έξι ελληνικά συγκροτήματα

Να ξεκινήσω μ’ ένα CD που κυκλοφόρησε το 2010 και που έπεσε πριν λίγο καιρό στα χέρια μου. Πρόκειται για το “Where They Go” [Private Pressing] των Minor Mine από τη Θεσσαλονίκη (έχουν και δεύτερο άλμπουμ, το “Out of Heaven”, που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2012).

Το συγκρότημα που είναι κουαρτέτο (K φωνή, κιθάρες, μαντολίνο, Nick Brave πλήκτρα, φωνή, B Lee Wayne μπάσο, κιθάρες, George Animal ντραμς, κρουστά) κινείται σε κάπως americana πλαίσια (The Walkbouts, Woven Hand και τα ρέστα), αν και ο έσχατος Nick Cave θα μπορούσε να είναι μία επίσης καλή αναφορά. Εκείνο, πάντως, που έχει σημασία είναι πως οι Minor Mine παρουσιάζουν απλά, αλλά ολοκληρωμένα τραγούδια, με τα πλήκτρα να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, τις κιθάρες (ακουστικές ή ηλεκτρικές) να προσθέτουν σε βάθος και με τις ερμηνείες να συναγωνίζονται σε ποιότητα όλα τα προηγούμενα. Ένα αθόρυβο, αλλά ουσιαστικό γκρουπ το μέλλον του οποίου δεν αγνοείται…

Επαφή: https://soundcloud.com/minormine

Για τους Dilemma (Σωτήρης Τράγκας, Πόπη Δαλαχάνη) έχω ξαναγράψει στο παρελθόν επ’ αφορμής του “Pendulum” (2009), του πρώτου άλμπουμ τους. Μάλιστα, εκεί είχα περιγράψει κάποιες σκέψεις οι οποίες φαίνεται πως βρίσκονται ακόμη εν ισχύι – και στο “Rise Up” [Dead Scarlet, 2012], στο δεύτερο άλμπουμ τους δηλαδή. Π.χ. υπάρχουν τραγούδια, στο “Rise Up”, στην αγγλική και την ελληνική, κάτι που εν πάση περιπτώσει δημιουργεί ένα κάποιο χάσμα. (Η απορία είναι η εξής. Αφού οι Dilemma ταιριάζουν ωραία τούς ελληνικούς στίχους τους στα ρυθμικά patterns του electro-wave, τι διάβολο χρειάζονται την αγγλική και πολύ περισσότερο την ισπανική;). Με dark, gothic, pop, electro, μπαλαντικές ακόμη και jazz αναφορές, με ωραίες μελωδίες στη φαρέτρα τους και με γενικότερη διαχείριση που είναι κάτι παραπάνω από επαρκής, το σχήμα προτείνει ακόμη ένα ενδιαφέρον άλμπουμ, που μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (κανένα πρόβλημα), είναι όμως αρκούντως απολαυστικό. Το έχω ξαναπεί. Κάτι τέτοια συγκροτήματα τα παραδέχομαι. Κινούνται μόνα τους. Κάνουν αυτό που γουστάρουν. Είναι υπερήφανα για τις επιλογές τους και, κυρίως, δεν ακολουθούν καμμία μόδα, κανένα hip. Προϋπόθεση, βεβαίως, για να… δέσει το γλυκό είναι να υπάρχει ταλέντο και άποψη. Κι εδώ υπάρχουν σε… καλές ποσότητες και τα δύο.

Επαφή: www.thedilemmaband.gr

Οι Moonjoures είναι ένα rock τρίο από την Λάρισα. Αποτελούνται από τρία παιδιά, τον Γκόλφη Ρεστέμη κιθάρα, φωνή, τον Φώντα Στραγαλινό μπάσο και τον Γιάννη Σαμαρά τύμπανα. Το παρθενικό, υποθέτω, άλμπουμ τους έχει τίτλο «Αστείες Μικροσκοπικές Φιγούρες» [Ανεξάρτητη Παραγωγή, 2012] κυκλοφόρησε πριν κάποιους μήνες και αποτελεί, και αυτό, μία συμπαθητική περίπτωση ελληνόφωνου στην περίπτωσή μας rock. Το άλμπουμ είναι αυτό που αποκαλούμε «κιθαριστικό» δίχως, πάντως, υπερβολές, ενώ οι στίχοι είναι σημερινοί (καταπιάνονται, βασικά, με την κοινωνική και την ερωτική αποξένωση). Η καλή ηχογράφηση, όπως και η διάθεση της μπάντας να παρουσιάσει κάτι που να μην παραπέμπει ευθέως σ’ εκείνο ή το άλλο, είναι στα υπέρ των «αστείων μικροσκοπικών φιγούρων», που αποτελούνται από έξι τραγούδια και τρία ορχηστρικά. Ξεχωρίζει το blues, ή το κάπως σαν blues τέλος πάντων, «Χορεύοντας με μια ανάμνηση».

Επαφή: οι Moonjures βρίσκονται στο facebook

Οι Red Tree Religion είναι ένα ακόμη καινούριο ελληνικό συγκρότημα. Έρχονται από τον Πειραιά, όπως διάβασα στο δίκτυο, και το πρώτο σιντάκι τους (τρία κομμάτια, 11λεπτη διάρκεια), που είναι ηχογραφημένο σ’ ένα στούντιο της Νίκαιας, έχει τίτλο “Sparkin’ Night Lust” [FM, 2012]. Τετραμελείς είναι οι Red Tree Religion (δύο κιθαρίστες, μπασίστας-τραγουδιστής, ντράμερ) και γενικώς κινούνται σε σκληρές φόρμες. Το πρώτο κομμάτι “Sparkin’ night lust” εμένα... δεν μου θύμισε Red Hot Chili Peppers, αλλά παλαιότερα ελληνικά σκληρά συγκροτήματα (τους Nemo φερ’ ειπείν). Το δεύτερο “A long time ago” είναι περισσότερο… στουντιοποιημένο, και κάτι με τα keyboards του, κάτι με τον προγραμματισμό του, ακούγεται στ’ αυτιά μου πιο ολοκληρωμένο (ένα πραγματικά καλό κομμάτι, που θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως σύγχρονο hard-prog). Το τρίτο track, το “Thumbellina”, είναι οργανικό, είναι ούλτρα φάνκικο (εδώ κάπου παίζουν οι Chili, αλλά ακόμη και οι Faithless) ταρακουνώντας σε με την ρυθμική του ακρίβεια.

Επαφή: www.reverbnation.com/redtreereligion

Δεν έχω ακούσει το “Sway” [Shift, 2010], το πρώτο άλμπουμ των Mary’s Flower Superhead (MFS) από τη Θεσσαλονίκη, όμως το 25λεπτο EP “Digesting the Animal” [Polytropon, 2012] θα με αναγκάσει να το αναζητήσω. Τρίο είναι οι MFS – και έξι τα κομμάτια που παρουσιάζουν επί του παρόντος. Χαρακτηριστικά τους; Η ρυθμική συνοχή, τα pop φινιρισμένα φωνητικά, τα electro και rock ηχοχρώματα ή ο συνδυασμός τους, η πλαστικότητα των συνθέσεων (το “Touch to a blast” είναι ένα πρώτης τάξεως τραγούδι), η γενικότερη γνώση, δύναμη και ένταση μέσω των οποίων περιγράφουν τις καταστάσεις. Υπάρχουν όμως και επί μέρους προσόντα στα κομμάτια των MFS, που σε οδηγούν εν τέλει στο να απολαμβάνεις κάθε σύνθεσή τους. Ας πούμε οι μελωδικές γέφυρες στο “Walk away”, το ρεφρέν στο “Champion racer”, η στοναρισμένη εξέλιξη στο “Washed out”… Προχωράμε και ολοκληρώνουμε…

Επαφή: www.polytropon.gr

Μ’ ένα 20λεπτο EP επανακάμπτουν και οι Νάνοι. Το συγκρότημα, που γνωρίσαμε από τα άλμπουμ “Λινguaφων” [Ano Kato, 2000] και “Nanodrive” [Ano Kato, 2006], έχει έτοιμο καινούριο υλικό, την παραγωγή του οποίου ανέλαβε ο Ασκληπιός Ζαμπέτας (μέλλος, πλέον, των Νάνων και γνωστός στους παροικούντες από τα παλαιότερα γκρουπ International Comedy, Mushrooms, Τρύπες κ.λπ.). Τα τραγούδια των Νάνων στο “Five Boxes” [Red Creative, 2012] είναι καλοπαιγμένα και καλοηχογραφημένα κινούμενα στις γνωστές «ανεξάρτητες» περιοχές, δείχνοντας πως το συγκρότημα (Σίμος Νάνος κιθάρα, φωνή, Πάνος Νάνος κιθάρες, Αλέξης Νάνος ντραμς, Κώστας Χασιώτης μπάσο, συν ο Α. Ζαμπέτας) δεν έχει απολέσει ίχνος της ενέργειας και της δύναμής του, εξακολουθώντας να προτείνει ενδιαφέρον υλικό. Μεστές συνθέσεις (και κάπως δημιουργικώς «χαμένες» στα ορχηστρικά μέρη), καλός αγγλικός στίχος, ωραία φωνητικά (βοηθά αποφασιστικώς και η Σεμέλη Ταγαρά), ενώ οι προσθήκες σε τρομπόνι (Γιάννης Μαρίνος) και βιολί (Μιχάλης Βρέττας) δίνουν επιπλέον bonus στο συνολικό ακρόαμα. Πολύ ωραίο το “Sylvia” (εμπνευσμένο από ένα ποίημα της Sylvia Plath) και σωστή ακαταπόνητη ροκιά το “Northern wall”.

Επαφή: www.nanoi.gr