KIT DOWNES / PETTER ELDH / JAMES MADDREN:
Vermillion [ECM Records, 2022]
Ο πιανίστας Kit Downes, ο κοντραμπασίστας Petter Eldh και ο ντράμερ James Maddren είναι παλιοί γνώριμοι. Και στα live, μα και στην δισκογραφία, καθώς εμφανίζονται και οι τρεις σε δύο τουλάχιστον άλμπουμ τής Edition Records από το 2018 και μετά (με το σχήμα Enemy κατ’ αρχάς, συμμετέχοντας οι δύο και σ’ ένα προσωπικό CD τού Petter Eldh).
Εδώ πάντως, στο “Vermillion”, οι Downes,
Eldh και Maddren, καταγράφονται σε μια
καθαρή piano-trio φάση, χωρίς έτερες
προσθήκες ή παράπλευρους χειρισμούς άλλων οργάνων. Πιάνο-μπάσο-ντραμς λοιπόν,
σ’ ένα άλμπουμ έντεκα συνθέσεων, οι δέκα εκ των οποίων είναι πρωτότυπες (των
μελών του σχήματος), με την διασκευή στο “Castles made of sand” του Jimi Hendrix, να ολοκληρώνει το πολύ
ενδιαφέρον αυτό CD.
Φυσικά, για ένα ευρωπαϊκό piano-trio, που είναι ηχογραφημένο στο κλασικό ECM-studio, στο Auditorio Stelio Molo RSI, του Λουγκάνο (Μάιος-Ιούνιος, 2021), το ύφος της jazz είναι κάπως προδιαγεγραμμένο.
Οι συνθέσεις, μικρής και μέσης διάρκειας, είναι λεπταίσθητες, μα και επί της ουσίας ανατρεπτικές, υπό την έννοια, πως συνεχώς έχουν να σου παρουσιάσουν περίτεχνες αρμονικές εναλλαγές, με τις... επισυναπτόμενες μελωδίες να διακρίνονται για την ποικιλία των υφών τους (από εύθυμες, έως... όχι και τόσο).
Τα κομμάτια, παρότι σύντομα σχετικώς, είναι πολύ περιεκτικά, πολύ «γεμάτα» στο άκουσμά τους, με συνεχείς αλλαγές και εκπλήξεις, που κρίνονται όμως ως συνεπείς με το κλίμα και την συνολικότερη ατμόσφαιρα του δίσκου.
Υπάρχει, σίγουρα, πολλή μελέτη εδώ και βεβαίως η πεποίθηση πως άλμπουμ σαν το “Vermillion” δεν μπορεί παρά να στέκεται εντελώς «μέσα» σ’ εκείνο που έχει καταγραφεί, δεκαετίες τώρα, ως ECM-sound.
MARK TURNER: Return from the Stars [ECM Records,
2022]
Από τις κορυφαίες περιπτώσεις του σημερινού τζαζ σαξοφώνου (τενόρο), ο Mark Turner επανεμφανίζεται στην ECM – αυτή την φορά μ’ ένα προσωπικό CD. Αποκαλείται “Return from the Stars” και συμμετέχει σ’ αυτό ένα ακόμη σημαντικό σύγχρονο όνομα, ο τρομπετίστας Jason Palmer, και ακόμη οι Joe Martin κοντραμπάσο και Jonathan Pinson ντραμς (και αυτοί με τις περγαμηνές τους).
Δίσκους τού Mark Turner ή με τον Mark Turner έχουμε συναντήσει κι άλλες φορές στο blog. Να θυμίσουμε τα άλμπουμ “Mark Turner meets Gary Foster” [Capri, 2019], “Fairgrounds” [Edition Records, 2019] του Jeff Ballard και “Rhyme and Reason” (2018/19) του Jason Palmer, μα ακόμη και το “Temporary Kings” [ECM, 2018], δηλαδή την συνεργασία Mark Turner και Ethan Iverson, το “Our Métier” [Capri, 2018] των Mark Masters Ensemble κ.λπ.
Στο “Return from the Stars” καταγράφονται οκτώ κομμάτια, μέσης και μεγάλης διάρκειας (από 4:37 το συντομότερο, μέχρι 12:22 το μακρύτερο στο χρόνο), που είναι όλα συνθέσεις του Mark Turner.
Οι μεγάλες, γενικώς, διάρκειες δείχνουν κατ’ αρχάς πως ο Turner δεν συνθέτει για τον... εαυτό του, αλλά για όλο το γκρουπ. Φυσικά και ο ίδιος κρατάει όσο και όταν πρέπει τα πρωτεία, τα οποία όμως μοιράζεται με τον τρομπετίστα Palmer, ενώ και το ρυθμικό τμήμα έχει, επίσης, την ευκαιρία, να δείξει την δημιουργικότητά του σε κάθε σύνθεση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Βεβαίως η τρομπέτα είναι πιο κοντά σ’ έναν «γραμμένο» ρόλο, όπως και το τενόρο εξάλλου, με το μπάσο και τα ντραμς να συνοδοιπορούν μέσα από ένα πιο ελεύθερο πλαίσιο, στρώνοντας μία διαρκώς ανανεούμενη και ευμετάβλητη βάση.
Το αποτέλεσμα είναι να προβάλλεται μία jazz έντονη, δημιουργική, απρόβλεπτη, με στροφές αργές και γρήγορες, που αλλάζουν συνεχώς, με μελωδίες που απλώνονται σε μεγάλη έκταση της τζαζ παράδοσης, από το new thing του ’60 (“Nigeria II”), έως τα πιο σύγχρονα contemporary περιβάλλοντα (“Unacceptable”).
Και φυσικά δεν παραλείπει και σ’ αυτό το άλμπουμ του ο Mark Turner να δείξει την αγάπη του για την επιστημονική φαντασία, δανειζόμενος τον τίτλο του από την νουβέλα του Stanisław Lem “Return from the Stars”, όπως είχε συμβεί, εξάλλου, και με το “Lathe of Heaven” (2014), που είχε τον ίδιο τίτλο με το βιβλίο της Ursula K. Le Guin.
Τι μπορεί να συνδέει, τώρα, την jazz του Mark Turner με την Ε.Φ.; Ίσως μια στοχαστικότητα στην ανάπτυξη των θεμάτων, που πιθανώς να έχει να κάνει με την πίστη στον άνθρωπο και την ικανότητά του να εξερευνά το άγνωστο, αντιμετωπίζοντας στωικά τους πάσης φύσεως κινδύνους.
GIDON KREMER: Mieczysław Weinberg “Sonatas for Violin Solo” [ECM New Series, 2022]
Ένας από τους πιο σημαντικούς κλασικούς βιολιστές του καιρού μας, ο Λετονός Gidon Kremer (γενν. 1947) στο πιο νέο άλμπουμ του για την ECM (μια εταιρεία, με την οποία συνεργάζεται από το 1984, όταν ερμήνευσε έργα Arvo Pärt, για το LP “Tabula Rasa”) αποδίδει συνθέσεις για σόλο βιολί, βασικά τρεις σονάτες, του εβραϊκής καταγωγής, γεννημένου στην Πολωνία, αλλά σοβιετικού συνθέτη Mieczysław Weinberg (1919-1996), που θεωρείται από ορισμένους ως η μεγάλη «άγνωστη» (σοβιετική) μεγαλοφυία, με έργο αντάξιο των συνθέσεων των Σεργκέι Προκόφιεφ και Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Στις σημειώσεις του booklet υπάρχουν πολλά στοιχεία για τον Weinberg και τις σονάτες του (κείμενο του Wolfgang Sandner) κι εκείνο που αξίζει εμείς, εδώ, να πούμε είναι πως το έργο του σοβιετικού συνθέτη είναι μεν μοντέρνο, αλλά ταυτοχρόνως είναι και προσιτό στο «μέσο αυτί». Ο Weinberg δεν αρνείται τις λυρικές μελωδικές γραμμές, ούτε αδιαφορεί για το συναίσθημα του ακροατή του, καταφέρνοντας να συνδυάσει «σύγχρονα» ιδιώματα (ελεύθερες τονικότητες π.χ.), μαζί με νεορομαντικές τάσεις.
Υψηλής ποιότητας ηχογράφηση, που συνέβη σε δύο δόσεις. Οι σονάτες «1» και «2» είναι ηχογραφημένες τον Δεκέμβριο του 2019, σ’ ένα στούντιο στην Λιθουανία, ενώ η «3» είναι ηχογραφημένη στο Lockenhaus Kammermusikfestival (Αυστρία), το 2013.
Η ECM Records και η ECM New Series εισάγονται στην Ελλάδα από την AN Music
Ο πιανίστας Kit Downes, ο κοντραμπασίστας Petter Eldh και ο ντράμερ James Maddren είναι παλιοί γνώριμοι. Και στα live, μα και στην δισκογραφία, καθώς εμφανίζονται και οι τρεις σε δύο τουλάχιστον άλμπουμ τής Edition Records από το 2018 και μετά (με το σχήμα Enemy κατ’ αρχάς, συμμετέχοντας οι δύο και σ’ ένα προσωπικό CD τού Petter Eldh).
Φυσικά, για ένα ευρωπαϊκό piano-trio, που είναι ηχογραφημένο στο κλασικό ECM-studio, στο Auditorio Stelio Molo RSI, του Λουγκάνο (Μάιος-Ιούνιος, 2021), το ύφος της jazz είναι κάπως προδιαγεγραμμένο.
Οι συνθέσεις, μικρής και μέσης διάρκειας, είναι λεπταίσθητες, μα και επί της ουσίας ανατρεπτικές, υπό την έννοια, πως συνεχώς έχουν να σου παρουσιάσουν περίτεχνες αρμονικές εναλλαγές, με τις... επισυναπτόμενες μελωδίες να διακρίνονται για την ποικιλία των υφών τους (από εύθυμες, έως... όχι και τόσο).
Τα κομμάτια, παρότι σύντομα σχετικώς, είναι πολύ περιεκτικά, πολύ «γεμάτα» στο άκουσμά τους, με συνεχείς αλλαγές και εκπλήξεις, που κρίνονται όμως ως συνεπείς με το κλίμα και την συνολικότερη ατμόσφαιρα του δίσκου.
Υπάρχει, σίγουρα, πολλή μελέτη εδώ και βεβαίως η πεποίθηση πως άλμπουμ σαν το “Vermillion” δεν μπορεί παρά να στέκεται εντελώς «μέσα» σ’ εκείνο που έχει καταγραφεί, δεκαετίες τώρα, ως ECM-sound.
Από τις κορυφαίες περιπτώσεις του σημερινού τζαζ σαξοφώνου (τενόρο), ο Mark Turner επανεμφανίζεται στην ECM – αυτή την φορά μ’ ένα προσωπικό CD. Αποκαλείται “Return from the Stars” και συμμετέχει σ’ αυτό ένα ακόμη σημαντικό σύγχρονο όνομα, ο τρομπετίστας Jason Palmer, και ακόμη οι Joe Martin κοντραμπάσο και Jonathan Pinson ντραμς (και αυτοί με τις περγαμηνές τους).
Δίσκους τού Mark Turner ή με τον Mark Turner έχουμε συναντήσει κι άλλες φορές στο blog. Να θυμίσουμε τα άλμπουμ “Mark Turner meets Gary Foster” [Capri, 2019], “Fairgrounds” [Edition Records, 2019] του Jeff Ballard και “Rhyme and Reason” (2018/19) του Jason Palmer, μα ακόμη και το “Temporary Kings” [ECM, 2018], δηλαδή την συνεργασία Mark Turner και Ethan Iverson, το “Our Métier” [Capri, 2018] των Mark Masters Ensemble κ.λπ.
Στο “Return from the Stars” καταγράφονται οκτώ κομμάτια, μέσης και μεγάλης διάρκειας (από 4:37 το συντομότερο, μέχρι 12:22 το μακρύτερο στο χρόνο), που είναι όλα συνθέσεις του Mark Turner.
Οι μεγάλες, γενικώς, διάρκειες δείχνουν κατ’ αρχάς πως ο Turner δεν συνθέτει για τον... εαυτό του, αλλά για όλο το γκρουπ. Φυσικά και ο ίδιος κρατάει όσο και όταν πρέπει τα πρωτεία, τα οποία όμως μοιράζεται με τον τρομπετίστα Palmer, ενώ και το ρυθμικό τμήμα έχει, επίσης, την ευκαιρία, να δείξει την δημιουργικότητά του σε κάθε σύνθεση, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Βεβαίως η τρομπέτα είναι πιο κοντά σ’ έναν «γραμμένο» ρόλο, όπως και το τενόρο εξάλλου, με το μπάσο και τα ντραμς να συνοδοιπορούν μέσα από ένα πιο ελεύθερο πλαίσιο, στρώνοντας μία διαρκώς ανανεούμενη και ευμετάβλητη βάση.
Το αποτέλεσμα είναι να προβάλλεται μία jazz έντονη, δημιουργική, απρόβλεπτη, με στροφές αργές και γρήγορες, που αλλάζουν συνεχώς, με μελωδίες που απλώνονται σε μεγάλη έκταση της τζαζ παράδοσης, από το new thing του ’60 (“Nigeria II”), έως τα πιο σύγχρονα contemporary περιβάλλοντα (“Unacceptable”).
Και φυσικά δεν παραλείπει και σ’ αυτό το άλμπουμ του ο Mark Turner να δείξει την αγάπη του για την επιστημονική φαντασία, δανειζόμενος τον τίτλο του από την νουβέλα του Stanisław Lem “Return from the Stars”, όπως είχε συμβεί, εξάλλου, και με το “Lathe of Heaven” (2014), που είχε τον ίδιο τίτλο με το βιβλίο της Ursula K. Le Guin.
Τι μπορεί να συνδέει, τώρα, την jazz του Mark Turner με την Ε.Φ.; Ίσως μια στοχαστικότητα στην ανάπτυξη των θεμάτων, που πιθανώς να έχει να κάνει με την πίστη στον άνθρωπο και την ικανότητά του να εξερευνά το άγνωστο, αντιμετωπίζοντας στωικά τους πάσης φύσεως κινδύνους.
Ένας από τους πιο σημαντικούς κλασικούς βιολιστές του καιρού μας, ο Λετονός Gidon Kremer (γενν. 1947) στο πιο νέο άλμπουμ του για την ECM (μια εταιρεία, με την οποία συνεργάζεται από το 1984, όταν ερμήνευσε έργα Arvo Pärt, για το LP “Tabula Rasa”) αποδίδει συνθέσεις για σόλο βιολί, βασικά τρεις σονάτες, του εβραϊκής καταγωγής, γεννημένου στην Πολωνία, αλλά σοβιετικού συνθέτη Mieczysław Weinberg (1919-1996), που θεωρείται από ορισμένους ως η μεγάλη «άγνωστη» (σοβιετική) μεγαλοφυία, με έργο αντάξιο των συνθέσεων των Σεργκέι Προκόφιεφ και Ντμίτρι Σοστακόβιτς.
Στις σημειώσεις του booklet υπάρχουν πολλά στοιχεία για τον Weinberg και τις σονάτες του (κείμενο του Wolfgang Sandner) κι εκείνο που αξίζει εμείς, εδώ, να πούμε είναι πως το έργο του σοβιετικού συνθέτη είναι μεν μοντέρνο, αλλά ταυτοχρόνως είναι και προσιτό στο «μέσο αυτί». Ο Weinberg δεν αρνείται τις λυρικές μελωδικές γραμμές, ούτε αδιαφορεί για το συναίσθημα του ακροατή του, καταφέρνοντας να συνδυάσει «σύγχρονα» ιδιώματα (ελεύθερες τονικότητες π.χ.), μαζί με νεορομαντικές τάσεις.
Υψηλής ποιότητας ηχογράφηση, που συνέβη σε δύο δόσεις. Οι σονάτες «1» και «2» είναι ηχογραφημένες τον Δεκέμβριο του 2019, σ’ ένα στούντιο στην Λιθουανία, ενώ η «3» είναι ηχογραφημένη στο Lockenhaus Kammermusikfestival (Αυστρία), το 2013.
Η ECM Records και η ECM New Series εισάγονται στην Ελλάδα από την AN Music
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου