ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ κατά δημοσιοϋπαλληλίας

Το περιοδικό Τα Νέα Ελληνικά –πρώτο-πρώτο τεύχος από τον Ιανουάριο του 1952– υπήρξε το κύριο βήμα του συγγραφέα και κριτικού Ρένου Αποστολίδη ή απλώς Ρένου (1924-2004), το μέσο δηλαδή απ’ όπου άσκησε την καθολική και κατακλυσμιαία κριτική του, πάνω στα θέματα που τον ενδιέφεραν (λογοτεχνία, πολιτική, καλλιτεχνική και κοινωνική ζωή κ.λπ.). Το περιοδικό, που εκδιδόταν από κοινού με τον πατέρα του Ηρακλή Αποστολίδη, γνωστό επίσης ανθολόγο, είχε τρεις καθοριστικές φάσεις στη δεκαπενταετή διαδρομή του. Η πρώτη το 1952, η δεύτερη το 1957 και η τρίτη και πλέον σημαντική τη διετία 1966-1967 (Ιανουάριος ’66-Απρίλιος ’67), όταν και τυπώνονται 16 μηνιαία τεύχη.

Εκείνα τα τεύχη, της Γ Περιόδου, άνοιγαν με τη στήλη ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ και με υπότιτλους (ας τους πούμε έτσι) «χωρίς, αλλοίωση, χωρίς δέσμευση, χωρίς σκοπιμότητα, χωρίς δειλία, χωρίς λογοκρισία». Και είναι αλήθεια πως ο Ρένος δεν μάσαγε. Τα έβαζε με τους πάντες, ανοίγοντας θέματα και σπέρνοντας τον δημόσιο πανικό, μ’ έναν τρόπο αφύσικα σκληρό και αδιάλλακτο, που είχε όμως ισχυρές ρεαλιστικές βάσεις.

Πρόλαβε και την ιδιωτική τηλεόραση ο Ρένος την τελευταία 15ετία της ζωής του, «χώνοντάς» τα αγρίως και μέσω του γυαλιού, αλλά εκείνα τα… προ-δικτατορικά κείμενά του από «Τα Νέα Ελληνικά» του ’66-’67 δύσκολα βρίσκουν όμοιά τους στη στόχευση και το «δηλητήριο».

Να τι έγραφε… για το κράτος της Δεξιάς πριν από μισόν αιώνα περίπου, στο τεύχος 8 των «Νέων Ελληνικών», τον Αύγουστο του ’66, παίρνοντας παραμάζωμα ολάκερο τον πολιτικό κόσμο…

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/book/57457