η surf-jazz του KAI WINDING

Ένας από τους πιο διάσημους τρομπονίστες των fifties και των sixties ήταν οπωσδήποτε και ο Δανός, αλλά… Αμερικανός Kai Winding (1922-1983). Γνωστός από τις συνεργασίες του με τον άλλον μεγάλο του οργάνου J.J. Johnson, ο Kai Winding διέπρεψε στην «χαλαρή» πλευρά της jazz – την pop-jazz, ή όπως αλλιώς την αποκαλέσουμε.

Ας πούμε το 1963, πάνω στην τρέλα του surf, φτιάχνει ένα πολύ προχωρημένο (για τα jazz δεδομένα) άλμπουμ –στο “Soul Surfin’” [Verve] αναφέρομαι– συνεργαζόμενος με τον κιθαρίστα Kenny Burrell, τον Jean-Jacques Perrey(!) στα Ondioline μπλιμπλίκια και τον Creed Taylor στην παραγωγή. Με… σερφάτο εξώφυλλο και με κομμάτια όπως το απίστευτο “Surf bird” του Claus Ogerman, τον ύμνο της σανίδας “Pipeline” (των Chantays), το θρυλικό “More” (των Riz Ortolani και Nino Oliviero από το OST τού Mondo Cane), αλλά και με μερικά πολύ «έξυπνα» δικά του, όπως το φερώνυμο “Soul surfin’” ή το “Tube wail”, ο Kai Winding δίνει ένα απολαυστικό όσο και διαχρονικό long play, που θα ακούγεται… όσο θα υπάρχουν θάλασσες και κύματα.

Μάλιστα, ως συνέχεια του “Soul Surfin’” μπορεί να λογιστεί το “Mondo Cane #2” [Verve, 1964], αφού η λογική, κι εδώ, είναι η ίδια με εκείνη του προηγούμενου LP (ο Creed Taylor είναι εξάλλου στην παραγωγή, όπως και ο Jean-Jacques Perrey στα ηλεκτρονικά), με τη διαφορά πως ο Les Spann έχει αντικαταστήσει στην κιθάρα τον Kenny Burrell. Το αποτέλεσμα είναι ένα ακόμη πρώτης διαλογής lounge-jazz LP, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως exotica φυσικά (με τα μέτρα, πλέον, του ’60). Πρωτότυπα και διασκευές εναλλάσσονται με τρόπο… επιστημονικό, ξεκινώντας από το “Mondo Cane #2” (του Oliviero) και καταλήγοντας στο “The struggle” (του Ogerman). 

Δύο ακαταμάχητα LP, που κυλάνε 50 χρόνια μετά σαν (θαλασσινό) νεράκι.