στο Παλάς Παγκρατίου…

Πέρασα πριν λίγο έξω από το Παλάς, στο Παγκράτι, και είδα να προβάλλεται (σε επανάληψη φυσικά) μια ταινία που μου άρεσε και που πέρασε μάλλον απαρατήρητη, όταν πρωτοπροβλήθηκε τη σεζόν 2009-2010. Επειδή είχα γράψει δυο λόγια γι’ αυτήν, όταν το blog δεν είχε πάρει ακόμη μπροστά (Μάρτιος 2010), θυμήθηκα την παλαιά ανάρτηση και την ρίχνω ξανά, ελπίζοντας να στείλω καμμιά ψυχή στου γερο-Μαθιού το σινεμά… Τρείς ταινίες ένα δεκάρικο…

Ο λόγος για το Celda 211. Μία ισπανική περιπέτεια «φυλακής», γυρισμένη από κάποιον Daniel Monzon. Η ταινία άξιζε. Μου θύμισε τις παλιές καλές στιγμές του είδους· το σπουδαίο The Glass House (1972) του Tom Gries με τον Vic Morrow και τον Alan Alda. Μου έκανε επίσης εντύπωση το ύφος και το στυλ της, που ήταν πολύ αμερικανικό. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό –για τέτοιου τύπου φιλμ, μάλλον είναι καλό–, πάντως παραμένει άξιον απορίας (και θαυμασμού) το πόσο έχει προχωρήσει το ισπανικό σινεμά. Αν μπορεί να φέρει εις πέρας τέτοιου τύπου ταινίες, τότε δεν του λείπει τίποτα.
Δεν έχω υπ’ όψιν μου τι εντυπώσεις άφησε το Κελί 211 στην Ελλάδα. Μάλλον πέρασε στο ντούκου. Η περιπέτεια ποτέ δεν ήταν το φόρτε της κριτικής… Ένας φίλος που την είχε δει πριν από μένα –και τη συζητήσαμε– μου είπε ότι δεν του άρεσε πολύ, γιατί είχε στοιχεία… αναληθοφάνειας. Εγώ θα έλεγα πως όλο το φιλμ σεναριακά στηρίχθηκε σε μια «γκαντεμιά» (εδώ κολλάει το «αναληθοφανές»), επιχειρώντας να συνδέσει –γόνιμα– στοιχεία μελό, με πολιτικές αναφορές στην ΕΤΑ και άλλα τινά.

Προσωπικώς δεν μ’ ενοχλούν τα «ψεύτικα» στοιχεία στις ρεαλιστικές ταινίες (σινεμά βλέπουμε, μην το ξεχνάμε αυτό), από τη στιγμή που μπορεί –έστω και στη σφαίρα του απίθανου τοποθετημένα– να συμβούν. Το ζήτημα είναι τι βγαίνει στο τέλος. Ποιο είναι το ζουμί… Και στο Κελί 211 το ζουμί δεν είναι καθόλου χολιγουντιανό. Ξερνάς ακόμη και με ευρωπαϊκές ταινίες, που υιοθετούν απερίγραπτα φινάλε προκειμένου να εισέλθουν στην αμερικανική αγορά. Το ότι ο Ισπανός αποφασίζει να βγάλει από τη μέση τούς κατά τεκμήριο «θετικούς» και «αθώους» χαρακτήρες της ταινίας του σου αφήνει μία… σινεφιλική χαρά. Περισσότερη όμως χαρά παίρνεις, όταν επιλέγει, ως επιζήσαντες από το μακελειό του τέλους, τα «καθάρματα». Τον Κολομβιανό κατ’ αρχάς (που για μένα δρα ως από μηχανής θεός – όχι για σεναριακούς λόγους) και, κυρίως, το αφεντικό των φυλακόβιων (σπουδαίος ο Luis Tosar), που μπορεί ναι μεν να είναι εγκληματίας-ισοβίτης, αλλά διεκδικεί (και τις κερδίζει) δάφνες αγωνιστή μέσα στη μικροκοινωνία της φυλακής. Έτσι το βλέπω…