MOONJUNE RECORDS ινδονησιακά

Πάντα εν δράσει, η νεοϋορκέζικη MoonJune επιμένει σε prog και fusion κυκλοφορίες, προτείνοντας νέα ενδιαφέροντα άλμπουμ από την… Ινδονησία. Όχι παράξενο…

DEWA BUDJANA: Hasta Karma [MJR070, 2015]

Έχω ήδη γράψει στο δισκορυχείον για τρία άλμπουμ του ινδονήσιου κιθαρίστα Dewa Budjana. Και τα τρία στην MoonJune βεβαίως. Το πιο πρόσφατο CD τού καλού μουσικού έχει τίτλο “Hasta Karma” κι είναι ηχογραφημένο σ’ ένα στούντιο του New Jersey, τον Γενάρη του ’14. Και σ’ αυτό ο Budjana εμφανίζει το δικό του fusion, το οποίο χοντρικώς αποτελεί έναν συγκερασμό δυτικών και ινδονησιακών στοιχείων (με το βάρος, τούτη τη φορά, να πέφτει περισσότερο στα δυτικά). Ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες στο προσκήνιο, και δίπλα βιμπράφωνο (Joe Locke), ντραμς (Antonio Sanchez), κοντραμπάσο (Ben Williams), και σε βοήθειες πιάνο, μελόντικα σε τρία tracks (Indra Lesmana) και φωνητικά σε ένα (Jro Ktut). Αν για τους δυτικούς μουσικούς τα πράγματα είναι λίγο-πολύ γνωστά (ο Locke είναι ένας top βιμπραφωνίστας με τεράστια δισκογραφία, ενώ οι Sanchez και Williams είναι ο ρυθμικός πυρήνας της μπάντας του Pat Metheny), για τον Lesmana (γενν. 1966) θα πρέπει οπωσδήποτε να πούμε πως είναι ένας σημαίνων τζαζ πιανίστας (στη χώρα του πρώτα-πρώτα), με επίσης μεγάλη δισκογραφία, γιός του θρύλου κιθαριστή Jack Lesmana (1930-1988) – ένας από τους Indonesian All Stars, που είχαν φέρει την ινδονησιακή τζαζ στην Ευρώπη το 1967 (άκου το LP “Djanger Bali” του Tony Scott στην SABA). Έτσι, και με τέτοια line-up δεν θέλει και πολύ το πράγμα για να ξεφύγει…

Οι συνθέσεις του Budjana κινούνται ανάμεσα στην jazz και το rock, βασισμένες σε πολύ ωραίες και κάπως… exotica μελωδικές γραμμές. Όπως για παράδειγμα στο αρχικό “Saniscara”, όταν οι κιθάρα παίρνει πάνω της όλο το track ή στο 12λεπτο “Ruang dialisis”, με τα vibes του Locke να προσθέτουν space ατμόσφαιρες, σ’ ένα ούτως ή άλλως «φευγάτο» background. Φοβερό κομμάτι με ξεκάθαρα progressive χαρακτηριστικά –και να φανταστεί κανείς πως ο Budjana έψαχνε για πιανίστα (οι Aaron Parks και Vijay Iyer ήταν «κλεισμένοι», όπως λέει ο ίδιος στη συνέντευξη του ενθέτου) και όχι για βιμπραφωνίστα– με τα φωνητικά της Jro Ktut να προσθέτουν όχι μία εξώκοσμη, αλλά μιαν απόκοσμη πινελιά. Οι μελωδικές γραμμές και τα κιθαριστικά riffs πρωταγωνιστούν και στην άλλη μεγάλη σύνθεση του άλμπουμ, το 10λέπτο “Just kidung” (στο οποίο απολαμβάνουμε τόσο το σόλο του Williams στο κοντραμπάσο, όσο κι εκείνο το εξωφρενικό του Lesmana στο πιάνο). Η σύνθεση που κλείνει το “Hasta Karma” έχει τίτλο “Payogan rain” και ξεκινά εντυπωσιακά (με ακουστική κιθάρα και μελόντικα), για να συνεχίσει και να ολοκληρωθεί μέσα σ’ ένα κλίμα μελωδικού mid-tempo fusion με συγκρατημένα ηλεκτρικά και μαγικά vibes.

TESLA MANAF: Tesla Manaf [MJR069, 2015]

Βαθαίνοντας την εκδοτική σχέση της με το σύγχρονο ινδονησιακό jazz/ prog/ fusion, η νεοϋορκέζικη MoonJune μάς συστήνει τον κιθαρίστα Tesla Manaf, προτείνοντάς μας δύο άλμπουμ του (αμφότερα σ’ ένα CD), το “A Man’s Relationship with His Fragile Area” (2014) και το “It’s All Yours” (2011).

Ο Manaf είναι ένας ιδιόμορφος παίκτης-συνθέτης και αυτό συνδέεται όχι μόνο με τον ήχο του (δανείζεται στοιχεία από Django Reinhardt και Ralph Towner, μέχρι Pat Metheny και σύγχρονο Larry Coryell), αλλά και με τις συνθέσεις του, που εμφανίζουν διασκορπισμένα πολλά τοπικά μελωδικά και ρυθμικά στοιχεία. Γενικώς, tracks μέσης και μικρής διάρκειας είναι αυτά που ακούμε στο πρώτο άλμπουμ, και στα οποία πρωτεύουσα θέση έχουν, επίσης, ο πνευστός Hulhul (κλαρινέτο, τρομπέτα, τοπικά ξύλινα φλάουτα), ο κοντραμπασίστας Rudy Zulkarnaen και ο ντράμερ Desal Sembada. Περαιτέρω, είναι αλήθεια πως το “A Man’s Relationship…” ηχεί παράξενα κατά τόπους, κάτι που σχετίζεται, πρωτίστως, με τις αναπάντεχες συγχορδιακές διαδοχές, αλλά και με τον ιδιαίτερο μελωδικό ρόλο που επιφυλάσσει για τον πνευστό του ο Manaf (ιδίως στο “Chin up” ο Hulhul είναι εντυπωσιακός). Ένα εντελώς ιδιότυπο, κιθαριστικό άλμπουμ, για το οποίο φαίνονται δύσκολοι οι ειδολογικοί χαρακτηρισμοί. Το “indonesian jazz” ίσως είναι το προτιμότερο.

Τα κομμάτια 9-14 αφορούν στο “It’s All Yours” του 2011. Εδώ, η line-up του γκρουπ που συνοδεύει τον Manaf είναι διαφορετική. Πέραν του μπάσου και των ντραμς προστίθενται πλήκτρα, σοπράνο σαξόφωνο, φωνητικά και πολλά γκαμελανικά κρουστά (μεταλλόφωνα κ.λπ.), όπως τα gangsa, kantil, jublag, kempluk κ.λπ. Έτσι, το άκουσμα είναι ακόμη πιο ιδιοσυγκρασιακό, φέρνοντας στη μνήμη –και αυτό είναι το παράξενο– την δυτικοαφρικανική πεντατονία. Το πρώτο μέρος τού “It’s all yours” είναι έξοχο. Ένα από τα ωραιότερα, που έχω ακούσει από τον ινδονησιακό κατάλογο της MoonJune, με πολύ ωραία ανάπτυξη, τέλεια ενσωμάτωση των φωνητικών, συνεχείς αλλαγές, δυνατά soli σε σοπράνο και κιθάρα, και μελωδικότατο jazz-prog κλείσιμο. Αλλά και τα επόμενα μέρη, έως και το έκτο, έχουν τρανό ενδιαφέρον, επειδή ο Tesla Manaf, επί του προκειμένου, παραμένει περισσότερο Ινδονήσιος και λιγότερο Δυτικός. Ίσως αυτό να είναι, γενικότερα, και το μυστικό…

simakDialog: Live at Orion [MJR068, 2015]

Οι simakDialog είναι το σημαντικότερο γκρουπ από την Ινδονησία, που έχει φθάσει στ’ αυτιά μου τα τελευταία χρόνια. Γράφω γι’ αυτούς στο δισκορυχείον από την αρχή του blog, και χαίρομαι, πάντα, όταν μου δίνεται η δυνατότητα να το ξανακάνω. Το πιο πρόσφατο CD των simakDialog είναι διπλό και έχει τίτλο “Live at Orion”. Είναι δε ηχογραφημένο live σε στούντιο, στο Orion της Βαλτιμόρης τον Σεπτέμβρη του 2013, σε κάποιο διάλειμμα της αμερικανικής περιοδείας τους. Η MoonJune ήταν εκεί, τυπώνοντας τελικώς και κυκλοφορώντας το έβδομο άλμπουμ τους και τέταρτο δικό τους-δικό της.

Οι simakDialog είναι εξαμελείς και στην παρούσα εγγραφή αποτελούνται από τρεις περκασιονίστες (Endang Ramdan, Erlan Suwardana, Cucu Kurnia), τον Riza Arshad που παίζει fender rhodes, τον κιθαρίστα Tohpati και τον μπασίστα Rudy Zulkarnaen, ενώ σε ένα από τα εννέα tracks (και των δύο CD – πέντε στο πρώτο και τέσσερα στο δεύτερο) ακούμε και τον παλαιό ουρουγουανό κιθαρίστα Beledo (από τα 70s γκρουπ Maitreya και Siddhartha, προσφάτως στους Avengers).

Όσοι γνωρίζουν τα προηγούμενα άλμπουμ των simakDialog στην MoonJune δεν θα παραξενευτούν ακούγοντας το “Live at Orion”, καθότι τα περισσότερα από τα tracks πρωτακούστηκαν στα CD “Patahan” (2007) και “The 6th Story” (2013). Τα γκαμελανικά κρουστά είναι πάντα σε πρώτο πλάνο, ενώ οι… περίπλοκοι κιθαρισμοί του Tohpati (που θα φέρνουν πάντα στη μνήμη τον Robert Fripp) δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Από κοντά βεβαίως και το ηλεκτρικό πιάνο του Arshad, που, και αυτό, παίρνει το χρόνο του. Τα tracks που ανοίγουν τα δύο CD και που δεν περιέχονται στα γνωστά προηγούμενα άλμπουμ του συγκροτήματος, το 12λεπτο “Throwing words” και το 18λεπτο “This spirit”, είναι… εξωφρενικά. Ιδίως το δεύτερο, που αποτελεί ethno-rock μνημείο.

Επαφή: www.moonjune.com