ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΟΓΑΡΙΔΗΣ ο σημαντικός τραγουδοποιός έφυγε από τη ζωή στα 69 χρόνια του – έγραψε σπουδαία τραγούδια, και συνθέσεις για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση

Ο Σταύρος Λογαρίδης, που έφυγε από τη ζωή στα 69 χρόνια του, ήταν ένας πολύ αγαπητός δημιουργός.
Τραγουδοποιός και συνθέτης, ο Λογαρίδης υπήρξε ένας πολύ ταλαντούχος άνθρωπος – και όπως συχνά συμβαίνει, σε ανθρώπους με πολλά ταλέντα, κάπου η πορεία και η διαδρομή του στα μουσικά πράγματα δεν δικαιώθηκε, όπως και όσο θα έπρεπε.
Το λέμε, γιατί ο Λογαρίδης είχε ένα όραμα για την μουσική και το τραγούδι, όπως και άποψη για τον ήχο και τις παραγωγές γενικότερα, και που φανέρωναν, όλα τούτα, έναν μουσικό με γνώσεις και ιδέες, που στεκόταν πολύ παραπάνω από τον... ελληνικό μέσο όρο.
Και αυτό ίσως να ήταν τελικά ένα θέμα, ένα σοβαρό θέμα, στην πορεία του Σταύρου Λογαρίδη στα μουσικά μας πράγματα – το ότι, δηλαδή, δεν γίνονταν κατανοητά όλα εκείνα που σκεφτόταν και υλοποιούσε, με αποτέλεσμα και να τρώει πόρτες και να προσπαθεί να επιβιώσει εφευρίσκοντας συνεχώς νέες διαδρομές.
O κόσμος στην Ελλάδα γνωρίζει τον Σταύρο Λογαρίδη στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και βασικά μέσα από τους Poll – καθότι το πρώτο δισκάκι του, ως Stew & Nick, είχε περάσει απαρατήρητο.
Οι Poll, όμως, δεν θα μπορούσε με τίποτα να περάσουν απαρατήρητοι, γιατί ήταν και πολύ καλοί μουσικοί και δυνατοί τραγουδοποιοί (οι τρεις από τους τέσσερις).

Οι Κώστας Τουρνάς, Robert Williams, Σταύρος Λογαρίδης και Κώστας Παπαϊωάννου φτιάχνουν ωραία τραγούδια, και καθώς πέφτουν μέσα στο πνεύμα του (ύστερου) ελληνικού χιπισμού, κατορθώνουν να ξεσηκώσουν την νεολαία, με τα ελληνικά λόγια τους και τις μουσικές τους α λα Crosby, Stills, Nash & Young.
Από τους δύο μεγάλους δίσκους και τα τρία 45άρια, που θα ηχογραφήσουν μέσα σε ελάχιστο διάστημα (1971-72), οι Poll θα δημιουργήσουν ένα θρύλο, που καλά κρατάει ακόμη και σήμερα – 50 χρόνια αργότερα.
Σ’ αυτό το θρύλο η συμβολή του Σταύρου Λογαρίδη δεν ήταν αμελητέα, καθώς ο ίδιος θα συμμετείχε ως συνθέτης ή ως στιχουργός σε διάφορα κομμάτια τους, όπως τα “Poll means love”, «Ψάχνω να βρω τον φίλο μου», «Ο γέρος», «Ρυθμός instrumental», «Μια μέρα βροχερή» και «Σαν πέρναγε ο χειμώνας».
Οι Poll ήταν θνησιγενείς, όμως. Τέσσερα νέα παιδιά, και με διαφορετικές προσωπικές φιλοδοξίες, ήταν δύσκολο να συνυπάρξουν για περισσότερο από ενάμιση χρόνο, με αποτέλεσμα πολύ γρήγορα το γκρουπ να περάσει στην ιστορία (παρά τις κατά καιρούς επανασυνδέσεις του).
https://www.youtube.com/watch?v=SKEWhdwyY04
Είναι η εποχή όπου ο Λογαρίδης ανακαλύπτει τα συνθεσάιζερ και βασικά το περίφημο VCS3, με το οποίο και αρχίζει να πειραματίζεται.
Διέξοδος εκείνων των πειραμάτων, που πήγαιναν παράλληλα με την ακρόαση άλμπουμ του βρετανικού progressive rock, όπως ήταν το περίφημο LP “Tarkus” (1971) των Emerson, Lake & Palmer, οδηγούν τον Σταύρο Λογαρίδη, μαζί με τον φίλο του Άρη Τασούλη και τον στιχουργό Κώστα Φέρρη, να ετοιμάσουν το άλμπουμ «Ακρίτας» [Polydor, 11/1973], έναν δίσκο πολύ απαιτητικό και δύστροπο, που τότε φάνταζε μάλλον ακατανόητος από το ελληνικό ροκ κοινό – που είχε μάθει να αποκρυπτογραφεί κυρίως τρίλεπτα τραγούδια. 
Το αποτέλεσμα ήταν το άλμπουμ να παραπέσει και να ξεχαστεί για χρόνια, χωρίς να δημιουργήσει ουδεμία εντύπωση στην εποχή του.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/stayros-logaridis-1953-2022-enas-kallitehnis-me-terasties-dynatotites