FIORENZO BODRATO ένα σπουδαίο άλμπουμ

Έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν για τον ιταλό κοντραμπασίστα Fiorenzo Bodrato, είτε όταν τον συναντούσαμε στους Lokomotiv Kanarone στα τέλη των 00s, είτε στις συνεργασίες του με τον Carlo Actis Dato κ.ά. στο “Act No Strange” από την ίδιαν εποχή [CMC, 2008], είτε ως μέλος ενός κουαρτέτου μαζί με τους Stefano Battaglia πιάνο, Andrea Massaria κιθάρες και Massimiliano Furia ντραμς, που μας έδωσε πρόπερσι το “bartleby the scrivener” [Evil Rabbit Records]. Γενικώς, ο Bodrato είναι ένας μουσικός της jazz, δίχως αισθητικές προκαταλήψεις, επιχειρώντας, συχνά, να συνδέσει την αγάπη του για την τέχνη του αυτοσχεδιασμού με το funk, το rock, το τραγούδι, την παράδοση, αλλά και με την λογοτεχνία, την ποίηση κ.λπ. Είναι, με άλλα λόγια, ένας «τυπικός» σύγχρονος ιταλός μουσικός, που αντιμετωπίζει τη μουσική μέσα από μιαν ολότητα, ως συμπλήρωμα του άπαντος, επιχειρώντας να ενώσει σ’ ένα σώμα όσα τον απασχολούν. Θα έλεγα μάλιστα πως στο τελευταίο CD του, που έχει τίτλο “Travelling Without Moving” [CMC Records], φέρνει στο νου μου την περίπτωση των Mode Plagal, έτσι όπως τον ακούω να φανκάρει και να ροκάρει, ρίχνοντας ανάμεσα, τραγούδια, φωνές και άλλες τινές… ηχητικές παραδοξότητες.

Για παράδειγμα, και ξεκινώντας από το lead track που έχει τίτλο “La luna e i falò”, αποτελώντας προφανή αναφορά στη νουβέλα του Cesare Pavese από το 1949 ακούμε, κατά βάση, μια μουσική επένδυση των κειμένων του διάσημου ιταλού συγγραφέα έτσι όπως εκείνα αποδίδονται από τους Kholeho Mosala και Ciro Buttari στην ιταλική και την αγγλική (μεταφρασμένα από κάποια Maria Perdikologos). Από ηχητικής πλευράς το κομμάτι περνά από διάφορα στάδια, με τους μουσικούς (Liudas Mockunas σαξόφωνα, Andrea Buffa σαξόφωνα, Beppe Caruso τρομπόνι, Maurizio Brunod κιθάρες, Fiorenzo Bodrato κοντραμπάσο, Nicola Stranieri ντραμς) να διαμορφώνουν ποικίλα περιβάλλοντα, συνήθως, όμως, προς μια κατεύθυνση progressive jazz. Απεναντίας προς το πειραματικό ροκ κινείται στο μεγαλύτερο μέρος του το “Bun-galore” που σφίζει ενέργειας και δύναμης, πριν «πέσει» σε κάτι πιο… τζαζ-ατμοσφαιρικό. Στο “The unending gift” πρωταγωνιστεί ο Borges, μεταφρασμένος, όμως, στην γλώσσα xhosa(!), που μιλιέται στην Ζιμπάμπουε και τη Νότια Αφρική. Το ραπάρισμα είναι διαρκές, με κάτι από Us3. Φοβερό κομμάτι είναι το “Fro”, με τους απίθανους… λεκτικούς βοκαλισμούς του Ciro Buttari, και με τη διαρκή γκρούβα να απογειώνεται, όταν μπαίνει μπροστά η ηλεκτρική κιθάρα (ένα απίθανο σόλο του Brunod, που μου θύμισε κάτι… ανάμεσα σε Brian Godding και Ollie Halsall). Το funky του “Fango” με την τούμπα του Caruso σε πρώτο πλάνο είναι στηριγμένο σe διάφορα κείμενα-τραγούδια, τα οποία άλλοτε συνυπάρχουν σε παράλληλα επίπεδα και άλλοτε… περιμένουν τη σειρά τους. Ανάμεσα ένα απόσπασμα από τα «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» του Jonathan Swift, όπως κι ένα ινδικό Bengali τραγούδι από την Sangeetha Anand. Με μιαν αυθόρμητη improv πνευστή εισαγωγή ξεκινά το “Music for a while”, στηριγμένο σ’ ένα ποίημα του John Dryden από το 1692, το οποίο ραπάρει ωραία ο Kholeho Mosala φέρνοντάς στο νου μου τον Oscar Brown, Jr.

Γενικώς κάθε μικρό (3:44) ή μεγαλύτερο κομμάτι (9:39) αυτού του CD είναι και μια… μια μικρή ή μεγαλύτερη έκπληξη, γεγονός που δείχνει τον… χρυσό δρόμο που βαδίζει τούτος ο ιταλός κοντραμπασίστας και συνθέτης.
Επαφή: www.fiorenzobodrato.it