o ΤΖΙΜΗΣ ΠΑΝΟΥΣΗΣ και ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ στην «Katyusha του ΚΚΕ»: oι αχρείαστες γραφικότητες μιας προαποφασισμένης ρήξης

Με τους λεγόμενους «σατιρικούς καλλιτέχνες» εκτός σκηνής γεννάται, συνήθως, ένα ζήτημα. Δεν ξέρεις πότε κάνουν πλάκα και πότε μιλάνε σοβαρά. Διαβάζεις συνεντεύξεις τους… και είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου. Κάποιοι από ’μας πετάνε ένα… «αμφιλεγόμενος» ή «αμφιλεγόμενο» και καθαρίζουν. Δεν είναι όμως έτσι.

Ο καλλιτέχνης μπορεί να είναι σατιρικός πάνω στη σκηνή (γιατί αυτή είναι η δουλειά του, ζει απ’ αυτό, μην το ξεχνάμε…), αλλά εκτός σκηνής αξίζει να απεκδύεται τα… σάβανα του Διονύσου και να λέει εκείνα που πιστεύει, πραγματικά, ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε. Δεν συμβαίνει. Διαβάζεις συνεντεύξεις του Πανούση και λες πως… μιλάνε ταυτοχρόνως δύο άνθρωποι. Πότε έτσι, πότε γιουβέτσι… Προσωπικά, αυτό το βρίσκω κουραστικό και το βαριέμαι αφόρητα. Δεν γίνεται να κατατριβόμαστε με το να αποκρυπτογραφούμε το κάθε υπομειδίαμα… «τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης».

Το ένα από τα δύο τελευταία τραγούδια του Τζίμη Πανούση, που κυκλοφόρησαν πριν λίγες μέρες με το περιοδικό ΜΕΤΡΟ, έχει τίτλο «H Katyusha του ΚΚΕ» και είναι τραγουδισμένο από τον ίδιο και τον Γιάννη Αγγελάκα (το άλλο είναι η «Υγιεινή διαστροφή», ένα… dubstep με την Κατερίνα Στανίση). Η μουσική του πρώτου είναι βασισμένη στην πασίγνωστη σύνθεση του σοβιετικού Ματβέι Μπλάντερ «Κατιούσα», πάνω στην οποία στηρίχθηκε και ο «Ύμνος του ΕΑΜ». (Στα sixties η ίδια σύνθεση έγινε γνωστή στο ποπ στερέωμα ως «Καζατσόκ»).

Απρόσμενη, σε πρώτη φάση, συνεργασία – αυτή του Αγγελάκα με τον Πανούση. Όταν ο πρώτος ξεκινούσε με τις Τρύπες, ο Πανούσης είχε πιάσει ήδη κορυφή. Μπορεί να μην έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας –ο Πανούσης είναι 61 και ο Αγγελάκας 56–, αλλά αυτή η εξαετία ήταν καθοριστική στα μέσα του ’80.

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/55569