τρεις καλές συλλογές

Δεν χρειάζεται να πω πολλά για την γερμανική εταιρεία ACT Music + Vision. Οι δίσκοι της παρουσιάζονται συχνά κυρίως μέσα από το Jazz & Τζαζ (για κάποιους έχω γράψει κι εγώ στο δισκορυχείον) και πολλοί απ’ αυτούς ή έστω κάποιοι συγκαταλέγονται –και δικαίως– μεταξύ των κορυφαίων κάθε χρονιάς. Με αφορμή τη συλλογή “In the Spirit of Jazz/ Magic Moments 5” έχουμε την ευκαιρία, απλώς, να το επιβεβαιώσουμε.

Αρχικώς να πω πως νοιώθω δικαιωμένος (εντάξει, σιγά τα λάχανα θα μου πείτε – δεν είναι αυτό το ζήτημα) με το «άνοιγμα» του άλμπουμ, που δεν είναι άλλο από το παραδοσιακό σουηδικό “Visa från Utanmyra”, βγαλμένο μέσα από το CD “In Hamburg” των Jan Johansson-Georg Riedel, για το οποίον έχω γράψει… εγκωμιαστικό κείμενο στο blog. Αλλά και από ’κει και πέρα χάνεται το τόπι (όπως λέμε). Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς από τον κατάλογο τής εταιρείας, αν και εδώ υπάρχουν... όλα, ή μάλλον πολλά. Από το κλασικό “Svantetic” του Krzysztof Komeda (στην εκδοχή του πιανίστα Leszek Możdżer), το “Eleanor Rigby” με τους Nguyên Lê, Youn Sun Nah και το “Come on, come over” του Jaco Pastorius (από το “Letters to Herbie” της Viktoria Tolstoy), μέχρι το έξοχο (και άγνωστο προς εμένα) “Heartbeat” από το “Signature Edition” του ντράμερ Wolfgang Haffner και το “Le var” των Tonbruket ένα είναι σίγουρο. Ο κατάλογος της ACT Music + Vision μπορεί και αξίζει να ενδιαφέρει απαξάπαντες. Και όσους γουστάρουν jazz, και όσους ακούνε rock, και όσους χτυπιούνται με το funk, και όσους τη βρίσκουν με τον αυτοσχεδιασμό και το πείραμα. Στα συν της συλλογής πέντε πρωτοφανέρωτες edits ισάριθμων κομματιών, αλλά και ένα ανέκδοτο (η μπαλάντα “Love is real” των Esbjörn Svensson/Josh Haden, από την Ida Sand, τον Lars Danielsson, τον Rasmus Kihlberg και τον Nils Landgren).

To να τυπώνει η Rounder μια συλλογή με μουσικές του νεο-ορλεανικού Mardi Gras (θέλουμε κάτι μήνες ακόμη για τον Φλεβάρη-Μάρτη, την εποχή του καρναβαλιού, αλλά ok), είναι σαν η πάλαι ποτέ Lyra να επιμελείται μια συλλογή για το νέο κύμα. Τι πιο εύκολο, τι πιο προφανές; Έτσι, στο 45λεπτο “Meet me at Mardi Gras” [Rounder, 2012] ακούγονται οι Soul Rebels στον funky δυναμίτη “Say na hey” του Leo Nocentelli (των Meters) από το πρόσφατο “Unlock your Mind” (2012), o Joe Liggins και οι Honeydrippers στο παλαιότερο ορλεανικό r&b “Goin’ back to New Orleans”, οι New Orleans Nightcrawlers στο ultra funky “Funky Liza” από το “Funknicity” του 2009, οι Steve Riley & The Mamou Playboys στο country-ποιημένο παραδοσιακό “La danse de Mardi Gras”, o τρομερός Larry Williams (1935-1980) στο ακατάπαυστο rock n’ roll “Jockamo a.k.a. Iko-iko” και καπάκι ο Al Johnson στο κλασικό “Carnival time”, ηχογραφημένο για την Ric το 1960. Αν προστεθούν στους προηγούμενους ο Professor Longhair (στο επίσης κλασικό “Go to the Mardi Gras”), ο Bo Dollis με τους Wild Magnolias στο κλασικότερο των κλασικών “Tipitina” (του Professor Longhair), η Marcia Ball στο δικό της piano rolling “Big shot” (από το “Blue House” του ’94), αλλά και ο Chuck Carbo (1926-2008) στην ανεπανάληπτη (από το 1989) blues version του “Meet me with your black drawers on” των Jeannie & Jimmy Cheatham τότε αντιλαμβάνεστε το προφανές. Η συλλογή “Meet Me at Mardi Gras” δεν μπορεί να βαθμολογηθεί, σε καμμία περίπτωση, με λιγότερο από «άριστα». Όπως και δεκάδες άλλες ανάλογες δηλαδή…

Μπορεί ο όρος “smooth” στην jazz να παραπέμπει (αν παραπέμπει…) σε γλυκανάλατα, ρομαντικά instro tracks, που κινούνται συχνά σε contemporary (της Δυτικής Ακτής) πλαίσια, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Ή τουλάχιστον δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα τελευταία χρόνια το smooth στυλ έχει αποκτήσει μία ακόμη πιο αναγνωρισμένη γκρούβα, γειτνιάζοντας πολλάκις με το σύγχρονο jazz-funk ή με την acid jazz (αλλά και με όλα τα ενδιάμεσα παρακλάδια, π.χ. την σαλονάτη bossa ή ακόμη και με το FM rock ή και jazz-rock). Βεβαίως, το αποτέλεσμα έχει πάντα εκείνο το «στρογγυλεμένο», το «γυαλιστερό» των προσεκτικών παραγωγών, οι οποίες επιζητούν από τους οργανοπαίκτες την εκτελεστική ακρίβεια, την γενικότερη κίνηση εντός των καθορισμένων πλαισίων που έχει ανάγκη και απαιτεί το είδος. Γιατί, η smooth jazz είναι είδος και δη σοβαρό (στην Αμερική) με τεράστια (για τα εκάστοτε δεδομένα) εμπορική απήχηση.

Στη συλλογή “Smooth Jazz Hits: Ultimate Grooves” [Concord Jazz, 2012] παρελαύνει το βαρύ πυροβολικό των ετικετών Concord, Heads Up και Peak, ήτοι καλλιτέχνες της κλάσης ενός David Benoit, ενός Gerald Albright, ενός Marc Antoine και βεβαίως σχήματα όπως οι Jeff Lorber Fusion και οι Rippingtons. Το αποτέλεσμα είναι ένα 50λεπτο χαλί (αλλά περσικό χαλί…), που κυλάει σαν νεράκι προσφέροντας μόνον ευφρόσυνα vibes.