η ελληνική τζαζ και το ελληνικό ροκ σε επικοινωνία

Εν αντιθέσει με την Αμερική, εκεί όπου οι ταμπέλες ήταν πιο αυστηρές, ή και σε κάποιες άλλες χώρες, ή και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, στην Ελλάδα οι μουσικοί της jazz δεν ήταν κάτι «άλλο», κάτι ξεχωριστό από τους μουσικούς του rock, ή τους session μουσικούς που μπορούσε να καλύπτουν την ίδιαν ώρα θέσεις σε όλο το κομμάτι της δισκογραφίας – από την κλασική και τη σύγχρονη κλασική μέχρι το... Omonoia sound. Από τη μια μεριά η ανάγκη για επιβίωση και από την άλλη το γεγονός πως στη χώρα μας τα πάντα εξελίσσονταν μέσα σ’ έναν περιορισμένο χώρο (όλοι αντλούσαν από την ίδια δεξαμενή) –με τους μουσικούς να μεταπηδούν από ένα ροκ σχήμα, σ’ ένα τζαζ, και από ’κει σε μία session μπάντα που θα μπορούσε να συνοδεύει την Ηδύλη Τσαλίκη ή τον Γιάννη Φλωρινιώτη– τα φαινόμενα αυτά, θέλω να πω, είχαν για τη δισκογραφία πολύ ευεργετικές (μπάσταρδες) επιπτώσεις.

Στην πιο πάνω φωτογραφία (Μ. Πολυχρονιάδου), σκαναρισμένη από το περιοδικό ΤΖΑΖ (#2, Μάρτιος 1978) και προερχόμενη από το Jazz Club του Γιώργου Μπαράκου στην Πλάκα τον Φεβρουάριο του ’78, βλέπουμε δύο μουσικούς με θητεία στα συγκροτήματα του ’60, τον Βαγγέλη «Σπόρο» Κουτσοτόλη (από τους Brahms, Olympians, Blow Up, Mad κ.λπ.) και τον Κώστα «Κολτρέιν» Λιάκη (από τους Harlems κ.λπ.) να φυσάνε στα σαξόφωνά τους ως μέλη του σεξτέτου του κιθαρίστα Λάκη Ζώη (κι αυτός με θητεία στους Giannini, Baronetti, Πελόμα Μποκιού κ.λπ.). Τα υπόλοιπα τρία μέλη του σεξτέτου ήταν ο κιθαρίστας Δημήτρης Ζαφειρέλης, ο μπασίστας Χρήστος Χήρας και ο ντράμερ Γιώργος Τρανταλίδης (όλοι είχαν ξεκινήσει να παίζουν σε συγκροτήματα – με πιο γνωστή, βεβαίως, την περίπτωση του Τρανταλίδη, που είχε εμφανιστεί με τους Rivers, Sette Amici, Socrates Drank the Conium κ.ά.). Περιττό να πω πως ο Κώστας Γιαννουλόπουλος γράφει «ύμνους» (στο ΤΖΑΖ) γι’ αυτό το περιστασιακό συγκρότημα…