LEMONOSTIFEL «εύκολοι», αλλά με στυλ…

Κάποια πρώτα βιογραφικά έτσι όπως τα διαβάζω από ένα δελτίο Τύπου είναι χρήσιμα, πριν μπούμε παραμέσα… «Οι Lemonostifel δημιουργήθηκαν στη Θεσσαλονίκη το 2007(…) και ηχογράφησαν τον πρώτο τους δίσκο το 2008 με ηχοληψία και mastering του Χρήστου Μέγα. Από το 2011 μπήκαν στην παρέα νέα μέλη και ηχογράφησαν τον δεύτερό τους δίσκο με ηχοληψία και mastering του Τίτου Καργιωτάκη και του Χρήστου Χαρμπίλα.(…) Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε CD το 2012 και διανεμήθηκε από την All Together Now. Από την 1η Ιουλίου 2013 κυκλοφορεί σε 300 κόπιες σε μπλε βινύλιο από τις Liquid Bass Records και Eye 5 Records». Να πω λοιπόν πως Lemonostifel είναι οι Νέστορας Καποδίστριας ακουστική, ηλεκτρική κιθάρα, Γαβριήλ Χρυσικόπουλος ηλεκτρική κιθάρα, μπουζούκι, τρομπέτα, Παναγιώτης Μανουηλίδης ηλεκτρικό μπάσο, Νίκος Μαγνήσαλης τύμπανα, Χάρης Βορεάδης, κρουστά, προηχογραφημένα, παιδικά πλήκτρα, Νίκος Παπαϊωάννου τσέλο, Βαγγέλης Βραχνάς τρομπέτα και πως το καλοσχεδιασμένο δεύτερο φερώνυμο άλμπουμ τους [Liquid Bass/ Eye 5 Records, 2013] είναι ένα ακόμη κομμάτι του puzzle που αποκαλείται σύγχρονη ελληνική σκηνή, με πολλά, και με ωραίο τρόπο τοποθετημένα, στοιχεία vintage αναφορών.

Χονδρικώς θα σημείωνα πως ένας συνδυασμός rock και jazz βρίσκεται πίσω από τις συνθέσεις των Lemonostifel, αλλά επειδή το σκέτο “rock” και η σκέτη “jazz” δεν σημαίνουν τίποτα, καλόν είναι να πω πως συγκροτήματα τύπου Calexico θα πρέπει «να λένε» στους φίλους μας· παρότι τόπους-τόπους ακούγονται πιο… βαρείς. Κι αυτό κυρίως εν σχέσει με τα rock όρια του άλμπουμ τους, καθώς τα υπόλοιπα, τα jazz, είναι κάπως πιο περιπλεγμένα. Βασικά, έχουμε να κάνουμε μ’ εκείνο το είδος της jazz, ας την πω jazz δηλαδή, που επιχειρεί να συνδυάσει στοιχεία από το κλασικό easy listening με τα tijuana ηχοχρώματα και την κινηματογραφική μουσική του Γιάννη Σπανού («Εκείνο το καλοκαίρι» π.χ.) από τη μια μεριά, με στοιχεία απλοποιημένης πρωτοπορίας (Pascal Comelade φερ’ ειπείν) από την άλλη. Σε κάθε περίπτωση το πάντρεμα είναι επιτυχές και κομμάτια όπως το «Γλυκό του κουταλιού» και το «Τσάλα Μοργκάνα» συγκαταλέγονται μεταξύ των ωραιοτέρων ελληνικών που άκουσα εντός της χρονιάς που φεύγει.

Επαφή: www.liquidbass.gr, www.eye5records.gr