Προσωπικώς θα πω –αλλά η δική μου γνώμη ας είναι η
τελευταία– πως η καθυστέρηση του επετειακού Jazz & Τζαζ άξιζε τον
κόπο. Είκοσι χρόνια «γράφουμε» με το τεύχος #241, είκοσι χρόνια μιας
προσπάθειας, μιας μεγάλης προσπάθειας να διατηρήσουμε ένα περιοδικό –που να
αφορά στην jazz και σε
όλες τις… συνεργαζόμενες δυνάμεις– κάθε μήνα στα περίπτερα. Το κατορθώσαμε –για
ένα φύσει και θέσει ανεξάρτητο έντυπο περί κατορθώματος πρόκειται– και
ελπίζουμε να συνεχίσουμε να το πράττουμε με τη δική σας στήριξη και αγάπη.
Στο παρόν τεύχος, λοιπόν, ο Γιάννης Στεφανάκος γράφει για
τον βρετανό σαξοφωνίστα Nat Birchall με αφορμή την παρουσία του στη Λάρισα (και μόνο στη
Λάρισα!), ο Δημήτρης Κατσουρίνης συζητά με την κυρία Nicole Willis με
αφορμή το πρόσφατο άλμπουμ τής top soul μπάντας της Soul Investigators,
την ώρα που ο Νάσος Καββαθάς φέρνει κοντά μας τον μέγα κιθαρίστα (και την
ελληνική του περιπέτεια) Steve Vai.
Περαιτέρω, εγώ γράφω για τον γερμανό πνευστό
της… pata-jazz Norbert Stein, ο Γιάννης Μουγγολιάς
επικεντρώνεται στο ECM-CD τού Masabumi Kikuchi Trio, o Γιώργος
Χαρωνίτης γράφει για το βιβλίο ECM/ Eine kulturelle
Archäologie, o Βαγγέλης Αραγιάννης συζητά
με τον βρετανό πιανίστα Neil Cowley, που οδηγεί ένα από τα πιο συναρπαστικά jazz-trio του καιρού μας, ενώ, τέλος, ο
Θανάσης Μήνας μεγεθύνει στην περίπτωση ενός ιστορικού παραγωγού των r&b και της soul, από την Νέα Ορλεάνη των 50s και 60s, του Cosimo Matassa.
Όλη
η υπόλοιπη ύλη δηλώνει και εδώ παρούσα. Jazz Eye με κείμενα για τους Stefano Battaglia, Small Blues Trap, Chris Potter, Μιχάλη Παούρη, Σμαρώ Γρηγοριάδου, Γιώργο Ψυχογιό, Fabrizio Savino, Live, Τζαζ & Λογοτεχνία (Hermann Hesse), Δισκοκριτικές, Auditorium, Δισκορυχείον (μ’ ένα
ξεχασμένο ελληνικό lounge-jazz άλμπουμ από τα early seventies), Ελληνικό Ροκ (κείμενα για τα πρόσφατα άλμπουμ των No Man’s Land, Purple Overdose, Voyage Limpid Sound και Socos & The Live Project Band), Πράξεις Λόγιας
Μουσικής, All That Art, The Jazz Cat…
Και
αντί για CD σ’ αυτό το «20 χρόνια»
τεύχος προσφέρουμε κάτι μοναδικό. Κάτι που δεν έχει επιχειρηθεί ποτέ σ’ αυτήν
την έκταση και μ’ αυτήν την πληρότητα. Καταγράφουμε την Ελληνική Τζαζ
Δισκογραφία
(περισσότερα από 850 LP, CD και singles!) από το 1961 έως και
σήμερα, δημιουργώντας ένα πολύ χρήσιμο και καλαίσθητο booklet 144 σελίδων.
Δίχως
να έχω επί της ουσίας καμμία βάση δεδομένων (μία προηγούμενη καταγραφή ήταν
16-17 χρόνια παλαιά) προσπάθησα να χωρέσω το «παν» (οτιδήποτε θα μπορούσε να
είναι ή να σχετίζεται με την jazz – μέσα, όμως, από κάποιες
παραδοχές, που τίθενται και θα τεθούν έτσι κι αλλιώς υπό κρίση). Η εργασία
πήρε, θεωρητικώς και τεχνικώς, τη μορφή που φανταζόμουν. Απλώθηκε παντού, σε
κάθε χώρο του δικούς μας τζαζ επιστητού, με τα σχεδόν 250 έγχρωμα εξώφυλλα να δίνουν,
συν τοις άλλοις, και μία πανοραμική εικόνα του εγχώριου τζαζ «είναι». Τα
τέσσερα κείμενα που συνοδεύουν τη δισκογραφία, γραμμένα από τον ηθοποιό και
πανεπιστημιακό Μανώλη Σειραγάκη (Η Τζαζ στην Περίοδο του Μεσοπολέμου), εμένα (Η
Περίοδος 1940-1970), τον Γιώργο Χαρωνίτη (Οι Δεκαετίες ’70 και ’80) και τον
Κορνήλιο Διαμαντόπουλο (Από το 1990 μέχρι Σήμερα) συμπληρώνουν και ολοκληρώνουν
την εργασία. Τις ευχαριστίες μου για την άψογη συνεργασία.
Χρόνια πολλά! Σ’
εσάς, σ’ εμάς, σε όλους!
Χρόνια πολλά και συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα'σαι καλά KU.
ΔιαγραφήΆκουσα τον δίσκο σου. Θα γράψω την επόμενη βδομάδα.
Ωραιότατα!:)
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς δε μ' άρεσε το τεύχος, πιο πολύ μπερδεύει και συγχίζει τον αναγνώστη, θα προτιμούσα μια πιο ξεκάθαρη ματιά στην ελληνική τζαζ και όχι διάφορα άσχετα που μπορεί κάποιοι να ισχυριστούν ότι ίσως και να είναι λίγο τζαζ, απογοητεύτηκα γιατί το περίμενα πως και πως για να δω τυχόν ελλείψεις από τη δισκοθήκη μου αλλά αν το βιβλίο ακολουθήσω περισσότερο θα μου την μπασταρδέψει, δεν πειράζει, keep walking, όλα καλά και προχωράμε. Συγχαρητήρια παρόλα αυτά για τη δουλειά σας και για τον χρόνο που διαθέσατε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάνος
Να ’σαι καλά Μάνο.
ΔιαγραφήΌ,τι ήταν να πω εν σχέσει με το πώς αντιλαμβάνομαι την jazz το είπα –σε γενικές γραμμές– στον πρόλογο της δισκογραφίας.
Εξαιρετικό το booklet. Μία ένσταση μόνο... αλλά άς το πάρει το περιοδικό πρώτα ο κόσμος και τα ξαναλέμε σε ένα μήνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦ.Ν.
Χαίρομαι που σου άρεσε Φ.Ν.
ΔιαγραφήΠες, αν θέλεις, την ένστασή σου. Δεν υπάρχει πρόβλημα.
Ζώα, βλάκες, ηλίθιοι, νταλούκες...επίπεδο λιγδα. Αντε γειά σε όλους σας. Φώκας
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα μας προτείνεις κάποιο καλό σαμπουάν για τη λίγδα Φώκα ή να ρωτήσουμε κάποιον άλλο?
ΔιαγραφήΓεια σου Φώντα, δυστυχώς στις συνοικίες της Θεσσαλονίκης (ανατολικά & δυτικά) δεν έχει φτάσει ακόμα το τεύχος παρά μόνο στο κέντρο, έμαθα όμως από άτομο που το έχει πάρει στα χέρια του πως δεν συμπεριλάβατε τους Fun With Nuns ενώ αντιθέτως υπάρχει δουλειά του Biomass, περισσότερα φυσικά θα γράψω αφού πρώτα πάρω στα χέρια μου και μελετήσω το βιβλιαράκι, αλλά αυτά ως μια πρώτη απορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα άλλα ευχαριστούμε για την καταγράφη και μάζωξη, αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι η δεύτερη φορά που κάνετε κάτι τέτοιο.
ar.haf
Γεια σου ar.haf
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίταξε πρώτα το βιβλίο, διάβασε και την εισαγωγή στη δισκογραφία και μετά τα λέμε. Υπάρχουν κάπου 900 τίτλοι. Η καταγραφή είναι προσωπική – την έκανα εγώ δηλαδή, έχοντας ακούσει τους δίσκους με τ’ αυτιά μου. Κάποιοι δίσκοι υπάρχουν για συγκεκριμένους λόγους, κάποιο άλλοι όχι (επίσης για συγκεκριμένους λόγους). Όπως αντιλαμβάνεσαι δεν μου είναι εύκολο να εξηγήσω για τους μισούς σχεδόν δίσκους της καταγραφής το σκεπτικό βάσει του οποίου υπάρχουν στο βιβλίο, όπως και γιατί άλλοι δίσκοι δεν υπάρχουν (θα έγραφα μέχρι τα Χριστούγεννα). Κάθε πρόταση-έλλειψη βεβαίως θα την επανεξετάσω, ώστε να την συμπεριλάβω, ενδεχομένως, σε επόμενη έκδοση.
Έχουν γίνει δύο προσπάθειες καταγραφής της ελληνικής τζαζ δισκογραφίας. Η μία από τον Σάκη Παπαδημητρίου το 1990 (σε μία έκδοση του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας) και η άλλη στο Jazz & Τζαζ, στο τεύχος 25, τον Απρίλιο του 1995. Η δική μου καταγραφή είναι η πιο εκτεταμένη στο χρόνο (το προς τα μπροστά εννοείται – αλλά το προς τα πίσω δεν είναι αυτονόητο) και η πλέον αναλυτική όσον αφορά στα δισκογραφικά στοιχεία.
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τους ¨συγκεκριμένους λόγους΄ που μπορεί κάποιος δίσκος μπορεί να συμπεριληφθεί ή όχι(ούτε έναν λόγο δεν βρίσκω). Από εκεί κ πέρα αποτελεί μια καταγραφή δίσκων που έχουν κυκλοφορήσει από το 1961 εώς το 2013 ή μια προσωπική επιλογή - καταγραφή ?
Διαγραφήk imam baildi σαν σχέση με την jazz απο που κ ως που..?
ΔιαγραφήΠροηγούμενε ανώνυμε (αλλά η απάντηση κολλάει και στον ανώνυμο με τους Imam Baildi) κατ’ αρχάς, ελπίζω να απορείς ενώ έχεις αγοράσει-δει τη δουλειά, γιατί, αλλιώς, δεν έχει νόημα να συζητάμε.
ΔιαγραφήΝομίζω, πάντως, πως κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις…
Καταγράφεται η Ελληνική Τζαζ Δισκογραφία (περίπου 900 τίτλοι) από το 1961 έως το 2013 βάσει κάποιων προσωπικών κριτηρίων. Αν κάποιος άλλος έκανε την ίδια δουλειά μπορεί να κατέγραφε 200 δίσκους, άλλος μπορεί 500 και άλλος… 1500. Φυσικά και υπάρχει η λεγόμενη «προσωπική επιλογή». Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την «προσωπική επιλογή» και την ευθύνη που αυτή συνεπάγεται.
Εγώ, ας πούμε, έχω θέση στη δισκογραφία και για τον Γιώργο Κατσαρό (καταγράφω δύο lounge άλμπουμ του). Άλλος, ενδεχομένως, να μην κατέγραφε κανένα. Είναι τόσο απλό.
kala an den to eixa agorasei den tha ixera oti emperiexonte oi imam baildi.!
ΔιαγραφήΤο «να το έχεις αγοράσει» δεν πήγαινε σ’ εσένα (πήγαινε στον προηγούμενο ανώνυμο).
ΔιαγραφήΣτη δική σου ερώτηση αφορούν τα υπόλοιπα περί «προσωπικής επιλογής» κ.λπ.
Γεια σου Φώντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπα ένσταση ε...μπορεί να είναι και λάθος έκφραση.
Θα ήταν εξαιρετικά χρησιμο να υπήρχε δίπλα στα credits της κάθε κυκλοφορίας το format (LP/CD) της πρώτης έκδοσης. Γιατί μέχρι το 90 ψιλοβγάζεις άκρη γιατι βγαίνανε σχεδόν μόνο βινύλια,αλλα μετά μπλέκουν τα πράγματα. Δηλαδή αυτο του Ioanni το "Vital Space" απο ότι κατάλαβα ψάχνοντας, έχει βγεί μονο cd. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω..
Οτι είναι πάντως τρομερή δουλειά όλη αυτή η καταγραφή δεν το συζητώ. Απολαύστε υπεύθυνα.
Και πάλι μπράβο.
PS Και ένα βιβλιαράκι με blues (ή και μαζι με τα jazz σε μιά επόμενη έκδοση) δεν θα με χάλαγε καθόλου.
Φ.Ν.
Φ.Ν. χοντρικά το «πρόβλημα» είναι η πενταετία ’90-’95 επειδή τότε έβγαιναν και LP και CD. Πριν το ’90 τα μόνα CD είναι το “In Situ” του Παπαδημητρίου (1989) και το “Still Waters” (1989) της Νανάς Σιμοπούλου – τα οποία είχαν βγει στο εξωτερικό (Γαλλία και Γερμανία όπως βλέπεις). Ήδη από το ’94 η συντριπτική πλειονότητα είναι CD. Επίσης από πολλούς κωδικούς (όχι απ’ όλους) φαίνεται –μιλάμε πάντα για την πενταετία 1990-1995– πως έχουμε να κάνουμε με CD, αφού το CD υπάρχει στα prefix. Π.χ.
ΑπάντησηΔιαγραφή1992, KOSTADINOS: Guitar Gipsy [UK. Prestige Records Ltd. CDSGP 023]
1992, THANOS MIKROUTSIKOS: Music For Two [MINOS-EMI MCD 15046]
1994, APOSTOLOS ANTHIMOS: Days We Can’t Forget [POL. GOWI Records CDG 17]
κ.λπ.
Μετά το 1996 δεν χρειάζεται να πω πως το 99,9% αφορά σε CD κυκλοφορίες.
Το blues είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Δεν ήθελα να το δω ως έναν φτωχό συγγενή της jazz – καθότι η δισκογραφία του είναι πολύ μικρή. Θα κάνω, όμως κάτι και γι’ αυτό στο μέλλον· πιθανώς, όμως, μέσα στο περιοδικό.
Σωστά, όντως φαίνεται σε αρκετούς κωδικούς το cd.Τέλος πάντων μια χαρά είναι το βιβλιαράκι που μου θύμισε όταν το έπιασα στα χέρια μου (σαν έκδοση κ μόνο) μιά rock εγκυκλοπαίδεια του Μάχου? ή κάνω λάθος ?..
ΑπάντησηΔιαγραφήΦ.Ν.
Δεν νομίζω Φ.Ν.
ΔιαγραφήΘα περιμένω καιρό μέχρι να διαβάσω το αφιέρωμα, καθώς βρίσκομαι στο εξωτερικό (έχω βάλει φίλο να μου το αγοράσει). Ωστόσο, επειδή δεν αμφιβάλλω καθόλου για την αξία της δουλειάς, θέλω από τώρα να δώσω τις ευχαριστίες και τα συγχαρητήριά μου. Καλή συνέχεια στην προσπάθειά σας και ευχές για όλη την ομάδα του περιοδικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστούμε Στέφανε.
ΔιαγραφήΚαλά, όποιος παραπονιέται ήπια ή χειρότερα και αυτό συνεπάγεται ότι νομίζει πως είναι καλύτερος, γιατί δεν εκδίδει το δικό του βιβλίο να το κρίνουμε;;; και αν δεν είχε ποτέ τα χρήματα για βιβλίο, το έκανε άνετα δωρεάν σε ένα blog. κλασικό "του χαρίζανε γάϊδαρο...",
ΑπάντησηΔιαγραφήπεριοδικός συνεγάτης....
ναι ρε δε μ'άρεσε γι'αυτό θα γράψω δικό μου , ούτε το τελευταίο σιντί που πήρα μ'άρεσε και θα πάω να ηχογραφήσω το δικό μου, άσε που τη τελευταία φορά που πήγα σε ταβέρνα το σπετσοφάι ήταν χάλια και αναγκάστηκα να παω στη κουζίνα να μαγειρέψω άλλο , καημένε
Διαγραφήσυνεργάτης της περιόδου...
ΥΓ - πες και ένα ευχαριστώ που κάποιοι το αγόρασαν πρώτα
Σε κάποιους έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τους… ικετεύω ν’ αγοράσουν το περιοδικό. Η βλακεία, ως συνήθως, περισσεύει. Το περιοδικό θα το αγοράσουν αυτοί που το αγοράζουν κάθε μήνα βρέξει-χιονίσει, και όσοι άλλοι ενδιαφερθούν να έχουν στη βιβλιοθήκη τους μία ωραία και χρήσιμη έκδοση, που αφορά στη δισκογραφία της ελληνικής τζαζ. Τα πράγματα είναι τόσο απλά και απορώ μ’ εκείνους που αρχίζουν (εδώ και στο cbox) να λένε διάφορα κακεντρεχή και ανόητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Βαλάντη. Σ' ευχαριστώ πολύ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα βρήκα χρόνο να διαβάσω το booklet και μόλις το έκλεισα μου 'ρθε στο μυαλό ένας στίχος της Plath που λέει ότι "δεν υπάρχει τερματικός σταθμός, μόνο αποσκευές..." Το booklet είναι χρήσιμο όσο μια αποσκευή. Ευχαριστούμε που επιμένετε να μην αντιμετωπίζετε τους αναγνώστες σας ως τουρίστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε για τα καλά λόγια Lapsus digiti. Τα έχουμε ανάγκη. Μας δίνουν δύναμη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι η κριτική μας δίνει δύναμη, ακόμη και όταν είναι σκληρή – μα να έχει κύρος.
Οι κακοήθειες, οι κοροϊδίες και οι εξυπνάδες δεν βοηθούν σε τίποτα.
Σίγουρα το να κρίνουμε κάποιον για κάτι που δημιούργησε είναι το πιο εύκολο πράγμα, εφόσον εμείς που κρίνουμε, συνήθως σχεδόν δεν έχουμε ιδέα για τον τρόπο και τον κόπο που χρειάστηκαν για να γίνουν αυτά τα δημιουργήματα. Πρέπει να πω ότι εκτιμώ απεριόριστα τους ανθρώπους που δημιουργούν χρήσιμα και όμορφα πράγματα για τους άλλους και μέσα σε αυτούς είναι και οι συντελεστές του περιοδικού Τζαζ και Jazz.
ΔιαγραφήΦώντα,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο αγόρασα σήμερα το Jazz&Τζαζ και ένα πρώτο σχόλιο.
Κατ' αρχάς συγχαρητήρια για τις προσπάθειες όλων σας εκεί στο περιοδικό και για την σθεναρή και συνεχιζόμενη αντίσταση στη κρίση της κατάρρευσης και του εξανδραποδισμού...
Η δισκογραφία που συνθέσατε, είναι προφανές ότι στηρίχθηκε σε κοπιώδη έρευνα και δουλειά. Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, στη προσπάθεια για την ένταξη όσο το δυνατόν περισσότερων καταχωρίσεων ένα "ξεχείλωμα" με δίσκους που η τζαζ ενυπάρχει υπαινικτικά ή ως ψήγμα. Πάντως εγώ βρήκα όλους τους δίσκους που γνωρίζω καθώς και μερικούς που μου αποτέλεσαν έκπληξη.
Θα ήθελα να δω τη δισκογραφία σε μέγεθος βιβλίου, να ξεφύγει δηλαδή από το σχήμα ένθετο-βιβλιαράκι, με δύο τρία λόγια για το κάθε δίσκο. Έτσι θα αποκτήσει και το κύρος που της αρμόζει και θα αποτελέσει αναφορά στη βιβλιογραφία για τη τζαζ στην Ελλάδα.
ΜΠΡΑΒΟ.
Σ’ ευχαριστούμε Gregory.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜη νομίζεις, με απασχόλησε αυτό που λες –το να υπάρχει δηλαδή ένα μικρό κείμενο κάτω από κάθε δίσκο– αλλά ήταν αδύνατον να γίνει στους δύο μόλις μήνες, μέσα στους οποίους ετοιμάστηκε η εργασία.
Ας ελπίσουμε για το μέλλον…
Η έκδοση του booklet Ελληνική...Τζαζ δισκογραφία ήταν αρτσιμπουρτσι&λουλάς, σαν τους 100+1 πιό...επιδραστικούς στην Μουσική στην...Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος πάντων στην επόμενη επέτειο του περιοδικού σας, συμβουλευτείτε την επετειακή έκδοση για τα 20 Χρόνια του ΠΟΠ & ΡΟΚ που εκδόθηκε την άνοιξη του 1998 και που θεωρήθηκε τότε, από τύπο, ραδιόφωνα και τηλεόραση (ΕΡΤ) κόσμημα καί παράδειγμα μίμησης για το μέλλον. (Για την ιστορία υπέυθυνοι αυτής της έκδοσης ήταν ο Χάρης Καββαδίας κι ο Μάρκος Φράγκος και η art director Λίζα Λυκίδου).
Λέων Παπαναγιώτου
Λέοντα λυπάμαι που σε σύγχυσα… δεν ήταν στις προθέσεις μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τα λοιπά δεν μπορώ να σε λάβω σοβαρά υπ’ όψιν επειδή αφορίζεις, δίχως να επεξηγείς.
Θα μπορούσες, δηλαδή, να μην έχεις αγοράσεις το περιοδικό και να λες πάλι τα ίδια. Τόσο καλά…
Τώρα που τελείωσα την ανάγνωση του οδηγού, να προσθέσω και τα δικά μου μπράβο για την δουλειά που εγινε. Υπάρχουν ελλείψεις και ενστάσεις (και που δεν υπάρχουν δηλαδή!) αλλά το πρόσημο είναι σαφώς θετικό. Σε εμένα ας πούμε δεν άρεσε τόσο η αυτούσια παράθεση κειμένων άλλων, από τον Φώντα για τα 60's, χωρίς να σημαίνει ότι τα κείμενα από μόνα τους δεν έχουν ενδιαφέρον. Όπως να πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενο του Μανώλη Σειραγάκη για τον μεσοπόλεμο, όπου διάβασα πράγματα που δεν τα ήξερα καθόλου. Από κει και πέρα η παράθεση της δισκογραφίας είναι πολύ εντυπωσιακή και καλοδεχούμενη. Οι όποιες γκρίνιες που διαβασα εδώ, θα είχαν θέση αν αυτός ο οδηγός είχε 350 σελίδες και πωλούνταν αυτόνομα. Να θυμίσω εδώ ότι ο οδηγός προσφέρεται δωρεάν (ή εν τέλει στο ίδιο πακέτο τιμής που πάντα περιελάμβανε το περιοδικό και κάτι ακόμη, συνήθως ένα cd) Εγώ θα ήθελα να σταθώ στο περιοδικό. Για πάνω από τέσσερα χρόνια είχα σταματήσει να το αγοράζω γιατί κατά την γνώμη μου είχε κάνει μια κοιλιά στο περιεχόμενο. Επίσης με ενοχλούσε ότι 15 με 18 από τις σελίδες της ύλης ήταν διαφημιστικά κείμενα για δραστηριότητες, κάτι που έβρισκα και βρίσκω κάπως περιττό και πολύσέλιδο κατεβατό από τα παλιά τεύχη, κάτι που έβρισκα και βρίσκω ενοχλητικό. Τον τελευταίο καιρό πάντως το περιοδικό έχει ξαναπάρει τα πάνω του και με έχει ξανακερδίσει. Ευχαριστώ για την διαδρομή και τα λέμε στα 30χρονα του J&Τ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ ΜΕΡΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ’ αρχάς να πω πως κάθε κριτική σ’ αυτό το ύφος (το ύφος του senor pocopico) είναι χρήσιμη και βεβαίως καλοδεχούμενη. Καλοδεχούμενη είναι επίσης και η ακόμη πιο σκληρή κριτική. Οποιοσδήποτε έχει κάτι να πει σε κόντρα φάση είναι ευπρόσδεκτος – αρκεί να λέει κάτι. Τα καλά λόγια, πολλές φορές, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις, τα κακά χρειάζονται πάντα.
Λίγα λόγια επί του θέματος όμως.
Πρώτον, senor pocopico, με ενδιαφέρουν οι «ελλείψεις», περισσότερο από τις «ενστάσεις». Για τις ενστάσεις μπορεί να συζητάμε ώρες (και πάντως όχι στο δίκτυο) και άκρη να μη βγαίνει. Οι ελλείψεις όμως, αν όντως είναι ελλείψεις (και όχι άλμπουμ που τα γνώριζα, αλλά έκρινα ότι δεν έχουν θέση στη δισκογραφία), έχουν το πιο μεγάλο νόημα. Αν έχεις κάτι να προτείνεις, πεσ’ το.
Για την αυτούσια παράθεση κειμένων άλλων…
Senor, κατ’ αρχάς καταλαβαίνεις ότι κάθε κείμενο άλλου μπορεί να διασκευαστεί και ο καθένας μας να το κάνει δικό του (αποκρύβοντας την πηγή). Είναι το πιο εύκολο και συμβαίνει κατά κόρον. Εμένα αυτό δεν μ’ ενδιαφέρει. Όταν κάποιος έχει γράψει κάτι (στο παρελθόν), έχει ερευνήσει το θέμα του και θεωρώ ότι αξίζει τον κόπο να αναπαραχθεί, το αναπαράγω, σημειώνοντας φυσικά το όνομα του συγγραφέα και την πηγή (το credit είναι τιμή και υποχρέωση). Έτσι νοιώθω πως τιμώ τον συγγραφέα, κάνοντας ευρύτερα γνωστή και την έρευνά του (επαναφέροντάς την στο προσκήνιο). Και αν το πρώτο κείμενο ας πούμε ότι κάποιος θα μπορούσε να το θυμάται ή να το γνωρίζει (αφού προερχόταν από το 2005), το γερμανικό κείμενο από το ελληνο-γερμανικό περιοδικό των αρχών του ’60 αποκλείεται να το θυμόταν κανείς. Δεν μπορώ να αντιληφθώ λοιπόν ποιον μπορεί να ενοχλεί κάτι τέτοιο. Δηλαδή, αν εγώ ανέφερα όλες αυτές τις πληροφορίες ως προϊόντα δικής μου έρευνας (που θα μπορούσα να το κάνω με κλειστά μάτια – και δεν θα μου έλεγε κανένας τίποτα), έρχεσαι, τώρα, εσύ και με επικρίνεις επειδή είχα την παρρησία να αναφέρω την πρωτότυπη πηγή; Δεν χρειάζεται να πω πως διαφωνώ εντελώς μ’ αυτή τη συλλογιστική.
Β ΜΕΡΟΣ (συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης αυτό που λες με τις 15-18 σελίδες της ύλης του περιοδικού πως ήταν διαφημιστικά κείμενα για δραστηριότητες είναι λάθος. Ποτέ δεν έχει συμβεί αυτό. Οι σελίδες των δραστηριοτήτων, η Agenda, δεν ξεπερνά ποτέ τις 6 σελίδες (πολλές φορές είναι και 4) – και φυσικά δεν είναι διαφημιστική. Δεν πληρωνόμαστε senor pocopico για να γράψουμε για τις συναυλίες του Λάντσια, του Mulatu Astatke ή της Σαβίνας Γιαννάτου! Είναι υποχρέωσή μας! Οι συναυλίες, τα live είναι ύλη του περιοδικού. Και κυρίως είναι κάτι πολύ σημαντικότερο. Είναι οι προτάσεις του. Προτείνουμε αυτά που θεωρούμε άξια λόγου και ενδιαφέροντα.
Αν περιλαμβάνεις στις 15-18 σελίδες και το Jazz Eye –αν λέω, γιατί δεν έχω καταλάβει τι εννοείς, όταν λες «15 με 18 σελίδες»– κι εδώ είσαι λάθος. Γιατί επίσης το Jazz Eye είναι ύλη (κριτικές και συνεντεύξεις). Ούτε αυτά έχουν καμμία σχέση με διαφήμιση. Σιγά μη ζητήσουμε λεφτά για να γράψουμε για τα CD των Small Blues Trap ή του Μιχάλη Παούρη. Αν είναι δυνατόν!!
Δέχομαι, εννοείται, πως κάθε αναγνώστης μπορεί να διαπιστώσει «κοιλιά» σ’ ένα έντυπο που το αγαπά και το αγοράζει τακτικά (ώστε να μπορεί και να το κρίνει). Κι εγώ το έχω διαπιστώσει αυτό σε πολλά περιοδικά και φυσικά στο Jazz & Tζαζ! Η γνώμη η δική μου είναι –και την λέω ευθαρσώς– πως τα τελευταία 3-4 χρόνια το περιοδικό στέκεται πολύ ψηλά (το λέω έχοντας κατά νου μου τη συγκυρία και τις δυνάμεις μας). Συμφωνούμε δηλαδή! Και αυτό πιστώνεται και σ’ εμάς τους παλαιότερους που προσπαθούμε, συνεχώς, να γινόμαστε καλύτεροι, και φυσικά στο νέα αίμα των αξιόλογων συνεργατών (με τα ουσιώδη και καλογραμμένα κείμενα).
Όσον αφορά στις σελίδες με τα παλαιότερα τεύχη πρέπει να σου πω (θα το ξέρεις κιόλας) πως δεν είναι πατέντα του Jazz & Tzaz. Πολλά «ξένα» περιοδικά διαφημίζουν σε σελίδες τους παλαιά τεύχη (Wire, Record Collector και δεκάδες άλλα), ενώ πολλά «τρώνε» και 2-3 σελίδες με αυτοκαταχωρήσεις για συνδρομητές-προσφορές κ.λπ. Στο συγκεκριμένο τεύχος «φάγαμε» 3 σελίδες επειδή είχαμε γιορτή και θέλαμε να παρουσιάσουμε το έργο μας. Αν δεις τα αμέσως προηγούμενα τεύχη οι σελίδες αυτές είναι μόλις 1 και 1/3 (ούτε καν μιάμιση).
Ευχαριστώ για την κριτική.
Καλή συνέχεια σε όλους μας!
Γειά και χαρά
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιάβασα (και συνεχίζω να διαβάζω) την έκδοση που κάνατε για την ελληνική τζαζ. Κατ 'αρχάς συγχαρητήρια, είναι ένας πολύ εκτενής, σε βάθος οδηγός, που ενσωματώνει την ελληνική τζαζ, έτσι όπως αξίζει σε κάθε "τζαζ" από όποια χώρα και αν προέρχεται. Δηλαδή: ενσωματώνει μαζί με γνωστούς δίσκους «μεγάλων» εταιριών, κυκλοφορίες οριακά underground, αυτοεκδόσεις κτλ. Έχει μια ανοιχτή/ διευρυμένη αντίληψη για το τι είναι τζαζ – μάλλον αυτοί που διαμαρτύρονται για αυτό το γεγονός, ξέρουν ακριβώς τι είναι τζαζ, ή καλύτερα ξέρουν τι δ ε ν είναι τζαζ. Τέλος πάντων ας μας δώσουν τον ορισμό της τζαζ να μην ψαχνόμαστε αδίκως! Κάπως έτσι πάντως θα ήθελα και εγώ να βλέπω ότι κινείται και αντιδρά ένα σύχγρονο περιοδικό γύρω από την μουσική. Με πολύ δυνατή όσφρηση για να ανακαλύπτει (και) το underground, και ανοιχτό μυαλό για να είναι …τζαζ!!!
yiannick
Yiannick σ' ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια.
Διαγραφήμια χαρα ειναι το περιοδικό,ωστόσο τα πιο ενδιαφέροντα μερη ειναι αυτα που δεν αφορουν την τζαζ,π.χ.δισκορυχειον,morricorner κ.α.,και για την τζαζ δηλαδη προφανώς καλά ειναι αλλά δυστυχως δεν μου αρέσει το συγκεκριμένο ειδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ καλό το βιβλιαρακι και μία ερώτηση
ο δισκος του σφετσα στον δρομο τι μουσική θα λέγατε οτι ειναι?τζαζ με ανατολιτικες επιρροές?
Στηβ
Χαίρομαι που σου άρεσε Στηβ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ – ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΦΕΤΣΑΣ «Στο Δρόμο»
Fusion, jazz-rock, από μεσαία μπάντα (όσον αφορά στη μουσική).
Το «μεσαία μπάντα» υποδηλώνει τις διάφορες οργανικές περιπτύξεις.