η ποιητική διάσταση του σκηνοθέτη ΟΡΕΣΤΗ ΛΑΣΚΟΥ – η «Νινόν» σε μουσική Διονύση Σαββόπουλου και άλλα διάφορα…

Όλοι γνωρίζουμε τον Ορέστη Λάσκο (1907-1992) ως έναν από τους πιο αγαπητούς έλληνες σκηνοθέτες. Ο IMDb καταγράφει 54 ταινίες του ξεκινώντας από τo θρυλικό «Δάφνις και Χλόη» (1931) και φθάνοντας στo «Διακοπές στην Κύπρο μας» του 1971, ενώ ενδιαμέσως γυρίζονται τα «Φτωχαδάκια και Λεφτάδες», «Τύφλα Νάχη ο Μάρλον Μπράντο», «Μικροί και Μεγάλοι εν Δράσει», «Φουσκοθαλασσιές», «Ο Γεροντοκόρος» και δεκάδες άλλα. Καλές ταινίες του λεγόμενου «εμπορικού κινηματογράφου», που διασκεδάζουν και ψυχαγωγούν 2-3 γενιές Ελλήνων.

Σαράντα χρόνια κινηματογραφικής δημιουργίας λοιπόν, αλλά τουλάχιστον 51 ποιητικής, αφού ο Ορέστης Λάσκος δημοσιεύει από το 1923 (στο περιοδικό «Όρθρος», όπως μας πληροφορεί το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου) καταλήγοντας(;) με το βιβλίο του «Γυμνή Μούσα/ Νέα Ποιήματα/ Και η Σατιρική Τριλογία ‘Βρεκεκέξ-κοάξ-κοάξ’» που τυπώνεται το 1974.

Βεβαίως μέσα σ’ αυτές τις δεκαετίες υπήρξαν κάποια κενά διαστήματα. Για παράδειγμα από το 1932 έως το 1945 ο Λάσκος δεν σκηνοθετεί τίποτα (στο σινεμά), ενώ, όπως ο ίδιος σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου του «Αγριόχηνες» [Ανεξάρτητη Έκδοση, 1972], από το 1952 και μέχρι το 1972 δεν γράφει απολύτως κανένα ποίημα.

Το όλον εδώ… http://www.lifo.gr/team/politismos/55335