για την ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ

Δεν είμαι απολύτως σίγουρος πότε πρωτοεκδόθηκε το περιοδικό Τυφλόμυγα. Το πιο παλαιό τεύχος που διαθέτω προέρχεται από τον Σεπτέμβριο του 2003 κι εκεί αναγράφεται το... «ένας χρόνος συμπληρώθηκε από την πρώτη πειραματική Τυφλόμυγα…». Άρα μπορώ να υποθέσω πως το περιοδικό βγήκε για πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο του 2002, ή έστω το Φθινόπωρο του 2002. Επίσης είναι άγνωστο πόσα τεύχη έχουν κυκλοφορήσει στο μεσοδιάστημα (από το 2002 μέχρι σήμερα εννοώ) επειδή επί των τευχών δεν υπάρχει αρίθμηση – το μόνο που υπάρχει είναι ο μήνας (μήνες) κυκλοφορίας. Έτσι, το πιο πρόσφατο τεύχος του περιοδικού που έπεσε στα χέρια μου (να υποθέσω πως είναι και το τρέχον) είναι το… Νοέμβρης-Δεκέμβρης ’12. Η Τυφλόμυγα (ορισμένοι θα την αποκαλέσουν και fanzine), έχει σήμερα 64 Α/Μ σελίδες μεσαίου μεγέθους, έχει κασέ ιδιαίτερο, έχει διαφορετικού τύπου γραμματοσειρές, φωτο-αναπαραγωγές παλαιών εντύπων, άρθρα «χτυπημένα» τώρα, διάφορα τινά μεταφρασμένα, που άπτονται της ποίησης, της λογοτεχνίας, της μουσικής, της… εφηρμοσμένης κοινωνιολογίας.

Το έντυπο έχει ενδιαφέρον. Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι θέλουν να παρουσιάσουν κάτι που να προσομοιάζει στον Κούρο και το Panderma (από τα seventies), όμως η προσπάθεια είναι γενικώς καλή· και καλυτερεύει συν τω χρόνω (αν κρίνω από τα τεύχη που διαθέτω). Στο περιοδικό δεν υπάρχει εμφανής συντακτική ομάδα, υπάρχουν όμως επώνυμα κείμενα (οι συνεργασίες, οι κριτικές-παρουσιάσεις των εντύπων), ενδιαφέρουσες «ξένες» επιλογές, και κυρίως υπάρχει πλήρης εκμετάλλευση (με την καλή έννοια) των σελίδων. Δεν βλέπω κάτι που να μ’ ενοχλεί στην Τυφλόμυγα παρ’ εκτός μιας ανάποδης ορθογραφίας, που μου κάθεται στη στομάχι («έρεβνα» με βήτα, «έβγε» με βήτα…). Μάλλον τους ξέφυγαν τα «σκεύη» και τα έγραψαν με ύψιλον…

Όλα τα κείμενα κι οι μεταφράσεις έχουν πράγματα να πουν. Από τις seventies ανατυπώσεις έχουμε κάτι από το αφιέρωμα του Λεωνίδα Χρηστάκη στο βιβλίο, τα βιβλιοπωλεία και τους εκδότες στην περίοδο της δικτατορίας (πρώτη ολοκληρωμένη δημοσίευση στο Panderma #11, τον Μάρτιο του ’75), το γνωστό(;) κείμενο του Τάσου Φαληρέα Πότε θα κάνει ξαστεριά… καλύτερα ποτέ από το Panderma #8, τον Ιούνιο του ’73 (ο Φαληρέας τα έβαζε με τους πάντες, ή σχεδόν με τους πάντες, από τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τα δημοτικά τραγούδια και τα ρεμπέτικα μέχρι τα… μούσια μας), επίσης ένα κείμενο του Φαληρέα («Γιατί είμαστε δυστυχισμένοι») από τον Οκτώβριο του ’72 (το διάβασα και στο βιβλίο Χαριστική Βολή – άγνωστο που πρωτοδημοσιεύτηκε), μία ωραία πολυσέλιδη αναφορά στον λογοτέχνη, ποιητή, βιβλιοπώλη κ.λπ. Γρηγόρη Γρηγοριάδη, που εξαφανίστηκε(;) το 1995 (ανάμεσα κι ένα σημερινό κείμενο του Νίκου Πλατή), μία δυνατή αναφορά στους βρετανούς «δυσαρεστημένους νέους» των 50s-60s (teddy boys, ton-up kids, beats, ειρηνιστές, ravers, mods, rockers) από τον Charles Radcliffe, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο καταστασιακό περιοδικό (του) Heatwave #1, 7/1966 (ό,τι πρέπει για ορισμένους αγράμματους, που έχουν υποστηρίξει ασυναρτησίες σε σχόλια στο δισκορυχείον), ένα απόσπασμα από τη νουβέλα του γνωστού τραγουδοποιού και συγγραφέα Richard Fariña Been down so long it looks like up to me [Random House, New York 1966], που έχει και ελληνικό ενδιαφέρον, αφού το όνομα του πρωταγωνιστή της είναι Gnossos Pappadopoulis και άλλα τινά…

Κάποτε, στα… underground ελληνικά έντυπα βλέπαμε το Revolution for the Hell of It του Abbie Hoffman να μεταφράζεται ως… Επανάσταση για την Κόλαση που Προκαλεί (το ίδιο γελοίο είναι και το Επανάσταση για την Κάβλα της). Τα πράγματα έχουν οπωσδήποτε καλυτερεύσει – η νύχτα με τη μέρα δηλαδή. Βοηθά το internet, σίγουρα η γλωσσομάθεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως, ακόμη και σήμερα, δεν γράφονται βλακείες (και στα έντυπα, αλλά, κυρίως, στο δίκτυο). Δεν λέω κάτι καινούριο.