ΑΕΚ

Η ομάδα δεν έπεσε απλώς στη Β Εθνική (ή Football League, όπως βλακωδώς τη λένε τώρα). Έπεσε ατιμασμένη στη Β Εθνική. Κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Πέραν των διοικητικών και των αγωνιστικών προβλημάτων αυτή η ιστορία με τον Κατίδη και τον ναζιστικό χαιρετισμό του ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Έδειξε και απέδειξε (για ακόμη μία φορά) πως εκείνο που λέμε «κρίση» δεν είναι κάτι που αφορά σε «αθώα» θέματα (φυσικά, τίποτα δεν είναι «αθώο», όταν παίζεται η επιβίωσή σου), αλλά κάτι που πάει πολύ μακριά, φθάνει πολύ βαθιά, αγγίζοντας ακραίες και επικίνδυνες καταστάσεις. Δεν υποβιβάστηκε η ομάδα αγωνιζόμενη παλικαρίσια, υποβιβάστηκε καταφρονεμένη.

Είμαι ΑΕΚ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να πω πως η ηλιθιότητα και η επικινδυνότητα εκκολάφθηκαν στην ομάδα ήδη από τα χρόνια του ’80· τη χειρότερη δεκαετία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τότε που αναπτύχθηκε στις περισσότερες ομάδες (για να μην πω σε όλες) η χουλιγκάνικη τρομοκρατία (για την οποία, το επίσημο κράτος, η πολιτεία, δεν είχε, ούτε έχει, τίποτα να πει...), με τα φασιστικά, δολοφονικά μπουλούκια.

Ο Γιάννης Δημαράς ήταν ένας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με το φαινόμενο μέσα από το… underground βιβλίο του Χίτλερ Ζεις την ΑΕΚ Οδηγείς [Κάκτος, Αθήνα 1984] – τίτλος παρμένος από ένα σύνθημα στη Νέα Φιλαδέλφεια, το οποίο υπήρχε στο γήπεδο για περισσότερο από ενάμιση χρόνο (όπως σημειώνει ο ίδιος). Γράφει ο Δημαράς:

«Όμως, για να το πω ξεκάθαρα, η φιλοναζιστική συνθηματογραφική λαίλαπα (αν και προέρχεται από μειονότητες, με στόχο να παρασύρει συνειδητά ή ασυνείδητα σε πράξεις βίας κάποιους νέους) κατάφερε χρησιμοποιώντας την αρένα της εξέδρας, να στρατολογεί πρόσωπα που ποτέ δεν θα μπορούσε να στρατολογήσει, αν έβγαινε με το αληθινό της σχήμα και σήμα προς τα έξω. Κι επί πλέον κατάφερε σταδιακά από το 1974 μέχρι το 1984, να κυριαρχεί πια στους τοίχους και τα γήπεδα. Θαρρώ μάλιστα, ότι επιλεγμένα διαλέγει τα γήπεδα, γιατί μπορεί εύκολα να επικαλείται το άλλοθι του ‘αγανακτισμένου φιλάθλου’ και να διαπράττει μύριες όσες αδικοπραξίες. Στη θολούρα, στην ασάφεια, στο τραγελαφικό, ευκολότερα περνά απαρατήρητος ο συνδυασμός του αγκυλωτού σταυρού, με το γκολ και τις ομάδες. Έτσι η πολιτική βία των ναζιστών, που δεν θα περνούσε, αν διάλεγε άλλους τρόπους δράσης, περνά σήμερα εύκολα μέσα από το γήπεδο με τα παρανοϊκά συνθήματα(…)».

Ο αγνός ΑΕΚτζής φίλαθλος θα πιεί το πικρό ποτήρι και θα δει την ομάδα να αγωνίζεται στη Β Εθνική. Θα επιζητήσει όμως (για να μην πω θα απαιτήσει), να βγει από ’κει (η ομάδα) αποτοξινωμένη από τα πάσης φύσεως δηλητήρια…