DISCO TSOUTSOUNI

Το “Disco Tsoutsouni” την κασέτα του Τζιμάκου και των Μουσικών Ταξιαρχιών την είχα ακούσει νωρίς στη δεκαετία του ’80. Όχι το 1980-81, όταν κυκλοφόρησε, αλλά ένα-δυο χρόνια αργότερα. Αντιγραμμένη την είχα από φίλο, δεν ακουγόταν πολύ καλά και γι’ αυτό δεν μπορούσα να την ευχαριστηθώ εκείνη την εποχή· όσο είχα ευχαριστηθεί δηλαδή τον δίσκο, που τον αγόρασα το 1982, σχεδόν με το που βγήκε. Τις Μουσικές Ταξιαρχίες τις είχα μάθει από έναν καρδιτσιώτη συμμαθητή μου, τον Σωτήρη Π., ο οποίος μου είχε πει για τα πρόσφατα (τότε) γεγονότα της Καρδίτσας που είχαν διαμορφώσει ένα «μύθο» γύρω από το συγκρότημα, κανόντάς μας –εμένα κι ένα-δυο συμμαθητές ακόμη– να περιμένουμε πως και πως την… πολυεθνική long play κυκλοφορία. Από το Σωτήρη είχα αγοράσει, το 1983, και τον πρώτο σπάνιο δίσκο του Διονύση Τσακνή την «Μπαλάντα του Ταξιδιώτη». Ο Τσακνής γνωριζόταν, ως συντοπίτης, με τον συμμαθητή μου, ο οποίος (συμμαθητής) είχε κουβαλήσει μια αγκαλιά δίσκους στο σχολείο για να τους πουλήσει (είχα δώσει τέσσερα κατοστάρικα κι είχα αγοράσει έναν). Τον Σωτήρη τον είδα τελευταία φορά, από κοντά, τον Γενάρη του ’90 έξω από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου (σε μια απίστευτη φάση – δεν έχουν νόημα οι λεπτομέρειες) και ξανά πριν λίγα χρόνια στην τηλεόραση(!) ένα Σάββατο βράδυ στη ΝΕΤ, όταν τον παρακολούθησα να τραγουδάει, πολύ ωραία, ένα τραγούδι του μακαρίτη Μπάμπη Μπακάλη (επίσης Καρδιτσιώτης) στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου. Έπαθα πλάκα. Δεν ήξερα ότι ασχολιόταν κάπως επαγγελματικά με το τραγούδι, παρότι στο σχολείο μάζευε δίπλα του όλες τις συμμαθήτριες επειδή έπαιζε κιθάρα. Τέλος πάντων, επειδή με την Καρδίτσα έχω κάποιες σχέσεις –ήμουν και πελάτης κάποτε στο καλύτερο δισκάδικο που άνοιξε ποτέ στην κεντρική Ελλάδα, το ιστορικό μαγαζί του Μπουρλιάσκου– επιχείρησα κάποια στιγμή να τον βρω, δίχως να το καταφέρω. Καιρός πάντα υπάρχει…

Γιατί τα θυμήθηκα όλα τούτα; Μα είναι προφανές. Λόγω… Real News, “Disco Tsoutsouni”, Τζιμάκου και Μουσικών Ταξιαρχιών. Κι επειδή είχα αμελήσει ν’ αγοράσω την… βιβλίο/CD-έκδοση του ’96 (τη θυμάμαι ακόμη και σε περίπτερα, ή μήπως, κάνω λάθος;), είπα να σκάσω τα 4 κι 25, προκειμένου ν’ ακούσω κι εγώ όπως πρέπει –κάτι που μου άρεσε– μετά από 30 χρόνια. Σε τελευταία ανάλυση μπορεί να κέρδιζα και την επιταγή με το… δεκαχίλιαρο και να μου ’μενε και κάτι…

Το “Disco Tsoutsouni” είναι ένα CD που το ’φχαριστιέσαι, παρότι όλα τα κομμάτια δεν είναι του αυτού επιπέδου. Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή, όταν το ακούς το πόσο αλλού ήταν ο άνθρωπος (ο Τζιμάκος) το 1980, και πόσο ξεχωριστές υπήρξαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες για το ελληνικό ροκ εκείνα τα 3-4 πρώτα χρόνια των eighties (οι πάνκηδες τρώγαν τη σκόνη τους). Με λόγο που, όμοιό του, έχει από τότε να γνωρίσει ο χώρος, έβαζε κάτω και ξεντέριαζε τα πάντα. Και με ύφος. Και με στυλ. Δίχως κούφια λόγια, και δίχως να γκαρίζει στο… αυτί της κακούργας κοινωνίας. Έχοντας ως στόχο τη σεμνοτυφία, την πανταχόθεν υποκρισία και τη χυδαιότητα του υπονοούμενου βασικά (τα αντι-κουκουέδικα μηνύματα στις «Νύχτες της Μόσχας» δεν μ’ ενδιαφέρουν, όχι γιατί με νοιάζουν τα κουκουέδικα, αλλά επειδή το συγκεκριμένο τραγούδι ως πολιτικό ρεπορτάζ δεν τραβάει με τίποτα – μη σπεύσουν… οι διαφωτιστές του κώλου ν’ αφήσουν κανα ηλίθιο σχόλιο, γιατί δεν θα το δημοσιεύσω), ο Πανούσης έδωσε κλώτσο στη γλώσσα να γυρίσει και να πει, δίχως να σκιάζεται, όσα ήθελε να πει. Ξεκινώντας από την… απελπισμένη τραγουδάρα «Οικογενειακή συνωμοσία» (το γνωστό «Ερωτικό» του δίσκου), συνεχίζοντας με το μετέπειτα γνωστό τοις πάσι «Αποκάλυψη τώρα» («…ψηφοδέλτια σταύρωνα/ κι όλη νύχτα καύλωνα/ στης Βουλής τα έδρανα/ αχ κι εγώ να έκλανα»), το εκτός δίσκου «Ρετιρέ της ανωμαλίας» («πρέπει να αναρωτηθείς ακροατή μας/ γιατί τα βράδια δεν μπορείς να κοιμηθείς/ σαν ονειρεύεσαι τα μπούτια μιας γνωστής τρελής ξανθής/ το ντεκολτέ μιας μακρινής σου συγγενής»), περνώντας από το πασίγνωστο “Disco tsoutsouni” (χωρίς την επωδό «στη στεριά δεν ζει το ψάρι/ ούτε ο κνίτης με φρικιά», που αντανακλούσε τα γεγονότα του Χημείου τον Δεκέμβριο του ’79) και καταλήγοντας στην «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» (που θυμίζει, εκτός από… Σεφερλή, τα σατιρικά άσματα των mid-70s τύπου Ανδρεάδη, Νίκου Αντωνιάδη και Πουλικάκου), ένα είναι σίγουρο. Το “Disco Tsoutsouni” είναι ένα CD, που έπρεπε να ξανακυκλοφορήσει – κι αυτό το λέω ασχέτως της… τυπωμένης μούφας «για πρώτη φορά σε CD».

Στο μέσα μέρος του gatefold αναφέρεται πως «τα τραγούδια είναι ηχογραφημένα πριν το 1977! Είναι λάθος. Mπορεί κάποια να είναι γραμμένα πριν το ’77, αλλά ηχογραφημένα; Tινί τρόπω; Όπως έγραφε ο παλιός Μηλάτος στο Ποπ & Ροκ (#54, 8/1982): «Στα τέλη του 1980, οι Μουσικές Ταξιαρχίες, εμφανίζονται στο μουσικό προσκήνιο, κατόπιν πρωτοβουλίας του Πανούση, που αποφάσισε με προσωπικά έξοδα να ηχογραφήσει τη δουλειά και να την κυκλοφορήσει σε κασέτα ανεξάρτητης παραγωγής, ενώ ο Βέκιος, ο Πάζιος και ο Φουρνιάδης, σταματούν τη συνεργασία τους με τους αδιεξοδικούς[sic] Bicycle του Θόδωρου Παπαντίνα. Με τη συμμετοχή του Βαγγέλη Σβάρνα (σαξόφωνο, δεύτερη κιθάρα) και του Άκη Δαούτη (μπάσσο), ηχογραφούν στο Mastersound και στις αρχές του 1981, κυκλοφορεί η κασέτα τους ‘Disco Tsoutsouni’ που από την πρώτη στιγμή δημιούργησε αίσθηση». Αλλά και να μην έγραφε τα παραπάνω ο Μηλάτος είναι ολοφάνερο, λόγω ήχου, πως τέτοια τραγούδια δεν μπορεί να είχαν ηχογραφηθεί το 1976 π.χ. Κατ’ αρχάς, το 1976, κανείς Έλληνας δεν θα υπέγραφε MC, τραγούδι, ό,τι να ’ναι τέλος πάντων, με τη λέξη disco στον τίτλο. Αφήνω το γεγονός πως το «Αποκάλυψη Τώρα» προβλήθηκε το 1979. Και μερικά ακόμη αμφιλεγόμενα σημεία...

Στο CD της Real News αναφέρεται ως μπασίστας ο Άκης Δαούτης, ενώ στο site του Πανούση, ως μπασίστας του session αναφέρεται ο Παντελής Φουρνιάδης. Στο LP, οι «Εκλογές» είναι γραμμένες από το δίδυμο Τζίμης Πανούσης-Γρηγόρης Ψαριανός (έτσι λένε τα credits), στο CD της εφημερίδας το τραγούδι το γράφει… μόνος του ο Πανούσης. Τι έγινε; Ντράπηκαν να βάλουν το όνομα του Ψαριανού από κάτω, επειδή… πραγματοποιήθηκε η επιθυμία του και πέρδεται κι αυτός, τώρα, στης Βουλής τα έδρανα; Να πω λοιπόν πως οι «Εκλογές» (στο CD ως «Αποκάλυψη τώρα») είναι απείρως προτιμότερες από το βινύλιο. Το τραγούδι έχει άπιαστη φάνκικη ορμή, με τρομερό παίξιμο στις κιθάρες και ιδίως στη ρυθμική κιθάρα. Περαιτέρω, στο CD αναφέρεται ο Σπύρος Πάζιος ως lead κιθαρίστας, αλλά εκείνος που βγάζει μάτια είναι ο ρυθμικός. Ποιος να είναι άραγε; Από το site του Πανούση μαθαίνουμε (το είχε γράψει και ο Μηλάτος το ’82) πως είναι ο… σαξοφωνίστας Βαγγέλης Σβάρνας.

οι Μουσικές Ταξιαρχίες έξω από την ΕΡΤ...

Και δυο λόγια από μια συνέντευξη του Τζιμάκου και των Μουσικών Ταξιαρχιών στη Μουσική (#56, 7/1982), στον Χρήστο Χατζή: 
Ποια καλλιτεχνική πορεία θ’ ακολουθήσετε; 
Τελείως ελιτίστικη, πάνω σε κλασικά πρότυπα με στοιχεία αναγεννησιακά και του μοντέρνου ροκ. 
Και ποιος θα τα γράψει αυτά; 
Θα μας τα γράφουν άλλοι. Εμείς θα εκτελούμε μόνο. 
Τα τραγούδια σας τώρα πώς βγαίνουν; 
Οι στίχοι υπάρχουν, το είπαμε, και η μουσική είναι κλεμμένη από ’δω κι από ’κει. Ιδίως από γερμανικά συγκροτήματα, εμβατήρια και τέτοια. Εκεί στηρίχτηκε κι ο Σαββόπουλος κι έγραψε πολύ ωραία τραγούδια. Από ’κει μας ήρθε η ιδέα. Τις μελωδίες τις παίρνουμε και επί πληρωμή. Έχουμε γράψει κι εμείς δύο. Μία εγώ και μία ο Βαγγέλης (ο Βέκιος). Τα υπόλοιπα είναι από ’δω κι από ’κει.