Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

VIBRAVOID η πολιτική της έκστασης

Τους Γερμανούς Vibravoid –μία από τις καλύτερες space/psych μπάντες της σύγχρονης σκηνής– το ελληνικό κοινό τούς γνωρίζει αρκετά καλά, όχι μόνον από τις εμφανίσεις τους στην ημεδαπή, αλλά και από την ήδη υπάρχουσα ελληνική δισκογραφία τους. Το άλμπουμ τους “A Poetry of Love” με τον Sky Saxon κυκλοφόρησε, το 2010, σε δύο εκδόσεις και σε 500 συνολικώς αντίτυπα από την Anazitisi, ενώ κι ένα 7ιντσο, το “You Keep On Falling”, δόθηκε στις αρχές του 2011 από την Nowhere Street Music. Περαιτέρω τον Νοέμβριο του ’11 δόθηκε το split 45άρι “The white ship/ Teenage Lima Bin” από την Anazitisi και το φάνζιν Timemazine (στη διασκευή τού “The white ship” των Αμερικανών H.P. Lovecraft ακούγονταν οι Vibravoid, με το flip-side να ανήκει στους Έλληνες Drug Free Youth), ενώ πριν λίγο καιρό η Anazitisi και πάλι επανατύπωσε σε LP –δύο φορές και σε 1500 κόπιες συνολικώς–, το άλμπουμ τους The Politics of Ecstasy, που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 2008 στη Γερμανία από την Nasoni. Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ ένα εξελισσόμενο ελληνο-γερμανικό σενάριο, που παρουσιάζει ευρύτερο ενδιαφέρον…
Κατ’ αρχάς εκείνο που πρέπει να σημειώσω είναι πως ο τίτλος του άλμπουμ των Vibravoid προέρχεται από το φερώνυμο βιβλίο τού Timothy Leary The Politics of Ecstasy [G.P. Putnam’s Sons, New York 1968], ένα μέρος του οποίου, συμπληρωμένο με έτερα κείμενα, είχε κυκλοφορήσει και στη γλώσσα μας παλαιότερα ως Η Πολιτική της Έκστασης [Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1989]. Αντιλαμβανόμαστε όλοι μας λοιπόν προς τα πού κυλάει το πράγμα, τι είναι εκείνο που απασχολεί ηχητικώς το γερμανικό σχήμα (Ufo Walter μπάσο, Robert ντραμς, κρουστά, σύνθια, όργανο, φωνή, Christian Koch κιθάρες, σιτάρ, φωνή, ηλεκτρονικά, σύνθια, όργανο, ντραμς, θερεμίνη…).
Το άλμπουμ ανοίγει με το φερώνυμο “The politics of ecstasy”. Ένας κομμένος και ραμμένος ρυθμός, πάνω στον οποίον «αδειάζονται» σιτάρ, κιθάρες και ηλεκτρονικά – θα μιλούσα ήδη για το πρώτο «χάσιμο», αν δεν διαρκούσε… μόλις 4:46. Το επίσης 4λεπτο “Doris delay” που ακολουθεί δεν ξέρω γιατί, αλλά προσωπικώς μου θύμισε τους Έλληνες Purple Overdose, μία, ούτως ή άλλως, αγαπημένη μπάντα των Γερμανών. (Σωστούς τους βλέπω – και τους ακούω). Το “Incense and peppermints” είναι η τρανή επιτυχία των Strawberry Alarm Clock (Νο 1 στο Billboard Hot 100 τον Νοέμβριο του 1967). Οι Vibravoid διασκευάζουν πιστά, πολύ πιστά, και ορθώς πράττουν. Δύο λεπτά και τριάντα δευτερόλεπτα (λιγότερο απ’ όσο διαρκούσε το original)… λυσεργικής pop-psych. Στο “Playing with Beuys” οι Vibravoid θυμούνται τον συμπατριώτη τους εικαστικό (και πολλά άλλα) Joseph Beuys (1921-1986), έναν άνθρωπο που επηρέασε κάθε out καλλιτεχνική κίνηση στην παλαιά Δυτική Γερμανία – ακόμη και το krautrock (o Conrad Schnitzler π.χ. υπήρξε μαθητής του). Μία δεύτερη version της «Πολιτικής της Έκστασης» αφορά στο “Oscillations” των Silver Apples (από το πρώτο LP τους, του 1968). Ωραίο κομμάτι με τσιτωμένη ρυθμική γραμμή, σε πιο rock-electronic ύφος. Η φωνή του Timothy Leary (“turn on, tune in, drop out”) ακούγεται στο μόλις 1:40 “Audio revolution Vol.1”, ένα κομματάκι που βασίζεται στη στουντιακή διαχείριση. Η πλευρά θα κλείσει με το bonus trackLate as a morning” (είχε κυκλοφορήσει ως «πίσω» πλευρά σ’ ένα 45άρι, κι εδώ ακούγεται στην original full length version για πρώτη φορά). Απλώς, ένα kraut διαμαντάκι.
Η δεύτερη πλευρά αποτελείται από ένα και μόνο κομμάτι, το σχεδόν 23λεπτο “Your mind is at ease”. Όπως αντιλαμβάνεστε πρόκειται για μία… μεγαλιθική σύνθεση, που δεν κρύβει όσα πρέπει να δείξει και να αποδείξει. Υπάρχει το έπος των Pink Floyd και των τευτόνων συμπαραστατών Gila και Ash Ra Tempel, υπάρχει –ας πούμε στη μέση του κομματιού– η παρέκκλιση προς πιο χαμηλότονa raga/ electronic ηχοτοπία (με ανάποδες ταινίες κ.λπ.), με τις ηλεκτρικές κιθάρες, τα εφφέ και το σιτάρ να πρωταγωνιστούν και με το όλον κλίμα να παραπέμπει σε πρώιμο Deuter, πριν επανέλθουμε –στο τρίτο μέρος– στις σφοδρές, βαρύγδουπες και ομιχλώδεις καταστάσεις.
Η Anazitisi για άλλη μια φορά έχει κάνει ωραία δουλειά, τυπώνοντας, σ’ αυτή τη δεύτερη έκδοση, 1000 180άρια αντίτυπα βινυλίου, τεσσάρων διαφορετικών χρωμάτων, προσφέροντας περαιτέρω 4σέλιδο ένθετο και γυαλιστερό gatefold cover.

6 σχόλια:

  1. δεν την ειχα προσεξει την συνδεση..οι vibravoid καλοί αλλά το βιβλίο μεγάλη ανοησία,λεει ο leary ασυναρτητα πράγματα.μια ερωτηση ασχετη όμως-τυχαινει να εχετε ακουσει τον δισκο των o bando στην shadoks?αν ναι,θα το λεγατε οτι ειναι τροπικάλια?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι αλήθεια πως ο Leary γράφει (και λέει) υπερβολές –ιδίως στη συνέντευξη στο Playboy πέφτει συχνά στον τσαρλατανισμό– αλλά το βιβλίο, έστω και με τα μεταφραστικά του προβλήματα, δεν είναι για πέταμα.

    Τους O Bando δεν τους έχω ακούσει. Θα τους ακούσω…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ακριβώς,τσαρλατανισμός..σαν τους παλιούς Αμερικάνους που διαφήμιζαν τα ελιξήρια τους.αποτελει ενα ντοκουμεντο της εποχης
    για ακουστε τους o bando,πιστευω θα σας αρεσουν,μ'ενδιαφερει η γνωμη σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ καλό το άρθρο σας. Να συμπληρώσω πως έχουν ηχογραφηθεί από την αρχή πάλι όλα τα μέρη με τα κρουστά (drums), γι' αυτό άλλωστε αναγράφεται στον τίτλο "Limited Re-mastered Edition", οπότε ο πρώην ντράμμερ Robert, δεν συμμετέχει σε αυτή την έκδοση του 2012.
    TimeLord Michalis

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ.

      To “Limited Remastered Edition” το είδα, αλλά το ότι ξαναγράφτηκαν τα ντραμς δεν αναφέρεται πουθενά στην έκδοση (και άρα δεν θα μπορούσα να το ξέρω). Επειδή ντραμς ακούγονται λοιπόν υπέθεσα πως συμμετέχει και ο Robert (ο οποίος εμφανίζεται και στην έκδοση της Nasoni). Βάσει όσων μας λέτε, τώρα, drums παίζει μόνον ο… Vibravoid, δηλ. ο Christian.

      Διαγραφή
  5. Από πίσω κρύβεται μια μεγάλη ιστορία.....Ας αρκεστούμε στο ότι, ο Christian παίζει ντραμς σε αυτήν την έκδοση....Νά'σαι καλά.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή