KU feathers

Είναι δύσκολο να κατατάξεις κάπου το άλμπουμ του KU (Δημήτρης Παπαδάτος), αν αυτό είναι ένα πρώτο ζήτημα. Γιατί, αν δεν είναι, τότε μπορείς να πεις δύο-τρία-τέσσερα διαφορετικά πράγματα, δίχως κατ’ ανάγκη να πέφτεις πάντα μέσα. Οπωσδήποτε ανήκει στο ευρύτερο σώμα του electro το “Feathers”, αλλά αυτό από μόνο του δεν λέει κάτι. Το άκουσμα είναι πρόδηλα ψυχεδελικό, υπό την έννοια μιας ιδιοσυγκρασιακής σύνδεσης των «αντιθέτων», βγαλμένo από ολάκερο το σώμα του rock και της pop του ’60 (δεν λέω του ’80, γιατί «’80» άνευ «’60» δεν υπάρχει), προσθέτοντας σ’ αυτό το… sixties καλειδοσκόπιο, σοβαρούς υπαινιγμούς τόσο από το krautrock, όσο και από την τραγουδοποιία του Brian Eno (που είναι seventies) και των Syd Barrett-Kevin Ayers (που είναι sixties-seventies). Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ένα ανέλπιστο(;) άλμπουμ, απολύτως γοητευτικό και ενδεικτικό, αν θέλετε, του μουσικο-φιλικού περιβάλλοντος εντός του οποίου δρα και αναπτύσσεται η νέα ελληνική σκηνή.

Ξεκινώντας λοιπόν από την… Κ πλευρά και το κάπως τελετουργικό “Rubicon” ανακαλύπτεις αμέσως μερικά από τα προτερήματα του δίσκου. Την πίστη στη μελωδία και την ολοκληρωμένη pop αφήγηση. Κάτι που επεκτείνεται στην πορεία μέσω του “Jerusalem” (βασισμένο στο ποίημα του William Blake “And did those feet in ancient time”, που είχαν μελοποιήσει και οι Emerson, Lake and Palmer στο “Brain Salad Surgery”) και κυρίως μέσω του deep-psych “In certain amounts of sun” (με αναφορές σε-κάτι-σαν-πολυφωνία, πριν στρίψει σε… α λα Baby Guru, δηλ. Neu, περιοχές – συμμετέχουν εξάλλου στη συγκεκριμένη ηχογράφηση οι Prins Obi και King Elephant). Τα δύο tracks που συμπληρώνουν την K πλευρά, το “The swindler” (με τους… τόνους από moog) και το “Babygirl” (με την αυτοσχεδιαστική προσέγγιση και την στοιχειωτική μελωδία), επιτείνουν την προσμονή για μία το ίδιο ενδιαφέρουσα συνέχεια…

Το πρώτο track της… U side έχει τίτλο “The new grey whistle test” και σ’ αυτό συμμετέχουν οι τρεις Baby Guru (Prins Obi, King Elephant, Sir Kosmiche) και βεβαίως ο KU, που τραγουδά, χειριζόμενος όργανο και moog. Κάπως τελετουργικό κομμάτι (με hints από Velvets… και πολλούς άλλους στην πορεία), στην αρχή επιβάλλεται μέσω της ερμηνείας, αλλά στην πορεία «γεμίζει» με κιθάρες, ενώ προς το τέλος, όταν μπαίνει πιο δυναμικά το rhythm section, με την επαναληπτική αφήγηση, το κομμάτι εκτοξεύεται. Το “Adrfit in the vague” ανακαλεί αρχικώς στη μνήμη μου Βαγγέλη Παπαθανασίου από τα μέσα του ’70. Στις σημειώσεις του inner sleeve διαβάζω πως πρόκειται για ένα εντελώς αυτοσχεδιαστικό track, πράγμα που επιβεβαιώνεται (στ’ αυτιά μου) στην πορεία και προς το τέλος με το ελεύθερο σαξοφωνικό παίξιμο του King Elephant και τα διάφορα ακουστικά ή ηλεκτρονικά εφφέ. Ίσως το πιο παράξενο κομμάτι του LP να είναι το “Devotion in a nutshell”. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η αρχική μελωδία έτσι όπως υπηρετείται από τη φωνή μου θυμίζει μεταποιημένο… τροπάριο. Η φωνή δίνει την κατεύθυνση δηλαδή, γύρω από την οποία επιχειρούν τα κρουστά και τα keyboards. Το LP (και το CD, που εμπεριέχεται στον φάκελο) θα κλείσει με το “Millions”, που και αυτό δεν είναι ένα κομμάτι, αλλά δύο, ή και τρία – μία εισαγωγή σε αργό τέμπο, το κυρίως θέμα, που διακρίνεται για τα αλλοιωμένα φωνητικά και την electro ρυθμοδυναμική του (εξαιρετικό synth-rock), πριν καταλήξουμε σ’ έναν «ανοιχτό» επίλογο με τα σύνθια να έχουν και πάλι τον πρώτο (και τον τελευταίο) λόγο.

Το “Feathers” είναι ένα από τα ωραιότερα ελληνικά άλμπουμ που άκουσα αυτούς τους τέσσερις πρώτους μήνες του 2013.

Επαφή: www.inner-ear.gr