ο ΓΙΑΝΝΗΣ Γ. ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ ως οδηγός της ελληνικής πρωτοπορίας

Ο Γιάννης Γ. Παπαϊωάννου (1915-2000) υπήρξε μία σημαντική προσωπικότητα στο χώρο της ελληνικής μουσικής ζωής, αλλά και γενικότερα της Τέχνης (κυρίως στις δεκαετίας του ’60 και του ’70), επηρεάζοντας και διαμορφώνοντας με τις πρωτοβουλίες και τα κείμενά του πλήθος κατευθύνσεων και δράσεων. Αν και ο ίδιος είχε σπουδάσει, βασικά, αρχιτέκτων-μηχανικός στο Μετσόβιο και βεβαίως μουσική (πιάνο, σολφέζ, αρμονία, αντίστιξη…), στην πράξη ασχολήθηκε με πολλά και διαφορετικά τεχνικά και καλλιτεχνικά αντικείμενα, επιχειρώντας να βρει τις μεταξύ τους συνδέσεις – ενώ όταν εκείνες δεν υπήρχαν φρόντιζε να τις δημιουργήσει.

Μεταφέρω το μέρος ενός παλαιού βιογραφικό του (το κάνω γιατί έχει νόημα), συνταγμένο την άνοιξη του ’72 (περιοδικό Διάλογος, τεύχος 8), εκεί που περιγράφεται ως… «αρχιτέκτονας, μουσικολόγος, ερευνητής, πιανίστας, μελλοντολόγος, οργανωτής, αισθητικός, στυλοβάτης μεγάλου τεχνολογικού ινστιτούτου, στοχαστής, συνθέτης γνώσεων και παρατηρητής τάσεων» και πως η περίπτωσή του αποτελεί τελικά… «μια σπάνια επιβίωση του συνολικού Αναγεννησιακού Ανθρώπου».

Η αλήθεια είναι πως αυτή η πολυπραγμοσύνη του Γ.Γ. Παπαϊωάννου τον έφερε από νωρίς σε κόντρα με άλλα πρόσωπα του χώρου (τον «πάπα» της σύγχρονης μουσικοκριτικής στην Ελλάδα Γιώργο Λεωτσάκο ή τον συνθέτη και συγγραφέα Χάρη Βρόντο, για να σημειώσω μόνο δύο) και τούτο γιατί τον διέκρινε (τον Παπαϊωάννου) μία κάπως περίεργη αντίληψη για την «ελληνικότητα», που αφορούσε και στον τρόπο που τοποθετούσε τη σύγχρονη ελληνική μουσική μέσα στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Εκείνο που τώρα λέω είναι πως, ορισμένες φορές, συναντούσες μιαν υπερβολή στα γραπτά του, που άγγιζε τα όρια της εκζήτησης, ή και της αυταρέσκειας ακόμη.

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/artwalk/55096