PLUNGE η «όλη» jazz της Νέας Ορλεάνης

Τους θυμάμαι καλά τους Plunge… κι ας έχουν περάσει κάποια χρόνια (31/3/2010) από την προηγούμενη σχετική ανάρτηση. Τότε ήταν το δεύτερο άλμπουμ τους, το “Dancing on Thin Ice” [Immersion, 2009], τώρα ό,τι πούμε θα αφορά στο τελευταίο τους... Πριν, όμως, ας θυμηθούμε κάτι από τα προ πενταετίας γραφόμενα: «Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τζαζ-απροσάρμοστα CD, που άκουσα το τελευταίο διάστημα. Τρεις μουσικοί από τη Νέα Ορλεάνη, ή, εν πάση περιπτώσει, που διαμένουν στη Νέα Ορλεάνη, ο τρομπονίστας (και συνθέτης όλων των κομματιών) Mark McGrain, ο σαξοφωνίστας Tim Green και ο κοντραμπασίστας James Singleton (κάπου ακούγονται και 'τζιριτζίρια'), ενώνουν δυνάμεις, σκέψεις και, κυρίως, φαντασία, ίνα περιγράψουν μία extreme –μέσα στα πλαίσια– πρόταση ηχητική, από την νεορλεανική πηγή. Τα… παράξενα, βεβαίως, μπορεί να εκκινούν από την οργανική σύσταση του γκρουπ (τρομπόνι, σαξ και κοντραμπάσο δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο), όμως παίρνουν ξεκάθαρο σχήμα και μορφή τη εξελίξει των συνθέσεων».

Ο χρόνος κύλησε. Το γκρουπ ηχογράφησε ένα τρίτο CD το 2011 (“Tin Fish Tango”), για να επανέλθει πριν λίγο καιρό με την τέταρτη κατάθεσή του, ως σεπτέτο πια. Όμως, ο σαξοφωνίστας Tim Green, ένα από τα βασικά μέλη του, δεν υπάρχει πλέον στη ζωή, με το “IN for the OUT” [Immersion, 2015] ν’ αποτελεί, κατά πάσα πιθανότητα, την κύκνεια ηχογράφησή του. Το άλμπουμ δεν μπορεί παρά να είναι αφιερωμένο και σ’ εκείνον…

Ποια είναι όμως τα μέλη των Plunge, που συνέβαλαν στην παρούσα εγγραφή; Κατ’ αρχάς οι τρεις «παλιοί», ο τρομπονίστας (παίζει και alphorn) Mark McGrain, ο κοντραμπασίστας James Singleton και ο βαρυτονίστας (παίζει και saxello) Tim Green, με μια τετράδα μουσικών να συμπληρώνει τη νέα line-up, παραταγμένη δίπλα. Τα ονόματα: Simon Lott ντραμς, ηλεκτρονικά, Kirk Joseph sousaphone, Tom Fitzpatrick τενόρο, φλάουτο, Robert Walter όργανο.

Το άκουσμα δείχνει, με την πρώτη, πως οι Plunge δεν είναι ένα τυχαίο γκρουπ. Δεν είμαι σε απόλυτη θέση να γνωρίζω το ειδικό βάρος του ονόματός τους στην Αμερική (παρότι οι κριτικές είναι… να-μην-πω διθυραμβικές, αλλά σε κάθε περίπτωση θετικότατες), όμως εκείνο που φθάνει στ’ αυτιά μου είναι, για ακόμη μια φορά, εξαιρετικό. Το συγκρότημα παρουσιάζει 15 συνθέσεις, μικρής, μέσης και μεγαλύτερης διάρκειας, εμφανίζοντας «προσωπικό» τρόπο ανάγνωσης, μη αρνούμενο τον αυτοσχεδιασμό και τη φαντασία. Κάθε όργανο, κάθε οργανοπαίκτης συμμετέχει επί ίσοις όροις στον καταμερισμό της εργασίας, με το… sousaphone ας πούμε, να αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή στο φοβερό, δεκάλεπτο σχεδόν, “Birmingham songo” – ένα κομμάτι που συνδυάζει τις τζαζικές επιρροές της περιοχής (για την Νέα Ορλεάνη συζητάμε) με το σύγχρονο groove. 
Γενικώς, οι «ζωηροί» ρυθμοί και η χορευτική διάθεση δεν λείπουν από τα περισσότερα tracks, με το blues, την jazz και την κρεολική παράδοση να αναμιγνύονται κατά τα ειωθότα, συχνά μέσω απρόσμενων διαδρομών. Ακόμη, ανιχνεύεται διάσπαρτο στις συνθέσεις το «ελεύθερο» πνεύμα, που σε ορισμένα μικρής διάρκειας θέματα, όπως τα τρία μέρη της “Entropy suite”, λειτουργεί σαν ένα απαραίτητο ιντερμέτζο. Σαν ένα κάπως «σκοτεινό» διάλειμμα, στη γενικότερη χαρά της γιορτής (“The jilt”, “Monkey mitts”, “Schoolie’s day”, “Second man suit” κ.λπ.).

Επαφή: www.plunge.com