ΜΑΝΩΛΗΣ ΤΟΠΑΛΗΣ φωνητικά υψίπεδα

Πριν κανα χρόνο (το τσέκαρα εκ των υστέρων, ήταν Παρασκευή βράδυ 13/1/2012) είχα βρεθεί στο πατρικό μου και καθώς ετοιμαζόμουν να... εξέλθω έξω, με κατεύθυνση τα υψίπεδα της πόλεως του Πατρέως, έπεσα πάνω σε μιαν εκπομπή τού τηλεοπτικού καναλιού τού Κουκουέ (την 902 TV, που μας άφησε χρόνους) στην οποία κόλλησα. Μουσική εκπομπή, υπό τον τίτλο Τα Παντελόνια Είναι Περίεργα Ρούχα (που να δεις τις σκελέες!) και με οικοδεσπότη τον Πάρη Μήτσου. Καλεσμένος ένας πολύ ωραίος λαϊκός τραγουδιστής, ο Μανώλης Τοπάλης. Της «καζαντζιδικής» σχολής (όπερ σημαίνει πως έπρεπε να διαθέτεις τόνους φωνής μόνο και μόνο για να κατέβαινες στις εξετάσεις…), αλλά και με άλλες ποιότητες ανάμεσα, ο Τοπάλης άρχισε να τραγουδά τη μια ζεμπεκιά μετά την άλλη, αναφερόμενος ενδιαμέσως στα της καλλιτεχνικής ζωής του. Φωνή καμπάνα όπως τότε (πότε;), ρεπερτόριο κλασικό (ο Άκης Πάνου σε πρώτο πλάνο – ο Τοπάλης, εξάλλου, έχει πει και σε πρώτη εκτέλεση Πάνου), οι φίλοι να καθυστερούν (καθότι ετοιμάζονταν και αι γυναίκαι των) κι εγώ ν’ απολαμβάνω…

Εμείς οι… ροκάδες να πούμε γνωρίσαμε τον Μανώλη Τοπάλη ελέω Θοδωρή Μανίκα. Το 1984 στο άλμπουμ «Απόψε Φύγαμε» [Minos MSM 544] o Τοπάλης τραγουδούσε με τη φωνάρα του το… ζεϊμπεκορέγγε « Το λάθος» (μουσική Θοδωρής Μανίκας, στίχοι Γιώργος Μίτσιγκας), καθώς τον συνόδευαν οι Φατμέ (Μιχάλης Μουστάκης, Δημήτρης Καλαντζής, Νίκος Πορτοκάλογλου, Οδυσσέας Τσάκαλος), ο Σωκράτης Παπαχατζής όργανο (τότε, ή περίπου τότε, στους Blue Light και σήμερα o Oannes των MK-O), ο σαξοφωνίστας David Lynch και ο Άκης Περδίκης στα διάφορα κρουστά. Φυσικά, ο Τοπάλης δεν είχε καμμία σχέση με το rock –λαϊκός τραγουδιστής ήταν ο άνθρωπος– όμως ο Μανίκας (όπως με την περίπτωση του Μαργαρίτη, αλλά και με άλλες, την Μπέμπα Μπλανς π.χ., τον Τερζή τον αφήνω) είχε δει «σωστά». Και το αποτέλεσμα καταγράφηκε. Μάλιστα, μερικά χρόνια αργότερα (1992), ο Τοπάλης θα έπαιρνε μέρος και σε μιαν άλλη παραγωγή του Μανίκα, το άλμπουμ «Ελαφρολαϊκός Ρυθμός» [Ιπτάμενοι Δίσκοι 75004] του ντούο L.P.B. (Αντρέας Μουζακίτης, Λιάνα Κουτρολίκου) κάνοντας φωνητικά στην «Κωνσταντινούπολη», αλλά κι αυτό ελάχιστοι πλέον θα το έχουν κατά νου.

Το 2004, κι ενώ είχε κυλήσει πολύ νερό στο μύλο του εγχώριου ηλεκτρικού τραγουδιού, ο Μανίκας με το πιο καινούριο συγκρότημά του, τους 667 (κι ενώ είχε προηγηθεί η συνεργασία με τον Γιώργο Μαργαρίτη), βρίσκει μία θέση σ’ αυτό και για τον Μανώλη Τοπάλη (οι υπόλοιποι ήταν οι Βασίλης Καλούσης, Δημήτρης Βύζας, Δημήτρης Χιονάς, Δημήτρης Αθανασίου, Σωτήρης Καστάνης, Άρης Αυγερινός, Τσίκο και βεβαίως ο ίδιος ο Μανίκας). Ο Τοπάλης συμμετείχε στην ηχογράφηση τού CD-single «Τι Είναι Αυτό;» [MINOS-EMI/Capitol, 2004], αλλά όχι και στα άλμπουμ «Οι 667 Σε Τραγούδια Που Θα Τα Έλεγαν και Μόνοι Τους… Αν Ήτανε Κυρίες» [Sony Music Greece, 2004] και «Ψυχεδέλεια» [Sony BMG/Ακτή, 2005].

Είμαι σίγουρος πως ο στεντόρειος αυτός λαϊκός τραγουδιστής ξεκινά την πορεία του στη δισκογραφία στα τέλη του ’60 (έχω δει 45άρια του από εκείνη την εποχή στο γιουσουρούμ), αν και, σε μεγάλους δίσκους, πρέπει να εμφανίζεται στα μέσα του ’70 (π.χ. στα «Νυχτοπερπατήματα» του Βασ.Βασ, στη Sonora το 1975). Το 1976 συνεργάζεται με τον Άκη Πάνου στο «Μάθημα Πρώτον» [Sonora/David 101] τραγουδώντας τα «Είδα στον ύπνο μου» και «Ήτανε λέει» (κλασικά ακη-πανικά κομμάτια όσον αφορά στο στίχο, κι ας είναι κάπως σκωπτικά), την ίδια χρονιά (1977) βγάζει ένα LP, τον «Πολιτσμάνο», που δεν το έχω δει ποτέ μου, ενώ το 1980 ηχογραφεί τις «Λαϊκές Στιγμές» [Sonora SNR 1225] σε μουσικές του Νίκου Καρανικόλα. Από εκεί βγήκε ένα πρώτης τάξεως ζεϊμπέκικο, το «Μια καρδιά σαν τη δική μου» (στίχοι Γ. Σκρήνης), που το γουστάρω πολύ· κι επειδή είναι και Σαββατόβραδο σάς το αφιερώνω… Άντε και καλά σπασίματα…

(Εμένα μου τα σπάσανε όλη τη βδομάδα, και απόψε λέω να κάνω συντήρηση... Τρομάρα μου…).