ΤΑ ΔΙΣΚΑΔΙΚΑ

Είδα χθες το επεισόδιο «Το δισκάδικο» από τη σειρά της ΝΕΡΙΤ «Τα Στέκια» του Νίκου Τριανταφυλλίδη. Οι άνθρωποι που μίλησαν κι είχαν κάτι να πουν με σειρά εμφανίσεως ήταν οι: Άρης Καραμπεάζης, Ηλίας Ασλάνογλου, Παναγιώτης Μένεγος, Νίκος Κοντογούρης και Άγγελος Κυρούσης. Όλοι οι υπόλοιποι αναλώθηκαν σε κοινοτοπίες, ενώ μερικοί ήταν και… απελπιστικά κουραστικοί, όπως ας πούμε ο Γιάννης Αλεξίου, ο Δημήτρης Χατζής ή ο Ζαχαρίας. Εννοώ, πως σε μια τέτοια εκπομπή δεν πάει κανείς να μιλήσει για τον «Μπήτλα» και για τον σπανιότερο δίσκο που έχει. Οφείλει να πει κάτι πιο ουσιαστικό. Η μουσική δεν μοιάζει με το ποδόσφαιρο, ούτε με τη συλλογή γραμματοσήμων…

Εγώ χαίρομαι γιατί η νεότερη γενιά, ο Καραμπεάζης, ο Μένεγος, ο Κυρούσης, έχει ωραία αρθρωμένο λόγο (αυτό που λέμε «σωστά ελληνικά»), δίχως, συγχρόνως, να λέει κοτσάνες. (Με τον Καραμπεάζη έχω ανταλλάξει μια χειραψία κάποτε στο Six d.o.g.s, τον Μένεγο δεν τον ξέρω, ενώ τον Κυρούση τον ξέρω ελάχιστα ως εργαζόμενο στο Rock & Roll Circus). Με τον Ασλάνογλου έχω μιλήσει μια-δυο φορές στο τηλέφωνο και μου άρεσε κάτι που είπε στην εκπομπή… «γνωρίσαμε και τα συναισθήματα μέσα από τη μουσική, γιατί αρχίσαμε ν’ ακούμε πολύ μικροί, πριν αγαπήσουμε». Κι ο Κοντογούρης που τον ξέρω από τα μέσα του ’80, ασχέτως αν έχω να περάσω από το μαγαζί του πολλά χρόνια, είπε ορισμένα σωστά πράγματα (κυρίως για την αρρώστια των συλλεκτών), παρότι ο λόγος αυτού του ανθρώπου μού άφηνε πάντα μια ξινίλα. Είναι το στυλ του, όμως, τέτοιο. Cool και κάπως απόμακρο, αλλά συγχρόνως και «δολοφονικό». Πάντως παρόλη την «ξινίλα» τον πάω τον Κοντογούρη. Είναι αυτό που λέμε «τίμιος», δεν είναι… δουλοπάροικος.  

Νομίζω πως ο Τριανταφυλλίδης πέταξε πολύ φιλμ (όπως θα λέγανε οι παλιοί). Δεν έψαξε να βρει τα «σωστά» άτομα. Είτε μουσικόφιλους, είτε μαγαζάτορες, παλιούς και καινούριους με λόγο, είτε μουσικογραφιάδες κ.λπ. Και δεν υπονοώ τον εαυτό μου – μη νομιστεί κάτι τέτοιο. Δεν τα πάω καθόλου καλά με την TV. Είμαι του γραπτού λόγου (άιντε και κάτι λίγο του ραδιοφωνικού, αλλά μέχρι εκεί).

Με τον Λάμπρο Τσάμη (R.R. Hearse, DJ LoFi κ.λπ.), που τον βλέπουμε στην εκπομπή, ήμασταν συνεργάτες παλιά στο Jazz & Τζαζ. Τσακωθήκαμε κάποια στιγμή, μετά τα βρήκαμε, αλλά και πάλι, πιο μετά, κάτι συνέβη… Ανταλλάξαμε, όμως, ξανά λίγες κουβέντες πριν κανα χρόνο σ’ ένα δισκάδικο. Ο Λάμπρος, ας πούμε, θα μπορούσε να πει πράγματα για τη μουσική, εκτός από το να ψάχνει τις κούτες με τα 45άρια… Μάλλον υποτίμησε ο ίδιος την παρουσία του.

Anyway. Μία (ευπρόσδεκτη) εκπομπή ήταν. Την είδα, και μου βγήκε η διάθεση να γράψω αυτά τα λόγια…