GILDED BRUTE ή JOHNNY FALX

Πριν μερικές μέρες (5/5) κάποιος Johnny Falx έστειλε ένα link στο cbox και μου ζήτησε να πω μια γνώμη για ένα άλμπουμ του, που είχε ανεβεί στο soundcloud. Του είπα πως «θ’ ακούσω» και θα γράψω. Και για ’κείνον... και για όποιον άλλον μας διαβάσει.

Οι Gilded Brute λοιπόν, γιατί περί αυτών πρόκειται και που, μάλλον, είναι ο… πολλαπλασιασμένος Johnny Falx με άλλο όνομα, ανήκουν στο χώρο του σκληρού ροκ – το άλμπουμ τους εννοώ, το “Byzantium Hounds”, είναι σκληρό, δίχως, πάντως, να (του) καταλογίζονται ηχητικές ακρότητες. Τι θέλω να πω… Ο ήχος μπορεί να είναι σημερινός, κάπως DIY και κομματάκι ακατέργαστος, αλλά η βάση του είναι πακτωμένη στα early seventies heavy συγκροτήματα ή σε κάτι αμερικανικά του δεύτερου μισού της ίδιας δεκαετίας, που προέβαιναν συνήθως σε private pressings (άκου Stud, Totty, Highway και τα τοιαύτα). Αν κάτι φέρνει τον ήχο των Gilded Brute πιο μπροστά είναι τα φωνητικά, που ακούγονται κάπως περισσότερο ποπ για τέτοια τύπου μουσικές, και όχι αναγκαστικά η σκληρότητά του (που δεν έχει να κάνει με τα οριακά «μεταλλικά» παρακλάδια των eighties και των nineties). Αυτό το… δισυπόστατο είναι που κάνει τους Gilded Brute ενδιαφέροντες. Το γεγονός, δηλαδή, πως τα τραγούδια τους ακούγονται πλήρη και γεμάτα, δίχως να χρωστούν αναγκαστικά στο ένα ή το άλλο. Ναι μεν η «βάση» είναι αυτή που είναι, αλλά από ’κει κάτω τα θέματα αναπτύσσονται και ολοκληρώνονται με «προσωπική» δουλειά, δίχως (οι Gilded Brute) να… φοβούνται τις συγκρίσεις. Θέλω να πω πως και συνθετικώς τα κομμάτια «λένε»... 

Ο Johnny Falx ξέρει όχι μόνο να πετάει riffs από ’δω κι από ’κει, δημιουργώντας κάτι το μεταλλικώς… ακατάστατο, αλλά και να χαράζει απλές/γερές, μελωδικές γραμμές, πάνω στις οποίες προσέρχονται οι κιθάρες, για να ολοκληρώσουν το παιγνίδι (άκου π.χ. το “Lightning in a pill”).
Εντάξει, κάποιοι μπορεί να βρουν ομοιότητες με πιο καινούρια συγκροτήματα (απ’ αυτά που θα έχει ακούσει σίγουρα και ο άνθρωπος) τύπου My Bloody Valentine να πούμε, αλλά δεν θα τα χαλάσουμε εκεί. Εξάλλου και οι My Bloody Valentine σε κάποιους άλλους πατάγανε – και δεν εννοώ τους Stud και τους Totty φυσικά, αλλά πιθανώς τους συμπατριώτες και συντοπίτες τους U2 (αν όχι και τους ακόμη παλαιότερους Skid Row). Η ουσία είναι πως κομμάτια σαν το “Thus spoke the Coward” ή το “Flames in the sky” μπορεί να αφορούν οποιονδήποτε καλοπροαίρετο ροκά, ενώ ορισμένα άλλα, σαν το “Diehard soul” φερ’ ειπείν, μπορούν να προσελκύσουν ακροατές και από το πιο απαιτητικό, αλλά με… γνώθι σαυτόν «μέταλλο».

Επαφή: https://soundcloud.com/gilded-brute/sets/byzantium-hounds