ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΣ τιμή στον Μίκη Θεοδωράκη

Ο άγνωστος προς εμένα Βασίλης Ανδρικόπουλος δεν είναι νεαρός. Γράφει, ανάμεσα σε άλλα, στο ένθετο του άλμπουμ του «Στη Μοναξιά της Εξορίας σου» [Μετρονόμος, 2015] αναφερόμενος στον Μίκη Θεοδωράκη: «Στο πέρασμα των χρόνων, εφηβεία, Δικτατορία, Μεταπολίτευση, πάντα διάβαζα με ενδιαφέρον ό,τι ήταν σχετικό με τη ζωή και τη δράση του. Ώσπου πήρα στα χέρια μου και διάβασα τα πέντε βιβλία της αυτοβιογραφίας του ‘Οι δρόμοι του Αρχάγγελου’ και συγκλονίστηκα».

Κάτω απ’ αυτό το σκηνικό ο τραγουδοποιός από την Αμαλιάδα άρχισε να συνθέτει ένα-ένα τα τραγούδια του άλμπουμ – τραγούδια μ’ ένα και ενιαίο θέμα, που δεν ήταν άλλο από τον… Μίκη Θεοδωράκη. Το πρώτο τραγούδι που ετοιμάστηκε ήταν το «Στη μοναξιά της εξορίας σου», που τραγούδησε η Λένα Αλκαίου το 1997 στο CD της «Τα Πάθη Μου Τα Μυστικά [Polydor]. Ακολούθησαν σιγά-σιγά και τα υπόλοιπα…

Οι συνθέσεις του Ανδρικόπουλου έχουν ενδιαφέρον (γράφει απλές και ωραίες μελωδίες) και είναι τούτο το πιο δυνατό χαρτί του δίσκου του. Οι στίχοι, προσανατολισμένοι στο βασικό θέμα, όπως το περιγράψαμε πιο πάνω, κρίνονται ως επαρκείς. Λόγια, απλά, καθημερινά, έχουν αυτό το κάτι του ανθρώπου που πιστεύει σ’ αυτό που κάνει, ακόμη και μέσα στην όποιαν υπερβολή τους – ο Μίκης Θεοδωράκης, εξάλλου, είναι ένας ζωντανός «μύθος» για τους περισσότερους από εμάς. Ο Ανδρικόπουλος, πάντως, δεν είναι από εκείνους που εκμεταλλεύονται τον «μύθο», πατώντας πάνω του για να προχωρήσουν. Η αγάπη του προς το έργο του Θεοδωράκη είναι αγνή και αμόλυντη (αυτό συμπεραίνω ακούγοντας τα τραγούδια). Δεν έχει στοιχεία τυχάρπαστης εμπορικότητας και προκατασκευασμένης... δόξας. Ένας λαϊκός άνθρωπος γράφει για το μεράκι του, κι εκεί τελειώνουν όλα.

Το εισαγωγικό τραγούδι, το «Στη μοναξιά της εξορίας σου» είναι εξαιρετικό, με τον ερμηνευτή Παντελή Θαλασσινό να βρίσκεται στο στοιχείο του. Η «πέτρινη» φωνή του παλαιού καλού τραγουδιστή Τάκη Κωνσταντακόπουλου είναι κοντά στη γενικότερη σύλληψη, ενώ τα τραγούδια που ερμηνεύει ο ίδιος ο Ανδρικόπουλος έχουν εκείνο τον… πρωτογονισμό του ανθρώπου που τα έγραψε και εν συνεχεία τα λέει με τον καλύτερο τρόπο που μπορεί. Το ζεϊμπέκικο «Μόνος πάντα ήτανε» π.χ. είναι το δεύτερο ωραιότερο τραγούδι του άλμπουμ, με την ελαφρώς γρέτζα φωνή του Ανδρικόπουλου να το χρωματίζει μάγκικα.

Αν το «Στη Μοναξιά της Εξορίας σου» έβγαινε εκεί προς τα late seventies με ερμηνευτή τον Μανώλη Μητσιά ας πούμε, θα είχε άνετη τύχη. Θα έβγαζε επιτυχίες εννοώ, όχι ψέμματα. Τώρα, τα πράγματα είναι αυτά που είναι… και έτσι όπως είναι. Όχι μόνο για το συγκεκριμένο CD, αλλά για κάθε τι.

Επαφή: www.metronomos.gr