δύο CD της Puzzlemusik

Καινούριο ελληνικό συγκρότημα (καινούριο στην δισκογραφία, καθότι υφίστανται από το 2009), οι Playground Theory είναι μία τριμελής μπάντα (Δημήτρης Νέγκας synths, πιάνο, στίχοι, Μάρσια Ισραηλίδη φωνή, στίχοι, synths, πιάνο, Βαγγέλης Κατσουλάκης ντραμς) με κάπως… 80s ήχο. Και εννοώ –για να μην παρεξηγηθώ– πως δεν πρόκειται για ένα σχήμα που επιθυμεί να αναπαράγει, γραμμή προς γραμμή, μία ηχητική φόρμα 25ετίας (με διάθεση απλώς νοσταλγική), αλλά για μια σύγχρονη μπάντα που μεταχειρίζεται τα σύνθια, ας πούμε, περισσότερο από τις κιθάρες (αν και τούτες δεν απουσιάζουν).

Τα τραγούδια των Playground Theory έχουν ενδιαφέρον. Με στίχους απλούς και ολιγόλογους (στην αγγλική) που περιστρέφονται γύρω από σύγχρονα (προσωπικά) αδιέξοδα και με μουσικές που κατακρατούν κάτι από την romance συγκροτημάτων όπως οι Cocteau Twins ή οι δικοί μας Film Noir της ιδίας εποχής, οι Playground Theory οικοδομούν έναν τραγουδιστικό κόσμο, ο οποίος παίρνει χρώματα και από έτερα όργανα (μπάσο, κιθάρα), αλλά βασικά από το τσέλο της Βαρβάρας Τσότρα (με τα μέρη του να είναι γραμμένα –πλην ενός track– από τον Χρήστο Αλεξόπουλο). Το αποτέλεσμα, σε κάθε περίπτωση, είναι άξιο λόγου. Κυρίως γιατί αυτό το ρομαντικό «κάλυμμα», που είναι ευδιάκριτο όχι μόνο στα αργά κομμάτια, μα ακόμη και στα up-tempo, ξέρει να το «υφαίνει» με αποδοτικό τρόπο η τραγουδίστρια του γκρουπ Μάρσια Ισραηλίδη. Με φωνή λοιπόν που διαπερνά σχεδόν όλες τις συνθέσεις τού “Speaking of Secrets” (2013) χαρακτηρίζοντάς τες, με καλο-επεξεργασμένες μελωδίες που αποδίδονται κυρίως από τα πλήκτρα (σύνθια και πιάνο) και εν τέλει με όμορφα τραγούδια όπως το “Toes tense”, το “Desire” ή το “Sunshine” (ιδίως αυτό), οι Playground Theory προτείνουν ένα 40λεπτης διάρκειας άλμπουμ, που έχει πράγματα να πει, φανερώνοντας (και αυτό) το «βάθος» της ελληνικής σκηνής.

Πέντε χρόνια μετά το “Heaven for Dogs” [Run Devil Run, 2008], οι Jane Doe (από τη Θεσσαλονίκη;) επανέρχονται μ’ ένα επόμενο ολοκληρωμένο άλμπουμ, που φιλοδοξεί, αυτή τη φορά, να μην περάσει απαρατήρητο. Και θα είναι πολύ κρίμα δηλαδή αν συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα με ξεκάθαρο δικό της ήχο, με πολύ αξιόλογα τραγούδια και βασικά με πλήρη γνώση τού που ακριβώς βρίσκεται και που πατάει. Οι Jane Doe είναι βασικά εξαμελείς (Stratos Doe ντραμς, κρουστά, Dionisis Doe μπάσο, Nikos Doe κιθάρες, Moss Doe στίχοι, Alkis Doe κιθάρες, Antonis Doe κιθάρες), αλλά στην πορεία προστίθενται στο ηχητικό πλάνο τους κι άλλες κιθάρες, μπάσο και κρουστά, μα ακόμη και πιάνο, τσέλο, βιολί και τρομπέτα. Τα τραγούδια τους, έτσι όπως παρατάσσονται στο “The Enormous Head of King Splendid” (2013), είναι στιβαρά (τρίλεπτης και τετράλεπτης, κυρίως, διάρκειας – υπάρχουν και μεγαλύτερα στο χρόνο) και είναι κάπως δύσκολο να τα χαρακτηρίσεις με μια λέξη. Είναι, μοιάζουν, κυρίως «αμερικανικά» –αν και δεν απουσιάζουν τα ευρωπαϊκά ρομαντικά στοιχεία–, άλλα διαθέτουν μία «πάνκικη» διάσταση, άλλα όμως είναι πιο λυρικά, σχεδόν «δωματίου». Τι τα ενοποιεί; Βασικά η ηχογράφηση και η μίξη του Νικόδημου Τριαρίδη, ο οποίος προσθέτει στα... μέλη του γκρουπ ένα ακόμη – το στούντιο. (Το “Hate song”, για παράδειγμα, είναι ένα πολύ καλό δείγμα της δουλειάς τού Τριαρίδη). Κάτι που ξεχωρίζει, περαιτέρω, στα κομμάτια των Jane Doe είναι η στιχουργική τους δεινότητα. Αν και δεν αναγράφεται στο booklet (το διάβασα σ’ ένα δελτίο Τύπου) να πω πως τα τραγούδια τους είναι εμπνευσμένα από ποικίλα λογοτεχνικά κείμενα (βιβλία των Ray Bradbury, Joseph Conrad, Tom Robbins, Boris Vian, Haruki Murakami κ.ά.), καθοδηγούμενα έτσι σε υπαρξιακές και φιλοσοφικές ατραπούς.

Δεν ξέρω αν αποτελεί πρόβλημα η μεγάλη διάρκεια τού “The Enormous Head of King Splendid” (ξεπερνά την μία ώρα)· κάπου το διάβασα αυτό. Δεν το αντιλήφθηκα. Τα κομμάτια των Joe Doe είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Και καθώς το άλμπουμ κυλά, νοιώθεις όλο και περισσότερο την εσωτερική δομή και ορμή του, απολαμβάνοντας tracks καθ’ όλη την διαδρομή του· όπως το “Killing innocence” π.χ. που είναι δωδέκατο στη σειρά. Δεν έκαναν κατάχρηση χρόνου οι Θεσσαλονικείς(;). Τον άξιζαν και με το παραπάνω.

Επαφή: puzzlemusik@gmail.com