MATCHIN’ PUNCHIES ένα νεανικό ελληνικό rock duo

Εμένα αυτή η τάση, να βγαίνουν συγκροτήματα, συνεχώς, παίζοντας rock άνευ μπάσου δεν μου αρέσει. Και δεν μου αρέσει όχι γιατί έχω κανένα… μεταφυσικό κόλλημα με το ελάχιστο δυνατό rock trio (κιθάρα, μπάσο, ντραμς), αλλά γιατί εκείνο που φθάνει κάθε φορά στ’ αυτιά μου ακούγεται «κάπως». Άλλοτε χωρίς βάθος, άλλοτε μισό και άλλοτε μετέωρο (αφού τα ντραμς άνευ μπάσου ηχούν συχνά ξεκάρφωτα). Είχα καταθέσει τους σοβαρούς ενδοιασμούς μου και παλαιότερα, με αφορμή το άλμπουμ των Noise Figures και θα το πράξω… ελαφρώς και τώρα, καθώς ρίχνω στο player το παρθενικό CD/CD-R των νεαρών Matchin’ Punchies.

Το ξέρω… υπάρχει μόνιμη τάση ελαχιστοποίησης των πάντων. Όλα… κάπως να βολεύονται καλύτερα, να χωράνε παντού, να υφίστανται (τα πάντα) δίχως να τα παίρνεις και πολύ χαμπάρι. Μέσα σ’ αυτή τη λογική εντάσσονται και τα rock duos (σε Ευρώπη και Αμερική), μιας κι έτσι καθίστανται πιο «ευλύγιστα», ικανά να ανταποκριθούν καλύτερα στις μετακινήσεις που απαιτούν τα live.

Καθώς η δισκογραφία δεν περνά, εδώ και χρόνια εξάλλου, την καλύτερη εποχή της, τα «ζωντανά» μπορούν να βοηθήσουν (και βοηθούν) στην επιβίωση των μουσικών – οι οποίοι μουσικοί, αν είναι δύο, ελέγχουν καλύτερα τη φάση (το ίδιο συμβαίνει εξάλλου και με τα jazz trios, που ναι μεν είναι συμβατά με την παράδοση της jazz, αλλά έχουν καταντήσει «μάστιγα»). Δεν νομίζω, δηλαδή, να υπάρχει κάποιο σαφές αισθητικό υπόβαθρο που να προβάλλεται από τα rock duos ώστε να πείθει, αφού κοινωνικοί και… οικονομοτεχνικοί είναι οι λόγοι αποφασίζουν για την ύπαρξή τους. Οπότε ok. Μπορεί λοιπόν η τάση να μην μου αρέσει (όπως έγραψα και στην αρχή), αλλά την αποδέχομαι ως ένα προϊόν της εποχής.

Οι Matchin’ Punchies αποτελούνται λοιπόν από δύο παιδιά, όπως διαβάζω στο fb τους, τον Gen κιθάρα, φωνή και τον Mario ντραμς, φωνή, με το πρώτο CD τους (πρόκειται για ένα καλοφτιαγμένο CD-R) να ηχογραφείται τον Σεπτέμβριο του 2013 στο στούντιο του University of Lincoln στην Αγγλία. Το άλμπουμ έχει τίτλο “What?” και αποτελείται από 9 tracks, τα οποία οι Gen και Mario τα υποστηρίζουν με όρεξη και πάθος. Οι επιρροές είναι πάνκικες οπωσδήποτε, αλλά και grunge-ικές, δίχως να αποφεύγονται ακόμη και τα «μεταλλικά» περάσματα. Οι ερμηνείες, από την άλλη, είναι και αυτές στο μέτρο του δυνατού αυθάδικες, ενώ… σε ένα άλλο μέτρο pop-ίζουν μέσω μιας στοιχειώδους αρμονικής. Το παίξιμο είναι πολύ καλό, με τον κιθαρίστα να φανερώνει υψηλές δυνατότητες παράγοντας τη βοηθεία των πεταλιών ποικίλα ηχοχρώματα, ενώ και ο ντράμερ διαπρέπει στο ρόλο του ακολουθώντας κατά πόδας. Από συνθετικής πλευράς μερικά κομμάτια ξεχωρίζουν με πρώτο ανάμεσά τους το περίπου εξάλεπτο “Seperation”, που υπό άλλες (πρόσθετες) ενοργανικές συνθήκες θα «πέταγε», ενώ τα ίδια καλά λόγια θα πω και για το “Green car” (που όσο το ακούω μ’ αρέσει περισσότερο).

Καλή συνέχεια στα παιδιά.

Επαφή: https://el-gr.facebook.com/MatchinPunchies