Για τους Έλληνες Sugar Factory έχουμε γράψει κι άλλες φορές στο blog –
για κασέτες και 45άρια τους. Τώρα, έχουμε να στρίβει στο player το πιο νέο άλμπουμ τους (CD), που αποκαλείται “Liminal Spaces” [Submersion Records,
2022]. Πρόκειται για μία βινυλιακής διάρκειας έκδοση, που δεν ξεπερνά τα 33
λεπτά, και που αποτελείται από πέντε tracks.
Μέλη των Sugar Factory,
σ’ αυτή την ηχογράφηση, είναι οι: Stelios Gagaris κιθάρες,
σύνθια, λούπες, Grigoris Mavropoulos κιθάρες, ντραμς, Sergei Tochmachov κιθάρες, μπάσο και Nikodemos Triaridis κρουστοί
θόρυβοι.
Οι κιθάρες, λοιπόν, δίνουν την γενική και κατευθυντήρια γραμμή, καθώς έχουμε να κάνουμε, χοντρικώς, μ’ ένα post-rock σχήμα, με το μπάσο-ντραμς να ακούγεται αρκετά δυναμικό και με τα πλήκτρα (και τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά) να «γεμίζουν» τον ήχο, ο οποίος κάπου αποκτά επικές διαστάσεις.
Και οι πέντε συνθέσεις είναι πολύ καλές, καταγραμμένες με έμπνευση, δείχνοντας ενδεχομένως και «μεγαλύτερες» απ’ όσο είναι – όμως αυτό είναι καλό, γιατί οι Sugar Factory φαίνεται πως δίνουν βάρος στο θέμα της ηχογράφησης-παραγωγής, έχοντας τον τρόπο να κάνουν, εκείνο που έχουν στο μυαλό τους, ν’ ακούγεται ακόμη πιο εντυπωσιακό.
Δεν είναι εύκολο σαν άκουσμα το “Liminal Spaces”. Μπορεί η (βινυλιακή) διάρκεια να του δίνει μια πρώτη αβάντα, όμως οι μουσικές, εδώ, είναι συχνά απαιτητικές, και δύστροπες, αλλά πάντα αρκετά καλά τοποθετημένες μέσα στο ευρύτερο αφηγηματικό πλάνο.
Το τελευταίο κομμάτι του CD, για παράδειγμα, το 9λεπτο “Mole people”, είναι πάρα πολύ καλό, δηλαδή εκπληκτικό(!), με τους τοίχους από τις κιθάρες και τα πλήκτρα να υψώνονται αγέρωχα... πατώντας πάνω στις βαριές ρυθμικές βάσεις και δημιουργώντας ένα τσιτωμένο κλίμα έντασης, που έχει τον τρόπο να σε παρασύρει.
Από το καλό στο καλύτερο, λοιπόν, οι Sugar Factory, σ’ αυτό το περιποιημένο τελευταίο άλμπουμ τους, για την Submersion Records (από την Θεσσαλονίκη).
Επαφή:
Οι κιθάρες, λοιπόν, δίνουν την γενική και κατευθυντήρια γραμμή, καθώς έχουμε να κάνουμε, χοντρικώς, μ’ ένα post-rock σχήμα, με το μπάσο-ντραμς να ακούγεται αρκετά δυναμικό και με τα πλήκτρα (και τα υπόλοιπα ηλεκτρονικά) να «γεμίζουν» τον ήχο, ο οποίος κάπου αποκτά επικές διαστάσεις.
Και οι πέντε συνθέσεις είναι πολύ καλές, καταγραμμένες με έμπνευση, δείχνοντας ενδεχομένως και «μεγαλύτερες» απ’ όσο είναι – όμως αυτό είναι καλό, γιατί οι Sugar Factory φαίνεται πως δίνουν βάρος στο θέμα της ηχογράφησης-παραγωγής, έχοντας τον τρόπο να κάνουν, εκείνο που έχουν στο μυαλό τους, ν’ ακούγεται ακόμη πιο εντυπωσιακό.
Δεν είναι εύκολο σαν άκουσμα το “Liminal Spaces”. Μπορεί η (βινυλιακή) διάρκεια να του δίνει μια πρώτη αβάντα, όμως οι μουσικές, εδώ, είναι συχνά απαιτητικές, και δύστροπες, αλλά πάντα αρκετά καλά τοποθετημένες μέσα στο ευρύτερο αφηγηματικό πλάνο.
Το τελευταίο κομμάτι του CD, για παράδειγμα, το 9λεπτο “Mole people”, είναι πάρα πολύ καλό, δηλαδή εκπληκτικό(!), με τους τοίχους από τις κιθάρες και τα πλήκτρα να υψώνονται αγέρωχα... πατώντας πάνω στις βαριές ρυθμικές βάσεις και δημιουργώντας ένα τσιτωμένο κλίμα έντασης, που έχει τον τρόπο να σε παρασύρει.
Από το καλό στο καλύτερο, λοιπόν, οι Sugar Factory, σ’ αυτό το περιποιημένο τελευταίο άλμπουμ τους, για την Submersion Records (από την Θεσσαλονίκη).
Επαφή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου