διαβάζετε, διαδίδετε δισκορυχείον…

Σβήσαν τα καλοριφέρ, σβήσαν τα φουγάρα

για πιάσε δυο τσιγάρα, να ’ναι Κιρέτσιλερ.

Σβήσαν τα καλοριφέρ και δουλειά δεν βρίσκω

βάλε μου το δίσκο που ’χει το Κιλελέρ.

(Νίκος Αντωνιάδης «Παρατράγουδα»)

Χθες βράδυ με πήρε ένας φίλος-συμμαθητής τηλέφωνο και μου είπε πως κάποιοι… απόφοιτοι της Ασχετολογίας, με μάστερ στην Ξιφούλκιση και διδακτορικό στην Ανοησία κάνουν λόγο για μένα στο facebook (έχει facebook ο άνθρωπος). Μου είπε μερικά πράγματα μέσες-άκρες (δεν έδωσα και πολλή σημασία), γιατί μετά πιάσαμε την κουβέντα για τον… Σεφερλή (πόσο γέλιο βγάζει, όταν παριστάνει τον σκυλά) και ξεχαστήκαμε.

Δέχομαι μαρκάρισμα από φίλους και γνωστούς –έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι προσκλήσεις στο mail μου, αφήνω κατά μέρος τα τηλεφωνήματα– προκειμένου να μπω στο facebook. Ίσως έχω δώσει την εντύπωση ότι ανθίσταμαι, ότι σνομπάρω, αλλά δεν είναι έτσι. Δεν έχω τίποτα με το facebook, απλώς δεν μ’ ενδιαφέρει γιατί δεν προλαβαίνω ν’ ασχοληθώ και μ’ αυτό το μαραφέτι. Όταν υπάρχουν σε μόνιμη βάση καμμιά 20αριά βιβλία που περιμένουν να τα διαβάσω (αφήνω τα περιοδικά), όταν υπάρχουν άλλοι τόσοι δίσκοι και CD, όταν υπάρχουν οι καθημερινές εξωτερικές συναντήσεις και υποχρεώσεις, όταν υπάρχουν τα ποικίλα γραψίματα και το δισκορυχείον, απλώς… δεν υπάρχει χρόνος για τίποτ’ άλλο. Δεν θα κόψω το διάβασμα και τις ακροάσεις, για ν’ ασχολούμαι με το facebook, το twitter, το instagram, το tumblr και δεν ξέρω ’γω τι άλλο, χαραμίζοντας το χρόνο μου ή ασχολούμενος με βλαμμένους.

Δεν μου αρέσουν οι καβγάδες. Δεν μου αρέσει να τσακώνομαι. Και κυρίως δεν αντέχω να λογομαχώ με βλάκες. Κάποιοι έφθασαν να πουν πως έκανα την ανάρτηση για τον Πανούση, προκειμένου να πουλήσει η εφημερίδα. Μιλάμε για τόσο γρόθους. Έχει ανάγκη η κάθε εφημερίδα το δικό μου blog για να διαφημιστεί; Και πότε έκανα εγώ την ανάρτηση; Το Σάββατο το βράδυ ή μήπως την Κυριακή το πρωί; Μήπως την έκανα τρεις μέρες αφότου κυκλοφόρησε η εφημερίδα;

Κάποιοι άλλοι, καρατσεκαρισμένα άσχετοι περί τα μουσικά, που ακούνε π.χ. μόνον ό,τι κυκλοφόρησε από την 1/1/1977 ημέρα Δευτέρα και ώρα 00:01 έως και την 31/12/1986 ήμερα Κυριακή και ώρα 23:59, πιάστηκαν από αυτό που έγραψα περί Σεφερλή –ότι ένα τραγούδι του Πανούση, η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων», θυμίζει, εκτός από… Σεφερλή, τα σατιρικά άσματα των mid-70s τύπου Θέμη Ανδρεάδη, Νίκου Αντωνιάδη και Δημήτρη Πουλικάκου– και άρχισαν να λένε διάφορα. Δεν ξέρω τι είπαν ακριβώς, ούτε μ’ ενδιαφέρει. Όπως έχω γράψει σε ειδική ανάρτηση για τον Σεφερλή http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/06/scaffold.html... εμένα γενικώς αυτός ο ηθοποιός/μίμος κ.λπ. μου είναι συμπαθής, όπου τον έχω «τρακάρει» στην TV, εδώ κι εκεί, εξαιτίας της μπουφονικότητάς του (αν και με τα σεξιστικά «αστεία», στρέιτ ή αδελφίστικα, δε γελάω καθόλου). Και όπως συνέχιζα και πιο κάτω, στα σχόλια εκείνης της ανάρτησης… «Ο Σεφερλής είναι ένας ‘έλληνας’ λαϊκός χιουμορίστας, που ‘πιάνει’ κυρίως άνδρες με αντίστοιχες (λαϊκές) καταβολές. Το χιούμορ του μπορεί να μην είναι ‘λεπτό’, αλλά δεν είναι και μικροαστικό· κι αυτό, σε πρώτη φάση, μου φθάνει. Δηλαδή, για να το πω κάπως χοντρά. Τον προτιμώ από τον Λαζόπουλο». Όταν ανέφερα λοιπόν πως το συγκεκριμένο τραγούδι του Πανούση μου θυμίζει Σεφερλή δεν το είπα για να μειώσω τον Πανούση, αλλά για το αντίθετο! Εντάξει. Η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» μπορεί να μην είναι σαν την «Κυρία στη βεράντα» του Αντωνιάδη (ένα πρότυπο σατιρικό άσμα, ό,τι πρέπει για να τριφτεί στη μούρη των... αυτοκινούμενων σουργελοποιητών και μπητοσυγγραφέων), αλλά είναι καλύτερη από το «Πολύ ωραίο στυλ» (του Λογό με τον Πουλικάκο).

Μάλλον οι γνωστοί τηγανοκολημμένοι εϊτολόγοι πιάστηκαν από ’κείνο που έγραψα, πως οι «πάνκηδες τρώνε τη σκόνη του Τζιμάκου», και συγχύστηκαν. Τρέμουν από την ταραχή τους να πάρουν το αίμα τους πίσω. Να μου τη βγούνε. Μιλάμε για τελείως ανόητη κατάσταση. Δεν χρειάζεται να πω πως το ελληνικό πανκ το σέβομαι, όπως σέβομαι κάθε μουσικό και κάθε γκρουπ που κάνει το κέφι του. Είναι γνωστό εξάλλου πως έχω γράψει στο δισκορυχείον καλά λόγια για διάφορα greek punk groups και θα συνεχίσω να το κάνω, όταν ακούω κάτι ενδιαφέρον (το πρόσφατο Στάχτες φερ’ ειπείν, για το οποίο θα πω μια γνώμη τις προσεχείς ημέρες).

Προσωπικώς, αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες (το έχω ξαναγράψει αυτό) δεν ασχολούμαι με blogs που δεν μ’ ενδιαφέρουν και βεβαίως δεν σχολιάζω ποτέ ρίχνοντας το μακρύ μου και το κοντό μου χρησιμοποιώντας ψευδώνυμα κ.λπ. Δεν τρολάρω. Το θεωρώ αηδία, κακογουστιά, μικροπρέπεια και χάσιμο χρόνου. Μπορώ κι εγώ να μπω στο blog του Α, του Β ή του Γ, ως ανώνυμος ή ψευδώνυμος, και να τον ξεσκίσω πατόκορφα. Να του κάνω την ηλεκτρονική ζωή του δύσκολη. Αλλά θα πρέπει να είμαι τελείως μαζόχας και πολλά κιλά ηλίθιος για να παρατήσω τα διαβάσματα και τ’ ακούσματά μου (το επαναλαμβάνω), προκειμένου ν’ ασχοληθώ με τον κάθε κομπλέξα (που ζει δικτυακώς μόνο για να μου τη βγει). Αυτοί όμως εκείειει… Ξημεροβραδιάζονται στο δισκορυχείον. Μπαίνουν και ξαναμπαίνουν πάμπολλες φορές κάθε μέρα για να δουν τι θα πω και τι θα γράψω, ώστε μετά να το πάρουν και να το πάνε περίπατο. Στους λασπωμένους εικονικούς λειμώνες τους.

Με αγαπάνε πολύ οι «εχθροί» μου. Κρέμονται από το... πληκτρολόγιό μου. Αλλά κι εγώ κάνω ό,τι μπορώ, ώστε να μην τους απογοητεύσω. Είναι τυπικό και προφανές αυτό που συμβαίνει. Διαβάζεις κάποιον (κρυφά ή φανερά) με τόσο πάθος, με συνεχή «χτυπήματα», μόνο γιατί σ’ ενδιαφέρει. Και, κακά τα ψέμματα, χωρίς δισκορυχείον δεν περνάει η μέρα τους. Κάτι θα μάθουν (δηλαδή πολλά μαθαίνουν), κάτι θα διασκορπίσουν (θα «επικοινωνήσουν», όπως λένε οι τηλελέδες), κάτι θα διαστρεβλώσουν, με κάτι θα ’χουν ν’ ασχοληθούν. Κατά βάση θα έπρεπε να χαίρομαι, που με κάνουν γνωστό στα πέρατα της φατσοχώρας, αλλά πιθανώς και να τους λυπάμαι. Δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη. Θα με βοηθήσουν όμως κι εκείνοι, ώστε να το ξεκαθαρίσω…

Το ξαναλέω λοιπόν. Δεν έχω ασχοληθεί ποτέ με blogs ανθρώπων που δεν μ’ ενδιαφέρουν. Που δεν μετράω τη γνώμη τους βρε αδελφέ. Δεν έχω μπει ποτέ π.χ. στο blog του μαρκουτσοφόρου-νεολαιολόγου για να σχολιάσω κάτι επωνύμως ή ψευδωνύμως, παρότι αυτός καταφέρεται εναντίον μου κάθε λίγο και λιγάκι (δεν του φτάνουν φαίνεται οι αρλούμπες που αραδιάζει συνεχώς στο δισκορυχείον, πάει μετά στο δικό του και ολοκληρώνει αυτοϊκανοποιούμενος), όπως επίσης δεν έχω μπει και στο blog του αγιορείτη-οσιομάρτυρα της εϊτίλας (για να θυμηθώ δύο διαχρονικούς διαδικτυακούς «εχθρούς» μου). Ποτέ δεν ασχολήθηκα στο δισκορυχείον με τις αφεντομουτσουνάρες τους (μια-δυο φορές υπερασπίστηκα απλώς τον εαυτό μου απέναντι στην ελεεινολογία). Στο ένα blog μπορεί να μπω καμμιά φορά, στο όποτε, για… ψυχαγωγικούς λόγους, στο άλλο ποτέ. Δεν ασχολήθηκα ποτέ, ούτε πρόκειται ν’ ασχοληθώ με ό,τι και να γράψουν στις αναρτήσεις τους. Αυτοί (και κάποιοι άλλοι... μουσικολόγοι της πυρκαγιάς), απεναντίας, τρώγονται συνεχώς μαζί μου. Μιλάμε για ανώμαλες καταστάσεις. Μη φυσιολογικές ρε παιδί μου (ή έτσι τουλάχιστον τείνει να εξελιχθούν). Εγώ όταν κάνω κριτικές σε κείμενα άλλων, το κάνω μόνο σε έντυπα τα οποία έχω πληρώσει. Είτε αυτά είναι βιβλία, είτε είναι περιοδικά κι εφημερίδες (όπως έχω ξανα-εξηγήσει ακόμη και τα free press πληρωμένα τα έχουμε). Τα έντυπα τα οποία κριτικάρω τα σέβομαι. Επειδή σέβομαι, πρωτίστως, τα φράγκα που δίνω. Αν βρω κάτι εκεί, που δεν μου κάθεται καλά μπορεί να γράψω δυο λόγια. Δεν κυνηγάω όμως κανέναν. Απεναντίας, άλλοι κυνηγάνε εμένα. No problem. Πραγματικά δηλαδή. Καλά κάνουν τα παιδιά! Μπορεί να είναι κι αυτό μια νέα θεραπευτική μέθοδος… Θα χαρώ να δω τα αποτελέσματά της. Ας αλλάξω, όμως, θέμα.  

Στη χθεσινή LiFO (#334, 4/4/2013) διάβασα κάτι, που, κανονικά, θα έπρεπε να με παραξενέψει. Αλλά όχι. Απλώς επιβεβαίωσε κάτι που είχα γράψει παλαιότερα και γι’ αυτό το αναφέρω. Η ξεναγός, ιστορικός και συγγραφέας Μαριάννα Κορομηλά γράφει για την Ελένη Βλάχου στη στήλη «Οι Αθηναίοι»…

«Ο πατέρας μου ήταν δημοσιογράφος στην ‘Καθημερινή’. Μεγάλωσα στα τυπογραφεία της. Η Ελένη Βλάχου ήταν η νονά μου. Μια γυναίκα αντιπαθητική και ολωσδιόλου αντιπνευματική. Ως ανταποκρίτρια στους Ολυμπιακούς του 1936 στο Βερολίνο εξύμνησε τον Χίτλερ και το ’67 έκλεισε τα έντυπά της, αφήνοντας άνεργους εκατοντάδες εργαζόμενους χωρίς αποζημίωση, γιατί θεώρησε τους Συνταγματάρχες ‘παραδουλεύτρες’. Δεν είχε προλάβει να επιβληθεί η δικτατορία των στρατηγών που θα προτιμούσε η ίδια».

Πριν τρεις μήνες περίπου (14/1/2013) αναπτύσσοντας ένα κείμενο για τις Εικόνες του 1968 (τις ξεχασμένες Εικόνες, στις οποίες δεν προΐστατο η Βλάχου, όποιος θέλει μπορεί να το δει εδώ http://diskoryxeion.blogspot.gr/2013/01/blog-post_14.html) είχα γράψει σχετικώς για την στάση της ιστορικής εκδότριας στην περίοδο της χούντας:

«Λίγες μέρες πριν το πραξικόπημα οι Εικόνες κυκλοφόρησαν το ‘τελευταίο’ τεύχος τους. Οι Συνταγματάρχες δια του λογοκριτικού μηχανισμού που είχαν κληρονομήσει απαιτούσαν πλέον καθημερινές εκθέσεις των φύλλων των εφημερίδων και των περιοδικών, ξεσκονίζοντας τις ‘ύλες’ και αποψιλώνοντάς τες από τα ενοχλητικά αρθρίδια. Η Ελένη Βλάχου αντιδρά σ’ αυτήν την επιβαλλόμενη κατάσταση κλείνοντας τα έντυπά της (και μαζί τις Εικόνες). Δεν ξέρω αν αυτό ήταν σωστό ή όχι. Η ιστορία έχει προσμετρήσει τη στάση της μεταξύ των ‘πράξεων αντίστασης’ απέναντι στη χούντα, αλλά εγώ, να μου επιτρέψετε, έχω μία λίγο διαφορετική άποψη. Η ιστορική εκδότρια ήταν μία αστή, ένα πρόσωπο της καλής αθηναϊκής κοινωνίας, που δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτρέψει ούτε μύγα στο σπαθί της. Η αντίδρασή της δεν είχε ιδεολογικοπολιτικά κίνητρα (η Βλάχου δεν ήταν αριστερή, φιλοβασιλική ήταν). Ήταν η αντίδραση μιας εστέτ, ενός ανθρώπου κοσμοπολίτη που δεν θα ανεχόταν ποτέ να υποκύψει· να λογοδοτήσει μπροστά σ’ έναν καραβανά. Αυτό ήταν το ‘πρόβλημά’ της. Ήταν ζήτημα ρόλων και κουλτούρας δηλαδή(…) Το θέμα, όμως, είναι τι θα γινόταν αν όλοι οι υπόλοιποι εκδότες, οι καλλιτέχνες, οι τραγουδοποιοί υιοθετούσαν τη στάση τής Ελένης Βλάχου; Θα έμενε ο κόσμος επί χούντας χωρίς περιοδικά κι εφημερίδες; Χωρίς βιβλία και τραγούδια; Οι τραγουδοποιοί μας έπρεπε να το βουλώσουν δηλαδή, επειδή οι στίχοι τους θα έπρεπε να κατατεθούν στη λογοκρισία; Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και οι θεατρικοί συγγραφείς μας, οι ποιητές μας και όλοι οι υπόλοιποι; Δηλαδή ή φίμωμα ή λιβάνισμα; Άλλος δρόμος δεν υπήρχε; Ο κόσμος αγωνίστηκε (όσοι αγωνίστηκαν δηλαδή) με τον τρόπο που μπορούσε, όπως μπορούσε, κάποιοι λιγότερο, κάποιοι περισσότερο, προσφέροντας μια διέξοδο. Εκδότες έβγαλαν ‘ακατάλληλα’ βιβλία και πριν την άρση της προληπτικής λογοκρισίας κάτω από τη μύτη του καθεστώτος, υπήρξε ένα ολόκληρο κύκλωμα ‘παράνομου’ Τύπου, τραγουδοποιοί προσπάθησαν να παρακάμψουν τη λογοκρισία ‘μπουρδουκλώνοντας’ κάποια λόγια, θίασοι ‘ανέβαζαν’ έργα, τα οποία ‘κατέβαιναν’ ή περικόπτονταν εν συνεχεία μετά τις σχετικές οχλήσεις κ.ο.κ. Αυτές ήταν πράξεις μικρής ή μεγαλύτερης αντίστασης. Αυτές στις οποίες ‘παιζόταν’ κομματάκι η ζωή σου, η καριέρα σου, η επιβίωσή σου (η δική σου και της οικογένειάς σου). Να τι είχε πει ο Κάρολος Κουν στον Σπύρο Χατζάρα, στο περιοδικό Καλλιτεχνική Επιθεώρηση (Περίοδος Β, τεύχος 2, δεν αναφέρεται μήνας/έτος, μάλλον Φεβρουάριος του 1979), για την στάση τού ιδίου και του Θεάτρου Τέχνης επί Δικτατορίας, όταν αντιμετώπισε πρόβλημα με τη λογοκρισία: “Ο δημοκρατικός πνευματικός κόσμος άρχισε από την πρώτη στιγμή την ποικιλότροπη αντίσταση στο νέο καθεστώς. Μερικοί πίστεψαν ότι πρέπει να κηρυχτεί μια πνευματική απεργία διαρκείας με την αποχή των πνευματικών εργατών από τη δουλειά τους. Το Θέατρο Τέχνης δεν κράτησε μια τέτοια στάση, γιατί πίστευε πως δεν έπρεπε να νεκρωθεί η πνευματική ζωή του τόπου, θέση που ωστόσο αμφισβητήθηκε από ορισμένους.(…) Πάντως νομίζω ότι πολιτικά αυτή ήταν και η πιο σωστή απόφαση (σ.σ. να λειτουργήσει κανονικά το Θέατρο Τέχνης επί δικτατορίας). Κι αυτό γιατί η πνευματική απεργία μόνο σε βάρος των πνευματικών ανθρώπων και της δημοκρατικής σκέψης είναι”».

Δεν είναι ανάγκη κάποιον να τον έχει βαφτίσει η Ελένη Βλάχου, για να πει τα προφανή. Θα χρειαζόταν, όμως, πολλαπλάσιο θάρρος ενδεχομένως για να τα πει, αν ήταν πνευματικό παιδί της.