η επικαιρότητα Χ 3

Θέμα Πρώτον. Κολλάτος.

Η ανακοίνωση της 21/4 είχε ως εξής. «Συνελήφθη εκ νέου ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κολλάτος επειδή αυτή τη φορά ανήρτησε έξω από το σπίτι του στο Κολωνάκι δύο πανό με την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ αλλά και τον Αδόλφο Χίτλερ. Το σπίτι του σκηνοθέτη να σημειωθεί ότι βρίσκεται κοντά στη γερμανική πρεσβεία. Κατά την επιχείρηση της αστυνομίας ο Δημ. Κολλάτος δεν άνοιγε την πόρτα και έτσι αφού παραβιάστηκε η είσοδος, μεταφέρθηκε στο τμήμα. Στο ένα πανό αναγραφόταν: “27 Απριλίου 1941, οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα, Αντισταθήκαμε” και στο άλλο “Απρίλιος 2013, οι Γερμανοί είναι στην Αθήνα, Κοιμόμαστε”. Πριν από περίπου έναν μήνα, ο Δημ.Κολλάτος είχε συλληφθεί για προσβολή συμβόλων, καθώς είχε κρεμάσει στο μπαλκόνι του την ελληνική σημαία με τη γερμανική μπότα».

Το κείμενο αυτό αναρτήθηκε σε διάφορα sites, για ν’ ακολουθήσουν  εν συνεχεία τα καθιερωμένα σχόλια των αναγνωστών. Δεν χρειάζεται να πω πως η συντριπτική πλειονότητα των σχολίων ήταν για τα πανηγύρια. Ο κάθε αδαής λέει ό,τι του κατέβει για οτιδήποτε και άνευ λόγου, αδυνατεί, όντας λειψός στη σκέψη, να δει που έγκειται το πρόβλημα, βρίζει, «φτύνει» και κοροϊδεύει, ενώ θα έπρεπε, πρώτα, αυτά (και άλλα τόσα) να τα έχει πράξει για τα μούτρα του.

Το ζήτημα με την περίπτωσή μας δεν ήταν αν συμφωνούμε με το περιεχόμενο των δύο πανό, αν προσβάλλουν ή όχι την αισθητική μας (εμένα δεν την προσβάλλουν – αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα), αν «λαϊκίζουν», αν μας «υποτιμούν ως λαό» και άλλα τέτοια συναφή, αλλά εάν έχει κάποιος το δικαίωμα να κρεμάσει στο μπαλκόνι του σπιτιού του ένα πανό όπως εκείνο/εκείνα που κρέμασε ο Κολλάτος. Αυτό είναι το μείζον θέμα. Αν είναι ελεύθεροι δηλαδή να εκφραστούν, όσοι το επιθυμούν, και να αντιπαρατεθούν απέναντι σε μια κατάσταση με τον συγκεκριμένο τρόπο. Και τι ειπώθηκε αντί για ’κείνο που έπρεπε να ειπωθεί; Πως ο Κολλάτος «από τα νιάτα του ήταν γραφικός» και πως «το πρόβλημά του είναι κλινικό χρόνια τώρα». Τα ζώα (αν και τι μας φταίνε τα ζώα τα καημένα… μην τάχα σαν κι εμένα κι εκείνα δεν πονούν;) που έγραψαν αυτά τα σχόλια (σε γνωστό ιντερνετικό περιοδικό), που δεν έτυχε να δουν ποτέ τις Εληές, τον Θάνατο του Αλέξανδρου και τη Ζωή με τον Άλκη, που δεν έχουν διαβάσει τον Καπετάν Αντώνη και την Γυναίκα του Σωκράτη έρχονται να διαγράψουν το έργο του Κολλάτου (το οποίο αγνοούν), αντί να μας πουν (αν μπορούσαν να σκεφθούν δηλαδή) τη γνώμη τους για το μόνο που είχε νόημα – αν ο συγκεκριμένος άνθρωπος, κατ’ αυτούς, παρανόμησε και αν ήταν πράξη δικαίου ή μη η σύλληψή του. Ή, έστω, να αναρωτηθούν για το κατηγορητήριο (κάποιοι, ελάχιστοι, το έκαναν).

Ως γνωστόν την Πέμπτη (25/4) ο Κολλάτος αθωώθηκε από το Πλημμελειοδικείο. Τα βούρλα δεν θα αθωωθούν ποτέ…

Θέμα δεύτερον. Μητσοτάκης.

Συνομίλησε ο Μητσοτάκης με τους… bloggers και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Και καλά έκανε ο σχεδόν αιωνόβιος Μητσοτάκης, και να τα κατοστήσει και να τα ξεπεράσει και να είναι πάντα καλά και σε φόρμα, ώστε να ανακαλύπτει και στο μέλλον τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Blogger… νααα… με το τσουβάλι. Αλλά αυτό είναι το ζήτημα; Το γλείψιμο προς τον γηραλέο πολιτικό –από τους νεοφιλελέδες (που τον έχουν πάντα για guru τους) και τους αστοιχείωτους νεανίες– υπήρξε άνευ προηγουμένου.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η εξοικείωση του Μητσοτάκη με τα ιντερνέτια, αλλά τι ειπώθηκε εκεί (προσωπικώς δεν παρακολούθησα – ούτε μ’ ενδιαφέρει) και αν βρέθηκε κάποιος, έστω ένας blogger (αν ξέρετε κάποιον, πείτε τον και σ’ εμένα) να στριμώξει τον τέως Πρωθυπουργό, που λέει όλο τα ίδια και τα ίδια για την αποφράδα τριετία της διακυβέρνησής του, θυμίζοντάς του τους φόρους που επέβαλλε στα καύσιμα (ένα 50άρι εν μία νυκτί) και τις ρουσφετολιγικές προσλήψεις στη ΔΕΗ (κάποιοι μιλάνε για περισσότερο από 11 χιλιάδες), στη διάρκεια της θητείας του και λίγο πριν τις εκλογές του ’93. Οποίος εκσυγχρονισμός… Αλλά, όπως έχω ξαναγράψει, στην Ελλάδα ακόμη και οι νεοφιλελεύθεροι βάζουν φόρους και διογκώνουν το Δημόσιο. Να μη θυμηθώ το αλήστου μνήμης 0+0=14%... Για να μην ψάξω να δω σε κάτι παλαιά Αντί, που μου έχουν απομείνει, τις ιστορίες με τον ΟΤΕ και όλα τα υπόλοιπα… Τα ψάχνουν άλλοι που είναι κι η δουλειά τους.

Θέμα τρίτον. Στανίση.

Μ’ αρέσει η Στανίση. Δεν τρελαίνομαι όμως, καθότι έχει πει και πολύ σαβούρα (έχει πει και καλά) κι εν πάση περιπτώσει στο δικό μου σημειωματάριο μετράει λιγότερο από άλλες μυστικές της νύχτας. Παίζει Premier League η Στανίση – το βλέπεις και στην πασχαλιάτικη διαφήμιση από τα… λαϊκά καταλύματα των πλάνων (το ’χει πιάσει το νόημα ο σκηνοθέτης). Καψαλισμένη αθλητική φανέλα και χύμα κρασί σε πλαστικό μπουκάλι, αλλά τ’ αυθαίρετα… δίπατα και το γκαζόν αλφάδι. Όσοι είναι fans της… σκυλοτεχνικής της Β Εθνικής (από… Βιετνάμ και κάτω) –και κυρίως των πρωινών μουσικών αγώνων στα ξερά της επαρχίας, εκεί όπου το άθλημα είναι πιο επικίνδυνο, προσφέροντάς σου όμως τρανές χαρές– αντιλαμβάνονται. Τι να μας πει η παραλία, όταν υπάρχει ο κάμπος;

Όμως, προσοχή. Η πασχαλιάτικη διαφήμιση τής Κατερίνας είναι πολύ καλή – και όσοι τρώνε τα νύχια τους για να βρουν τι δεν τους αρέσει (εγώ τα βρίσκω όλα συμβατά με την εικόνα της τραγουδίστριας) τους συμβουλεύω το Πάσχα να τη βγάλουνε με μπρόκολο και τραχανά. Ν’ αφήσουν τα σπληνάντερα να τα περιδρομιάσουμε εμείς, κι εκείνοι να μυρίζουν τις λαδόκολλες και να τους τρέχουνε τα σάλια… Η εκδίκηση του Τρινιτά. Ειδικά το ρεφρέν του τραγουδιού, στο ντουέτο με τον κουμπάρο και με φόντο τα κρόσσια που ψευτολαμπιρίζουν, είναι χάρμα. Μπράβο κύριε νταϊρέκτορα… Μου θυμίζει Στρέλλα (ο Κούτρας ή ο Almodóvar έκανε το κλιπ;).

Θ’ αρέσει πολύ στους γκέι η διαφήμιση –είμαι σίγουρος–, αλλά αρέσει και σ’ εμένα που δεν είμαι.