ο ποιητής ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΑΓΛΑΣ

Όπως διαβάζουμε στο gdaglas.blogspot.gr: «Ο Γιώργος Δάγλας γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1958, όπου και τελείωσε το Ναυτικό Λύκειο, χωρίς ποτέ να μπαρκάρει. 1977, Αθήνα. Προλαβαίνει ζωντανούς τους τελευταίους ρεμπέτες. Ακούει τον Ρούκουνα και πίνει ούζο με τον Γιάννη Κυριαζή. 1980, άγριες διαδηλώσεις-καταλήψεις. Δουλεύει κομπάρσος με τη μεσολάβηση της Κατερίνας Γώγου. Με τον Άσιμο στο υπόγειο της Αραχώβης. Γράφει στο “Ιδεοδρόμιο” του Λεωνίδα Χρηστάκη. Παράλληλα βιοπορίζεται ως βιομηχανικός εργάτης, ταβερνιάρης και υπάλληλος γραφείου τελετών. 1982, εκδίδεται η «Μέρα των Φωταγωγών» στον Ελεύθερο Τύπο. 1985, αποσύρεται στην Ιθάκη. Εκδίδει την τοπική εφημερίδα “Άγονη Γραμμή”, διορίζεται στο νοσοκομείο και παντρεύεται. 1992, παραιτείται από δημόσιο και συζυγικό βίο και φεύγει στη Θεσσαλονίκη. Γράφει, πίνει, χάνεται. 1999, εκδίδεται το “Μαύρο Χιόνι” στις εκδόσεις Ελλέβορος (Άργος). 2004, επιστροφή στην Ιθάκη. Ετοιμάζει την καινούργια απόδραση».

Αν η «απόδραση» ήταν ποιητικής φύσεως, τότε αυτή ολοκληρώθηκε πριν λίγο καιρό, όταν τυπώθηκε το τρίτο πόνημα του Γιώργου Δάγλα Καντάδες για ένα δαίμονα [Φίλντισι, Παπάγου 2014/15], ένα ποιητικό βιβλίο 46 σελίδων, που περιγράφει τις νέες-παλιές ευαισθησίες, έτσι όπως εκείνες διαμορφώνουν και διαμορφώνονται μέσα στα καινούρια χρόνια.

Ο λόγος του Γιώργου Δάγλα παραμένει πάντα συνειδησιακός. Συνδέεται με τις ζωτικές αγωνίες της ύπαρξης, με τη διαρκή ευαισθησία απέναντι στο «αποκλεισμένο», με την ανάγκη της πάλης απέναντι στις εξουσίες, με την ελπίδα, εν τέλει, πως το παιγνίδι δεν είναι ολοκληρωτικά χαμένο – και όλα τούτα μέσω ενός προσωπικού ποιητικού λόγου, που υπερβαίνει τις πάσης φύσεως διαψεύσεις, τροφοδοτώντας τη… μηχανή με τα μοναδικά αιώνια καύσιμα: το χρέος, τη φιλία, την ομορφιά…

Δυο δείγματα… 

Επιστρέφω,

να ράψω ερμητικά

τα μάτια των προδομένων

τα ράκη να φορέσω των μοναχών

και στους καταραμένους

την άφεση να δώσω.

Έρχομαι,

να πέσω εδώ στη μέση της αρένας

χωρίς αίμα και μνήμα,

χωρίς καθρέφτη κι ελπίδα,

χωρίς Αίγυπτο, Ακαρνανία και όρη.

Τα βήματα του θηρίου ακολουθώ

τη μυσταγωγία του ανομολόγητου έρωτα.

Ορκίζομαι στο όνομα των πλοίων

που δεν λύσαν ποτέ τα σκοινιά τους.

Εκλιπαρώ το τρύπιο βλέμμα,

ανοίγω τον στρόβιλο των νεκρών ημερών

Έρχομαι με τους τελευταίους να πέσω

εδώ στη μέση της αρένας. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Θα βαδίσω ξανά

στην εκδοχή των αδιέξοδων οδών.

Σαν το θύμα

που κάθε πρωί

ακολουθεί το ίδιο πιστό δρομολόγιο

περιμένοντας να συναντήσει το δολοφόνο του.

Σαν μια δίκη που δεν τελειώνει ποτέ

κι αιώνες τώρα απολογούμαι.

Τόσα μέτωπα ανοιχτά

και τα παιδιά να πεινάνε.

Πού να γυρίσω;

Σε ποιον πάσσαλο η εξουσία

θα κρεμάσει το κεφάλι μου;

Ποιοι σύντροφοι θα με αποκηρύξουν;

Ποιοι κομισάριοι θα ταριχεύσουν

τα οράματά μου;

Προδομένος και μόνος

στη μέση στο ποτάμι και σας μιλώ.

Καλό χειμώνα σας λέω,

σας μιλώ,

θα γυρίσω.