ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΔΑΛΟΠΟΥΛΟΣ ένας χρόνος…

Ένα χρόνο μετά (http://diskoryxeion.blogspot.gr/2012/11/15-3-171-245.html) και εν είδει μνημοσύνου θυμάμαι ξανά, δημοσίως, τον πρόωρα χαμένο, αγαπημένο φίλο και συνεργάτη Γιάννη Αδαλόπουλο. Τον μουσικόφιλο, κριτικό και DJ με την ανεπανάληπτη προσφορά στην πατρινή διασκέδαση, τον αθεράπευτο ταξιδευτή, τον «πάντα εκεί» σε οτιδήποτε προέκυπτε σε σχέση με τη μουσική. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ είναι ενδεικτική του τρόπου που αντιμετώπιζε ο Γιάννης τη Μουσική και τους Μουσικούς, επιχειρώντας να αναδείξει και να συνδράμει σε όλα τα επίπεδα – από τα πιο υψηλά καλλιτεχνικά, έως τα πιο πεζά και ανθρώπινα. Και το έπραττε, πάντα, με το ίδιο μεράκι και την ίδιαν αυταπάρνηση, ανεξαρτήτως πρακτικών δυσκολιών (ο Γιάννης δεν καταλάβαινε απ’ αυτά) ή προσωπικών συγκυριών.

Τον Νοέμβριο του 1991 ξεκίνησα μία επαφή μέσω αλληλογραφίας με το γερμανικό συγκρότημα Embryo, που διήρκησε πολλά χρόνια (τελευταίως έχουμε χαθεί, αλλά ok). Επικοινωνούσα τόσο με τον Christian Burchard (την ψυχή του γκρουπ εδώ και 44 χρόνια), όσο και με τον άνθρωπο που βρισκόταν, εκείνη την περίοδο, πίσω από τους Embryo, τον Othmar Schreckeneder· μέσω αυτού, μάλιστα, είχα προμηθευτεί μία σειρά δίσκων (πέντε απλά βινύλια κι ένα διπλό), οι οποίοι τότε δεν βρίσκονταν μαζεμένοι αλλού, και με ενδιέφεραν ασυζητητί. Θυμάμαι, λοιπόν, σαν τώρα να παραλαμβάνω το πακέτο από το ταχυδρομείο και να το ανοίγω σ’ ένα καφενείο της Πάτρας (στον πάλαι ποτέ «Γιατρό», στην Πλατεία Όλγας) παρουσία του Γιάννη. Αυτό ήταν το λάθος μου! Ο Γιάννης, όντας αθεράπευτος συλλέκτης (με τη δημιουργική έννοια), μόλις είδε ανάμεσα στα άλμπουμ και δύο… πιο ethnic LP των Γερμανών έχασε το χρώμα του. Ήταν η εποχή που τον εύρισκε να ασχολείται παθιασμένα με τις μουσικές του κόσμου (καιρό πριν μπει βαθειά στο latin και δοθεί ολοκληρωτικώς), κι εκείνοι οι δίσκοι τού έκαναν αμέσως ισχυρή εντύπωση. Ήταν τα LP “Life!” (οι Embryo με τον Charlie Mariano και τους Karnataka College of Percussion) και “Embryo & Yoruba Dun Dun Orchestra feat. Muraine Oyelami” (σε τελείως afro στυλ). Θαυμάσια, οπτικώς, άλμπουμ τυλιγμένα αμφότερα σε κάπως χειροποίητα εξώφυλλα φτιαγμένα από σκληρό... χασαπόχαρτο, με πολυσέλιδα διαφωτιστικά booklets. Ο άνθρωπος τα έβαλε αμέσως «στο μάτι»… και φυσικά του τα έδωσα εκείνη ακριβώς τη στιγμή (πριν καν τ’ ακούσω). Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί στον Γιάννη κάτι τέτοιο; Ήταν «δοσμένος». Και ειδικώς εκείνη την εποχή, όπου τέτοιου τύπου δίσκοι ήταν εντελώς μετρημένοι στην αγορά μιας επαρχιακής πόλης. Δεν είμαι σίγουρος αν ο Γιάννης ήξερε ήδη τους Embryο από το “Opal”, που είχε ξανατυπωθεί στην Materiali Sonori το 1990, ή αν τους έμαθε μέσω αυτών των άλμπουμ. Εκείνο που ξέρω είναι πως έκτοτε αναζήτησε όλη την δισκογραφία τους, χρήζοντας τους Γερμανούς ως ένα από τα πιο αγαπημένα του γκρουπ.

Τα χρόνια κύλησαν. Τον Μάιο του 1998 (εγώ στην Αθήνα), είμαι σε επαφή με τους Embryo μέσω κανονικών επιστολών (ούτε e-mail, ούτε fax, ούτε τηλέφωνα, ούτε τίποτ’ άλλο). Το συγκρότημα θα ερχόταν από το Brindisi στην Πάτρα (με τελικό προορισμό την Τουρκία) και θα ήθελε να ξαναπαίξει (στην Ελλάδα) μετά από πολλά χρόνια, είτε στον ερχομό του, είτε στην επιστροφή που θ’ ακολουθούσε την αντίστροφη διαδρομή (Πόλη, Αθήνα, Πάτρα, Brindisi). Υπήρχαν κάποιες «ανοικτές» ημερομηνίες και το μόνο που απέμενε ήταν η εύρεση του χώρου, ώστε να μην πήγαιναν χαμένες οι εν Ελλάδι μέρες. Φυσικά, με τον πρώτο άνθρωπο που επικοινώνησα στην Πάτρα ήταν ο Γιάννης. Δεν χρειάστηκε καν να του το πω. Ο Γιάννης ήταν έτοιμος από πάντα να κινηθεί, να κάνει το παν, ώστε τέτοια γεγονότα να αποκτούσαν τη σημασία που, εκ των πραγμάτων, είχαν.

Με τη βοήθεια του φίλου, και επίσης συνεργάτη τότε στο Jazz & Τζαζ, Νίκου Καββαδία (Γυμνός Οφθαλμός) βρίσκεται χορηγός και υποστηρικτής, τυπώνονται αφίσες και ωραίο 8σέλιδο πρόγραμμα (με πληροφοριακό υλικό που είχα μαζέψει από διάφορες πηγές και το ’χα στείλει στην Πάτρα), με την συναυλία, τελικώς, να πραγματοποιείται με πολύ μεγάλη επιτυχία κατά την επιστροφή του γκρουπ από την Τουρκία, την Τετάρτη 17 Ιουνίου 1998 στο Κάστρο της Πάτρας. Ο Γιάννης είχε κάνει τα πάντα. Φιλοξένησε... πότισε, τάισε και κοίμισε τους πέντε μουσικούς (Christian Burchard, Xizhi Nie, Yulyus Golombeck, Lothar Stahl, Jens Pollheide) –δεν ξέρω τι μπορεί να έβαλε από την τσέπη του (δεν τα λογάριαζε αυτά)– πήγε σε ραδιοφωνικούς σταθμούς να μεταδώσει μουσικές τους για να πληροφορηθεί ο κόσμος, έγραψε κείμενα στις τοπικές εφημερίδες, κουβάλησε, έστησε-ξέστησε, βοήθησε σε κάθε φάση, κάθε στιγμή.

Έτσι, όταν κυκλοφόρησε το double CD “Tour 98, Istanbul - Casablanca” [Schneeball/ Indigo, 1999], που περιείχε και ελληνικές εγγραφές όχι από την Πάτρα, αλλά από την Αθήνα (γιατί οι Embryo είχαν εμφανιστεί και στην Αθήνα, στο Half Note, σ’ εκείνη την tour) ήταν λογικό τα ονόματά μας (εμένα και του Γιάννη) να βρεθούν στα “thanks”. Και κυρίως του Γιάννη, ο οποίος τιμήθηκε όχι μόνο με ειδική αναφορά (ανάμεσα στους… fine people who liked our music and sometimes worked for free to organize a gig for Embryo in their hometown, όπως έγραψε το γκρουπ), αλλά και με μια φωτογραφία στο κολάζ του multi-folded digipak!

Λεπτομέρεια από το μέσα μέρος του digipak τού CD "Tour 98, Istanbul-Casablanca". Ο Γιάννης στο κέντρο (με τα μαύρα μαλλιά και το μούσι).

Θυμάμαι να τον παίρνω στο τηλέφωνο με το που έπιασα το CD στα χέρια μου. «Μεγαλεία Αδαλόπουλεεε!...» θα πρέπει να του είχα πει, για να τον πειράξω. Τον φαντάστηκα, γιατί δεν τον έβλεπα, μ’ εκείνο το αγέρωχο παράστημα στην άλλη άκρη του σύρματος, ν’ αφήνει ένα λεπτό μειδίαμα…