απεργίες-κοροϊδίες

Το θυμάμαι σαν τώρα. Ήμουν μεγάλο παιδί εξάλλου. Πήγαινα στην Πρώτη Λυκείου. Ήταν η σχολική χρονιά 1980-81. Ήταν πριν τα Χριστούγεννα… Αλλά μας βρήκε και το Νέον Έτος… Ήταν η μεγάλη απεργία των καθηγητών, που πρέπει να ξεκίνησε στις αρχές Δεκεμβρίου του 1980, για να κρατήσει έως τα μέσα(;) Γενάρη του 1981 (κυβέρνηση Ράλλη, να υπενθυμίσω). Αν αφαιρέσεις τις διακοπές, μιλάμε για περίπου 40 μέρες απεργία, όχι αστεία. Τα σχολεία; Το σχολείο μου; Σχεδόν κλειστό. Ένας μόνον καθηγητής δεν απεργούσε (το έπραττε επί μονίμου βάσεως), για λόγους που ήταν αδιευκρίνιστοι σ’ εμένα τότε (όλοι, στις παρέες, τον αποκαλούσαμε «φασίστα-απεργοσπάστη») και τους οποίους προσδιόρισα (τους λόγους) με μεγαλύτερη σαφήνεια αργότερα. Όταν πια είχα τελειώσει το σχολείο. Ο άνθρωπος εκείνος ήταν εξαρτημένος από τα… Μαθηματικά. Κόβεις 40 μέρες την πρέζα από τον πρεζάκια, άνευ τι; Κάπως έτσι ήταν κι εκείνος. Η «πρέζα» του ήταν τα Μαθηματικά. Το «αξίωμα του κιβωτισμού», οι «αλγεβρικές δομές» και η «θεωρία αριθμών». Ματαίως περίμενε ο άνθρωπος να μπει κανας χέστης, κανας σπασίκλας μαθητής στην τάξη, προκειμένου να παραδώσει. «Και γιατί να έμπαινε;», θα μου πείτε, αφού ακόμη και ο απουσιολόγος (η αφεντομουτσουνάρα μου) συμπαραστεκόταν «απεργώντας». Κάθομαι τώρα και το σκέφτομαι. Πώς άντεξαν εκείνοι οι άνθρωποι, οι καθηγητές εκείνης της εποχής, 40 μέρες απεργία; Έλα ντε;

Τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε συνάντησα, τυχαίως, στο δρόμο έναν παλιό καθηγητή μου, με τον οποίον πάντα τα βρίσκαμε στα πολιτικά, έχοντας μια κουβέντα παραπάνω. Βιάστηκα να φέρω τη συζήτηση στην τότε απεργία (παίρνοντας αφορμή από την νεώτερη, που ξεκινούσε στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς). «Καλά» του είπα, «μα πώς αντέξατε;». «Σαράντα μέρες φασολάδα» μου απάντησε. «Μετά συγχωρήσεως, είχε γίνει ο κώλος μας χωνί…». Απ’ όλους τους καθηγητές τού Λυκείου μου ιδιαίτερα φροντιστήρια –ήταν εξακριβωμένο αυτό– έκανε μόνον ένας (εκείνος που δεν απεργούσε). Όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να ζήσουν με τον μισθό τους. Τα κατάφερναν, δεν τα κατάφερναν… δεν ξέρω. Τώρα, προκηρύσσει η ΟΛΜΕ μιαν εβδομάδα απεργία και σε τρεις ημέρες η συμμετοχή είναι 30%. Στις πέντε έχει τελειώσει το παστόψαρο…

Εντάξει, οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Οι υποχρεώσεις που μπορεί να έχει μία ομάδα εργαζομένων (καθηγητές ή ό,τι άλλοι) φούσκωσαν ιλιγγιωδώς μέσα στην 30ετία. Αλλά είναι αυτή δικαιολογία; Δεν είναι. Δεν ευσταθεί. Οι 1,5 εκατομμύριο άνεργοι τι να πουν; Πώς την βγάζουν καθαρή; Αυτοί δεν βρίσκονται σε «απεργία» και μάλιστα διαρκείας; Όταν κάποιος είναι απολυμένος και δεν έχει δουλειά ένα χρόνο, πώς επιβιώνει; Δεν έχει υποχρεώσεις εκείνος; Παιδιά, σκυλιά, κάρτες, δάνεια, χαράτσια και όλα τα υπόλοιπα σκατά; Δεν μπορεί κάποιος, ένας καθηγητής, ένας δάσκαλος, ένας δημόσιος υπάλληλος βρε παιδί μου να κάτσει ένα μήνα σπίτι του, δίχως να δουλέψει; Να στερηθεί 1000, 1200, 1500 ευρώ; Τι κατάντια είν’ αυτή; Τι ξεφτίλα; Πώς καταντήσαμε έτσι; Τι κάνουν όλες αυτές οι συνδικαλιστικές οργανώσεις; Ποιος είναι ο ρόλος τους; Τι παριστάνουν; (Μην μου απαντήσετε – ρητορικές οι ερωτήσεις). Περιμένουν όλοι με την μονοήμερη απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να λύσουν τα προβλήματά τους; Μήπως περιμένουν να έχουν και με το μέρος τους τούς ιδιωτικούς υπαλλήλους των «τρεις κι εξήντα», μήπως έχουν το θράσος να προσδοκούν και την συμπαράσταση των ανέργων (οι μονίμως «απεργούντες», το ξαναλέω);

Έριξα μια ματιά στα αποτελέσματα των εκλογών της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΔΟΕ) της 25/6/2013. Η τρόικα, η συγκυβέρνηση, το ΠAΣOΚ και η ΝΔ (πάρτε όποιους θέλετε) έχουν διαλύσει τους μισθούς των δασκάλων και παρά ταύτα  βρίσκεται ένα 28% που ψηφίζει ΔΑΚΕ (ΝΔ) κι ένα 23% που ψηφίζει Δημοκρατική Συνεργασία (ΠAΣOΚ). Δηλαδή η… συγκυβέρνηση στους δασκάλους λαμβάνει 51%!! Αλλά και στους καθηγητές (ΟΛΜΕ), στις αντίστοιχες εφετινές εκλογές… λίγο χειρότερα. Το 23,7% ψήφισε ΔΑΚΕ και το 10,1% ΠΑΣΚΕ. Δηλαδή ένα 34% των καθηγητών... ρίχνει στην κάλπη συγκυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ που έφθασε το 29% μαζί με την εξωκοινοβουλευτική αριστερά που ξεπέρασε το 17% ήταν εκείνοι που όρισαν κατ’ ουσίαν την απεργία στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Παραμύθια. Σε μια βδομάδα είχαν βάλει, όλοι, τα κεφάλια μέσα (και με δίχως επιστράτευση). Ξέρετε τι λέει… ο απέξω, ο ιδιωτικός υπάλληλος, ο άνεργος; Άμα ο πρώτος καθαρός μισθός του δασκάλου είναι 660 ευρώ και, παρά ταύτα, το 51% εκείνων ψηφίζουν (ΠAΣOΚ-ΝΔ), τότε ας πάνε τον μισθό τού πρωτοδιόριστου στα 200 ευρώ μπας και ξυπνήσουν.

Αμφιβάλλω-αν-και-τότε…