ΕΖΙΑΚ ένα άλμπουμ του δύο-δώδεκα

Πριν λίγες ημέρες ένας αναγνώστης στο cbox ρώτησε τη γνώμη μου για το “No Place Land” των Eziak. Του απάντησα πως… «δεν είμαι σίγουρος ότι το έχω ακούσει... Για να το δω…».

Στην πραγματικότητα το όνομα “Eziak” κάτι μου έλεγε, ενώ ήμουν απολύτως βέβαιος πως είχα και κάποιο CD τους, το οποίον, όμως, δεν πρέπει να είχε αναφερθεί ποτέ στο «δισκορυχείον». Συμβαίνει κι αυτό… Προτίμησα, λοιπόν, για αρχή, να ψάξω μερικές κούτες με διάφορα ελληνικά σκόρπια CD (αφού, έτσι κι αλλιώς, ακόμη και αν δεν εντοπίσεις εκείνο που θέλεις, πάντα κάτι άλλο θα βρεις, που δεν θα το έχεις κατά νου και θα σ’ ενδιαφέρει εξ ίσου…), παρά να «χτυπήσω» το όνομά τους στο Google πληροφορούμενος τα καθέκαστα – προτιμώ, δηλαδή, να ενημερώνομαι πρώτα από χειροπιαστές, προσωπικές πηγές, όταν και άμα μπορώ, και έπειτα από τις… κοινές. Εντόπισα λοιπόν CD-R των Eziak, στην άψογη Triple Bath από το 2012, υπό τον τίτλο “Nomads” (και όχι “No Place Land” – αυτό είναι τωρινό τους). Έβαλα, άκουσα και γράφω…

Οι Eziak δημιουργήθηκαν το 2010 στην Χαλκίδα από τους Βαγγέλη Βάρη ντραμς, κρουστά, Ξενοφώντα Αθανασίου κιθάρες και Νεκτάριο Μανάρα κιθάρες, φλούγκελχορν, ηλεκτρονικά. Το “Nomads” ήταν η πρώτη τους δουλειά, ένα πέρα για πέρα τέλειο «πακέτο» (όπως όλα της Triple Bath), στο οποίο, το συγκρότημα από τη Χαλκίδα, συνεργάστηκε με τρεις ακόμη μουσικούς (Στέλιος Ρωμαλιάδης φλάουτο, Δημήτρης Δημητριάδης κοντραμπάσο, Στέφανος Μανάρας bass-guitar). Το αποτέλεσμα ήταν ένα σχεδόν ωριαίο άλμπουμ, που... μέσες-άκρες, χοντρικά, σε γενικές γραμμές, θα έλεγα πως κινείται στο χώρο του progressive rock.

Οι Eziak δεν παίζουν κοιτώντας… σαν αποχαυνωμένοι το παρελθόν. Έχουν ακούσει, οπωσδήποτε, παλιές μουσικές, αλλά εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να παρουσιάσουν ένα δικό τους (ναι) σημερινό πρόσωπο των ήχων που αγαπάνε, μακριά από αναμασήματα και… απολύτως κατανοητά (όταν συμβαίνει) tributes. Οι φίλοι μας γουστάρουν π.χ. τους King Crimson (του ’73 και βάλε…), προβάλλοντας, όμως, κιθαριστικά και κιμπορντικά ηχοτοπία, τα οποία διαπερνά ένα ελαφρώς cosmic, ελαφρώς new-age (προς το ambient), αλλά, συχνά, κι ένα βαρύτατα προσωπικό… μυστήριο. Αφουγκράζομαι και άλλους «ήρωες» στις συνθέσεις των Eziak, από τον Fred Frith ας πούμε μέχρι τον Ennio Morricone ή τα ηχοχρώματα της Ανατολής, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Η μπάντα δεν κερδίζει τις εντυπώσεις με το να σπαταλιέται σε περφεξιονιστικές αντιγραφές (περφεξιονιστικές μεν, αντιγραφές δε). Δεν αναπαράγει, εννοώ, τα διαχρονικά αρχέτυπα, προτιμώντας να καταθέσει τη δική της άποψη για το σημερινό progressive. Και αυτή η άποψη είναι όσο φρέσκια απαιτείται – χωρίς να θεωρείται ούτε… αφ’ υψηλού (με τον κίνδυνο να αποσβέννυται μέσα σ’ ένα κλίμα αδιαφορίας και βαρεμάρας), αλλά ούτε και «λαϊκή» (για ευρύτερη κατανάλωση από τους… παλιοροκάδες). Άξιοι!

Συγκριτικά, οι πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του άλμπουμ τους είναι τα “Tangier (part 1)” και “(part 2)”. Τα ακούμε κολλητά…