Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

ο ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ στον Τσίμα

Την Τρίτη το βράδυ… ας πούμε ότι στήθηκα στο MEGA για να δω την Έρευνα του Παύλου Τσίμα, την σχετική με τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο υπότιτλος της εκπομπής ήταν κάπως έτσι, ή ακριβώς έτσι: «50 χρόνια κομμάτια: Ο Διονύσης Σαββόπουλος αυτοβιογραφείται». 
Να το πω από την αρχή; Ας το πω… 
Επρόκειτο για μία από τις πιο βαρετές εκπομπές με θέμα τον Σαββόπουλο, που μετέδωσε ποτέ τηλεοπτικός σταθμός. Έρευνα; Ανύπαρκτη. Καίριες ερωτήσεις; Ανύπαρκτες. Επί της ουσίας διάλογος; Ανύπαρκτος. Βεβαίως θα πει κάποιος πως ο Σαββόπουλος έπαιζε σχεδόν μόνος του στο γήπεδο, καθότι… αυτοβιογραφείτο. Δεν είναι όμως έτσι. Ο δημοσιογράφος ήταν εκείνος που καθόριζε την πορεία και την εξέλιξη της συζήτησης. Εκείνος ήταν υπεύθυνος για το πολυ-χρησιμοποιημένο και πενιχρό αρχειακό υλικό, ο ίδιος έθετε το πλαίσιο της συνολικής τηλεοπτικής διαδρομής. Βεβαίως και ο Σαββόπουλος δεν βοήθησε καθόλου προς την θετική κατεύθυνση. Κουρασμένος και σαν να βαριόταν έλεγε μονίμως πράγματα που τα έχει ξαναπεί, και μάλιστα με τα ίδια ακριβώς λόγια! 
Είμαι, δηλαδή, σχεδόν σίγουρος πως το 90% όσων ακούστηκαν στην εκπομπή τού Τσίμα έχουν ξανακουστεί αλλού. Ακόμη κι εκείνη την παραφθορά (δυστυχώς) του τελευταίου στίχου από την «Παράγκα»… κι ο χαφιές που μας ακολουθεί… την είχα ακούσει στην συναυλία του Σαββόπουλου με την Ορχήστρα των Κυκλάδων, στο Θέατρο Απόλλων της Ερμούπολης πριν λίγο καιρό (ενώ είχε ακουστεί και στο Gagarin 205). Κι είναι αυτή η παραφθορά που μου προξένησε αλγεινή εντύπωση.
Εξομολογούμαι κάτι. Δεν θα έγραφα ούτε δυο λόγια για την εκπομπή του Τσίμα, αν δεν χτυπούσε μέσα μου τόσο άσχημα εκείνη η στιχουργική αλλαγή. Περί τίνος ακριβώς επρόκειτο;
Όλοι γνωρίζουμε το τετράστιχο… Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι/ είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας/ είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας/ κι ο χαφιές που μας ακολουθεί.
Στην… νεότερη εκδοχή του τραγουδιού η συγκεκριμένη στροφή είναι διαμορφωμένη ως εξής… Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι/ είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας/ είναι η γόπα που μάζεψε ένας μάγκας/ κι ο μπαχαλάκης, κι ο χρυσαυγίτης που μας ακολουθεί. [sic] και ξανά [sic] και ξανά-μανά [sic]…
Δεν ξέρω αν χαϊδεύει άλλα αυτιά, πέραν των δικών του, ο Σαββόπουλος (δεν θέλω να το υποθέσω, ούτε να το δεχθώ, παρότι το «πακέτο» ταιριάζει γάντι με την εκπεφρασμένη άποψη της lead δημοσιογραφικής ομάδας του μεγκαλοκάναλου), όμως είναι προφανές πως κανένα τραγούδι δεν αποκτά a priori επικαιρική όψη επειδή ο δημιουργός του θ’ αποφασίσει, εν μία νυκτί, ν’ αλλάξει έναν ιστορικό στίχο, κλείνοντας το μάτι του στην επαίσχυντη θεωρία των… δύο άκρων.
Ο μπαχαλάκης δεν έχει ουδεμία σχέση με την Αριστερά –πόσες φορές θα πρέπει να το πούμε δηλαδή;–, είναι εχθρός της Αριστεράς και αδελφός του χρυσαυγίτη. Και οι μεν και οι δε υφίστανται μόνο για να πλήξουν κάθε διεκδικητικό αγώνα, να τρομοκρατήσουν και να συκοφαντήσουν τον κόσμο, είτε πλαγίως (οι του μπάχαλου) είτε με άμεσο τρόπο (οι χρυσαυγίτες).
Να μας διευκρινίσει, λοιπόν, ο Διονύσης Σαββόπουλος τι εννοεί όταν τραγουδά «κι ο μπαχαλάκης, κι ο χρυσαυγίτης που μας ακολουθεί». Είναι τα… δύο άκρα που φοβίζουν με τον ίδιο τρόπο τον φιλήσυχο νοικοκύρη και την… καλοσυνάτη νοικοκυρά, ή είναι το μακρύ χέρι των ελίτ, που θέλουν τον άνθρωπο ξεκατινιασμένο, φοβισμένο, ικανό μόνο να διασύρεται για 2-3 κατοστάρικα (αν τα βρίσκει και αυτά) ή να σκαρφαλώνει στο ικρίωμα;
Αν η «Παράγκα» έχει μιαν αξία ως διαχρονικό άσμα είναι ακριβώς γιατί θίγει (ήδη από το ’65) ζόρικα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Και αν ο χαφιές ήταν διαρκώς πίσω από την ανάσα του αριστερού Σαββόπουλου των sixties (οργανωμένος στην ΕΔΑ να υπενθυμίσω), τώρα δεν φαντάζομαι κανέναν μπαχαλάκη και κανέναν χρυσαυγίτη που να του κάνει τη ζωή δύσκολη, παίρνοντάς τον στο κατόπι. Και αν τότε ο χαφιές αντιπροσώπευε την καθημερινή τυραννία του αριστερού Έλληνα (των μισών Ελλήνων δηλαδή), τώρα οι μισοί Έλληνες υποφέρουν από την προτεσταντική/ τιμωρητική οικονομική βία που επιβάλλουν οι ελίτ, υποφέρουν από την ύφεση (την μακρύτερη καταγραμμένη σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου εν καιρώ ειρήνης, ου μην αλλά και πολέμου), υποφέρουν από την ανεργία, την απόδραση των νέων από τα πάτρια, υποφέρουν από την απέλπιδα προσπάθεια να διασώσουν την πατρογονική περιουσία τους, από την αγωνία να φανούν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς το ψευδοκράτος, από το τσαλάκωμα κάθε τιμής και κάθε αξιοπρέπειας.
Πότε θα τραγουδήσεις γι’ αυτά Διονύση Σαββόπουλε;
Κι επειδή δεν έχεις πλέον τον τρόπο να βάζεις λέξεις την μία δίπλα στην άλλη, κι όλες μαζί σ’ ένα πεντάγραμμο (όπως έκανες κάποτε), προτείνω να προσέξουμε, κι εσύ, κι εμείς, κι οι άλλοι, τα λόγια ενός σοφού έλληνα συναδέλφου σου, γραμμένα πέρυσι το καλοκαίρι λίγες ημέρες πριν φύγει απ’ τη ζωή… 
«(…)Βλέποντας τους ανθρώπους αυτούς που μας κυβερνούσαν και μας φέρανε στο σημείο που είμαστε να ευαγγελίζονται αναβαθμίσεις, εξυγιάνσεις και αναπτύξεις, είναι να σκάσεις! Η δικαιολογία ότι χρειάζονται βαθιές τομές για να θεραπευτούνε τα διάφορα έστω νοσήματα από τα οποία πάσχει σήμερα η χώρα δεν είναι σίγουρο ότι είναι σωστή. Έχουμε ήδη υποστεί τόσες βαθιές ‘τομές’, τόσες μαχαιριές που δεν αντέχουμε άλλο. Εν ονόματι λοιπόν των χειρονομιών αυτών, των βαθέων ‘τομών’ (κατά τη γνώμη των κυβερνώντων) έχει καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού και το μόνο που επιτυγχάνεται από τις διάφορες εξαγγελίες και δηλώσεις των είναι ότι προσθέτουν στον ελληνικό λαό και διαιωνίζουν μια βαθιά θλίψη. Φτάνουνε πια οι θλίψεις και οι ‘τομές’. Δεν αντέχουμε άλλο(…)».
Νίκος Μαμαγκάκης, 13/6/2013

20 σχόλια:

  1. Tυχαια ειδα την εκπομπή & συμφωνω μαζι σου.Θα 'πρεπε ολοι οι επωνυμοι (καλιτεχνεs αθλητεs κλπ) όταν τουs δινεται η ευκαιρια να διαμαρτύρονται για τη κατασταση & όχι να κανουν τα πραγματα χειροτερα με τετoιεs συμπεριφορεs. Eπι τη ευκαιρια θυμαμαι προπερσι με τη κατακτηση τηs ευρωλιγκαs του μπάσκετ από τον οσφπ στη Κωσταντινουπολη ένα δημοσιογραφο να αναφαιρεται στον Κ.Παπανικολαου στο ποσο περιφανουs εκανε τουs Ελληνεs και το παληκαρι προs τιμη του του ειπε ότι ο Ελληναs δεν εχει να φαει τι να του πω εγω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ok, ο καθένας από εμάς μπορεί να είναι… στον κόσμο του, οι κόσμοι όμως των πολλών με κάποιο τρόπο πρέπει να επικοινωνήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. συγχαρητηρια για το θαρρος σου να θιξεις μεχρι και τα "ιερα τερατα".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ’ ευχαριστώ. Δεν πρόκειται όμως για θέμα «θάρρους». Τις (μελαγχολικές) σκέψεις μας καταγράφουμε.

      Διαγραφή
  4. Στο Gagarin είχε πει μόνον για τον μπαχαλάκια....
    πιθανόν δεν είχε ανακαλύψει ακόμη τον χρυσαυγίτη
    και έκανε και την αλλαγή του στίχου με αυτόν τον γνωστό Σαββοπουλικό στόμφο, μην και δεν το πιάσουμε το νόημα
    κρίμα γιατί ήταν μια καλή συναυλία τότε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο ίδιος δασκαλίστικος στόμφος υπήρχε και στην εκπομπή του Τσίμα. Η προσθήκη του χρυσαυγίτη δεν έσωσε την κατάσταση. Μάλλον την έκανε πολύ χειρότερη.

      Διαγραφή
    2. Είχα πάντα την εντύπωση πως τα τραγούδια του Σαββόπουλου ήταν πολύ πιο υπολογισμένα απ’ ότι τα παρουσίαζε και είχαν σαν κύριο στόχο (κυρίως από «τα τραπεζάκια έξω» και μετά), προσπαθώντας αν όχι «να εκφράσουν, γειτονεύοντας με τα φαναράκια» των ανέμων της κοινωνίας, την απόκτηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κομματιού της πνευματικής ηγεσίας αυτού του τόπου (κι ότι αυτό συνεπάγεται: δόξα, χρήμα και κυρίως εξουσία). Άλλοτε με πολύ μεγάλη επιτυχία, άλλοτε (από λάθος …εκτίμηση) σπάζοντας τα μούτρα του. Πάντα όμως στο πλευρό της εκάστοτε πολιτικής πλειοψηφίας. Τώρα που το ταλέντο τον εγκατέλειψε, ορισμένες στιγμές είναι πραγματικά ανυπόφορος, και σε ό,τι λέει και σε ό,τι τραγουδάει…

      Ι.Χ.

      (Ι.Χ. επίτρεψέ μου να δημοσιεύω το σχόλιό σου χωρίς έναν «προσωπικό» χαρακτηρισμό. Φ.Τ.)

      Διαγραφή
  5. ''Οι Έλληνες υποφέρουν από την προτεσταντική/τιμωρητική οικονομική βία που επιβάλανε οι ελίτ ''.
    Το 2009,την τελευταία χρονιά πριν την χρεοκοπία, το ελληνικό κράτος ξόδεψε 124,7 δισ ευρώ,
    ενώ είχε έσοδα 88,6 δισ ευρώ.
    Ήτοι, έλλειμμα 36,1 δισ ευρώ.
    Οι ελίτ των προτεσταντών έφταιγε για αυτό ?
    Θεοχάρης Μιχαήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατ’ αρχάς θα σας παρακαλέσω όταν κάνετε copy-paste δικά μου γραφόμενα να διατηρείτε την ορθογραφία μου.

      Φυσικά και έφταιγε η ελίτ των προτεσταντών, καθότι η κρίση στην Ελλάδα (και στον υπόλοιπο νότο) προήλθε από την ανομοιογενή ανταγωνιστικότητα των χωρών της Ευρωζώνης. Τα ελλείμματα σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, και όχι μόνο στην Ελλάδα, δημιουργήθηκαν για να πάρει τα πάνω του το γερμανικό ισοζύγιο μετά την ενοποίηση (των Γερμανιών). Πώς θα στηριζόταν το γερμανικό πλεόνασμα, χωρίς το δικό μας έλλειμμα;

      Διαγραφή
    2. Οι φιλελέδες αρέσκονται να αναφέρονται στο έλλειμμα του 2009 (ο κος θεοχάρης μιχαήλ μάλιστα δεν αναφέρεται καν στο πρωτογενές έλλειμμα, όπως κάνουν άλλοι πιο επιεικείς). Όμως το 2009 είναι η χρονιά του ζενίθ της (παγκόσμιας, καπιταλιστικής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου για να μην ξεχνόμαστε) κρίσης.Την ίδια χρονιά η ιρλανδία είχε έλλειμμα 32% του ΑΕΠ (εμείς 15,5 αν πιστεψουμε τον παπακωνσταντίνου & Σια). Ταυτόχρονα παραβλέπει ότι από το 1995 έως το 2006 είχαμε πρωτογενή πλεονάσματα, πράγμα που αποδεικνύει αφ' ενός ότι το μόνο "κατόρθωμα" των μνημονίων, η επίτευξη δηλαδή πρωτογενούς πλεονάσματος -και μάλιστα σε μια θνήσκουσα οικονομία, και όχι σε μια αναπτυσσόμενη όπως τότε- είναι μια τρύπα στο νερό, αφού πρόκειται για εξαιρετικά φευγαλέο μέγεθος, και αφ' ετέρου ότι τα συνεχή πρωτογενή πλεονάσματα δεν αρκούν για να γίνει το χρέος βιώσιμο.Η χώρα καταστράφηκε και εξ αιτίας του ότι αναπαράγονται αυτές οι αφελείς μπακάλικες ερμηνείες ττων αιτίων της κρίσης - ενορχηστρωμένα από την πρώτη στιγμή του μνημονίου- προκειμένου να αποκρυβεί ότι με τις επιλογές του 2010 η χώρα βάδιζε κατ' ευθείαν στην καταστροφή, και προωριζόταν για ουκρανία του νότου,με ανάλογο βιοτικό επίπεδο, και επίπεδο δημοκρατίας, με ολιγάρχες (τους γνωστούς διαπλεκόμενους), κόμματα τύπου τιμοσένκο, ποτάμι κλπ, φασίστες στην κυβέρνηση και στους δρόμους κ.ο.κ

      Διαγραφή
    3. Οι πραγματικές αιτίες της κρίσης σκεπάζονται από την εγχώρια ελίτ τεχνηέντως (μέσω των δεσποτικών ΜΜΕ και των on line παπαγαλακίων τους) ούτως ώστε να μην επιτραπεί σε κανέναν να αμφισβητήσει, και πολύ περισσότερο να αντιδράσει, στις διαχρονικές και καταστροφικές επιλογές της. Ακόμη και το αναποτελεσματικό, αντιπαραγωγικό κ.λπ. δημόσιο, όπως το λένε (και είναι), είναι προϊόν δικών της επιλογών.

      Διαγραφή
  6. Και λίγα του ειπες και πολυ ηπια του τα ειπες.....
    βαζοντας δε στο τελος του κειμενου σου το σχόλιο του Μαμαμγκακη του δινεις μεγαλύτερη αξία απο ότι έχει
    και σαν συνθέτης και σαν μουσικός και σαν προσωπικότητα με αοψεις και λόγο στα κοινωνικά δρωμενα... Ουτε στο μικρό του δαχτυλακι δεν φτάνει τον Μαμαγκάκη....
    Συγκρίνεται ποσοτικά και πιοτικά και ποσοτικά το μοουσικό εργο τους?....επιασε και στο στομα του το Rory Gallagher..
    προσωπικές απόψεις βεβαια εκφραζω και ....."i am a million miles away" από την νοοτροπια του κου Σαββόππουλου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άλλου τύπου δημιουργός ο ένας, άλλου τύπου ο άλλος. Προσωπικώς δεν συγκρίνω – εννοώ πως δεν βρίσκω το λόγο για να το κάνω. Το τι μπορεί να λέει ο καθείς σε συνεντεύξεις κ.λπ. είναι άλλο θέμα – και αυτό, εν πάση περιπτώσει, έχουμε δικαίωμα να το κρίνουμε.
      Ο Μαμαγκάκης είναι, βεβαίως, πιο σύνθετη καλλιτεχνική περίπτωση με τεράστιο και σημαντικό έργο σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους (avant-garde, ηλεκτρονική, μπαλέτο, τραγούδι, σινεμά, θέατρο, πολλά… εδώ και στη Γερμανία), ο Σαββόπουλος είναι βασικά τραγουδοποιός. Και ο ένας και ο άλλος, όμως, έχουν γράψει αξεπέραστα τραγούδια.
      Αν δεν με απατά η μνήμη μου (κάπου το έχω διαβάσει εννοώ) ο Μαμαγκάκης ήταν εκείνος που συνέστησε τον Σαββόπουλο στον Αλέξανδρο Πατσιφά (Lyra), το 1965.

      Διαγραφή
    2. Όντως, Φώντα, ο Νίκος Μαμαγκάκης ήταν αυτός που πήγε στη ΛΥΡΑ τον Διονύση Σαββόπουλο το 1965. Ας δούμε λοιπόν πως ο τελευταίος περιγράφει τα σχετικά περιστατικά:

      Για να κυκλοφορήσω τον πρώτο μου δίσκο με βοήθησε ο Νίκος Μαμαγκάκης. Τον επισκεπτόμουν συχνά εκεί που καθόταν, σε κείνο το καραβάν- σεράϊ στην πλατεία Δεξαμενής. Έφτιαχνε τότε τον Ερωτόκριτό του και με ετοίμαζε για να τραγουδήσω. Είχα πολύ ωραίο στυλ για παραμυθάς, αλλά η φωνή μου ήταν απο τότε χάλια κι έτσι δεν έγινε τίποτε. Μου βρήκε όμως δουλειά στη Στοά κι επίσης με πήγε στη ΛΥΡΑ, την εταιρεία δίσκων του Πατσιφά και επέμενε να γυρίσω δίσκο. Σε παρακαλώ υπογράμμισε το «επέμενε», γιατί ο Πατσιφάς δεν με ήθελε με κανέναν τρόπο, επειδή κοτζάμ εκδότη τον αποκαλούσα «κύριε εργοδότα» και επειδή στην ακρόαση είχα τραγουδήσει τόσο εκκωφαντικά και εφιαλτικά τη Μαϊμού, που σηκώθηκε όλη η οδός Κριεζώτου στο πόδι και ήρθε η αστυνομία μπας και γίνεται έγκλημα. Απο τότε γινόταν έξαλλος όταν έμπαινα στο γραφείο του, πεταγόταν επάνω πολύ θυμωμένος και σχεδόν χτύπαγε τις γροθιές του στο ταβάνι, φωνάζοντας «όχι, δεν έχω απολύτως κανένα νέο για σας κύριε Σαββόπουλε»! Βέβαια, με την επιμονή του Νίκου Μαμαγκάκη, γύρισα τελικά τον πρώτο μου μικρό δίσκο. Ήταν τον Φεβρουάριο του ’65 κι ο δίσκος περιείχε τέσσερα τραγούδια: Εγερτήριο, Μια θάλασσα μικρή, Τα πουλιά της δυστυχίας και Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη.

      (Απόσπασμα απο συνέντευξη στον Γιώργο Πηλιχό, Ταχυδρόμος, Αύγουστος 1975, που αναδημοσιεύτηκε στην κασσετίνα Ο Σαββόπουλος στην ΛΥΡΑ, 1997)

      Διαγραφή
    3. Α μπράβο! Εκεί το είχα διαβάσει κι εγώ Αλέξη. Ευχαριστώ.



      Διαγραφή
  7. Θα παρακαλουσα τον Φωντα Τρουσα να μου επιτραπει ενα αυστηρως προσωπικο σχολιο.

    ''Καλοκαιρι - στην αρχη σαν εγχρωμο εργο στη Ταγγερη''

    Ολα τα αλλα που εχει πει για εμενα εχουν διαγραφει.
    Για την ακριβεια δεν υπηρξαν ποτε.

    ευχαριστω.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα δεν το συζητώ. Ο Σαββόπουλος εμφανίζει, συχνότατα, στιγμές καλλιτεχνικής ιδιοφυίας στα τραγούδια του (και δεν μιλώ για τα αριστουργήματα της νιότης του). Ακόμη και στο υποτονικό «Τραπεζάκια Έξω» ακούς το… «σαν το παράπονο στη φράση ‘εδώ και τώρα’» και λες… ok, χαλάλι του. Τα ξεχνάω όλα. Ή σχεδόν όλα…

      Παράκληση. Θέλω να γίνεται κατανοητός ο επικεντρωμένος τρόπος που γράφω –και όσα υποστηρίζω– και να μην παρεξηγούνται.

      Διαγραφή
  8. καλημέρα
    τωρα τους τοποθετησες στη πραγματική τους θεση τον καθενα
    συμφωνω μαζί σου απόλυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ο Σαββόπουλος έχει και άλλες φορές αλλάξει στίχους των τραγουδιών του ανάλογα με την εποχή που τα έχει πει.
    Χαρακτηριστικά στην συναυλία της ΕΦΕΕ της 19-4-1967 ,δύο μέρες πριν την δικτατορία, στο πρόγραμμα της εκδήλωσης ο στίχος από το τραγούδι, Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη ,που δεν είχε τότε ηχογραφηθεί ,ήταν :
    το δωμάτιο είναι κρύο και στενό κι ο Μπρένταν Μπίαν μ ένα – γιάλα – με προγκάρει
    γιατί τότε ήταν στην επικαιρότητα το έργο του Ένας Όμηρος.
    Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος ο Μπρένταν Μπίαν αντικαταστάθηκε με τον Τσιτσάνη.
    Στον πολιτευτή ενώ στο 45ρι ο στίχος είναι σαν τον αριστεροχουντισμό που σε βολεύει. έγινε στην Ρεζέρβα σαν τον σοσιαλισμό που σε βολεύει.
    Στο "Σαν τον Καραγκιόζη" στην εκτέλεση στο δίσκο "10 χρόνια κομμάτια" στον πρώτο στίχο λέει:
    ότι και να πω κάτι περισσεύει
    τρύπια είναι η αγάπη μας και δεν μας προστατεύει
    ενώ στο 45ρι:
    φίλους και εχθρούς στις φριχτές μας πλάτες
    όμορφα να σήκωνα σαν να` ταν επιβάτες.
    ο τελευταίος στίχος στο 45ρι έχει γίνει δεύτερος
    ο τρίτος και τέταρτος στίχος που υπάρχουν στο 45ρι παραλείπονται
    και στον 5ο το έλα στην παράσταση γίνεται : έλα Ηπείρου και Αχαρνών να σε γιουχαΐσω (εκεί ήταν το Κύτταρο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό με τον Μπρένταν Μπίαν δεν το ήξερα. Ευχαριστώ για την πληροφορία.

      Διαγραφή