VINCENT PEIRANI το σπουδαίο άλμπουμ “Jokers”

Ο γάλλος ακορντεονίστας της jazz Vincent Peirani αποτελεί εδώ και μια δεκαετία ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της ACT, αλλά όχι μόνο. Κι εννοούμε πως οι δουλειές του, εκεί, είναι τόσο σημαντικές, ώστε άνετα θα τις κατατάσσαμε μεταξύ των ωραιότερων jazz-crossovers, γενικότερα, τούτα τα τελευταία χρόνια. Αν η απόλαυση αποτελεί ένα βασικό κριτήριο, προκειμένου να αποφανθούμε για το αν ένα άλμπουμ αξίζει ή όχι, τότε, και σ’ αυτό το πεδίο, ο Peirani και οι δίσκοι του δεν μπορεί παρά να λαβαίνουν «άριστα».
Αυτό, δηλαδή, που ισχύει για τα πιο πρόσφατα άλμπουμ του –κι ας μείνουμε σε αυτά– σαν τα “Abrazo” (2020) με Emile Parisien, “So Quiet” (2019) με Serena Fisseau και “Living Being II” (2018), ισχύει στον πιο υψηλό βαθμό και για το καινούριο, που αποκαλείται “Jokers” [ACT Music + Vision /AN Music, 2022] και που είναι με δυο λέξεις ένα... συναρπαστικό αριστούργημα!

Άλμπουμ των εννέα tracks είναι το “Jokers”, με τα τέσσερα εξ αυτών να ανήκουν στον Peirani, τέσσερα να αποτελούν διασκευές σε συνθέσεις του Marilyn Manson, της Bishop Briggs, των Nine Inch Nails και του Frederico Alagna (τελείως ασύμβατες επιλογές, που, και αυτές, κάτι σημαίνουν) και ένα να είναι γραμμένο από τον κιθαρίστα του τρίο, τον Federico Casagrande. Τρίο; Ναι (με την προσθήκη και του ντράμερ Ziv Ravitz) κι είναι ένα σχήμα αυτό όχι συνηθισμένο για τα μέτρα του ευφυούς γάλλου μουσικού, που έχει, για μιαν εισέτι φορά, τον τρόπο να μας κάνει να μένουμε με ανοικτό το στόμα.
Σίγουρα το “Jokers” είναι το πιο progressive άλμπουμ του Peirani, το πιο rock και avant ταυτοχρόνως, με τη χρήση των ηλεκτρονικών και του στούντιο γενικότερα να αποβαίνει καθοριστική στην συγκρότηση τούτης της ηχητικής παλέτας, που έχει τον τρόπο και την δύναμη να τινάξει τα ηχεία στον αέρα.
Δεν είναι ότι παίζουν κατά τόπους πολύ δυνατά οι Peirani, Casagrande και Ravitz, ούτε το γεγονός πως ο Peirani χειρίζεται ακορντεόν, ακορντίνα, κλαρινέτο, keyboards, music box, glockenspiel, κάνοντας επιπλέον και φωνητικά, είναι η παραγωγή του βασικά (γιατί είναι και παραγωγός στο συγκεκριμένο CD), μέσω της οποίας ο Γάλλος καταθέτει «άποψη», ήχο, ικανό να κάνει την διαφορά.
Εκεί παίζεται το παιγνίδι στην περίπτωση του “Jokers”. Όχι πως οι συνθέσεις είναι «λίγες» (για πρωτότυπα και διασκευές), το κάθε άλλο, μα χωρίς «ήχο», δεν θα μπορούσε να συμβεί και να καταγραφεί κάτι τόσο οριακό.
Σίγουρα υπάρχει ψάξιμο εδώ, σίγουρα υπάρχει πειραματισμός και όσον αφορά στον ήχο του ακορντεόν (του βασικού οργάνου), που είναι οπωσδήποτε «πειραγμένο», μα και όσον αφορά στην συνύπαρξη του ροκ και των ηλεκτρονικών με το ακορντεόν, στη βάση μιας τριμερούς ισότητας (με την κιθάρα και τα ντραμς).
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ξεχωρίσουμε κομμάτια από το “Jokers”. Το άλμπουμ έχει εννέα εκπληκτικά tracks, το ένα εντυπωσιακότερο του άλλου, που ξεχειλίζουν δύναμη και συναισθήματα, όσο ελάχιστα άλλα απ’ αυτά που έχουν φθάσει στ’ αυτιά μας τους τελευταίους μήνες.
Ένα από τα μεγάλα άλμπουμ της μέχρι τώρα χρονιάς, με κλειστά μάτια.