ούτε στο Καζακστάν…

Χθες βράδυ με πήρε ένας φίλος τηλέφωνο… «Ρε, τι γίνεται με τον Τσίπρα; Πάει καλά ο άνθρωπος;». «Ξέρω ’γω μωρέ» του λέω. «Μπορεί να τον ‘έπιασε’ το αεροπλάνο, καθώς γυρνούσε από το Τέζας… και δεν έχει συνέλθει ακόμη».

Δηλαδή, εδώ έχουμε να κάνουμε πλέον με απίστευτες καταστάσεις. Υπάρχει μια κυβέρνηση από τη μια μεριά που διαλύεται από μόνη της, που μαζεύει τα κομμάτια της, που καταρρέει και από την άλλη μιαν αντιπολίτευση που παρακαλάει, κάνοντας ό,τι περνάει απ’ το χέρι της, να μην κυβερνήσει. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν μπορεί να συμβαίνουν στην Ελλάδα μας… Καλά να μην έχουμε κυβέρνηση, αλλά να μην έχουμε ούτε αντιπολίτευση;

Υπάρχει λοιπόν, κατά πρώτον, η τρόικα, που κάνει ό,τι έκανε πάντα. Ζητάει μέτρα. Είτε μερεμετίζοντας τα παλιά, είτε επιβάλλοντας καινούρια… δεν έχει σημασία. Ζητάει. Αυτός είναι ο ρόλος της δηλαδή. Δανείζει κύριε. Άμα γουστάρεις, σου λέει. Αλλιώς, τράβα βρες αλλού. Κι ενώ πάντα βρίσκαμε τον τρόπο και παίρναμε τα φράγκα (πότε βάζοντας πλάτη ο κονφερασιέ, πότε ο μπαρμπαφώτης), τώρα που βγάλαμε/βγάζουμε τσάτρα-πάτρα «πρωτογενές πλεόνασμα» ξετσουτσουνιάσαμε και κάνουμε τους δύσκολους. «Όχι άλλα μέτρα», «ο Έλληνας δεν αντέχει», «θέλουμε ανάπτυξη» και διάφορες τέτοιες ψευτοπαλικαριές. Έχεις λοιπόν μια κυβέρνηση κολλημένη στα σχοινιά, παγιδευμένη από την ίδια την επικοινωνιακή τακτική της (αν και βασικά από την βουβή –ναι, βουβή– πίεση της κοινωνίας, για να λέμε τα πράγματα ως έχουν). Ένα το κρατούμενο.

Δύο. Φόρος ακινήτων. Οι άνθρωποι είναι άχρηστοι. Καλά, είναι γνωστό αυτό θα μου πείτε, αλλά πλέον το λέμε και το υπογράφουμε. Υπάρχει και βούλα. Δυο-τρία χρόνια τώρα μας έχουν πρήξει με το «χαράτσι». Ότι ήταν έκτακτο, αλλά αναγκαίο μέτρο. Ότι ήταν άδικο έτσι όπως εφαρμόστηκε και ότι θα το διορθώσουμε και τα λοιπά και τα λοιπά. Η ουσία, όμως, είναι πως κάθε φορά που το διορθώνουν το κάνουν και χειρότερο! (Μία είναι η βάση μιας δίκαιης διόρθωσης και δεν υπάρχει άλλη. Ένας φόρος, με αφορολόγητο, επί του συνόλου της περιουσίας). Αυτό έχει φέρει σε απόγνωση τον κόσμο, και τους βουλευτές της συμπολίτευσης στα κάγκελα. Οι άνθρωποι δεν τραβάνε άλλο. Δέκα-δέκα πάνε στου Στουρνάρα και κλαίγονται. Ιδίως οι επαρχιώτες. Κάνε κάτι του λένε, γιατί θα βγουν απ’ τα χωράφια και θα μας κυνηγάνε με τις φρέζες…

Τρία. ΕΡΤ. Η απίστευτη διαχείριση του θέματος, το πραξικόπημα του καλοκαιριού, κατέληξε εκεί όπου κατέληξε. Στην εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο. Αναπόφευκτο. Καθότι η χοντρή πρώτη μαλακία θα διορθωνόταν μόνο με μια δεύτερη (βαρύτερη ή ελαφρότερη δεν έχει σημασία). Βγαίνουν οι ΔΗΜΑΡίτες την προηγούμενη και λένε… ok, έπεσαν οι μάσκες με την ΕΡΤ το καλοκαίρι, αλλά δεν γ@μ!έται... τώρα έχουμε ΔΤ και θα στέλνουμε κι εμείς τους δικούς μας εκεί πέρα, ώστε να λένε ό,τι θένε. (Μη χάσουν τα παιδιά το επικοινωνιακό μετερίζι της ΔΤ, προς Θεού!). Έρχεται κι η τρόικα και λέει. Ή θα μπορούσε να πει (επίσης δεν έχει σημασία). Τι θα γίνει ρε παλληκάρια με την ΕΡΤ; Για τελειώνετε εκεί πέρα, γιατί παρατράβηξε το πράγμα. Παίρνετε και την προεδρία σ’ ένα μήνα. Δεν μπορεί να έχετε δύο «κρατικές» τηλεοράσεις. Λήξτε το. Έτσι όπως σκατά τα κάνατε, δεν υπάρχει άλλη λύση. Έχουμε σοβαρότερα θέματα για ν’ ασχοληθούμε. Και μπαίνουν μέσα οι χωροφύλακες. Κι ενώ τα ΜΑΤ έπρεπε να είχαν μπει στην ΕΡΤ από το καλοκαίρι (με βάση τη λογική της συγκυβέρνησης δηλαδή), έτσι όπως πήγαινε το πράγμα μπορεί και να έμπαιναν ανήμερα (τής επετείου) του Πολυτεχνείου! Είχε δίκιο ο Άδωνις λοιπόν, όταν από τις στέπες της Ασίας τηλεγραφούσε... «επιτέλους!». Δεν έχουμε κυβέρνηση κύριοι… Πέντε μήνες κωλοβάρεμα πάει πολύ… 

Κι ενώ κάπως έτσι είναι τα πράγματα, με την συγκυβέρνηση να την βγάζει-δεν τη βγάζει μέχρι αύριο, έρχεται ο Τσίπρας και της δίνει το φιλί της ζωής. Πρόταση μομφής, λέει. Ξέρετε τώρα τι είναι η πρόταση μομφής. Ένα τερτίπι είναι, ώστε, επί της ουσίας, να βγαίνει από τη δύσκολη θέση η εκάστοτε εξουσία. Να κερδίζει χρόνο. Απόδειξη δε αυτού είναι το γεγονός πως ποτέ δεν έχει πέσει (στη χώρα μας τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες) κυβέρνηση από πρόταση μομφής (έτσι νομίζω δηλαδή). Απεναντίας, πρόκειται για μιαν ευκαιρία επανασυσπείρωσης τής πλειοψηφίας. Οπωσδήποτε για ένα φιλί της ζωής. Σώζεις τον καρδιακό προς στιγμήν. Και λέω «προς στιγμήν» γιατί, δεν υπάρχει περίπτωση, από την καρδιά του θα πάει… Εκεί λοιπόν όπου αναμένεις την πτώση των ΣαμαροΒενιζέλων από τα «μέσα» –θες για τα μέτρα που θα κληθεί να πάρουν, θες για το χαράτσι, θες για τους πλειστηριασμούς (α ναι, είναι κι αυτοί, τους ξέχασα), θες για την ΕΡΤ, θες για τόσα και για τόσα– εσύ αγαπητέ Αλέξη τους πετάς τη σανίδα σωτηρίας. Γιατί, αν είναι να μην καταψηφιστεί η συγκυβέρνηση την Κυριακή, πώς είναι δυνατόν να καταψηφιστεί την Δευτέρα ή την Τρίτη; Θέλω μιαν απάντηση...

Δύο τινά λοιπόν υφίστανται. Ή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλαβαίνει τι του γίνεται, ή δεν γουστάρει να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Τρίτο δεν υπάρχει. Αν υπάρξει, θα βρεθώ στην… πολύ δύσκολη θέση (μετά χαράς δηλαδή!) να κατεβάσω την ανάρτηση την Κυριακή το βράδυ…