CHET BAKER: Peace [ENJA RECORDS, 1982/2021]
Θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα eighties άλμπουμ του μάγου τρομπετίστα Chet Baker (1929-1988), που είχε κυκλοφορήσει κατά πρώτον από την Enja, το 1982 και το οποίον επανεκδίδεται για μία εισέτι φορά – πιθανώς για έκτη ή έβδομη.
Ο λόγος για το “Peace”, της σειράς enja jazz classics, με το νέο artwork και τα δύο bonus tracks – μία εναλλακτική version του
“3+1=5”, δηλαδή του original lead track
“Syzygies” του David Friedman, συν μία ανέκδοτη version του
φερώνυμου “Peace” του Horace Silver.
Στο session αυτό, που ηχογραφήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1982, στα Vanguard Studios της Νέας Υόρκης, είχαν την ευκαιρία να βρεθούν μαζί κορυφαίοι μουσικοί, οπότε, νομοτελειακά, δεν θα μπορούσε, το “Peace”, να υπολείπεται ούτε κατά τι από το «τέλειο».
Λέμε, λοιπόν, για τους David Friedman μαρίμπα, βιμπράφωνο, Buster Williams μπάσο και Joe Chambers ντραμς – με την τρομπέτα του Chet Baker, σε πρώτο πλάνο, να αποδίδει, βασικά, μελωδίες του Friedman, με το track list, πέρα από το “Peace”, του H. Silver, να συμπληρώνεται και με το “The song is you” του Jerome Kern.
Οι συνθέσεις του David Friedman είναι εξαιρετικές.
Στο εισαγωγικό “3+1=5”, πάνω σ’ ένα πολύ γρήγορο τέμπο, ξεκινά ο Friedman να αυτοσχεδιάζει με την μαρίμπα του, με τον Baker να παίρνει τη σκυτάλη, με πύρινο και όχι τόσο… cool παίξιμο, πριν παραχωρήσει χώρο στον Williams, για ένα σόλο στο κοντραμπάσο, για να ακολουθήσει, πριν από το ομαδικό τελείωμα, ακόμη ένα σόλο, από τον Chambers αυτή τη φορά. Τα σχεδόν οκτώ λεπτά της σύνθεσης παρέχουν και στους τέσσερις μουσικούς τη δυνατότητα να εκμεταλλευθούν τον χρόνο – πράγμα το οποίον πράττουν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του set είναι το 10λεπτο “Lament for Thelonious” (του Friedman), που είναι αφιερωμένο στον Thelonious Monk, ο οποίος είχε πεθάνει έξι μέρες πριν από την ηχογράφηση (στις 17 Φεβ. 1982). Το track αυτό είναι αργό φυσικά, θρηνητικό, με τον Chet Baker να βρίσκεται στο στοιχείο του, αντιμετωπίζοντας με αυτοσχεδιαστική άνεση και την σύνθεση και, παραλλήλως, το θλιβερό γεγονός. Χοντρικώς, τα πρώτα πέντε λεπτά τού ανήκουν, καθώς μετά αναλαμβάνει ο Friedman, ξανά με την μαρίμπα του, αναπτύσσοντας ένα ακόμη περιεκτικό «υπόγειο» σόλο, πριν από το ομαδικό κλείσιμο.
Το “Song is you” (του Jerome Kern) είναι μία στιγμή χαλάρωσης, με την ωραία μελωδία να κυριαρχεί, και με το ρυθμικό τμήμα να «ζωγραφίζει» στο background.
Είναι, όμως, το διάλειμμα αυτό, για να περάσουμε στο επόμενο haunted track, με το βιμπράφωνο, τώρα, του Friedman, να συνοδεύει την τρομπέτα του Baker, που πάντα θα βρίσκεται στην μπροστινή μεριά.
Εξαιρετικό και το “For now” (το τελευταίο κομμάτι του αυθεντικού LP), είναι και αυτό νωχελικό... βούτυρο στο ψωμί, με άλλα λόγια, για τον Chet Baker, που καταγράφει, με κάθε τρόπο, στο “Peace”, το υψηλό επίπεδο της ερμηνευτικής ωριμότητάς του.
Θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα eighties άλμπουμ του μάγου τρομπετίστα Chet Baker (1929-1988), που είχε κυκλοφορήσει κατά πρώτον από την Enja, το 1982 και το οποίον επανεκδίδεται για μία εισέτι φορά – πιθανώς για έκτη ή έβδομη.
Στο session αυτό, που ηχογραφήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1982, στα Vanguard Studios της Νέας Υόρκης, είχαν την ευκαιρία να βρεθούν μαζί κορυφαίοι μουσικοί, οπότε, νομοτελειακά, δεν θα μπορούσε, το “Peace”, να υπολείπεται ούτε κατά τι από το «τέλειο».
Λέμε, λοιπόν, για τους David Friedman μαρίμπα, βιμπράφωνο, Buster Williams μπάσο και Joe Chambers ντραμς – με την τρομπέτα του Chet Baker, σε πρώτο πλάνο, να αποδίδει, βασικά, μελωδίες του Friedman, με το track list, πέρα από το “Peace”, του H. Silver, να συμπληρώνεται και με το “The song is you” του Jerome Kern.
Οι συνθέσεις του David Friedman είναι εξαιρετικές.
Στο εισαγωγικό “3+1=5”, πάνω σ’ ένα πολύ γρήγορο τέμπο, ξεκινά ο Friedman να αυτοσχεδιάζει με την μαρίμπα του, με τον Baker να παίρνει τη σκυτάλη, με πύρινο και όχι τόσο… cool παίξιμο, πριν παραχωρήσει χώρο στον Williams, για ένα σόλο στο κοντραμπάσο, για να ακολουθήσει, πριν από το ομαδικό τελείωμα, ακόμη ένα σόλο, από τον Chambers αυτή τη φορά. Τα σχεδόν οκτώ λεπτά της σύνθεσης παρέχουν και στους τέσσερις μουσικούς τη δυνατότητα να εκμεταλλευθούν τον χρόνο – πράγμα το οποίον πράττουν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του set είναι το 10λεπτο “Lament for Thelonious” (του Friedman), που είναι αφιερωμένο στον Thelonious Monk, ο οποίος είχε πεθάνει έξι μέρες πριν από την ηχογράφηση (στις 17 Φεβ. 1982). Το track αυτό είναι αργό φυσικά, θρηνητικό, με τον Chet Baker να βρίσκεται στο στοιχείο του, αντιμετωπίζοντας με αυτοσχεδιαστική άνεση και την σύνθεση και, παραλλήλως, το θλιβερό γεγονός. Χοντρικώς, τα πρώτα πέντε λεπτά τού ανήκουν, καθώς μετά αναλαμβάνει ο Friedman, ξανά με την μαρίμπα του, αναπτύσσοντας ένα ακόμη περιεκτικό «υπόγειο» σόλο, πριν από το ομαδικό κλείσιμο.
Το “Song is you” (του Jerome Kern) είναι μία στιγμή χαλάρωσης, με την ωραία μελωδία να κυριαρχεί, και με το ρυθμικό τμήμα να «ζωγραφίζει» στο background.
Είναι, όμως, το διάλειμμα αυτό, για να περάσουμε στο επόμενο haunted track, με το βιμπράφωνο, τώρα, του Friedman, να συνοδεύει την τρομπέτα του Baker, που πάντα θα βρίσκεται στην μπροστινή μεριά.
Εξαιρετικό και το “For now” (το τελευταίο κομμάτι του αυθεντικού LP), είναι και αυτό νωχελικό... βούτυρο στο ψωμί, με άλλα λόγια, για τον Chet Baker, που καταγράφει, με κάθε τρόπο, στο “Peace”, το υψηλό επίπεδο της ερμηνευτικής ωριμότητάς του.
JOHN SCOFIELD: Live [ENJA RECORDS, 1978/2021]
Πρόκειται για την πολλοστή επανέκδοση ενός κλασικού άλμπουμ τού μέγα-κιθαρίστα John Scofield, από τα seventies, που τυγχάνει, μάλιστα, να είναι και το πρώτο προσωπικό του. Λέμε για το “Live”, στο κλαμπ Domicile του Μονάχου, από τις 4 Νοεμβρίου 1977, που κυκλοφόρησε από τον enja την επόμενη χρονιά (1978) και που επανεκδόθηκε, για τελευταία φορά, πέρυσι – με τα γνωστά και από τις παλαιότερες CD-reissues bonus tracks “Air Pakistan” και “Jeanie”.
Σ’ εκείνο το ιστορικό πλέον live, ο 27χρονος John Scofield, που είχε ήδη προλάβει να συνεργαστεί με την αφρόκρεμα της jazz (Gerry Mulligan, Chet Baker, Billy Cobham, Charles Mingus, Jeremy Steig κ.ά.), θα βρισκόταν στο πάλκο με τους Richie Beirach πιάνο, George Mraz μπάσο και Joe LaΒarbera ντραμς, αποδίδοντας τέσσερις δικές του συνθέσεις, μία του Beirach, διασκευάζοντας επιπλέον το στάνταρντ “Softly as in a morning sunrise”.
Το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εντυπωσιακό. Βοηθάει φυσικά η πολύ καλή (για την εποχή και γενικότερα) ηχογράφηση-παραγωγή, βοηθάει οπωσδήποτε το υλικό (η 15λεπτη σύνθεση τού Beirach “Leaving”, για παράδειγμα, είναι εκπληκτική), συντελεί όσο να ’ναι και ο χώρος (το περιώνυμο Domicile δεν ήταν τυχαίο μέρος), αλλά βασικά εκείνο που συμβάλλει τα μέγιστα στην βέλτιστη «εικόνα» αυτού του top of the top live είναι οι τέσσερις βιρτουόζοι, που τα δίνουν όλοι όλα – και όχι μόνον ο Scofield – παίζοντας «παπάδες». Αρκεί κάποιος ν’ ακούσει το σόλο ντραμς του LaBarbera στο “Air Pakistan”, για να αντιληφθεί πως εκείνο το βράδυ του Νοε. ’77 είχε γίνει «το σώσε» στο γερμανικό κλαμπ, με τον κόσμο που παρευρίσκεται και αποθεώνει να έχει κερδίσει το... πρώτο λαχείo.
Φυσικά, ο John Scofield ως πρώτος ανάμεσα σε ίσους είναι παντού και πάντα εκπληκτικός είτε παίζει ήσυχα και απλά, με γλυκό ήχο και ωραίες διαδοχές ακόρντων (“Jeanie”), είτε ανεβάζει στροφές, με πιο δυναμικά παιξίματα πολύ κοντά σε μια jazz-rock attitude (“Softly as in a morning sunrise”).
Ένα κλασικό άλμπουμ, λοιπόν, που προσφέρεται εκ νέου σε καινούριου σχεδιασμού digipak.
Πρόκειται για την πολλοστή επανέκδοση ενός κλασικού άλμπουμ τού μέγα-κιθαρίστα John Scofield, από τα seventies, που τυγχάνει, μάλιστα, να είναι και το πρώτο προσωπικό του. Λέμε για το “Live”, στο κλαμπ Domicile του Μονάχου, από τις 4 Νοεμβρίου 1977, που κυκλοφόρησε από τον enja την επόμενη χρονιά (1978) και που επανεκδόθηκε, για τελευταία φορά, πέρυσι – με τα γνωστά και από τις παλαιότερες CD-reissues bonus tracks “Air Pakistan” και “Jeanie”.
Σ’ εκείνο το ιστορικό πλέον live, ο 27χρονος John Scofield, που είχε ήδη προλάβει να συνεργαστεί με την αφρόκρεμα της jazz (Gerry Mulligan, Chet Baker, Billy Cobham, Charles Mingus, Jeremy Steig κ.ά.), θα βρισκόταν στο πάλκο με τους Richie Beirach πιάνο, George Mraz μπάσο και Joe LaΒarbera ντραμς, αποδίδοντας τέσσερις δικές του συνθέσεις, μία του Beirach, διασκευάζοντας επιπλέον το στάνταρντ “Softly as in a morning sunrise”.
Το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι εντυπωσιακό. Βοηθάει φυσικά η πολύ καλή (για την εποχή και γενικότερα) ηχογράφηση-παραγωγή, βοηθάει οπωσδήποτε το υλικό (η 15λεπτη σύνθεση τού Beirach “Leaving”, για παράδειγμα, είναι εκπληκτική), συντελεί όσο να ’ναι και ο χώρος (το περιώνυμο Domicile δεν ήταν τυχαίο μέρος), αλλά βασικά εκείνο που συμβάλλει τα μέγιστα στην βέλτιστη «εικόνα» αυτού του top of the top live είναι οι τέσσερις βιρτουόζοι, που τα δίνουν όλοι όλα – και όχι μόνον ο Scofield – παίζοντας «παπάδες». Αρκεί κάποιος ν’ ακούσει το σόλο ντραμς του LaBarbera στο “Air Pakistan”, για να αντιληφθεί πως εκείνο το βράδυ του Νοε. ’77 είχε γίνει «το σώσε» στο γερμανικό κλαμπ, με τον κόσμο που παρευρίσκεται και αποθεώνει να έχει κερδίσει το... πρώτο λαχείo.
Φυσικά, ο John Scofield ως πρώτος ανάμεσα σε ίσους είναι παντού και πάντα εκπληκτικός είτε παίζει ήσυχα και απλά, με γλυκό ήχο και ωραίες διαδοχές ακόρντων (“Jeanie”), είτε ανεβάζει στροφές, με πιο δυναμικά παιξίματα πολύ κοντά σε μια jazz-rock attitude (“Softly as in a morning sunrise”).
Ένα κλασικό άλμπουμ, λοιπόν, που προσφέρεται εκ νέου σε καινούριου σχεδιασμού digipak.
Ηχογραφημένο, τον Οκτώβριο του 1985, στο Englewood Cliffs του New Jersey, από τον Rudy van Gelder, το “Water from an Ancient Well” του πιανίστα και συνθέτη Abdullah Ibrahim είναι ένα από τα ωραιότερα άλμπουμ του εκείνων των χρόνων. Τυπωμένο κατά πρώτον για την αμερικανική ετικέτα Blackhawk Records, το άλμπουμ αυτό γνώρισε διάφορες επανεκδόσεις μέσα στα χρόνια (και στην Enja, από το 1992 και μετά), με την πιο νέα reissue να προσφέρεται σε ωραία digipak συσκευασία και με το ίδιο ακριβώς track list, μ’ εκείνο της πρώτης έκδοσης.
Στο άλμπουμ αυτό ο μεγάλος νοτιοαφρικανός πιανίστας συνεργάζεται με κορυφαίους αμερικανούς jazzmen της εποχής (Carlos Ward άλτο φλάουτο, Ricky Ford τενόρο σαξόφωνο, Charles Davis βαρύτονο σαξόφωνο, David Williams μπάσο, Ben Riley ντραμς), προτείνοντας μια σειρά δικών του πρωτότυπων συνθέσεων, στις οποίες κυριαρχούν τα στοιχεία της νοτιοαφρικανικής jazz. Ή μάλλον τα παραδοσιακά νοτιοαφρικανικά στοιχεία, τα εντέχνως περασμένα, ενίοτε, μέσα στις πιο κλασικές bop δομές (“Tuang guru”).
Τόσο στα πιο έντονα κομμάτια (“Mandela”), βεβαίως στις μπαλάντες (“Song for Sathima”), μα και στα περισσότερο south-african tracks (“Maneberg revisited”), ο Abdullah Ibrahim καταγράφει μία ποικιλία ρυθμών, παίρνοντας από τους τρεις πνευστούς του πολύ ωραίες στιγμές είτε ομαδικών συνοδειών, είτε ουσιαστικών soli (το τενόρο του Ricky Ford, το βαρύτονο του Charles Davis και το φλάουτο του Carlos Ward κυριαρχούν στο 12λεπτο “Water from an ancient well”) και κρατώντας για τον εαυτό του, συνήθως, τα διακριτικά γεμίσματα και κάποιες απλές συνοδείες στα πιο μικρά συνθέματα (“Wedding”).
Πολύ ευχάριστο και ουσιαστικό CD, με το jive να κυριαρχεί, προσδίδοντας στην εγγραφή μιαν αίσθηση γιορτής.
ABBEY LINCOLN: Abbey Sings Billie [ENJA
RECORDS, 1989 / 2021]
Ακόμη μία επανέκδοση από τον κλασικό κατάλογο της Enja. Λέμε για το άλμπουμ της Abbey Lincoln (1930-2010) “Abbey Sings Billie”, που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1989.
Βασικά, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μία live καταγραφή από το Universal Jazz Coalition της Νέας Υόρκης (6 και 7 Νοεμβρίου 1987), στην οποία συμμετείχαν, πέραν της μεγάλης τραγουδίστριας A. Lincoln, και οι Harold Vick τενόρο σαξόφωνο, James Weidman πιάνο, Tarik Shah μπάσο και Mark Johnson ντραμς.
Το ρεπερτόριο, όπως αντιλαμβάνεστε είναι κλασικό (“I only have eyes for you”, “Strange fruit”, “Lover man”, “Soul eyes” κ.λπ.), με την μπάντα να κάνει τέλεια την δουλειά της και με την Abbey Lincoln, σε πολύ καλή φόρμα, να πράττει εκείνο που ήξερε καλύτερα, από τις περισσότερες τραγουδίστριες του καιρού της. Να αποδίδει αυτό το τόσο κλασικό, μα και απαιτητικό, συγχρόνως, ρεπερτόριο με πειστικότητα και πάθος.
Μια σεμνή τελετή, λοιπόν, στη μνήμη της Billie Holiday, χωρίς ιδιοτροπίες, περφεξιονιστικά παιξίματα και τα ρέστα. Μια φωνή και τέσσερα όργανα, που επικεντρώνονται στην ουσία του πράγματος και με την συγκίνηση να ξεχειλίζει.
Η ENJA Records εισάγεται στην Ελλάδα από την AN Music
Ακόμη μία επανέκδοση από τον κλασικό κατάλογο της Enja. Λέμε για το άλμπουμ της Abbey Lincoln (1930-2010) “Abbey Sings Billie”, που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1989.
Βασικά, εδώ, έχουμε να κάνουμε με μία live καταγραφή από το Universal Jazz Coalition της Νέας Υόρκης (6 και 7 Νοεμβρίου 1987), στην οποία συμμετείχαν, πέραν της μεγάλης τραγουδίστριας A. Lincoln, και οι Harold Vick τενόρο σαξόφωνο, James Weidman πιάνο, Tarik Shah μπάσο και Mark Johnson ντραμς.
Το ρεπερτόριο, όπως αντιλαμβάνεστε είναι κλασικό (“I only have eyes for you”, “Strange fruit”, “Lover man”, “Soul eyes” κ.λπ.), με την μπάντα να κάνει τέλεια την δουλειά της και με την Abbey Lincoln, σε πολύ καλή φόρμα, να πράττει εκείνο που ήξερε καλύτερα, από τις περισσότερες τραγουδίστριες του καιρού της. Να αποδίδει αυτό το τόσο κλασικό, μα και απαιτητικό, συγχρόνως, ρεπερτόριο με πειστικότητα και πάθος.
Μια σεμνή τελετή, λοιπόν, στη μνήμη της Billie Holiday, χωρίς ιδιοτροπίες, περφεξιονιστικά παιξίματα και τα ρέστα. Μια φωνή και τέσσερα όργανα, που επικεντρώνονται στην ουσία του πράγματος και με την συγκίνηση να ξεχειλίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου