ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΖΑΓΡΕΑΣ η κρίση του Κρόνου

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Τηλέμαχος Ζαγρέας είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους έλληνες τραγουδοποιούς της εποχής μας. Βεβαίως, ο ίδιος ανήκει σε… άλλην εποχή (δεν είναι παιδάκι, είναι 70άρης), όμως, ίσως, και εξ αιτίας αυτού η περίπτωσή του να αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο. Την 6/4/2011, δημοσίευσα μια συζήτησή μου με τον Τηλέμαχο Ζαγρέα, μέσα από την οποίαν διευκρινίστηκαν ποικίλα θέματα που αφορούσαν, βασικά, στην κοσμοθεωρία του, η οποία αποτελεί και τη βάση των κομματιών που σκαρφίζεται (δες εδώ http://is.gd/Bsc73X).

Πριν κάποιους μήνες ο Τηλέμαχος Ζαγρέας κυκλοφόρησε ένα ακόμη άλμπουμ υπό τον τίτλο «Η Κρίση του Κρόνου» [Καθρέφτης, 2012] για το οποίον ο ίδιος γράφει: «Η συλλογή ‘Η Κρίση του Κρόνου’ είναι το τρίτο συνθετικό μέρος μιας τριλογίας με πρώτο μέρος ‘Το Λόγο Έχει ο Ζευς’ [σ.σ. κυκλοφόρησε το 2005] και δεύτερο το ‘Του Ουρανού τα Τέκνα’ [σ.σ. κυκλοφόρησε το 2008]. Το όλο έργο μπορεί να ονομαστεί ‘Διονύσου Λειτουργία’ και είναι μια προσπάθεια, με όπλο το γέλιο και τη σάτιρα, να χτυπήσουμε κάθε είδους απάτη και να δείξουμε το δρόμο για την επαφή με το ζωντανό πνεύμα της αλήθειας που δίνει νόημα και ομορφιά στην αιώνια περιπέτεια που λέμε ζωή. Τα έξη τραγούδια που αποτελούν την ενότητα του Τόξου γράφτηκαν σαν ποιήματα (τρία στην ελληνική και τρία στην γερμανική γλώσσα) τη δεκαετία του ’60 όταν ήμουν φοιτητής στο Μόναχο, τα άλλα έξη αποτελούν την ενότητα Κρίση και γράφτηκαν αργότερα (τα τρία, τα τελευταία τρία χρόνια)».

Τα τραγούδια του Ζαγρέα έχουν γήινο, πηγαίο και θυμόσοφο χαρακτήρα. Πιάνονται συχνά από γεγονότα ή παραγεγονότα της Ιστορίας, τα οποία, καθώς μετατρέπονται σε στίχους με ομοιοκαταληξίες πνευματώδεις, επιχειρούν να περιγράψουν καταστάσεις του σήμερα. Έτσι, τα κομμάτια –τα οποία περαιτέρω επενδύονται με ποικίλα ηχοχρώματα, από jazz, rock και blues, μέχρι rap δημοτικά και ρεμπέτικα– αποκτούν έναν world, με την έννοια του πανανθρώπινου, χαρακτήρα. Περιγράφουν… ζωώδεις καταστάσεις της ζωής, έχοντας ως βασικό τους στόχο να ιχνηλατήσουν έναν καινούριο, αλλά παμπάλαιο, τύπο ανθρώπου, ο οποίος ζει εν αρμονία με τη Φύση, γευόμενος τους καρπούς της σε χρόνο πρώτο (άνευ καρτέλ και μεσαζόντων). Δείγμα: «Η φύση έχει ξεφάντωμα/ γιορτή και πανηγύρι/ Κι οι καλεσμένοι που ’ρχονται/ πεινάνε και διψούν. Κερνάει η κυρά απλόχερα/ γεμάτο το ποτήρι/ κι αυτοί ρουφούν αχόρταγα/ κι από χαρά μεθούν. Πολλοί με τα θαμβωτικά/ μεθούν μαργαριτάρια/ κι άλλοι με τα ξωτικά/ του δάσους μανιτάρια/ κι άλλοι με τα μαγικά/ του δάσους μανιτάρια/ του Μανιτού τα φτερωτά/ τα ξύπνια πεταχτάρια! Φύση μάνα μας σοφή/ και φίλη σε ρωτάμε/ ποια είναι η μέθεξη η σωστή/ τι αξίζει να τιμάμε; Του θείου Βάκχου το κρασί/ φωτιά που καίει τα στήθια/ τη μέθη φέρνει την ιερή/ που βγάζει την αλήθεια!». Η «Αγία Πατρικία», που έχει ένα νησιώτικο/κέλτικο άρωμα, το ψευδορεμπέτικο «Οι αφεντάδες», η διονυσιακή «Τσουκνίδα», το rap του… Μωυσέως, η τζαζχιώτικη «Ευδοξία», η κρητική ιστορία του Μινώταυρου, η βυζαντινή ροκιά της Βέργας είναι μερικά μόνον από τα τραγούδια του Τηλέμαχου Ζαγρέα, που μπορεί να μας κρατήσουν ωραία συντροφιά –τις κρύες νύχτες που έρχονται–, μαζί φυσικά με τα απαραίτητα… πολεμοφόδια. Ψηλά τα ποτήρια… Ευοί, ευάν, ευοί, ευάν, ευοί, ευοί, ευάν…

Επαφή: www.musicmirror.gr

Μισό το βίντεο… τι να κάνουμε;