Το έμαθα αργά. Μόλις το 2005. Ένα τραγούδι που πάντα το
γούσταρα, αλλά μονίμως το σιχαινόμουνα (πως γίνεται αυτό; – γίνεται όταν το
καλύτερο «φαΐ» το τρως 10 φορές την ημέρα, επί δύο μήνες το χρόνο, για 20
χρόνια), το “A.I.E. (A Mwana)” των Black Blood, ένα τραγούδι σύμβολο για το
Πατρινό Καρναβάλι, ήταν επί της ουσίας γαλλοβελγικό, στην πρώτη εκτέλεσή του
από το 1971 είχε ιαπωνικούς, ή περίπου ιαπωνικούς, στίχους, το ερμήνευε παιδική
χορωδία, ενώ ως δημιουργοί του φέρονταν οι Jean Kluger και Daniel Vangarde,
υπεύθυνοι ενός project υπό τον τίτλο “Yamasuki”.
Τους Kluger και Vangarde εμείς εδώ στην Ελλάδα τους
γνωρίζουμε πολύ καλά (αν και όχι ως «ονόματα»), ενώ ο ΕΟΤ και η… Ελληνική
Οικονομία γενικότερα θα έπρεπε να τους είχαν στήσει άγαλμα. Οι άνθρωποι αυτοί
το 1977 είχαν ηχογραφήσει το περίφημο “Disco bouzouki”, κάτω από το όνομα Disco
Bouzouki Band (“Play bouzouki yia mena…”
και τα λοιπά) σπάζοντας τα ταμεία, στα (καλοκαιρινά) νησιά μας, αλλά και στην
ενδοχώρα. Τι… τσιτσιμπύρες ήπιαν οι… Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Σέρβοι,
Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Πολωνοί, αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες, Ρώσοι, Μπόερς και
Οθωμανοί… χορεύοντας φύρδην μίγδην το
ευρωπαϊκό μπουζουκλερί δε λέγεται. Όσοι έζησαν σε νησιά στα τέλη του ’70 και
στις αρχές του ’80, γράφουν βιβλία…
Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/music/55552
Εμένα τα λες; Έτυχε να μένω απέναντι από το δισκάδικο του Βραδή στη Κέρκυρα. Πλύση εγκεφάλου... το Play bouzouki, παιάνιζε ασταμάτητα. από τι; 10:30 που άνοιγε το πρωϊ μέχρι το βράδυ που έκλεινε. Ματαίως να προσπαθώ να κάνω αντίπραξη με το "Tomorrow's Dream" των Black Sabbath, πάντα κατάληγα να σφαλίζω τα παράθυρα κατακαλόκαιρο. Μόνον ο χειμώνας με γλύτωνε, είχε και μεγάλη τουριστική περίοδο το νησί βλέπεις. Τα σινγκλάκια πουλιώνταν σα ζεστές τυρόπιτες. Πρέπει να 'δινε καμμια πενηνταριά κάθε μέρα ο μακαρίτης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά τα κομμάτια μάς έχουν σημαδέψει spacefreak, ακόμη και αν τότε τα σιχαινόμασταν…
ΔιαγραφήΦώντα, έχεις κάποια ιδέα για το πως έσπασε το ρολόι στη μουσική επένδυση του Πατρινού καρναβαλιού; Κάποια στιγμή φαντάζομαι, κάπου στη δεκαετία του '80, πρέπει να έφερε ο Δήμος κάποιον Dj ο οποίος έπαιξε, αυτά που από ότι καταλαβαίνω, ήταν τα χορευτικά χιτ της εποχής. Paris Latino, Vamos A La Playa, Colegiala και δεν συμμαζεύεται... Έκτοτε, με κάποιες διστακτικές προσθήκες (Βambolero, La Vida Loca κτλ) στο Πατρινό καρναβάλι, όχι μόνο δεν προσαρμόζονται στην εποχή, αλλά ενοχλούνται αν δεν ακουστούν αυτά τα στάνταρτς. Πράγμα που το κάνει διπλά αστείο γιατί η καθιέρωση τους ως στάνταρτς υπήρξε εντελώς τυχαία. Μου θυμίζει με έναν πολύ χαλαρό παραλληλισμό, την Northern Soul.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι senor πως η Πάτρα δεν εκμεταλλεύτηκε, όσο ζούσε, τον φίλο μας, τον πρόωρα χαμένο Γιάννη Αδαλόπουλο. Αυτό υπήρξε εγκληματικό. Όταν έχεις έναν άνθρωπο τόσο κοντά σου, έτοιμο ν’ «ανατινάξει» τις πίστες ανά πάσα ώρα και στιγμή, κι εσύ τον αγνοείς, τότε είσαι για τα πανηγύρια (για να μην πω τίποτα χειρότερο).
ΔιαγραφήΟ Γιάννης ήταν ένας ακέραιος και περήφανος (με τη σωστή έννοια) άνθρωπος, που δεν καταδέχτηκε ποτέ να «σκύψει» και να παρακαλέσει. Η δουλειά του ήταν πασίγνωστη σε όλους τους Πατρινούς (που ξεθεώνονταν σε κάθε πρόγραμμά του), και παρά ταύτα ουδείς κομματικός ζήτησε ποτέ τη γνώμη του και τη βοήθειά του. Όσοι αποφάσιζαν στα πολιτιστικά του Δήμου, αγνοώντας τόσα χρόνια τον Γιάννη Αδαλόπουλο, θα πρέπει να ντρέπονται.
Τώρα είναι αργά. Ο Γιάννης είναι μακριά, όμως οι δικές του καρναβαλικές μουσικές θα γυρνάνε πάντα στο κεφάλι μας…
Πόσο αληθινό... Σιγά μη πήγαινε ένας άνθρωπος σαν τον Γιάννη να παρακαλέσει στον Δήμο. Μείνανε 30 χρόνια με τo Ali Baba.
ΑπάντησηΔιαγραφή