται νύχτα γύρω μου πολλαπλασιάζονται

σα ρίζες σπαραγγιού άγνωστοι άνομοι να παζαρεύ-

ουν σκόνη στα τσιγάρα το καυλί τους και τη μάνα

τους την ίδια κι άλλοι που αρκούνται να μυρίζουν

τη βενζίνα στο σφουγγάρι και τρίτοι που βαράν

γροθιές αναμεταξύ τους κι αιμορραγούν εγώ φοβά-

μαι μα δε φεύγω τότε με πλησιάζει κάποιος και

«Δεν είσαι συ που η μνηστή σου χρόνια στο οινο-

πνευμα συντηρημένη στο μουσείο» και «Εσύ δεν

είσαι που ’σβησες απ’ τον οικογενειακό σας τάφο

τα ονόματα βάζοντας σ’ άντρες και γυναίκες Λά-

ζαρος μα τίποτα δε γίνηκε» κι εγώ καταλαβαίνω

πως οι πάντες ξέρουμε τα πάντα για τους πάντες

άρα ελεύθερα μπορώ να ψεύδομαι γι’ αυτό και κό-

βω το κεφάλι μου το βάζω στη μασχάλη τ’ άλλο

φοράω γίνομαι σαν τον Άη-Γιάννη των εικονισμά-

των μπαίνω στο παιχνίδι και παίζω μέχρι που από

τα μάτια του καλού μου κεφαλιού σβήνουν απότο-

μα όλα.

[από την συλλογή ‘Πόλεως’, εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 12/1985]