SHIRLEY BASSEY «κάψε-κάψε, τι θα κάψεις από μια καρδιά καμένη…»

Μια συλλογή με παλαιές (και άρα δυσεύρετες) εγγραφές της Shirley Bassey εμπίπτει μέσα στα γενικότερα ενδιαφέροντα του δισκορυχείου. Επί του προκειμένου, έχουμε να κάνουμε με το 2CD Burn my Candle, The Complete Early Years 1956-58 [Fantastic Voyage, 2009], ένα άλμπουμ που μεγεθύνει στα πρώτα κατορθώματα της κυρίας από το Cardiff  (Νιγηριανός ο πατήρ, Αγγλίδα η μήτηρ), πριν η ίδια καταστεί ασυναγώνιστο pop σύμβολο (ελέω “Oliver!”, “Goldfinger” κ.λπ.).

Η συλλογή ξεκινά με το πρώτο 78άρι της καλλιτέχνιδος, το “Burn my candle (At Both Ends)/ Stormy weather” [Philips, 1956], που έκανε αμέσως εντύπωση· βασικά το πρώτο τραγούδι, το οποίον απαγορεύτηκε από το BBC λόγω των σεξουαλικών υπαινιγμών του. Θ’ ακολουθήσουν άλλα οκτώ singles (όλα στην Philips), ένα σύνολο 18 τραγουδιών δηλαδή (όλα στο πρώτο CD) που θα κυκλοφορούσαν μέχρι τον Οκτώβριο του 1958, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η μπαλάντα –με την τρία Α ερμηνεία– “As I love you” (έφθασε στο νούμερο 1, τον Ιανουάριο του ’59). Εδώ, ακόμη, το κλασικό “Banana boat song”, το γνωστό mento που αναδείχθηκε από τον Harry Belafonte το 1956 και απετέλεσε το πρώτο hit της Bassey (έφθασε μέχρι το νούμερο 7 την Άνοιξη του ’57), και ακόμη τo “Kiss me, honey honey, kiss me”, το “Born to sing the blues” κ.ά. Αυτό, μάλιστα, το “Born to sing the blues” ακούγεται ακόμη δύο φορές στην έκδοση· στο δεύτερο CD, που περιλαμβάνει το 5-track live EP “Shirley Bassey at The Café De Paris” (rec. 1957) και στο πρώτο (10ιντσο) LP της υπό τον τίτλο… “Born to Sing the Blues” (1957). To EP πήγε άπατο καθότι ένα από τα πέντε τραγούδια του είχε τίτλο “Sex” –αδιανόητο για τα ήθη της εποχής–, ενώ εντυπωσιακός είναι, ανάμεσα σε άλλα, ο τρόπος που αποδίδεται (από ένα 20χρονο κορίτσι) το κλασικό “I’ve got you under my skin” (Cole Porter). Πάντως, και μόνον το γεγονός ότι πρόκειται για ένα pop-jazz live από το 1957, το “At The Café de Paris” είναι ένα ντοκουμέντο. Το 10ιντσο long-play περιέχει ποικίλα standards (“Beale street blues”, “The St. Louis blues”…) κινούμενο ολάκερο προς ένα (τυπικό στον ήχο του) jazz-blues άλλης εποχής. Μάλιστα, όπως διαβάζω στις liner notes, δεν προξένησε κάποιαν αίσθηση στην εποχή του· ίσως επειδή το LP δεν είχε καθιερωθεί ακόμη στη συνείδηση των μουσικόφιλων, ίσως για άλλους λόγους. Η ουσία είναι πως με τούτα και μ’ εκείνα η περιπέτεια της Shirley Bassey στην Philips κάπου θα περατωθεί, μιας και από το 1959 θ’ άνοιγε για τη σπουδαία φωνή το κεφάλαιο “Columbia”.